Zmierz się ze strachem - film motywacyjny 

Samo sedno

Progress is progress no matter how small!! Małymi tiptopami a do przodu.

Osobiście prowadzę zeszyt nieznanych słówek, które wyczytam w książkach i artykułach. Każdego dnia sięgam po niego i 3 razy dziennie (rano, po południu i wieczorem) czytam, po prostu czytam na głos te słówka po stronie na raz, zapisuję na marginesie datę i odkładam zeszyt na bok. Zajmuje to niecałe 3 x 5 minut dziennie, a rezultat po pół roku, roku jest zdumiewający. W każdym razie trzymam za Ciebie kciuki. Fajnie, że robisz coś dla siebie, zmagasz się ze sobą. Powodzenia!

Dasz radę, powoli i do przodu. Ja ze swojej strony mogę polecić aplikację dualingo + memrise bardzo wspomagają naukę języków :)

Kylie Elizabeth Słuchaj, skłamałbym, gdybym napisał, że Ci współczuję. Nic z tych rzeczy, o których piszesz, nie wydarzyło się w moim życiu, więc nie mam cienia pojęcia, jak się musisz czuć w takiej sytuacji. Jedyna rzecz, o którą mogę Cię prosić to to, abyś nie odpuszczała tak szybko i zawalczyła o siebie i swoją przyszłość. Trzymam za Ciebie gorąco kciuki i pamiętaj, że jak długo żyjesz Ty, tak długo jest nadzieja na lepsze jutro.

Minie. Czas leczy rany, chociaż często pozostają blizny. Pisząc poniższy tekst, nie mam na celu licytować się kto miał gorzej w życiu czy wywołać współczucie, ale zobrazować w pewnym stopniu, że mimo przeciwności losu i uczucia, że cały świat jest przeciwko nam, warto się nie poddawać. Mam nadzieję, że przeczytasz całość, z góry dziękuję. Zacznę od początku. Mieszkałem w piętrowym domu z rodzicami, siostrą i dziadkami. Moje relacje z matką i ojcem nigdy nie były wzorowe. Nigdy nie usłyszałem od nich, że mnie kochają. Od zawsze byłem tym gorszym, chociaż pierworodnym, dzieckiem, przez co moja pewność siebie była zerowa. Matka alkoholiczka, ojciec też, chociaż nie od zawsze, a od okresu, gdy miałem ~12 lat. To wtedy zaczęło się prawdziwe piekło w moim życiu. Matka znalazła sobie kochanka, na dodatek znajomego mojego ojca. Od tego czasu awantury pomiędzy nimi odbywały się regularnie, praktycznie co noc, gdyż oboje pracowali na drugie zmiany. Wystarczyła byle iskra wskrzeszona z rąk matki, aby sprowokować kłótnie i to taką, że klękajcie narody. Byłem taki wyczulony na odgłosy ich wracających z pracy zwiastujące wojnę, że gdy spałem to byle szmer mnie budził. Ojciec jeszcze wtedy nie wiedział co jest grane, dlatego to wszystko uchodziło za pijackie wybryki mojej rodzicielki, bo na nazywanie jej matką nie zasługuje. Ja jako dorastający chłopak, potrzebowałem wsparcia, wzorców do naśladowania, natomiast otrzymywałem nieprzespane noce, polegające na zapobieganiu wzajemnego pozabijania się rodziców. Często się zdarzało tak, że do szkoły miałem na 7, a o 3 rano tego samego dnia byłem w trakcie ich rozdzielania i pilnowania, aby nie doszło do tragedii. Czasami kłótnie osiągały taki rozmiar, że jak teraz o tym myślę, to dziwię się, że nikt nie wezwał policji.Dodam tylko, że dziadkowie mi i siostrze starali się pomagać ile się dało, ale ze względu na wiek ich postępowanie było ograniczone. Wracając do rodziców, to najdziwniejsze w tym był fakt, że dzień po burdzie, prawie wszystko między nimi było w porządku. Co prawda, atmosfera była ciężka, ale porównując noc a poranek to ogromna zmiana. Ojciec był ślepo zakochany w matce, dlatego wybaczał jej wszystko i zdarzało się nawet tak, że gdy poruszałem temat kłótni, a dokładniej zachowania matki, dostawałem w twarz z otwartej ręki, na tyle mocno, że oczy wypełniały mi się łzami w ćwierć sekundy. Tak minęło mi jakieś 5 lat życia (licząc od wieku 12 lat), urozmaicone poniżaniem mnie, tłamszeniem mojej pewności siebie, nieakceptowaniem w szkole, gdyż rówieśnicy poniekąd wiedzieli co się u mnie dzieje i mnie odtrącali; sytuacjami, gdzie ani matki, ani ojca nie było ponad miesiąc czasu, bo matce zachciało się kochasia i znikała, a ojciec z pojawiającym się pojęciem o zdradzie, nie mógł wysiedzieć w domu i też się ulatniał. Pamiętam, że gdy matka wróciła to nawet słowem się do mnie nie odezwała, po prawie 2 miesiącach nieobecności. Gdy miałem jakieś 16-17 lat, rodzice dostali kuratora, a matka wylądowała na odwyku (2 miesięcznym bodajże, dokładnie już nie pamiętam). Ojciec chlał, nabawił się wrzodów, parę razy miał padaczkę alkoholową. Stracił pracę, nawet parokrotnie, po ponownym zatrudnieniu w innych firmach. Gdy zdrada matki wyszła na jaw zdemolował auto kochanka, a sam trafił do więzienia na parę miesięcy. W tym czasie matka balowała, często nie było jej w domu, a gdy była to moim zadaniem było pilnowanie jej, aby pijana jak szpadel nie spadła z krzesła, próbując wstać. Gdy ojciec wrócił, matka wyganiała go parę razy z domu, ostatni raz skutkował tym, że zmarł na zawał u znajomego. Po wszystkim matka udawała przekonująco rozpacz i smutek po śmierci męża, gdzie teraz nadal spotyka się ze swoim fagasem. Jestem już od dłuższego czasu dorosły, chociaż w trakcie przebudowy praktycznie całej mojej osobowości. Te sytuacje wyniszczyły mnie kompletnie. Dziadkowie starali się nas wychować jak najlepiej, pomimo całej tej negatywnej historii, ale to kim jestem wewnątrz, zawdzięczam tylko i wyłącznie sobie. Często miałem dosyć tego wszystkiego, ale byłem świadomy, że odebranie sobie życia to nie jest dobre wyjście, a bardziej przegrana wojna. Przez tyle lat, praktycznie każdy dzień mojego życia to była bitwa, i nie chodzi mi o awantury rodziców, a walkę toczącą się we mnie, aby nie odpuścić, bo chociaż dochodziłem do takich wniosków przez długi czas i na początku wizja ukrócenia tej męki była kusząca, to później już byłem pewny tego, że wywieszenie białej flagi nie wchodzi w grę. Teraz powoli staję na nogi, chociaż nie jest łatwo, bo dużo złych cech wyniosłem będąc świadkiem tego wszystkiego, ale staram się patrzeć na życie jak na dar, a nie przekleństwo. Jeżeli dotarłaś do tego momentu to bardzo dziękuję, bo teraz masz świadomość, że to co zaraz napiszę nie jest wyssane z palca osoby, która wypowiada się na tematy bez ich poznania. Nie daj się przeciwnościom losu powalić na kolana. Świat może wydawać się okrutny, to prawda, ale po każdej burzy wychodzi słońce, nawet jeśli wydaje się, że nigdy to nie nastąpi. Wierz w siebie i sobie ufaj, bo w ciężkich chwilach warto być dla siebie przyjacielem. I błagam cię, nie poddawaj się. Poddanie się nigdy nie jest dobrą opcją. Brnij do przodu. Trzymam za ciebie kciuki, powodzenia.

No i Ty możesz powiedzieć, że przeżyłaś coś w życiu. Dlatego gdy to wszystko się skończy docenisz to jeszcze bardziej. Na pewno jesteś wartościową osoba, która niczemu winna zmaga się z czymś takim.. Wiem, że dasz radę tylko kwestia czasu i mobilizacji! ;)

Nigdy nawet nie myśl o samobójstwie.... Bóg sprawdza Cię czy wytrzymasz.... I kiedy już będziesz stawać na nogi.. życie dokopie Ci dwa razy mocniej.... Ale nie ważne ile razy upadniesz ale ile razy wstaniesz.... Nie akceptacja w szkole.. znam to bardzo dobrze ale czy warto przejmować się ludźmi bez ambicji dla których liczy się 100 lików pod zdjęciem..... Nie warto, lepiej samemu iść przez tą zawiłął drogę.. pozdrawiam

@numer dwa Jak Twoje samopoczucie dzisiaj po 3 latach walki o siebie ? Jak zdrowie Twojej Mamy ?

Jeżeli umiesz angielski to takich filmów na RU-vid jest cała masa mógłbyś codziennie oglądać po kilka roznych