Niye yaşıyorum niye buradayım niye çabalıyorum ne için çabalıyorum neden bu kadar kendimi yoruyorum eziyet ediyorum. Beni güçlü sanıyorlar zaman zaman ben de kendimi öyle sanıyorum ama güçlü değilim. Ben güçlü değilim. Hıçkıra hıçkıra ağlamak istiyorum. Hem her şeyin üstesinden gelmek istiyorum hem de her şey beni yerle bir etsin istiyorum. Artık yaşamaya gücüm kalmadı. Artık gücüm yetmiyor. Artık ben bana yetmiyor..
Biliyor musun ben de böyleyim hem de daha 17 yaşındayım Beni yıkmaya çalışan yalnız bırakan her şeye karşı gülmeye çalışıyorum ama olmuyor bir de sen dene ❤️🩹
@@enesking5292 ben o yaşlarımda daha da beterdim hepsi hemen geçmiyor ama insan biraz olsun alışmayı, yaralarını sarmayı öğreniyor. Biz dik durmak zorundayız annem bana hep böyle öğretti. Ama bazen gücümün bittiğini, tükendiğimi anlıyorum. İşte tam da bu anlarda anlatamadığım şeyleri yazarak hafifletmeye çalışıyorum. Deniyorum her şeye rağmen.
Sadece inandım, sevdim, affettim, anlamaya çalıştım, ama beni satmış bırakmış Başka biriyle evlenmiş sonunda Sadece neden? Ben kendim için üzülüyorum, kaybettiğım zamanlar, göz yaşlarım, enerjiler.. Adalet mi bu?!.. Düğünü gün tek mutluluk dilemekten başka çarem yoktu, umutum da kaybetti. Artık kimseye ihtiyaçım kalmadı Allahtan başka.. Ben sadece mutlu olmak istedim, güçlü değil. Ama bu için de bin şükür
Yaralı ruhumda tepinmelerine gönlüm razı gibi. Bir gün tüm acılarıma son vereceğim. Işte o zaman gök gürüldeyecek. Güneş doğmayacak bana. Ya kuş olup uçup gideceğim ya kalbimdeki yaralara merhem süreceğim zamanla geçer mi bilmem de zaman çoğu şeyi bitirdi yok oldu. Sevdiğimi aldı. Yalnız bırakıldım sonra da yalnızlığımı sorguladılar. Cok insan var da hepsi kuru kalabalık. Dert yanmadım kimseciklere. Onlar hep dert yandilar, yansittilar ben derdimi unuttum, koştum ve yetiştim imdatlarına. Geride bıraktım. Allah a bıraktım. Ben yoruldum. Her şeyi umarsızca bırakıp gitmek istiyorum. Yapamıyorum.
Onca çabaya, onca mücadeleye rağmen yaptıklarım, yaptıklarımız görmezden geliniyor ya en çok ona öfkeleniyorum sinirleniyorum. Zaman beni git gide daha öfkeli daha kendiyle ve hayatla kavgalı bir insan haline getirdi. İnsanlarla aramda artık dağlar kadar mesafe var ve kimsenin kimseyi gerçek anlamda anladığını düşünmüyorum zaten böyle bir şey olamaz kimse sizin yüreğinizden geçen acıları bilemez. Bunu biliyormuş gibi sahte ve yapay teselli geçiştirmelerine karnım tok artık kimsenin sahte iyiliğine muhtaç değilim. Maddi manevi çöküntü yaşıyorum. İnsanlara hayat çok kolay gözüküyor ya hani, kimse kimseyi anlamak duymak görmek istemiyor ya hani, öyle bir zaman gelir ki ben kendimi anlatmama gerek kalmadan benim yürüdüğüm yolları yürür, yaşadığım acıları yaşar o zaman anlar. Tabi benim yükümü o taşıyabilir mi orası muamma ama benim yükümün ağırlığının altında ezildiği vakit işte o zaman anca anlar bu insan bile demeye tiksinerek baktığım mahlukatlar.
Insan sevdiği halde de birakabilir, neden mi? O "Sevdiğin kişi" sana ilgi göstermese ve her seferinde "Bizim bi gelecegimiz yok" dedigi icin birakabilir insan. 10 senemi yedigin icin tesekür ederim..
Kimin seni duyup duymadığı neden önemli olsun ki? Çünkü sen kendini ne kadar duyuyorsun kendine sım sıkı sarıl ve kulaklarını aç içinden geçenleri dinle o zaman anlıcaksın belki şu hayatta senden başka kimsenin önemli olmadığını ve bunu anladığın anda kendini yenilmez hissedeceksin.Herkes gider bir gün senin ruhunda bedenini terk etmeyecek mi? Gidenler için üzülme duymayanlar için bağırma .Sen kendini duy içindeki küçük çocuğun kalbini ısıt.
