Grandes FUXAN OS VENTOS O CARRO É UNHA FERMOSÍSIMA CANCIÓN QUE TODAVÍA HOXE ESTÁ EN PLENA VIXENCIA❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤🎉🎉🎉🎉🎉🎉PASAREDES Á HISTORIA DA MÚSICA GALEGA.
Gosto mais da versom que tenho no meu disco. Ali cantaba se melhor com mais sentimiento e com melhor sotaque. As vogais fechadas eram pronunciadas adequadamente.
When visiting a friend in La Coruna in the 1970s my friend took me to see Fuxan Os Ventos in concert there. It was a wonderful & memorable experience to listen to their music. Are there any videos of there concerts from the 1970s?
Fermosísimo poema de Manuel María e emocionante interpretación de Fuxan os Ventos. Realmente é un himno as aldeas galegas, a ese xeito de vida que xa morreu, pero para os que o vivímos perdurara sempre na nosa memoria e no noso corazón.
A, meu gaiterinho, Ainda me acordo, Quando baixabas polo monte abaixo, E vinhas-me ti dizendo. Bota carne no pote, Marianinha, Bota carne no pote, Mariana, Um molete inteiro enscervelhetado, Uma bota com vinho, chupaêna! Mulher, fartura de loita Que che hei dizere eu, mulher?! Ti és com'à terra nossa, E a terra é com'a ti é! Deixei-vos a entrambas soias Anque convosco quedei Valeira que no'a terra Ti sementada, a vo'cê. (X2) E o vento dizia Pronto hai de volver! Pra tirar a fame, pra poder comer Ai, mulher, quantas noitinhas, Te deita-ches co'a tristura?, E o vento, ainda che traguia, As novas dos que marmuram. E o vento dizia, Pronto hei de volver! Pra tirar a fame, pra poder comer Ti és o milagre da terra E a terra é um milagre teu Mistura de mel e cerna De fera e de anjo do céo. Pari-ches de pé o filho, Como fam no monte as bestas. E hoje que volto vencido, Para que eu vença a ti te deitas. O voltar, que che hei dizer?! Maldito o dia e a hora Em que te deixei aqui Pra percurar vida fora! O inverno da emigraçom Roubou-nos a primavera, Quem eu era, já nom som, E ti nom és a que eras! Já podem os leiros dar Colheitas bem abondosas, Podem em Madri falar Com palabras bem fermosas, Que nunca nos ham de pagar A nossa fame de outrora! E o vento dizia Pronto hai de volver! Pra tirar-la fame, pra poder comer.
A meu gaiteriño, ainda me acordo, cando baixabas polo monte abaixo, e viñasme ti dicindo. Bota carne no pote, Marianiña, bota carne no pote, Marianá, un molete enteiro. enservelletado, unha bota con viño, chupáená! Muller, fartura de loita qué che hei decire eu, muller?! Ti és coma a terra nosa, e a terra é coma ti é! Deixeivos a entrambas soias anque convosco quedei Valeira está a terra, morna ti, sementada, abofé. (bis) E o vento decia pronto hai de volver!, pra tira-la fame, pra poder comer... (bis) Ai, muller, cántas noitiñas, te deitaches coa tristura?, e o vento, ainda che traguía, as novas dos que marmuran. E o vento decia, pronto hei de volver... RECITADO FINAL: Ti és o milagre da terra e, a terra é un milagre teu mistura de mel e cerna de fera e de anxo do ceo. Pariches de pé o fillo, como fan no mente as bestas. E hoxe que volto vencido, para que eu venza ti te deitas. O voltar, qué che hei decir?! Maldito o día e a hora en que te deixei aquí pra percurar vida fora! O inverno da emigración roubóunos a primavera, quén eu era, xa non son, e ti non és a que eras! Xa poden os leiros dar colleitas ben abondosas, poden en Madrí falar con palabras ben fermosas, que nunca nos han de pagar a nosa fame de outrora! E O VENTO DECíA, PRONTO HEI DE VOLVER PRA TIRA-LA FAME, PRA PODER COMER...