Береке белдігі Өнеге өрлігі Өзіңмен ғана ей белгілі Кеудеңе сыйғандай Даланың дархан кеңдігі Көңілі гүл көктем Мейрімді жан неткен Түн ұйқын төрт бөліп бесік тербеткен Анаңды сүйсең менше сүй Бабамның антындай Хауана қалпындай Пейіліңмен мың жаса сарқылмай Кіршіксіз жүрегің Алтын десе алтындай Көңілі гүл көктем Мейрімді жан неткен Түн ұйқын төрт бөліп бесік тербеткен Анаңды сүйсең менше сүй Бәрінен бағалы Ол өзі жоғары Отының сөнбей алауы Өзіңсің мәңгілік Жанымның жібек жалауы Көңілі гүл көктем Мейрімді жан неткен Түн ұйқын төрт бөліп бесік тербеткен Анаңды сүйсең менше сүй ді жан неткен Түн ұйқын төрт бөліп бесік тербеткен Анаңды сүйсең менше сүй
Мен 11 жасымда Түркістаннан Қызылордаға отбасымызбен көшкен болатынбыз папамның жұмыс бабымен.Бүкүл ағайын Түркістанда,Қызылордада ешқандай туысымыз жоқ.24 жыл Қызылордада өмір сүрдік.мен тұрмыс құрып балалы шағалы болғанмын.папам пенсияға шығып ап адемі ел болып отырдық.Ағамның жұмысы Түркістанға ауысып сол жаққа қайтадан көшу жоспары құрылды.папамда қуанды ағайынның ортасына баратынына.Енді көшіп кетті,мен жалғыз қалғандай өте ауыр сезімдемін,осы олеңді тыңдап барлық ағайын ата анам басқа жақта мен жалғыз қалғандаймын.Өзің көшіп кеткен білінбейді,жаныңнан ата анаң көшіп ,берекелі шаңырақ өзгенің шаңырағына айналған қиын екен.өте ауыр екен
Шөлімді басар сен бе едің кәусар бұлағым? Үкілі-ай қалқам, үзіле жаздап ұнадың. Ойда жоқ сәтте оянған албырт сезімді, Амалым қанша, айта алмай іштен тынамын, айта алмай іштен тынамын. Оңаша қалып опасыз жалған бес күннен, Еншімді жаным, даулаған емен ешкімнен. Айтатын сөзім тұрса да тілдің ұшында, Амалым қанша, мылқаудың күнін кештім мен, мылқаудың күнін кештім мен. Боларсың сәулем әнімді менің естіген, Алдыңда сенің мың лаулап тұрып өштім мен. Күлімдеп қарғам шықсаң да менің алдымнан, Амалым қанша зағиптың күнін кештім мен, зағиптың күнін кешті мен.
