Wpływ BRAKU OJCA na życie mężczyzny 

Mój ojciec zmarł gdy miałem 6 lat. Dzisiaj jako 30-letni facet zdaję sobie sprawę, że jego brak wpłynął na to jaki jestem teraz, ale czasami zastanawiam się w jakim stopniu. Być może zamiast być samotnym kawalerem, który nie potrafi nawiązać trwałej relacji z kobietą, miałbym teraz żonę i trójkę dzieci? Tego się nigdy nie dowiem. Cóż, życie jest jedno i na pewno nie warto marnować je na użalaniu się i gdybaniu.

Mam 35 lat, wychowany w domu, gdzie ojciec (celowo z małej litery), nie uczestniczył w życiu rodziny, nie angażował się kompletnie (np. nigdy nie grałem z nim w piłkę), kompletna emocjonalna pustka, Matka tylko trochę lepsza, nigdy nie usłyszałem że jestem wartościowy, kochany, nie byłem przytulany, jak byłem mały to mówiłem, że chciałem iść do domu dziecka, dodatkowo Matka mnie wyzywała, szarpała, pomimo moich świetnych ocen, słyszałem że jestem debilem, idiotą, jak coś zrobiłem źle. Jestem idealnym przykładem tego co opisane w filmie: z ucznia, który miał świetne oceny aż do gimnazjum, popadłem w liceum w nałogi, nie przechodziłem z klasy do klasy, w końcu sam odszedłem ze szkoły, zostając z uzależnieniem od narkotyków. W wieku 18 lat poszedłem do pierwszych prac, pojawiło się kolejne uzależnienie, tym razem od alkoholu a także w między czasie 3 wyroki w zawieszeniu, kradzieże, huliganka, rozboje, mandaty, izby wytrzeźwień. W wieku 24 lat nie miałem nic, znalazłem się na dnie, z poważnymi zaburzeniami psychicznymi i emocjonalnymi, bez wsparcia w domu, upodlony i zniszczony życiem i nałogami ale poszedłem na terapie i tak prawie od 10 lat już na kilku byłem, w między czasie udało się, z małymi potknięciami, poradzić z nałogami, wykorzystać swoją inteligencje i znaleźć prace, która daje mi bardzo dobre pieniądze, zrobić maturę, uzbierać na wkład własny i kupić własne mieszkanie na kredyt, który mocno nadpłacam. Od zawsze lubiłem sport i to mi bardzo pomogło, zdrowo się odżywiam, pije dużo wody i pomimo, że wiem ile jeszcze pracy przede mną i widzę ilość swoich wad to zmierzam w dobrym kierunku. Przepraszam za tę dygresje ale chciałem napisać, że właśnie bardzo zawsze brakowało mi zaangażowania emocjonalnego rodziców a zwłaszcza ojca, którego obecności nigdy nie czułem, bo bardziej interesowała go telewizja niż własne dzieci, co doprowadziło w głównej mierze do katastrofy i kompletnego pogubienia, opisanego w tym filmie i które ciągnie się do dziś, bo mam problemy z budowaniem związków i relacji a bardzo chciałbym mieć swoją rodzine ale wierze, że pewnego dnia mi się to uda. Na koniec dodam do ludzi, którzy mają dzieci i dotrwali do tego momentu: dbajcie o nie, poświęcacie im czas, słuchajcie ich, interesujcie się, bo ja jestem twardy i pomimo braku wsparcia sam potrafiłem szukać pomocy i mając jakiś tam zmysł obserwacji, wiedziałem gdzie się kierować, dusza sportowca pozwoliła mi walczyć do końca ale nie każdy taki jest i nie każdemu wystarczy sił. Pozdrawiam i bardzo dziękuje za ten kanał i pracę, którą wykonujecie, kocham takich ludzi i taką energię ❤❤❤

Mieć złego ojca... to już lepiej nie mieć wcale, piszę to jako osoba DDA (22 lata) , nie mam kontaktu z ojcem od ponad 12 lat i zrozumiałem , że moim największym sukcesem jest to , że stałem się jego całkowitym przeciwieństwem. Dałem radę wziąść całą rodzinę na barki i codziennie w lustrze widzę coraz silniejszą i lepszą osobę. Do osoby, która to czyta... możesz osiągnąć WSZYSTKO! NIGDY nie daj sobie wmówić, że nic nie znaczysz , że Ci się nie uda... że tak już musi być, sam kreujesz swój świat

Rodzice rozwiedli się gdy miałem 4 lata, teraz oglądam twoje materiały i staram się samemu żyć (19 lat i sam wybrałem studia, które opłacam), wasze treści naprawdę pomagają mi wyjść z dziecięcej traumy i zrozumieć jak żyć. Jestem cholernie wdzięczny.

Mój tata zmarł jak miałem 7 miesięcy więc zupełnie go nie pamiętam pracował za granicą znam go tylko że zdjęć. Wiadomo nie można się użalać nad sobą są osoby które mają gorzej jednak nie raz w życiu przychodzi refleksja jakby to było gdybym go miał. Mega przykre uczucie nie móc nigdy do nikogo powiedzieć tato. Im człowiek był starszy tym bardziej dostrzegał że tego mu brakuje. Chciałoby się coś porobić męskiego jakaś naprawa samochodu czy majsterkowanie. Mogłem tylko z zazdrością patrzeć na kolegów jakie mieli fajne relacje z ojcami. Pamiętam jak każdy dookoła chwalił się że czeka na prawo jazdy bo już czeka na niego samochód (jakiś rzęch wiadomo) którym uczył się jeździć po polu z ojcem. Niby blacha sprawa jednak w głębi było przykro. To są sytuacje ważne w życiu faceta a mnie to ominęło. Tak samo z kobietami jedna dziewczyna przez 26 lat życia z którą byłem kilka miesięcy i to wszystko. Niby mi zależało niby byłem zakochany ale nie potrafiłem tego pokazać tak jakby mnie coś blokowało. Ciężko było się dostosować do kogoś jak czlowiek większość życia był sam więc stawiałem na swoim. Ciężko będzie to już zmienic no trudno bywa wiem że nie jestem z tym sam na świecie. Dzięki wszystkim którzy przeczytali

Mój ojciec uciekł zanim się w ogóle urodziłem. Pamiętam tylko, że widziałem go jak miałem 4 lata, gdy kłócił się z matką o alimenty. Do jakiegoś 10 roku życia miałem ojczyma ale odkąd urodziła się moja siostra (jego córka) totalnie straciliśmy kontakt. Skupił swoją uwagę w pełni na nią. Właściwie to teraz traktujemy się jak współlokatorzy. W podstawówce bardzo wstydziłem się, że nie znam mojego ojca, czułem że jestem gorszy od innych. Skończyłem ostatnio 18 lat, miałem sprawę o podwyższenie alimentów (których i tak za bardzo nie płacił), wtedy go zobaczyłem, jedyne słowa skierowane do mnie to "cześć" przed salą sądową. Sam po sobie widzę wiele rzeczy zawartych w tym filmiku, problemy z agresją, problemy z kontaktem z innymi osobami, problemy z używkami. Nie wiem właściwie co chcę robić w życiu, jestem zagubiony, mam myśli sa**bójcze, nie dostałem się na studia na które chciałem (znaczy jest jeszcze szansa) ale już takie coś powoduję, że uważam się za śmiecia, który nic nie osiągnie. Nie umiem prosić o pomoc, chcę wszystko zrobić sam. Odkąd zacząłem zdawać sobie z tego sprawę jak miałem 14 lat, to czułem duży gniew do matki, że nie mogła mi zapewnić męskiego wzorca, co pogorszyło naszą relacje. A no i miałem jednego bliskiego kolegę, który miał bardzo analogiczną sytuację jak ja i strzelił samobója.

Dosłownie te wszystkie problemy które wymieniałeś mnie spotykały w 99% z tego mi się przytrafiło. Mam 36 lat a żyje dzięki mojej silnej woli pokonałem śmiertelną chorobę serca wywołaną przez narkotyki, alkohol, tragiczną dietę, życie przestępcze i toksyczne relacje. Teraz odkryłem yoge, medytacje, zdrowy tryb życia i zastanawiam się co robić w życiu, zaczynam wszytko od zera.

Gdy bylem dzieckiem pracowal na kopalnii i widzialem go tylko na weekendy. Wtedy przewaznie 'odpoczywal', nie pamietm zebysmy mieli jakies glebsze relacje, raczej tylko byl. Potem wyjechal za granice, byl 2-3razy do roku w kraju i tez zbytnio nie bylo miedzy nami jakiejs wiezi, gdy juz wrocil na stale to bardziej rozmawiamy sluzbowo, a nie jak ojciec z synem, moze czasem jest jakis wyjatek. Jak patrze na znajomych i ich kontakt z ojcami to troche im zazdroszcze, ja mimo, ze go posiadam jakos tego nie odczuwam, a szkoda, lecz teraz juz nic z tym nie zrobie, poniewaz on tez nie szuka wiezi z rodzina, moze dlatego, ze wiekszosc czasu zyl jak kawaler, nie jestem pewien. Dlatego do niektorych spraw musialem dojsc sam, a do niektorych dopiero dochodze. Wiec czasem ojciec jest, a jednak go nie ma.

Moi rodzice rozwiedli się gdy miałam 8 lat, lecz to tata wygrał rozprawę sądową. Po przegranej rozprawie mama wyjechała daleko w głąb Niemiec, przez co nie miałam jej fizycznie przy sobie. Dodatkowo niezbyt często rozmawiałyśmy. Może jakiś odcinek o nieobecności matki?

Dziękuję za ten filmik. Potrzebowałem go. Wiem, że muszę brać się w końcu w garść, przestać być potrzebującym gościem i próbować stać się proaktywnym. Kobiety zapewne pociąga u facetów proaktywność i umiejętność szukania rozwiązań.

Dlatego dziecko powinno mieć oboje rodziców (nie liczę śmierci jednego z rodziców bo to inne opowiadanie). Ludzie robią dzieci i wydaje im się, że mogą żyć tak jak poprzednio, a to jest bujda. Narodziny dziecka zmieniają optykę i należy rozumieć, że jak masz potomstwo to wtedy już nie żyjesz dla siebie ale dla potomstwa aż do śmierci. Jak chcesz wychować świadomego i odpowiedzialnego mężczyznę bez dobrego przykładu ojca?

ja tam jestem super, a ojciec nas zostawił. Jego strata

Ja odkąd pamiętam nie dogadywałem się z ojcem do takiego stopnia że w wieku 7lat szukałem aktu urodzenia bo nie wierzyłem że to mój ojciec i tak mnie traktuje....w wieku 18lat zdecydowałem że nie chce go więcej znać i od 16 lat nie mam z nim kontaktu....i uważam że lepiej nie mieć ojca niż mieć byle jakiego....

Brak wzorów w czymkolwiek, podczas lat młodości idziesz przez życie jak ślepiec. Wiele zależy wtedy od matki, żadna nie wychowa chłopca na faceta ale czasami może być lepiej lub gorzej. Brak ojca + neurotyczna, znerwicowana, nadopiekuńcza matka i jesteś w tunelu tak długim i ciemnym, że nie wiesz w którą stronę iść = wiem to po sobie. Brak ojca najbardziej można odczuć gdy zaczniesz przyglądać się relacji z ojcem np. kolegi. Nagle widzisz, jak bardzo w podświadomym stopniu dzieciak kierował się tym jak zachowuje się ojciec - fakt faktem często zdarzają się nieodpowiedzialni, zbeciakowani ojcowie i wtedy to zły wzorzec aczkolwiek brak to nadal brak i wielu stricte męskich cech nie wykształca się w chłopcu w odpowiednim momencie.

A ja pamiętam że moj ojciec byŁ, ale miałem do niego szqcunek połączony ze strachem. Dlaczego strachem? Pamietam jak mnie napier…ał grubym kablem wyskiego napiecia po tyłku, za coś jakis moje przewinienie (nie pamietam juz jakie). Pamietam jak błagalem go aby mnie nie bił, pamietam ta nienawosc w jego oczach gdy odracalem sie po każdym wymierzonym razie. Z innych sytuacji to siedzenie za kare w ciemnej łazience oraz oderzenie “z głòwki” gdy nie rozumialem matematyki. Mam 43 lata i dalej wracam do tych sytuacji. Zastanawiam sie czesto czy Ja wtedy zawinilem… pozdraiwam was i trzymajcie sie. Nie jesteście sami.

Wychowałem się bez ojca, nic o nim nie wiem oprócz imienia. Do dziś relację z innymi mężczyznami sprawiają mi trudności. Miałem to szczęście, że w wieku 14 lat poznałem dziewczynę z którą byłem 7,5 roku i to jej ojciec był dla mnie męskim wzorcem. A cała ta relacja nauczyła mnie bliskości w życiu, której nigdy w domu nie doświadczałem. Przytulenie, czy wyznawanie uczuć było wcześniej dla mnie czymś zupełnie obcym. Dopiero po śmierci mojej Mamy zacząłem rozumieć jak bardzo to wszystko pomogło mi w życiu, choć nie ustrzegłem się większości problemów o których jest mowa w odcinku. Problemy zdrowotne, psychiczne, uzależnienie od uzależnień, ryzykowne zachowania, problemy z prawem.. Bardzo pomogła mi terapia behawioralno-poznawcza, szczególnie w zrozumieniu samego siebie i wszystkich zjawisk których nikt nigdy mi nie wyjaśnił, a nie miałem szansy obserwować ich w domu rodzinnym. Dziś mam 27 lat, staram się naprostować swoje życie, wyjść z długów i czekam na rozprawę z zarzutami za które prokuratura chce mi przybić dekadę w więzieniu, za "zbrodnię" która nie ma ofiary - hodowałem trawkę w sypialni. Płaczę oglądając ten odcinek, bo nie mogę wyzbyć się poczucia niesprawiedliwości jaka mnie spotkała, choć wiem, że mimo wszystko miałem w życiu sporo szczęścia, że dziś jestem kim jestem - nigdy nie było łatwo.

Gdy mój ojciec dowiedział się ze został ojcem stwierdził, że to nie prawda. Co innego stwierdziły testy genetyczne. W efekcie wychowały mnie głównie kobiety. Mama, ciocie, babcia. Teraz jestem nadwrażliwy, szukam przyjaźni męskich, widzę że jestem nieco inny od innych pod względem zachowań, boję się straty osób które polubiłem, mam usposobienie artystyczne... I problemy w budowaniu relacji. Staram się dawać innym to czego mi brakowało - kontakt i możliwość wygasania się. Ale świat tego nie potrzebuje I odrzuca to jakby z reakcją alergiczną

Miałem wzorzec właśnie typowo rozbitej rodziny. Wychowanie ojca jak i matki było wadliwe w czasach kiedy rodzice byli razem tak jak każdego w latach 2000+ z różnych powodów, ale czułem się kochany. Czułem bezpieczeństwo pomimo klapsa czy okrzyczenia za przewinienie. Dopiero, gdy ojciec złożył papiery o rozwód i rodzice na widoku zaczęli się kłócić, ja mając lat 10 niezbyt to rozumiałem, ale uczuciowo to pochłaniałem. Potrzebowałem wielu lat, rozmów z samym sobą aby zrozumieć parę kwestii jak i również doświadczyć różnych rozczarowań we własnym życiu prywatnym. Myślami przechodziłem naprawdę ze skrajności w skrajność, zaczynając od brania strony w rozwodzie, gdzie oczywiście matka grającą na uczuciach dziecka wmawiała, ze to tata nas opuszcza i tata to całe zło, ciągle kłótnie z tata w wieku gimnazjalnym, bo tata też łatwego charakteru nie miał jak i podejścia do dziecka co sprzyjało narracji mamy. Idąc w druga skrajność, po pewnych niezbyt miłych doświadczeniach ze swoimi "miłościami" zaczynałem myśleć, że kobiety to naprawdę tylko worki na nasienie. Z perspektywy mężczyzny już 26 letniego, mam żonę i dziecko pół roczne. Widzę wszystkie wady i moje i rodziców. Postawiłem sobie za cel już parę lat temu, kiedy poznałem swoja żonę. Cel pokazania swoim rodzicom jak tworzyć rodzinę, szczesliwa rodzine, lecz nie zbudowałem jej tylko na tym. Po prostu poznałem odpowiednia kobietę, ja zmieniłem się, jestem bardziej świadomy pewnych mechanik między ludźmi. Jestem wyrozumiały. Jestem świadomy swoich błędów, żona toleruje je tak jak ja toleruje jej. Świadomość to zbroja, bez niej jesteśmy bezbronni.

Mnie mój tata opuścił zanim się urodziłem. I dzięki twojemu filmikowi już wiem jakie są tego skutki.

Tyle jest czynników niszczących człowiekowi życie, że każdy znajdzie jakiś dla siebie.

Ja osobiście doświadczyłem tego że mama zmarła jak miałem 6 lat dlatego chciałbym zapytać czy istnieje możliwość zrobienia materiału na temat wpływu braku matki na życie chłopca.

Przy okazji chciałbym poruszyć kwestię dzisiejszych kreskówek. Zwróćcie uwagę jak postać ojca jest wykrzywiona! Gruby nieporadny spaślak. Głupi, słaby i strachliwy. Tak nieświadome dzieci sączą krzywy przekaz z kreskówek. A rodzić puszcza im bajki byle by tylko miał spokój! Zwracajcie uwagę na te badziewne bajki, a najlepiej nie mieć tv. Moja rodzina wyrwała się od tego umysłowego pasożyta 11lat temu. Polecam i pozdrawiam. 😊😊

W moim przypadku wystąpiło także coś, czego nie ma filmie - strach przed odziedziczeniem cech ojca, którym gardzę potęgowane porównaniami bliskich. Zamiast promiskuityzmu wykształciło się restrykcyjne podejście, nastawione na odpowiedzialność i ostrożność wobec współżycia. Jeszcze pytanie do autora - czy statystyki są z różnych populacji? Dane z USA mogą dawać zawyżone wyniki co do przestępczości ze wz. na spore braki ojców u czarnoskórej ludności (ponad połowa dzieci iirc). Jest tam pewna subkultura, także odnośnie gangów, która może nie mieć przełożenia w innych państwach

Mój ojciec nie leczy alkoholizmu więc urwałem kontakt, naszczescie jego ojciec był wysokim stopniu wojskowym i wyprostował mnie na mężczyznę jeszcze przed śmiercią. 🙏🕯️

Moim zdaniem wideo to jest bardzo wartościowe jak na dzisiejsze czasy. Oprócz mnie i mojego rodzeństwa znam jeszcze trzy inne osoby które również wychowują się bez ojca. Segment z problemami psychicznymi jest bez dwóch zdań jednym z bardziej popularnych problemów jakie można zaobserwować.

Szczerze wolałbym nie mieć ojca w ogóle niż mieć takiego, który się znęcał fizycznie na de mną kiedy byłem 6 letnim dzieckiem i przez większość mojego dzieciństwa był nieobecny.

mój ,,ojciec'' żył w separacji z matką odkąd tylko wykształciłem pamięć, do okresu kilkunastu lat widywałem się z nim 1 x miesiąc/kilka razy w roku, zawsze miałem wrażenie że to mega nienaturalne i powierzchowne. nie wiadomo jak się zachować, co myśleć o co spytac dlaczego tak jest gdy inni mają inaczej, czuć ciągle że czegoś brakuje. ale w domu ci mówią , że przecież nie poruszałeś tego tematu...przecież był dostęp do ojca. albo nie bądź taki wrażliwy.. zaczynasz myśleć że to z Tobą coś nie tak skoro tak mówią i jeszcze gorzej się czujesz. ojciec nigdy chciał być obecny, nie powiedział jednego dobrego słowa na matkę a matka o ojcu. zero. gdy coś ,,złego'' zrobiłem to ojciec mówił że jestem jak matka, a gdy przy matce to mówiła że jak ojciec jestem, zaczynasz widzieć obłudę dopiero gdy dorastasz że nic konstruktywnego nie wnoszą, tylko późno bo te schematy już przyswojone, ojciec mnie nauczył, że najlepiej dbać tylko o siebie czyli nie być obecnym w życiu dziecka, udawać że nic się nie stało, że rozejdzie się po kościach. miłości, szacunku i komunikacji nigdy w rodzinie nie widziałem, co przełożyło się na moje niskie umiejętności społeczne, lęki, tendencje depesyjne. oglądanie autorytetów, archetypów męskości, rozwój, poszerzanie kompetencji i koniecznie...przepracowywanie swoich emocji pomaga.

Mam 30 lat nigdy nie mialem ojca. Od 10 lat siedze w Anglii tylko praca dom caly czas spedzam z samym soba do nikogo nie dzwonie z nikim sie nie spotykam pije po 8 piw dziennie do lustra. Nie polecam.

Proponuje odzielne filmy w temacie wpływu braku matki na zycie kobiety i mężczyzny oraz odzielny na temat zjawiska samotnego ojcostwa, ktore jest traktowane jakby nie istniało. Pozdrawiam.

Urodziłem się w Nowym Jorku, jestem synem 2 polskich imigrantów. Mój ojciec był z nami do momentu gdy miałem 3 lata, pewnego razu poszedł spać z otwartą butelką wódki, a mama pojechała na zakupy. Ja jako dzieciak myślałem że to woda więc wziąłem łyka. Po tym odrazu zemdlałem i po przyjeździe mam mama zobaczyła, że ja leżę nieprzytomny na podłodze, a ojciec śpi na kanapie. Wezwana karetka zabrała mnie do szpitala, a mama powiedziała ojcowi, że była to pierwsza i ostatnia taka sytuacja. Po tym jak wydobrzałem, z mamą wylecieliśmy do Polski, a potem z ojcem widziałem się sporadycznie na Skype. Po gdy miałem 18 lat poleciałem do USA by zarobić, pozwiedzać I doszlifować angielski. Na tym wyjeździe też spotkałem mojego ojca, nie widziałem się z nim 15 lat w tamtym czasie. Na tym spotkaniu miałem go jednak gdzieś, tak jak on miał mnie. Odpowiadałem na jego pytania krótko by uciąć rozmowę. Po tym spotkaniu doszło do mnie jakiego wyczynu dokonała moja mama, że zdołała wychować mnie na pacyfistę, który każdy problem stara się rozwiązać dyskusją. Jeszcze nigdy w życiu się z nikim nie biłem. Moja mama zawsze będzie moim autorytetem i to jej opinia będzie dla mnie najbardziej istotna, po tym wszystkim g*wnie jakie przeszła i jak bardzo zasuwała.

Dziękuję ci za ten odcinek. ;) Jeden z najbardziej mnie dotyczących. Moje dylematy xd

Mam 27 lat, ojciec zostawił mnie jak miałem 5 lat, po prostu zerwał wszystkie kontakty, nie płacił alimentów, jeszcze kilka lat temu żył 20km ode mnie, teraz nie wiem i nie interesuje mnie nic ta osoba, nawet gdybym wiedział że nie żyje to nie zrobiło by żadnego wrażenia na mnie. Dużo prawdy powiedziałeś w tym odcinku, i wiele z wymienionych rzeczy spotkało mnie w życiu.

Ja sam namawiałem mamę będąc jeszcze dzieckiem do rozwodu, bo widziałem że się męczy i ja sam się męczyłem z ojcem a i tak zrobiła to dopiero parę lat później. Ojciec zawsze był zazdrosny, że mama kocha mnie bardziej niż jego, bo jak tak można kochać dzieci bardziej xD. Całe 18 lat jak z nami mieszkał mnie poniżał, wydzierał się, wyzywal, niczego nie nauczył a potrafi wszystko ale wiecznie mu przeszkadzałem, czasami mi się dostało, nie chciał się bawić ani rozmawiać, wiecznie nerwy i chlanie. I mama odżyła jak się wyniósł już 9 lat temu i ja odżyłem, teraz go nienawidzę i nie brakuje mi go, mieszka na drugim koncu miasta a ja nie chce go znać, ale niestety często mi się on przypomina, bo każdą złą cechę jaką mam to mam po nim. Jedyne co to zazdroszczę chłopakom w moim wieku, że oni mieli dobrych ojców z dobrymi relacjami i od których czegokolwiek się nauczyli, bo ja od swojego nic. Nie chcę zwalać na niego że nic nie umiem, bo można samemu, ale jak mnie coś ciekawiło jak coś robił w piwnicy on zawsze tą ciekawość szybko gasił i już potem mi przeszło i do dziś nie mam zapału uczyć się jakichś typowych męskich czynności z takich trudniejszych. Może to wygląda jakbym tęsknił za nim jak ktoś to przeczyta, bo pisze to wszystko, ale pisze bo tego film dotyczy, ale zapewniam, że nie :D

Ja miałem tak, że w wieku 6 lat uciekłem z matką z domu bo mój ojciec lał moją matkę, a na dodatek ją zdradzał (moja matka jak mnie urodziła miała 19lat, a ojciec ~30, więc już coś to pokazuje). Przyszedł po chwili kolejny partner, ale on nie był lepszy - zaczął pić z matką alkohol; i jak to przy alkoholu, stopniowo nałóg się nasilał, aż picie było rutyną co weekend. Doszło do takiego stopnia, że oczywiście co tydzień było picie alko, szarpanie, jakieś lekkie bicie, niby koniec "związku", ale tych końców było tyle, że później nie zwracałem na to uwagi (tak z 20 rozstań było). W końcu przyszedł taki dzień, gdzie faktycznie ojczym odszedł, poszedł kolejny rozwód, a matka została ze mną i nałogiem. Matka wróciła do partnera z młodzieńczych lat, który mieszkał w Austrii i niekiedy zostawiała mnie na dwa tygodnie samego w domu (miałem wtedy 12lat). Minął chyba rok/półtora i zapukał niespodziewanie do mnie Mops i Ciotka (siostra mojej matki). Moja matka akurat spała nachlana, bo wróciła późno od swojego chłopaka, a ja musiałem zdecydować czy otworzyć drzwi. Końcowo otworzyłem i miałem "prosty" wybór - Dom dziecka czy mieszkanie u ciotki - oczywiście wybrałem ciotkę. Zabrałem swoje rzeczy, i zamieszkałem u ciotki, gdzie mimo że było lepiej, to dużo brakowało do ideału - brak pokoju, dzielenie pokoju z dwoma kuzynami od połowy drugiej gimnazjum do 4 technikum, przed pierwsze 7 miesięcy nie miałem dostępu do Internetu itd. trochę nie chcę mi się wymieniać dalej, bo to już bym musiał przytaczać konkretne sytuacje. I może nie były to tak hardcorowe sceny jak z wcześniej, ale przez to, że było ich dużo, to też wywarło na mnie duży wpływ. Smutne jest to, że przez te wszystkie lata nawet nikt ze mną szczerze nie pogadał, nikt nawet nie próbował wyjaśnić co się wcześniej wydarzyło. Oczywiście przez te wszystkie lata nie obyło się od problemów psychicznych. Nie wiem co konkretnie miałem/mam, podejrzewam klasyka - czyli depresja, ale lekarzem nie jestem. Byłem dwa razy z tym u odpowiednich osób, ale niestety dwa razy się zawiodłem - przychodzisz, gadasz, godzina się kończy, pani mówi, że jej zdaniem to sezonowa depresja, przypisuje leki i przyjdź za trzy tygodnie; psycholog podobnie. Aktualnie mam 22 lata, niby jest lepiej, ale nadrabianie samemu wszystkiego i doganianie rówieśników jest ciężkie. Z matką nie mam kontaktu (coś tam czasem próbuję nawiązać kontakt, ale ja nie chcę). Dla mnie to jest kompletnie inna osoba niż kiedyś. Z tego co wiem, to do dziś ma problem z alko i chyba nawet weszły silniejsze substancje. Dopełniając historię - nigdy nie miałem dziewczyny (o całowaniu to już nie mówię). Niby brzydki nie jestem, głupi chyba też, ale nigdy nie odważyłem się zagadać do dziewczyny. Noo nie powiem, ciężko być od najmłodszych lat dla siebie rodzicem.

Co zabawne ja oraz mój brat mimo, że niemieliśmy ojca od dzieciństwa, wyłamaliśmy się z reguły i praktycznie nic z wymienionych rzeczy nas nie dotyczy i tutaj muszę podziękować naszej mamie, która zrobiła wszystko aby dobrze nas wychować. :)

A u Mnie odwrotnie. Pojawił się jak miałem 20, wrócił po 15 latach z zagranicy ani razu nie zjeżdżając na chwilę. Obcy człowiek, dopierdalający się do wszystkiego, jakby chciał przyjechać na gotowe. Chuj te pieniądze były warte i rozpierdolone zdrowie po budowach.

Mój Tata Zmarł 3 Dni temu i po prostu uwielbiam jak bardzo często mi się takie przypadki zdarzają a po za tym porządny materiał bardzo mi się podobał.

Jestem juz doroslym mezczyzna,ale do dzis zmagam sie z wyborami jakich w przeszlosci dokonala moja mama....Rozwod,natepnie sadystyczny ojczym,po czym zostawila mnie z nim w wieku 16lat i wyjechala do niemiec.Popadlem w alkoholizm sexoholizm...wiekszosc tych rzeczy wymienionych w filmie,przechodzolem.Obecnie jestem trzezwy od 7lat,pracuje z terapetka i 10mc jestem bez porno i masturbscji,wiem ze mozna zyc godnie.Nadal jednak mam trudnosci w relacjach z kobietami,ale jestem tego swiadomy i pracuje nad tym.Naprawde warto zyc i nie badz sie prawdy o samym sobie i sie nie poddawac💪Dziekuje i pozdrawiam💪

Ja miałem fajne kombo, mój biologiczny ojciec odszedł jak miałem 7 lat a gdy miałem około 10 lat ojczym do którego zacząłem się przywiązywać zmarł.

Dzięki tato za problemy psychiczne i astme! Jesteś super

Ojciec zmarł kiedy miałem 6 lat i powiem życie bez ojca jest ciężkie bo pewne sprawy i sytuacje jakie cię spotkają tylko możesz omówić z ojcem typowe męskie sprawy często bez ojcowskiego kompasu musisz wszystko poznawać sam i uczyć się na doświadczeniu i na błędach ale przez to ze ojciec nie mógł doradzić w pewnych sprawach te doświadczenie zdobywamy później a błędy już nie da się naprawić bo jest za późno żeby je wyprostować. Lewa ręka nie może żyć bez prawej a prawa bez lewej, zauważyłem ze będąc mały kiedy inne dzieci dowiadywały się ze nie mam ojca z będących miłych dla mnie nagle się zmieniali w wrednych przez to częściej musiałem się bronić i bić niż inne dzieci, tak jakby uświadomiły sobie nie ma brata ani ojca na pewno będzie łatwym celem bo nie mogę ich zachowania inaczej wytłumaczyć ale wiem ze miało znaczenie kiedy mówiłem ze nie mam ojca wtedy ich nastawienie zmieniało się i chcieli sobie pozwalać na więcej niż mogą co do mojej osoby a sobie nie pozwalałem dlatego często się biłem 😮‍💨

Mój stary został menelem gdy się urodziłem, był zły dla mojej mamy( każdy wie o co chodzi) zmarł jak miałem 18 lat, nawet u śmiecia na pogrzebie nie byłem, nie wiem gdzie leży bo się nie interesowałem tak samo jak on i jego rodzina nie interesowali się mną. Wpływ jest taki że bez wzorca musiałem się kilka razy potknąć by wypracować własne i wyszło mi to na dobre.

..wartościowa treść przekazana w nader przystępnej formie. Oby trafiła do jak największej liczby osób, w szczególności tej grupy, która sobie tego dotychczas nie uświadomiła. Łapa w górę !

Jestem ciekaw jakie to ma przełożenie na wychowywanie dzieci w związkach jednopłciowych (np. surogacji) i jak to wpływa na rozwój dzieci. Z chęcią obejrzałbym film w tym temacie!

Wpływ babci i dziadka na rozwój dziecka Taki temat proponuję. Uważam, że dziedek i babcia uczą wierności mimo wszystko, dziadek chłopca uczy śmiałości i cierpliwości, a babcia prawdomówności (nawet jeśli prawda boli) i opiekuńczości - zgadzam się, to nie jest obiektywne, bo istnieje duże prawdopodobieństwo, że brałem pod uwagę swoje doświadczenia

Bardzo ciekawy odcinek, może mógłbyś nagrać film o tym jak uczestnictwo w współtworzeniu tego kanału zmieniło twój sposób patrzenia na świat. Czy jesteś bardziej szczęśliwy/zadowolony z życia, czy zmienileś się w relacjach międzyludzkich a jeśli tak to jak i jakie jeszcze korzyści osobiste wynikły z tworzenia filmów.

U mnie... Mój ojciec żyje, ale zwyczajnie od około 10 lat nie mamy kontaktu, bo nakrzyczał na mnie i siostrę za "olewanie go", gdy byliśmy u niego... Bo ogólnie koło raz na miesiąc (może częściej, może rzadziej, już nie pamiętam) brał nas na weekend. W każdym razie, wyznałem to mamie i wyszło z tego, że stracił możliwość brania nas do siebie... I wychodzi, że nawet o tę możliwość specjalnie nie walczył, przynajmniej z moich informacji. Potem raz czy dwa odezwał się na meesengerze i tyle. Utrata kontaktu to był okres przed skończeniem podstawówki (czyli miałem pewnie koło 12,13 lat) i szczerze... Nie wiem, czy to jakkolwiek wpłynęło na moje...niedopasowanie społeczne 🤔 Znaczy, z natury byłem zawsze cichy... Swoją drogą jak były w klasie ćwiczenia z określeniem cechy kolegi z klasy, najczęściej padało właśnie "cichy" obok "spokojny", "miły" itp. W każdym razie, w podstawówce jakoś udawało mi się mieć zwykle dwie osoby przyjacielskie, że siedziałem z nimi w ławce i w sytuacjach kryzysowych "były po mojej stronie", ale w gimnazjum cała klasa nowa i miałem problem z nawiązaniem relacji. Zwłaszcza tyczyło się to dziewczyn, bo z chłopakami pomagał wspólny wf i biała szkoła (zielona szkoła, tylko zimą), gdzie z trzema chłopakami byliśmy razem w pokoju. Niemniej z nikim po gimnazjum nie utrzymałem kontaktu poza czterema osobami, z którymi byłem w tym samym technikum, ale innych klasach, bo gadaliśmy czasem, gdy spotykaliśmy się na korytarzu (przerwy przy sąsiednich salach). W sumie w technikum nastąpił największy kryzys, bo oprócz mnie w klasie było trzech chłopaków i jeden siedział ze swoją koleżanką, a tych dwóch ze sobą. Jako że w klasie były 33 osoby, to przy komplecie jedyną osobą siedzącą samotnie byłem...ja. W sumie w gimnazjum też to było częste, ale mi nie przeszkadzało. Teraz jednak się na to wyczuliłem, bo chciałem mieć "nowe otwarcie", przestać z nieśmiałością. Problem polegał jednak na tym, że średnio potrafiłem rozmawiać z innymi, a w technikum czułem już taką potrzebę. Dodatkowo to, że de facto musiałem pytać się, czy mogę z kimś wolnym usiąść w ławce, żeby nie siedzieć samemu i sam fakt, że wszyscy na przerwach gadali między sobą, a ja stałem sam, bo - nie chciałem im przerywać - nic bym do rozmowy nie wniósł nie pomagał. Doszło wreszcie do tego, że podczas lekcji z wychowawczynią, gdy nic nie robiliśmy i reszta gadała, a ja samotny w swojej ławce jak palec... Poprosiłem cicho wychowawczynię o pójście do pedagog, a ta stwierdziła u mnie stan przeddepresyjny... I miała chyba rację, bo przyznaję, że kusiło np. wyskoczyć przez okno w sali, by ktoś wreszcie...Zauważył mnie. Czułem się przezroczysty, nie...nieatrakcyjny jako osoba do rozmowy, do przyjaźni. Była przyjaciółka, z którą dużo pisałem, ale była z zupełnie innej szkoły i spotykaliśmy się rzadko, z trzy razy do roku i szczerze... Obawiałem się, że jeśli miałaby mnie jako przyjaciela na co dzień, to...byłbym tym, kim dla wszystkich dotychczasowych dziewczyn z klasy, które spotkałem - nikim, cichym kolegą z klasy. Wracając, pedagog umówiła mnie nawet z psycholog, ale nic z planu przepracowania problemu nie wyszło, bo dużo pytała się o ojca i sugerowała, że to przez jego brak jest coś nie tak z moim kontaktem z rówieśnikami. Problem został i mimo kilku rozmów z pedagog nadal mnie niszczył. Nie wiem, co by się stało, gdyby nagle nie nastał covid. Wiem, że wielka tragedia, ale dla mnie o dziwo zamknięcie w domu było wybawieniem. Nie musiałem oglądać codziennie swoich kolegów z klasy i katować się swoim poczuciem samotności. Dodatkowo nie było za bardzo co robić w domu, więc nałogowo zacząłem czytać książki (miałem nosa wypożyczyć maksymalną ilość - 5 książek z biblioteki gdy ogłosili, że następnego dnia nie będzie już szkoły, bo po zajęciach wstąpiłem do biblioteki właśnie) i gdy jedna osoba rekrutowała zespół recenzentów, zgłosiłem się i... recenzuję do dzisiaj, chociaż nie tak nałogowo, jak wtedy 😉 Zacząłem też rozpisywać mój plan na książkę, której pierwszą wersję na ponad 500 stron napisałem w niecały rok i teraz staram się rozwiązać jej problemy. W każdym razie, skupienie na książkach pozwoliło mi się odciąć od samotności i...Pies od października 2021 też pomógł 🐶😍❤ Tego samego dnia Świątek wygrała jakiegoś Wielkiego Szlema, pamiętam 🙂 Po powrocie do szkoły wyszło na to, że gdy dopadało mnie poczucie samotności to...czytałem książkę. Brałem książki do szkoły, przyznaję i czytałem je w autobusach, tramwajach, luźnych lekcjach, przerwach, gdy nie było z kim pogadać. Dodatkowo z powodu nie zdania przez jednego chłopaka trzeciej klasy, jego kompan z ławki zaczął siedzieć ze mną na większości lekcji. Ogólnie wszystko się naprostowało i w szkole policealnej mam nawet stałego kolegę z ławki 🙂 Nadal nie jestem zbyt otwarty oraz nigdy nie miałem nawet zalążka związku z jakąś dziewczyną i nie zapowiada się nawet na to, bo... W obecnej sytuacji nawet nie ma żadnej kandydatki do nawiązania tego typu relacji. W każdym razie, czuję że nie wszystko jest ze mną w porządku i nadal jestem trochę aspołeczny, ale przynajmniej czuję się normalny, gdzie nie czułem się normalny... Przez zbyt długi czas. Mam nadzieję, że ten stan się utrzyma, a może nawet polepszy, bo przecież w końcu kiedyś może zyskam prawdziwego przyjaciela czy dziewczynę. Czy bez braku ojca nadal miałbym takie problemy, nie wiem. Czuję, że nie jestem zbyt "męski", bo głównie wzorcem były dla mnie kobiety (mama, babcia, starsza siostra), ale szczerze...Średnio mnie to obchodzi. Nauczyłem się akceptować, że nie jestem w pełni...typową osobą. Tylko przeszkadza brak żelaznej woli, że łatwo odpuszczam i się zniechęcam. To trzeba jakoś poprawić, w końcu książka sama się nie poprawi, a normalna praca sama się nie znajdzie 🙂

Długo wyczekiwany film, zabieram się do oglądania!!

Miałem kolege bez ojca znałem go od 5 roku zycia był bardzo tajemniczy, nic go nie zmieniało, nie uczył się za dobrze ale radził sobie w zyciu, nigdy nie otworzył się jakoś bardzo przez prawie 10 lat przyjaźnie ani mi ani nikomu innemu

Podobno ten 19-to latek, który niedawno temu rozbił się furą w Krakowie, wychowywał się z matką, bez ojca. To mówi wszystko.

A ja nie miałem normalnego ojca ani normalnej matki i nie piłem, nie ćpałem, skończyłem uniwersytet i pracuję w korpo za dobrą kasę. Dziwne.

Podoba sie dla mnie miniaturka filmu 😅👍 Dobra robota NWASD z doborem tenatow. I ogolnie dobra robota 😉🖐️

Ciekawy materiał, z moim ojcem sprawa wygląda tak że kiedy byłem dzieckiem to tylko w domu bywał bo pracował a w dodatku miał i nadal ma jeszcze podły charakter, jest wybuchowy, niezbyt emaptyczny, cyniczny i jeszcze w dodatku samolubny bo kiedy chciałem się wyprowadzić to sam się wygadał że ma problem z tym że nikt nie będzie go odwiedzał a nie że sobie nie poradzę. Zachowuje się w sumie jak Joker albo jak człowiek z chorobą dwubiegunową bo z jednej strony próbuje być miły, fajny i w ogóle spoko facet a z drugiej strony bo potrafi być tak upierdliwy że jedynie o czym myślę to kiedy się wreszcie przekręci ale ja wiem że jest po prostu toksyczny. Nie przekazał mi oczywiście prawie że nic i wszystkich wartości oraz podstawowych umiejętności musiałem uczyć się sam np. rozmawiać z płcią przeciwną bo zawsze byłem zamknięty w sobie i nadal w sumie to robię. Teraz dopiero wychodzę na prostą i zacząłem biegać, rzuciłem nałóg oraz bardziej dbam o siebie niż kiedyś ale i tak teraz już czekam na jego śmierć i to nawet nie dlatego że go nienawidzę tylko dlatego że po prostu wiem że on się nigdy nie zmieni bo nawet nie chce tego robić przez co doprowadził że 2 moich braci się wyprowadziło z domu rodzinnego bo już nie mogli z nim wytrzymać, ja też to zrobię kiedy tylko nadarzy się okazja jeśli będzie jeszcze wtedy żył.

Od drugiego roku życia nie mam biologicznego starego, a w wieku 7 lat miałem ojczyma zjeba który za cholerę nie był ojcem tylko okupantem w twojej własnej chacie (potem się okazało że zdradził mamę z typiarą w wieku 24 lat będąc 46 letnim typem). Jak miałem 7 lat biologiczny wyjechał do Danii i wysyła mi mi hajs. Niby dobrze ale przez to że nie mamy kontaktu praktycznie bo się z mamą pokłócił to słucham z jednej albo z drugiej strony jaka to druga osoba jest zjebana. Nie wiem co myśleć o własnych rodzicach, światopogląd mi się łamie, narkotyki to już codzienność (na szczęście tylko trawa), jeszcze traumy z dzieciństwa które ostatnio zacząłem z psychologiem przegadywać ale to nic nie naprawi bo cokolwiek bym nie zrobił to jestem zbyt mały (metaforycznie), a mam kurwa 24 lata i nie umiem ogarnąć swojego życia. Jak mam go traktować skoro to ja mam zawsze szukać kontaktu do niego, NIGDY się nie odzywa samemu i tylko te swoje co chwila "Odezwałbyś się"........... SAM SIĘ ODEZWIJ, a nie wymagasz od dzieciaka tego przez całe życie. Lepiej mi że to napisałem, co prawda oglądałem i pisałem ze łzami na oczach ale to chyba znaczy że jeszcze działają. Trzymajcie się tam wszyscy :I

Problemem są też kompleksy spowodowane tym, że takiego chłopaka nie miał kto nauczyć zaradności czy majsterkowania. Taka osoba niewiele umie i porównuje się z innymi, co prowadzi do niskiej samooceny. Dobrym przykładem jest film Gran Torino, w którym postać grana przez Clinta Eastwooda, uczyła życia tego młodego azjatyckiego chłopaka z patologicznej rodziny.

Świetny materiał jak zawsze ❤

Dobry materiał, uzupełniający to co przepracowałem w ostatnie pół roku. Chętnie obejrzałbym materiał opowiadający o WPŁYWIE WYCHOWANIA PRZEZ "STARYCH LUDZI" . Taki film uzupełniłby jeszcze bardziej moje wnioski.

Mam 27 lat , ojciec tyran - posługujący się manipulacją , częściej w pracy szczęśliwie niż w domu - przez większość czasu, przerobiłem wszystko - stany lękowe, depresję, myśli samobójcze, gangi , konflikty z prawem, toksyczne związki, uzależnienia , teraz już tylko depresja i zniszczone zdrowie mam (a i 2 kredyty wzięte przez rodzine na mnie , bez mojej wiedzy i samochód), żadnej pomocy skutecznej społeczeństwa, instytucji, po prostu pokolenie WHY? , wciąż tylko obwiniany przez rodzine o wszystko, matce kiedy mówię czemu pozwalasz mówić do siebie ojcu "zamknij się " - mówi "mi to nie przeszkadza ", za to świetnie współpracują przy gnebieniu mnie. Japiernicze, polecam wiarę w Boga , sam się nawróciłem, jednyna rzecz jaka mnie zatrzymuje przed nwm powieszeniem się.

w sumie napisze to z tego konta, mam 19 lat, odkad sie urodzilem nie mialem ojca, ani nikogo na "wzorca" bo partnerzy mojej mamy z reguły jak szybko sie pojawiali, tak tez znikali,praktycznie wszystkie argumenty przedstawione przez ciebie trafiaja w wszystkie rzeczy ktore mnie spotykaja/spotykaly na codzien, brak pewnosci siebie, brak akceptacji, uzaleznienia od roznych uzywek, nawet glupie szukanie siana, wszystkie rzeczy sie zgadzaja, i nie wiedzialem ze to moglo miec az taki wplyw na moja osobe, osobe ze slaba psychika, osobe ktora nie jest pewna najprostszych rzeczy w swojej glowie. zycie w strachu. Dziekuje ci

Moi rodzice rozstali się jak miałem niecałe 2 lata(mama pogoniła ojca, nie dziwie jej się), ojciec uczestniczył w moim życiu sporadycznie( raz pojechałem do niego na tydzień wakacji, 2/3 telefony na rok do 14rż). Generalnie wychowywałem się bez żadnego męskiego wzorca(jestem jedynakiem, dziadków nie poznałem ponieważ zmarli przed moimi narodzinami, wujków również żadnych nie miałem), każdej "męskiej" rzeczy musiałem się uczyć sam: majsterkowanie, jazda na rowerze, gra w piłkę etc. Oglądając Twój materiał odnoszę wrażenie że nie posiadam żadnych z w/w problemów(złe towarzystwo, używki, problemy ze związkami(jestem w stałym szczęśliwym związku od 10 lat)). Dzisiaj wykonuje zawód techniczny w którym już zaszedłem daleko a to jeszcze nie koniec i to chyba tylko dzięki samozaparciu oraz wzorcu jakim była/jest dla mnie moja mama. Wraz z moją partnerką wychowujemy 2 letniego syna oraz mamy kolejne dziecko w drodze, nie wyobrażam sobie aby miały się wychowywać bez któregoś z rodziców, chce im zafundować jak najlepsze dzieciństwo oraz pokazać cały świat i sprawić aby byli wspaniałymi ludźmi.

Świetny materiał! Natomiast nie została uwzględniona jeszcze jedna ważna - albo i nie - informacja. Chłopcy/mężczyźni, którzy w dzieciństwie nie doświadczyli fizycznej obecności ojca - albo był, z tym że okazał się być tyranem, alkoholikiem, znęcającym się psychicznie nad synem/dziećmi - zdecydowanie częściej doświadczają skłonności homoseksualnych, które na początku są zwyczajnie poszukiwaniem wzorca, który we wczesnym dzieciństwie został im odebrany lub zniekształcony.

Mój był emocjonalnie nieobecny, nigdy nie zapytał co u mnie.

Rodzice pijacy także mało kiedy ich miałem Tata umarł Mama wcześniej po 2 udarach A ty jeszcze nie skończ tych 18 lat dobrze bieda w chuj brak startu w życiu ,potem ta operacja i przestój w życiu. Nigdy nie potrafiłem tworzyć relacji , często jestem zamknięty nigdy nie po drodze mi było znaleść sobie miłość czy rozpalić większe pasje nigdy na nic nie było kasy z jedzeniem tez był problem. W miedzy czasie powiesił mi się dziadek w pokoju obok kiedy grałem na telefonie nieswiadomy i musiałem zostawić szkołe by utrzymac dom. Ale nie poddaje się jest coraz lepiej.

Z apelem jak najbardziej należy zwracać się do ojców, ale równie istotne jest apelowanie do matek, żeby dały ojcom możliwość brania czynnego udziału w opiece i wychowaniu dzieci. Zwłaszcza teraz, w czasach tak powszechnej alienacji rodzicielskiej i graniem kobiet dziećmi, wyrządzając tym dzieciom tak ogromna krzywdę.

Bardzo dobry film, sam się zaliczam do tej grupy osób "bez ojca w życiu" (rozwód). Sam z niektórymi z wymienionych rzeczy miałem problem.

A może odcinek na temat osób które wychowywały się bez rodziców w ośrodku wychowawczym (Dom Dziecka)

„NIEOBECNY EMOCJONALNIE”... Mój, mimo żony, dzieci i 40 na karku nie przestał być kawalerem... Wolał kolegów, raczej tez nieudaczników i przynajmniej dwóch meneli. Wolał poplotkować z nimi, niż spędzić czas z rodzinną. Jak typowa baba... Również sąsiadów chętnie odwiedzał. Znał każdego, każdy go znał - frekwencja na jego pogrzebie była duża... Kochał bardziej obcych, z bliskich chyba tylko swoje rodzeństwo, zwłaszcza siostrę i jej córkę. Może dlatego że kuzynka była młoda i atrakcyjna... „kryzys wieku średniego”... Jeżeli to wszystko nie była ZDRADA najbliższej rodzinny, to co to było? Zdrady się nie wybacza.

Ja straciłem ojca w wieku 14 lat. Okazał się fałszywą kurwą więc wyrzuciliśmy go z rodziną z domu i zerwaliśmy z nim kontakt.

A jak to jest kiedy dzieci (2 chłopców w moim przypadku) wychowują się bez matki ponieważ ta nie jest nimi zbytnio zainteresowana? Sam wychowuje synów w wieku 13 i 7 lat i choć nie jest to łatwe zadanie dajemy radę ale chciałbym wiedzieć jak zminimalizować skutki tego że wychowują się bez matki lub mają z nią bardzo nikły kontakt

Moj ojciec razem z matką byli alkoholikami i wychowywali mnie w patologii. Nie wiem czy byłoby lepiej, gdyby nie było go w ogole. Gdyby moja matka miała odwage zabrac mnie i od niego odejsc. Aczkolwiek moje "efekty" sa calkiem podobne do tych w filmie. Kiedy pobiłem sie z ojciec i wygrałem, zaczął sie taki etap w moim zyciu, jakby go zupelnie nie było. Zerwały sie lejce i wszystko zaczęło sie sypac. W dodatku mozna powiedziec, ze trafilem na taka dziewczyne z tego filmu. Kilkuletnia kompletnie toksyczna relacja poryła nam głowy. Do tej pory walczę z nałogami i z samym sobą. Za dziciaka marzyła mi sie rodzina. To jedyne co teraz trzyma mnie przy zyciu i motywuje, zeby ciagle walczyc. Marzenie o własnej, tym razem zdrowej i szczęśliwej rodzinie. Pozdrawiam i trzymam kciuki za wszystkich, którym zycie rzuca kłody pod nogi. Dzieki za film. Damy radę.

Twoj kanal jest zajebisty rob dalej to co robisz pozdro

Dzięki za odcinek o który swego czasu postowałem żeby zrobić

Pamiętam jak jako młody chłopak pracowałem na stacji paliw i czasami policja do nas przyjeżdżała - nie że na interwencje ale wiadomo...po fajki czy Red Bulla i tak gadasz czasami z ludźmi i zapytałem - czy te patologiczne rodziny do których jeżdżą to mają ze sobą coś wspólnego? A gość nawet bez sekundy zastanowienia powiedział, że ojca w domu nie ma. Mówił, że to skutkuje brakiem dyscypliny i takiego bata nad głową. Bo chłopaki i dziewczyny inaczej reagują na ten sam brak. Chłopaki robią głupoty - jakieś wandalizmy, narkotyki, bijatyki czy pijaństwo. Dziewczynki niestety imprezy i seks i kończy się to nastoletnią ciążą. To co się dzieje w USA teraz to idealny przykład braku ojca w domu.

Sam wychowałem się bez ojca, zostawił nas gdy miałem 2 lata. Teraz w wieku 30 lat, sam za pół roku zostanę ojcem i jestem wystraszony czy dam radę być dobrym tatą dla swojego dziecka, nie wiedząc co to znaczy tata.

Fajny materiał, mógłbyś nagrać coś o alienacji? Jest w Polsce dużo przypadków gdzie rodzicie (zazwyczaj ojciec) chce się widywać z dziećmi ale ma utrudniany, bądź całkowicie blokowany kontakt z dzieckiem ze strony drugiego rodzica, bądź całej rodziny. I ewentualnie jaki wpływ na dziecko ma taka sytuacja.

moj ojciec nie angazowal sie w ogole zycie rodziny, mam 16 lat i jedyny wspolny czas spedzony z ojcem bylo 10lat temu, jak jezdzilismy na boisko grac w pilkę. w dodatku ciągłe awantury, alkohol, używki, nie mam przykladu do nasladowania, ide przez życie jak ślepiec i sam siebie wychowuję. przez nieobecnosc ojca, jestem slaby emocjonalnie, jestem bardzo wrazliwy. nie umiem nic zrobic w samochodzie, nie umiem skręcać mebli, nie umiem nic zrobic w domu, gdy cos sie zepsuje, a bardzo chcialbym, zeby ktos mnie tego nauczył. do dorosłego zycia zostaly mi tylko 2 lata, nie wiem co mam dalej ze sobą robic, nie wiem, jaki kierunek zycia wybrac, po prostu zyje i "aby do przodu", nie wiem co dalej będzie.

Z własnego doświadczenia wiem że nawet wychowójąc się bez ojca z powodu rozwodu, jeśli matka (inteligentna, empatyczna osoba) poświęci czas i dobrze wychowa dziecko (w chodzi aż trochę dobrych warunkach materialnych) to o 3 czwartych kwestiach z tego odcinka nie będzie mowy. Przy wpojeniu określonych wartości i poglądów oraz pokazania odpowiedniego stylu myślenia można stworzyć człowieka sukcesu, który będzie dawał radę sobie w życu o wiele lepiej niż niejedna osoba z obojgiem rodziców.

Widzę tu wielki problem z rolą ojca. Mnie mój ojciec wrzucił do szkoły artystycznej pełnej skrajnej patologii narkomanii i, kiedy błagałem by mnie zabrał stamtąd to mnie mobbingował jak w wojsku. Wcześniej mną się nie interesował i niechciał mnie poznać. Dziś przez chorą sytuację na rynku mieszkań nie stać mnie wyprowadzkę z domu. To jest jeden wielki dramat bo nie chce być już częściom swojej rodziny a muszę przez rynek mieszkań.

Wstawiłeś coś co dotyczy mnie osobiście w momencie momentu złego samopoczucia, i głębokiej refleksji. Nwm czy tak miało być, czy przypadek. Mojej matki nie było w moim życiu a jak była to raczej jako problem niż rozwiązanie, do teraz traktuję ją bardziej jak nwm koleżankę i osobę która oczekuje mojej opieki niż kogoś kto ją kiedykolwiek dał. Wychowywał mnie ojciec zmarł jak miałem 11 lat, później poszła już sinusoida zdarzeń o których nie chcę mi się nawet pisać. Przedtem też się dużo działo, choć nie chce tego przyznać miało to na mnie ewidentnie duży wpływ, ale nwm czy to konkretnie czy inne wydarzenia też. Nie chce mi się tego opisywać szczegółówo, jaką relacje z nim miałem, jakie były wady zalety etc. Jaki to ma na mnie wpływ. Mogę powiedzieć jedną dziwną rzecz, miał identycznie na imię i nazwisko jak ja, co dodatkowo powoduje problem. Dziwnie się czuję, i oznaką że chce się od tego odciąć jest np forma podpisu zawsze podpisuje się dwoma imionami, na studiach nawet się denerwowałem o to jak ktoś wpisał tylko pierwsze. W dowód obowiązkowo sobie wpisałem drugie, by się różnił od jego. Sam nie do końca ten wpływ rozumiem, bardziej to widzę i niż rozumiem. Wiem że zmieniłoby to całość, co mogłoby być i dobre i złe, nie tylko złe rzeczy z tego wynikły.

@Nie wiem, ale się dowiem! Może to być trudny temat, ale z poprzednich materiałów wynika że powinienem wziąć przykład z ojca i teraz powinienem być alkoholikiem i wyzywać moją dziewczynę albo i tez matkę. Jednak jestem jego odwrotnością, nienawidzę alkoholu i biorę przykład z ojca jak się NIE zachowywać.

Moim zdaniem, i tak lepiej jest nie mieć ojca niż mieć "ojca"- nieudacznika i łajzę, który przez całe dnie (poza pracą) zwykle nie angażuje się w życie rodzinne, a w szczególności dzieci. Tylko by siedział przy TV i w kółko oglądał filmy albo siedział przy komputerze i grał w gry. A jeszcze gorsze jest, gdy taki "ojciec" potrafi tylko obrażać, wyśmiewać, krytykować i kwestionować decyzje swoich dzieci, bo on by postąpił tak, a nie inaczej i tylko on ma zawsze świętą rację. Do tego, często doradza swoim dzieciom "po swojemu", przez co doprowadza je do podejmowania często złych decyzji, których te potem żałują (i to nawet przez całe życie), za to ten w ogóle nie tyle nie przyjmuje odpowiedzialności i konsekwencji za swoje czyny względem swoich potomków, co wręcz bezczelnie usprawiedliwia się i tłumaczy, dlaczego jego "porada" i tak była dobra, a niech tylko spróbuje się go zakwestionować to od razu reaguje agresją. Taki toksyczny, a z drugiej strony w ogóle nie angażujący się prawdziwie "ojciec" również może mieć destrukcyjny wpływ na swoje dzieci, co ja jako mężczyzna przed 30-tką mogę potwierdzić, gdyż sam po tych wszystkich latach mam często problemy przy nawiązywaniu kontaktów (zwłaszcza z kobietami), a ponadto także niską samoocenę, pewność siebie oraz poczucie własnej wartości. Osobiście wolałbym być w takiej sytuacji, gdy taki ojciec rozwodzi się z matką i się wyprowadza dokądkolwiek, bo przynajmniej wtedy nie wywiera takiego szkodliwego, toksycznego wpływu na swoje dziecko (w szczególności syna).

Mój ojciec zostawił mnie i mamę jak byłem mały,u mnie jest to samo ale naprawdę jest źle l,cieszcie się że macie ojców 👍Mam 14 lat i naprawdę mam wszystkie te obiawy

Nie podoba mi się wasza miniaturka, określenie "Skazany na Cierpienie" dla widzów u których macie autorytet, a są w psychicznym dołku, może być silną sugestią, która stwarza uczucie beznadzei i brak perspektywy na poprawę zdrowia psychicznego czy ogólnie życia. Fatalistyczne podejście, które promuje wartości raczej odwrotne niż te, które (mam nadzieję) chcecie promować.

Hm. Mimo, że wychowywany byłem tylko przez matkę (ojciec miał żonę i kręcił na boku, kłamiąc, potem całkiem zniknął) to praktycznie nic z tego odcinka mnie nie dotyczy. Zawsze chciałem dać potencjalnej przyszłej rodzinie to, co najlepsze z siebie. Ukończyłem studia wyższe, nie kombinowałem nigdy z bandami osiedlowymi, jak też nie miałem problemów społecznych. Natomiast przeżyłem ciężki epizod depresyjny, próbę samobójczą i mam po tym okresie mnóstwo blizn na ciele. Na pewno nie potrafię sobie radzić z samym sobą i swoimi uczuciami. Chociaż się staram. Nie widzę celu w niczym, co robię. Całkiem ciekawy odcinek, jak z resztą większość na tym kanale 👍

Temat tak ważny, aktualny i tak potrzeby, że powinien zająć 1,5 h a nie 10 minut

Te przykłady to chyba z USA u czarnoskórych xdd bo u mnie wszystko było zupełnie na odwrót. No może oprócz depresji i alkoholu, bo w moim życiu faktycznie te dwie rzeczy ze sobą były na porządku dziennym.

Dzięki

Ja miałem ojca przez kilka lat którego tak naprawdę nie bylo , wstydziłem sie do niego mówić ,,tata" bylo to dla mnie obce słowo, potem rozwód, po kolejnych kilku latach ojczym który chcial aby go nazywać właśnie Tatą... Nie dało, skończyło sie na Pan Rafał, bo nie życzył sobie aby mówić mu na Ty, i wieczne kłótnie i wojny , a dodam , że matka to tez jakby jej nie było , i ci mnie teraz najbardziej gryzie , mam wrażenie że nie umiem kochać, nie tęsknię za swoją dziewczyną tak jak powinienem, czy ktos wie czy da sie to naprawić? Aby nauczyć sie takiego uczucia ?

Dlatego ojciec to taka odpowiedzialna rola ❤

Moj Ojciec zostawił mnie jak sie urodziłem i nie zgadam sie z tym filmem w wielu momentach, mam na mysli ze to jest jakas opcja co sie moze stac z chlopakiem bez ojca ale nie jest to jedyna prespektywa😊

Poznań mi się przypomniał od tego zdjęcia.

Dzięki za ten materiał

nasuwa mi się pytanie, byłem w związku kilka lat, kobieta miała z poprzedniego związku troje chłopców, my jesteśmy dorośli i ogarniamy emocje ale widzę ,że chłopaki bardzo mnie polubili i przywiązali się do mnie, dla dobra ogółu postanowiliśmy razem jako dorośli zerwać całkowicie kontakt, jednak zostały dzieci i piszą do mnie, czy przyjade itp... czuję się rozdarty trochę , też się zaangazowałem emocjonalnie.... co robić?

Wychowałem się bez ojca.Nigdy nie poznałem.Nigdy mi ojca nie brakowało.Moim wzorem do naśladowania jakoś tak spontanicznie stał się jean-Luc Pickard.Kapitan statku kosmicznego USS Enterprise-D :-) Wolałbym nie mieć przeciętnego polskiego ojca.Cieszę się, że owego nie miałem.. Natomiast problemy tym spowodowane w sposób niemal książkowy doświadczałem. Kłopoty z prawem, kłopoty z relacjami z dziewczynami, kłopot w szkole i kłopoty w życiu dorosłym. Ale nie miałem kłopotów nigdy za skrzywdzenie kogokolwiek w jakikolwiek sposób.Tylko za Trawkę, oraz też za cheć nieco naiwnej dobroczynności i niepodporządkowywanie się normom prawnym. Zawsze wybierałem dobroczynność i Współczucie, które to nie zawsze są w zgodzie z prawem stanowionym. Nie krzywdzę i prowadzę uczciwe życie, w którym jest miejsce dla wielu bezcennych Warto$ci. Dzieje się tak, bo miałem dobry wzór do naśladowania.Dobrze, że nie był to przeciętny polski Tata ;-)

Ja zawsze tworzę relację metodą prób i błędów.

Kurwa jakbym oglądał o sobie. Ojciec w ogóle nie uczestniczył w moim wychowaniu. Tutaj piecze sprawowala nadopiekuńcza matka. Ojciec niczego mnie nie nauczył i nie przekazał żadnych wartościowych lekcji dot. życia. Miał problemy z pracą, był leniwy, wolał przesiadywać z podobnymi sobie koleżkami z okolicy. Jedyne rozmowy jakie z nim pamiętam to prześmiewcze oceny mojej osoby W szkole też byłem gnębiony, zwlaszcza w gimnazjum. W połączeniu z zaniedbanym wyglądem i słaba posturą byłem kandydatem idealnym. W liceum już to przeszło, ale bylem obgadywany za plecami ze np w jednej kurtce cały rok chodzę. Matka cisnęła mnie z nauką w taki sposób że musiałem ze wszystkiego mieć 5 a jak miałem gorsze oceny to byłem wyzywany od debili, gównojadów i że do niczego się nie nadaje. O relacjach z kobietami nie musze wspominać bo tutaj jest oczywiste że mam zerowe doświadczenie. Swoją drogą próbowałem i byłem odważniejszy jak byłem mlodszy ale niemiłe doswiadczenia i wysmiewanie zniechęciło mnie i nawet juz sie nie łudze Obecnie mam 28 lat, mam doświadczenie w pracy biurowej z danymi ale przez porażki rekrutacyjne uciekłem za granicę gdzie robie za tanią siłę roboczą. Wolę się odciąc od tego wszystkiego i przemyśleć plan naprawczy. Znajomych też w sumie nie mam więc i socjale pousuwałem. Gdy moi rowiesnicy wiodą lepsze życie, zwlaszcza ci którzy mnie gnębili, maja wlasne nieruchomosci, rodziny itd ja sie czuje jak 16 latek ktory nie ma nic i który jest chłopcem a nie mężczyzną. Co będzie dalej, tego nie wiem. Ojciec zmarł w 2019 roku, od 2016 nie mialem z nim kontaktu gdy został wyrzucony z domu gdy matka sie dowiedziala o zdradzie. Trochę żaluje że nie przegadałem z nim pewnych spraw ale z perspektywy czasu, na chłodno stwierdzam że to by nic nie dało. Był nieudacznikiem i ja to po nim odziedziczyłem, tylko to. Jak tak dalej pójdzie to może nienajgorszym rozwiązaniem.będzie lina albo uzbieram euro na eutanazje.

U mnie problem jest taki że mam ojca, lecz w większości nie możemy się dogadać i nie mamy tematów do gadania. Jest surowym ojcem, on też dzieciństwo miał trudne, dziadek pił i bił go jak kota. Wydaje mi się że teraz to skutkuje tak jak się zachowuje w stosunku do mnie. Brak odpowiedniej miłości w dzieciństwie skutkuje.

Moi rodzice odkąd pamietam nie zamajmowali sie mną do tego ciągle pili alkohol nie raz byly libacje po 2 tygodnie i awantury albo i nawet bijatyki po nicach musialem uciekac z domu czasem z matka czasem sam, teraz gdy jestem dorosly moje zycie od wyprowadzenia sie piekla bylo dalej piekłem na ziemi nie bylem w stanie dostosowac sie przez 4 lata do warunkow w pracy, do teraz mam problem z porozumiewaniu sie z ludźmi. Zostalem ojcem w mlodym wieku, zycie jest cholernie ciezkie bez wzorca od malego. Gdy nie masz rodzicoe ktorzy cie wspieraja jestes skazany na porazke w dorosylm zyciu

Widzę ciekawy tytuł na odcinek, zanim jednak odsłucham. Może ktoś powiedzieć czy autor wie o czym mówi? Czy kompletne bzdury jak np to gdy mówił czym jest redpill

Może zrobisz film na temat Benjamina Mendyego? Został fałszywie oskarżony o gwałt przez co na dwa lata nie mógł grać w piłke i również przez to przestał grać w najlepszym klubie świata.