Πρέπει να έχει μάθει το αυτί χρόνια για να ακούσεις και να καταλάβεις κάθε λέξη και κάθε μπάρα αν δεν έχει μάθει το αυτί να ακούει θα ακούει απλά έναν θόρυβο αλλά πραγματικά όταν καταλάβεις τους στίχους θα συμφωνήσεις ότι είναι ο πιο ζωντανός και αληθινός δίσκος στην ιστορία του ελληνικού χιπ χοπ και επισεις ο πιο underated καλύτερα αυτά είναι για λίγους που τα έχουν ζήσει και νιώθουν την κρυάδα στο δέρμα από της αναμνήσεις σε κάθε στοιχο
Άψινθος Σκέψεις χιλιάδες μ' ένα κεφάλι θρύψαλα από ανάγκες του ορίζοντα το σύρμα είναι η θηλιά και εμείς φυγάδες σελίδες άδειες συσσωρεύονται στο πάτωμα ανά συστάδες σαν ράτσες στα Α.Τ. μπουζουριασμένοι σε στοιβάδες φόλα στους κουμαντάδες οι λέξεις χάνονται μες των κελιών τις χαραμάδες σύρτες στο λευκό φως της τηλεόρασης,μάζες σε εφόδους στοίβες σιωπής καμβάδες μετράνε τη πτώση των ονείρων σου φεγγίτες τα μάτια μας αγέννητα τοπία η νύχτα σπέρνεται πάνω στην ημιφωτισμένη πολιτεία αφήνω το κουφάρι μου,περιπλανιέται στην άδεια πλατεία Σόδομα και ατάκαμα ίδια απαρτία το κέντρο ύστερα από ώρα θυμίζει μάχης πεδία γέννημα θρέμμα της ανάγκης είναι και η αμαρτία,σωστό επιβίωση μα ποια είναι η αιτία δεν το 'πανε μάλλον στις ειδήσεις των οχτώ και ειναι ιδιώνυμο,ένστικτο μόνιμο τα νότα σου αν φυλάς ειναι προνόμιο γνωστό το αμφίδρομο μίσος σε ολοκληρώνει στο τρωτό πολιτισμό σε τρώνε για χαρτί ή για ένα τάλιρο άμα δε κάνεις ντόμπρο χειρισμό που σε οδηγεί; ο φόβος του θανάτου θνητέ σε καθοδηγεί στην ανερχόμενη ένταση ο νους παραληρεί παράλληλοι κόσμοι όσοι και οι άνθρωποι μέσα στη πόλη αυτή Άυλος Είδα τους φόβους μου να παίρνουν σάρκα και οστά και σκιάχτηκα για αρχή στο τέλος από κάπου πιάστηκα μοιράστηκα λιγάκι απο το κενό μου,με υστερεί στο φάρμακο μου του σατανά τα κόκαλα τριμμένο γιατρικό μου μέρα βγαίνει με ένα άγχος μένω θάνατο στο βάθος έχει τρέλα και αγανάκτηση στη διαδρομή και ο λάκκος μας υγρός μας περιμένει ηττημένοι μαχητές που στέκουν παραμυθιασμένοι χαθήκαμε εκεί που ο πόνος έγινε γιορτή στιγματισμένοι από το ψέμα και τη παγωνιά ροής κατάντια,πάτος,φυλακή ζωής κελί που χτίστηκε στο λευκό άγγιγμα της έληξε κάθε ανέμελη στιγμή σε σάπια μέλη ασθένεια ακμάζει και παρασιτεί ένα και το αυτό ζώντες,νεκροί,ήλιος και βροχή η μόνη σκέψη το εγώ μας μες την αγκαλιά της να χαθεί το κενό να μας καταπιεί Δ.Π.Θ. Μεγαλωμένοι μες τα πάρκα,σε γειτονιές και πλατείες ανέκαθεν πιασμένες οι γωνιές σε δοσοληψίες ανακατεμένοι γεμάτοι αμφιβολίες φταίνε οι χημείες που χω φορτωθεί τόσες άσκοπες μαλακίες,τόσες αμαρτίες σώμα μπήγει και αν κόβω ενέργεια σε ένα κεφάλι νεκρές οι φοβίες αποσυντίθεται σιγά σιγά πίσω από κάθε μια από αυτές έχουν ειπωθεί ιστορίες ασυνήθιστα παράξενες εικόνες άσεμνες σε κάθε δρόμο κάθε κομμάτι της έχει πόνο και βία σε κάθε της στενό αστυνομία κάνει αισθητή τη παρουσία καλό θα ναι να έχεις πάνω σου στοιχεία μη σε τραβάνε αδίκως,μαλακία η μουσική μου σαν μαύρη μαγεία δένει ανθρώπινες ψυχές σκέψου προσεχτικά τι θα κάνεις,έχεις 3 ευχές μάθε να συμπεριφέρεσαι αντρίκια μεγάλωσες πλέον,άσε τις πουστιές το χω ανάγκη τόσο όσο το θες είμαι έτοιμος να παλέψω για κάθε τι που αξίζει το κόπο να αντέξω άσε με να παίξω,άσε με να το τρέξω αρχίδια λεν' όσοι μιλάν απ' έξω είμαι απο μικρό παιδί σε αυτο το χώρο και θα το ξαναχορέψω χειμώνας,κάτω από το πηχτό πηχτό κόκκινο φεγγαρι τα βήματα ακολουθώ δρόμοι που καίνε σαν κόλαση είναι εδώ 12 τρόποι να ζήσεις,ένας από αυτούς ως φυτό ότι πιο τρομαχτικό μπορώ να σκεφτώ τώρα περιπλανιέμαι στη πόλη σαν αρπαχτικό ψύχωση μου γινες και ψάχνω παντού να σε βρω τίποτα άλλο δεν θέλω πέρα από το να σε δω μαύρο λούκι και ψυχόδραμα,ένα και το αυτό η πόλη ξυπνά το κακό μου εαυτό μη σε πετύχω μπροστά μου να μη σε βρω χάθηκα πάλι,στη παλάμη μου είδα να αδειάζει το μπουκάλι και αφέθηκα,παραφέρθηκα ξύπνησα δίχως να έχω ιδέα που βρέθηκα μίσος πλημμυρίζω,παγανιά βγαίνω,κεφάλια θερίζω τη βρωμιά που παίζει γύρω μας με στίχους ζωγραφίζω όσο ζω μαθαίνω και της σαπίλας γίνομαι αντανάκλαση εδώ και τώρα αληθινό όχι αναπαράσταση μα αγάπης έλλειψη για τη γενιά που ζει στη στέρηση
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΚΟΥΠΛΕ ΤΕΤΟΙΑ ΣΑΝ ΤΟΥ ΔΠΘ ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑ ΒΓΟΥΝΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΙΓΟΥΣ ΠΟΥ ΜΙΛΗΣΕ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ ΚΡΑΤΑ ΜΑΣ ΜΙΑ ΘΕΣΗ ΕΚΕΙ ΠΑΝΩ uncut01
ΔΕ ΣΑΣ ΘΥΜΑΜΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΧΩ ΔΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΤΙ ΦΑΣΗ ΝΑ ΜΟΥΝ ΑΡΑΓΕ ΤΥΠΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΠΟΥ ΣΤ'ΑΚΡΑ ΤΟ ΤΡΑΒΑΓΕ ΚΙ ΗΜΟΥΝ ΑΝΕΚΑΘΕΝ Μ'ΟΤΙ ΜΕ ΚΑΥΛΩΝΕ Η ΜΕ ΣΚΑΛΩΝΕ ΚΑΥΤΟΣ ΚΥΛΟΥΣΑ ΣΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΠΟΥ Η ΠΟΛΗ ΠΑΓΩΝΕ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΣΟΥ ΜΑΓΚΩΝΕ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΣΑΡΩΝΕ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΚΑΠΟΤΕ ΜΕ ΘΥΜΑΣΑΙ ΡΕ ΞΕΦΤΙΛΑ; ΜΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΠΛΑΚΑ ΠΟΥΛΟ ΔΕ ΤΡΑΒΙΕΜΑΙ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΠΙΝΩ ΡΑΚΑ ΚΑΝΕΣ ΔΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕ ΔΕΙ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΚΑΝΟΥΝ ΤΡΑΚΑ ΣΑΡΑΝΤΑΠΕΝΤΕ ΑΡΑΠΙΑ ΕΝΕΝΗΝΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΑ SPEEDIA ΨΗΝΕΣΑΙ ΠΕΝΗΝΤΑ ΕΥΡΩ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΞΥΔΙΑ; ΜΗ ΣΕ ΔΩ ΝΑ ΞΥΝΕΣΑΙ Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΣΟΥ ΙΔΙΑ ΠΕΖΟΣ ΑΚΟΜΑ ΓΡΑΨΕ ΤΟ ΚΟΥΠΛΕ ΣΟΥ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΣΥΝΤΡΙΜΜΙΑ ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΗΜΑ MC ΝΑ ΠΕΙΣ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΧΕΙΜΩΝΑ 2009 ΚΑΠΟΥ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΣΕ ΦΕΡΜΑΡΩ ΓΙΑΤΙ ΗΘΕΛΑ LEI ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΩ ΠΡΩΤΟΝ ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΟΝ ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΣΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ ΤΙ ΝΑ ΜΟΥ ΚΛΑΣΕΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΛΑΚΑΜΑΔΕΣ ΕΙΔΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΤΟ ΧΑΡΟ ΘΑ ΦΑΣ ΚΑΛΑ ΟΤΑΝ ΚΑΤΕΒΩ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΚΙ ΕΧΩ ΚΑΝΟΝΑ ΠΟΥΣΤΙΕΣ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΩ ΜΑ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΓΑΜΗΣΩ ΤΟ ΡΟΥΦΙΑΝΟ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΑΚΟΛΟΥΘΩ ΕΝΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΠΛΑΝΟ ΡΟΥΘΟΥΝΙΑ ΤΙΓΚΑ ΑΝΟΙΧΤΑ Ν'ΑΝΑΣΑΝΩ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΒΓΕΙ ΜΑ ΤΗΝ ΠΑΛΕΥΩ-ΠΑΛΕΥΩ ΑΡΡΩΣΤΟ ΑΤΟΜΟ ΑΠΟΤΟΜΑ ΑΝΤΙΔΡΑ-ΑΠΟΤΟΜΑ ΚΥΛΑ ΧΡΟΝΙΑ 27-ΧΡΟΝΙΑ ΣΚΛΗΡΑ-07 ΨΥΧΟΔΡΑΜΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΖΩΝΤΑΝΟ ΜΕ ΚΡΑΤΑ Ε ΤΡΕΛΟΣ ΑΠ΄ΤΟ ΝΑ'ΡΘΕΙΣ ΠΡΩΤΟΣ ΕΛΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ Ο SECURITAΣ ΜΕΣ'ΤΗ ΣΤΟΑ ΚΟΙΤΑΖΕΙ ΕΝΤΡΟΜΟΣ 2 ΣΚΥΛΙΑ ΣΤΟ PIT-ΑΙΜΑ ΚΙ ΕΘΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΟΣΜΟΣ ΨΕΥΤΙΚΟΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΛΥΠΑΘΗΣ ΚΙ ΑΝΑΠΗΡΟΣ ΕΝΙΟΤΕ ΕΠΙΛΕΓΩ ΝΑ'ΜΑΙ ΑΡΡΩΣΤΟΣ ΑΚΑΡΔΟΣ-ΑΠΕΙΡΟΣ ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΕΝΟΣ ΒΑΜΜΑ ΠΥΡΟΣ ΕΧΩ ΤΟ ΝΟΥ ΜΟΥ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΠΛΑΤΗ ΓΥΡΝΩ ΚΑΙ ΠΙΣΩ ΜΟΥ Σ'ΑΦΗΝΩ ΔΙΝΩ ΤΟ ΦΙΛΙ Μ'ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΨΙΘΥΡΙΖΕΙ ΟΥΤΕ ΝΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΠΑΚΕΤΟ ΘΑ ΦΑΣ ΑΝ ΤΣΑΜΠΟΥΚΑΛΕΥΕΣΑΙ ΜΗ ΣΟΥ ΘΥΜΗΣΩ ΚΙ ΑΡΧΙΣΕΙΣ ΝΑ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ ΔΕ ΘΕΛΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ MC ΜΑ ΕΣΥ ΚΙ ΕΣΥ ΚΑΛΑ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΠΕΤΑΞΕΙΣ ΚΑΤΙ ΣΤΟ ΚΑΠΕΛΟ ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΖΗΝ ΚΟΥΜΠΩΘΗΚΑ ΠΑΛΙ ΣΚΑΣΑΝ' ΚΑΙ ΞΕΧΑΣΑ ΤΟ ΒΕΑΤ
ΔΠΘ Χορτάσαμε άκυρο,χειμώνες και ξεφεύγα ταξίδι στο άπειρο σαν μαύρο πνεύμα λάφυρο στέμμα σαν αίμα που καίει λάβα καυτή που μέσα στις φλέβες σου ρέει εϊ εϊ ε ε εϊ εϊ φώναξε δυνατά αν θέλεις να σ' ακούσω φόβο,ζαλάδα και οργή θα σε λούσω μ' αν είναι ποτέ δυνατόν,πώς κέρασες την πάρτη σου πακέτο; μόνος στο ρέντο,απόσταση απ' τον θάνατο κρατούσες ένα μέτρο με στόχο πάντα να βρίσκεις το κέντρο σκέτος όπως σκέτο σου πρόβλημα,ξεπέρασε το το χουν πάρει βαριά κάτι φίλοι που ανασαίνω φρενοκομείο,της πόλης το πιο τρελό θηρίο μια νύχτα σε φθηνό ξενοδοχείο και οι υπόλοιπες στην γύρα καρφιά σ' όλο μου το σώμα,τέτοιο κρύο επικίνδυνος τρόπος σκέψης ανάμεσα μας μίσος τα πράγματα πάνε απ' το θα στο ίσως σε μια κόλαση πατώνω,βυθίζομαι ''δεν πρόκειται να σου ξηγηθώ πούστικα,τ' ορκίζομαι'' λόγια,λόγια ξέχνα αυτά που ήξερες,από δω και στο εξής δεν χαραμίζομαι δεν έχω ποίηση πια μέσα μου και παραλογίζομαι χρόνος,παλμοί καρδιάς στην ζούγκλα παρατηρούνται αριθμίες,φοβίες,αισθητές απουσίες μπλεγμένοι σε εχθρότητες και φιλίες βρίσκω μια άκρη πίσω απ' τις τελείες όσο κι αν έχω δει ξέρω πως η ζωή κρύβει και μια άλλη εκδοχή λόγια δίχως συνοχή και ο χασάπης που βγαίνει στους δρόμους αίμα στάζει αυτή την εποχή άστο λέμε,τα γάρα μου,η δουλειά μου και η μουσική να ξεχνιέμαι γονυπετής οι δήθεν,κοίτα πως θα καταλήξουν εφόσον τίποτα δεν κρατάει για πάντα και έχουμε εναλλακτικό σχέδιο για παν ενδεχόμενο,σταθερή καβάτζα εφ όρου ζωής αλητεία μάνια νουμεπί κάτω απ' την Κάντζαααααα 07 παράνοιες,εύστοχες ασάφειες,εύστοχες ασάφειες Άψινθος Ο μόνος νόμος των νεκρών είναι η σιωπή κατευθυνόμενοι σε στόματα ραμμένα και η άσφαλτος ποτίζεται καυτή μόνοι στον πόνο,σε πέπλα ανούσια κάτω από κόκκινη βροχή κάτι πόδια υπό την γη μέσα σε λήθαργο βαθύ πίσω απ' την λήθη που όλοι σκοτεινοί και η λήθη μύθοι θυμίζει και μοιάζει με ένα αρρωστημένο παραμύθι κοιμίζει όσο καρδιές χτυπούν,στ' άνομα στήθη όλοι γινόμαστε φονιάδες του εαυτού μας στο στόμα της πόλης,πλήθη στην φωλιά της νύχτας λύκοι στενά που γίνονται της ήττας οίκοι ξυπνάμε,θα σας φάμε στίφη βασίλεια της οργής είναι τα βλέμματα και ξίφη τα μάτια μας ύλη χλωμή πίσω από τ' άπειρα φώτα καυτοί μα ίδιοι χορευτές της εγκεφαλικής σχισμής μας ψυχόδραμα τα αγρίμια της γης μας κοινώς 07,κοινοί θνητοί,μάτια ανοιχτά κατά μήκος της επαφής μας ακολουθείς απόσταση μικρή,την έγερσή μας αγναντεύω οι ανάσες μετρημένες πίσω από τα λόγιμα πυρά της πρώτης γραμμής σε λογεύω τόσο μα η αγνότητά μας προδομένη πίσω από τις σάρκινες αυλές που καλείται πρόσωπα Άυλος Ψάξιμο χρόνια,διαφυγή,μόνιμα αρρώστια λογική ήχοι,ρυθμοί ζωής της πόλης εναντίωση στο πρόγραμμα καταστολής της μάζας ο ρυθμός της προπαγάνδας θέτει στόχους,νέους τρόπους φυλακή φίλος,αντέξεις και αν αυταπαρνηθείς τα πάντα σπέρνουν του θηρίου τη στάμπα υποχείρια της εξέλιξης κουμάντα,σκέψεις και όνειρα στην μπάντα φρενοβλάβεια,αστός ,καρκίνος του φτωχού βουβός ο θρήνος,μόνο συμφορές,άνθρωποι στις οπές,μορφές εχθρός στο σήμερα καινούριοι φόβοι και αναστολές θα βρεις πατήματα,στο χάος οδηγούν δειλά τα βήματα είκοσι ευρώ αισθήματα,ασθένειας αποστήματα,στο σατανά θελήματα κατάχρησης γενιές,νύχτες να ψάχνεις τα απορρίμματα σαν παρατηρητές,πνιγμένοι στο έσος ,στο κοινωνικό μας πένθος μην ρωτάς αν θα την βγάλουμε και φέτος καθαρή είναι τυφλή η διαφυγή μέσα στην πόλη αυτή Ασύμφορος Όρος Ξυπνώντας πριν τα πόδια μου πατήσουν σταθερά πάνω στην γη άγρυπνο πνεύμα που τ' αλλόκοτο συνάντησε στον ύπνο μου βαδίζοντας για την επιστροφή στροφή στον φαύλο κύκλο εκει που άνεμος αγκαλιάζει νωχελικά την βροχή σιωπή να αποσιωπή σιω-πίσω από ενός μικρού παιδιού το βλέμμα τα σύννεφα σχηματίζουν εικόνες με φόντο τ' ουράνιο πνεύμα τα κάλυψαν τα λείψανα όσων εγκατέλειψαν πρόωρα στις σκέψεις μας ακόμα ζουν υπάρξεις που βαδίζουν στα γόνατα σταγόνα-σταγόνα ζηλεύουν πάλι κάθε δάκρυ δίχως εμπιστοσύνη στης υποκρισίας την νάρκη,αρκεί τα μάτια ανθούν στης μοναξιάς το μονοπάτι γύρω μας τάφοι,γι αυτό η φύση δεν μπορεί να γεννήσει πλέον αγάπη,μονάχα θλίψη αρκεί κάποιος τα μάτια του μπροστά στον καθρέφτη να ανοίξει είμαι σε ρήξη με την πλήξη κι όσο κι αν αγαπώ τίποτα πια δεν θα με αγγίξει τίποτα πια δεν θα με αγγίξει
Άψινθος σιωπές σαν ίριδες, ζωές καθηλωμένες σε στοές μέσα σ'αδέξιες μαχαιριές και άδειες σύριγγες φτιαγμένες από πλαστικό σα στέματα (στενα φωτιά στα μάτια) αφιλόξενα βλέμματα, η αξιοπρέπεια χαμένη στο δρόμο για λίγα κέρματα μόνο που η ηθική πήγε περίπατο ο βιοπορισμός καταλήγει στο φόνο πολλοί μου 'πανε πιάσαμε πάτο μα δεν πατώνω οδός Αγησιλάου ψηλέ κανόνας πρώτος κοίτα το κώλο σου μόνο κι όχι τους γύρω Ψι Θητα Αθήνα κέντρο στις φλέβες μου χρόνια φθείρω σημάδια μιας νυχτερινής, άνισης μάχης σε πεζοδρόμιο στείρο μέσα απ'τα μάτια των πνιγμένων ιστορίες ανασύρω, πάρε μία με άξονες γραμμές στους οφθαλμούς σκουριασμένες στο χρώμα σαν παλιά ταινία κινούμενα καρέ πηγής καταλήγουν στη βία ακολούθα τους κανόνες της σφαγής μ'αρμονία κεφάλια κινούμενα, πένθιμα θέατρα χαρμάνας που απλώς υποδηλώνουν αγωνία γυρνανε χέρια χάρτινοι θεοί βέρια που κατευθύνει φίλε η αστυνομία τα πάντα μετριούνται σε φράγκα κι ίσως το σώμα σου να βρεις σε αγοράς επαιτεία ανήλικα αλλάζουν τα πλάνα σαπιασμένες παντομίμες πορνεία νύχτες μου μοιάζει αρρωστημένο βαριεται η πολιτεία, το αναλύω μακάβριο, αστικό τρόπο γελοίο σαν μαύρες τρύπες που καταπίνουν πολίτες στο κέντρο και φτύνουν αίμα και πύο με λίτες εμπόρους και κώλια απλά να συμπληρώνουν το τοπίο ο θάνατος περιπολεί στους δρόμους, δε σηκώνει αστείο κι η ζωή μας συνεχίζεται, απλή υπόθεση όπως το stuff ανακατεύεται με αίμα στην αναρρόφηση Άυλος γυρνάω στο 80, ο δρόμος γύρω μας ασφυκτικός ο νους μας βρώμικος στο πέρασμα της νύχτας προσπερνώντας τα στενά της ήταν πήχτρα ζητιανεύοντας νεκρές ελπίδες μέσα σε χαλάσματα όταν πεθαίνουν οι θεοί βλέπεις γεννιούνται τα φαντάσματα μέσα απ'το κενο και αδειο βλεμμα των πνιγμένων πηγάζουν σκέψεις και εικόνες που αφορούν το αβέβαιό μας μέλλον σκοτάδι, γνώριμες μορφές περνοδιαβαίνουν το κατώφλι που οδηγεί κοντά στον Άδη είναι μια ακόμη σύναξη στις εκβολές του βάλτου σημάδι που ακολούθησαν πιστοί στην αγκαλιά του δράκου πλατεία Θεάτρου, κοινός τόπος συνάντησης σφαγής,ιδανικών κι ονείρων πτώση σ'ένα κόσμο ψέμματος κι αρρωστημένης βίας είναι η ωμή κατάληξη στο κοσμο της απελπισίας τάσεις διαφυγής απ'τον ασφυκτικό κλοιό της κοινωνίας στη ροή της αστικής πραγματικότητας στενά τα περιθώρια, λυγίζοντας την επιβλητική όψη τους κτήνους της εξελιξης τα δεδομένα σπάνε βλέμματα γυρνάνε με περιφρόνηση στη θέα της εξαθλίωσης πορεία στο μηδέν, συναισθηματικό κενό σάρκας εμπόριο τροφή, διαστροφή και πόση αίματος ιστορία δίχως τέλος όριο δεν υπάρχει στην κατάχρηση της εξουσίας έμφυτες σκέψεις φοβίας μάστιγα που εξαπλώνεται όσο η κάστα των απέθαντων αυξάνεται σαν γάγγραινα στα σάπια μέλη του σκάρτου συστήματος.. διάσπαση 07 ΔΠΘ 07 τσογλανος, μπάσταρδος, το νου σου, φιλε ελεύθερος κυκλοφορώ στο 2009, κοινωνία ώρα μείον μην αναρωτιέσαι γιατί οπλοφορώ στα μετόπισθεν ψυχόδραμα στη μέση του δρόμου στάθηκα, εκεί που 'δαμε το όραμα και γύρω μου το μπέρδεμα ακόμα το παλεύω να μη μπω κι εγώ στο πρόγραμμα ποιο 'ναι το αποτέλεσμα, στροφές απότομα όποιος έχει τη χάρη και τ'όνομα, έχει τα αρχίδια στα πεζοδρόμια βουνά υψώνονται σκουπίδια ενώ βλέπεις υγρασία προσελκύει φίδια, να προσέχεις σε πήρε το μάτι μου χθες το απόγευμα στη Πειραιώς να τρέχεις αφιλόξενος τόπος ο κόσμος των πιθανοτήτων απρόβλεπτοι συντελεστές μιλούνε απ'το πλανήτη των πιθήκων κινούμαι σε φάση υπό περιορισμό κατ'οίκον, άκουσέ με σου φαίνομαι να νοιάζομαι ποιος είσαι η πως σε λένε? σκόνη, κυνήγι δράκου στο λαβύρινθο τι να ξεχάσω, τι να θυμηθώ πριν αποκοιμηθώ? εγκληματικές σκέψεις που καθοδηγούν τον μέσο γνωστό-άγνωστο πολίτη στρώσε στα μπαμ με διάσπαση απαιτεί χρόνο κι εδώ θα παίξει μύτη μπουκέτα μέσα στα λασπόνερα για να θυμούνται μερικοί-μερικοί τι στα αλήθεια παίζει καυλόμπατσοι που τριγυρνούν με πολιτικά κόσμο και κοσμάκη έχουν δέσει ποτέ δε ξέρεις από που μπορεί να σου τη πέσει κι η λάσπη απ'τα σκληρόπετσα κορίτσια του κέντρου κι αν είσαι φέσι όπως και να 'ναι το γαμημένο μάλλον θα σ'αρέσει μα πιθανότατα την επόμενη που λες χριστό να μη θυμάσαι κοίτα πίσω, καφέ να γίνει η διάσπαση κι έπειτα θα το ρίξω όπου βρω το γαμημένο ποτέ σου μην υποτιμάς το ξένο ρε γιωργάκη που κόλλησες πάλι είμαι ώρα στη στοά και περιμένω της πόλης το στόμα ανοίγει πεινασμένο γι'άλλη μια νύχτα να μας καταπιεί μπορούν να συμβούν άσχημα πράγματα αμα σε πιεί μόνο στη νύχτα, χώμα σου δώσανε, δεν ήξερες το βρασες, το ριξες, έφαγες ήττα, ζούμε επικινδύνως στομα, μύτη, κι όταν κάνω τη δουλειά μου κρυφοκοίτα διάσπαση Π Ρ Ε Ζ Α φανερό το βράσιμο γίνεται ανάγκης βίτσιο τρομερό που σε θέλει νεκρό γάμησέ τα κάποιος που γνωρίζεις μάλλον καλύτερα από οποιονδήποτε κι είναι ειρωνία το γεγονός πως έχεις μετατρέψει σε κουλτούρα φίλε τη τρυπομανία..
