Uno spaccato impressionante di quella che era la vita in Ciociaria in quegli anni con la donna che era sottomessa all'uomo e nonostante tutte le sofferenze riusciva a portare avanti la famiglia e a far crescere i figli con i giusti valori.
Evviva la nostra verde Ciociaria. Quanti sacrifici fatti dai nostri avi, per vivere in povertà, sì, ma erano anche felici e tutti in amicizia aiutandosi vicendevolmente. Grande Nino
Grandissimo nino ma come si fa a, non ridere da pazzi, e veramente bellissimo sentirlo parlare ciociaro e, sentir dire certe parole, che io sento la nostalgia, mia madre e, mia nonna quando mi sgridavano in dialetto ciociaro, torriciano.
Nino Manfredi in questo episodio è veramente bravo ,entra così bene nel personaggio che si rende odioso.,Che fastidio un uomo così che se ne frega di tutto ,nullafacente ,pensa solo a se stesso e si attacca alla frase " è per principio" che non vado a lavorare.Prima le mogli ,ne dovevano buttare giù di bocconi amari , trattate peggio delle bestie , picchiate ,umiliate e con tutta la famiglia e lavoro sulle loro spalle .Povere donne .
Fai come le donne inglesi invece di lamentarsi gne gne bla bla tira cazzotti Anche tu che invece di fare le vitrine mandano all'ospedale mariti fidanzati e quant'altro.. e vedi che dopo sarai free in tutto e per tutto..
Non rappresenta certo la categoria...è bellissimo sto cortometraggio anche perché io sono di castro dei Volsci però fortunatamente non so cresciuto con la mentalità di fa niente e di picchia le femmine per farle sta zitti...quando quella poraccia dice al marito che deve porta i soldi a casa e che non fa niente e poi si prende le botte dal marito mi fa na pena..
Diceva nonna "quando al Marito glie va, tocca dargliela"... Non penso sia un dilemma concedersi al marito pure quando non ti va.. Poi qui il contesto era un altro
Non o fatto che ridere da l'inizio a la fine penso però che ne manca la metà Manfredi non c'è parte che gli va pennello ma poi come la pensavano a quei tempi gli uomini oggi da le donne avrebbero preso calci jn ........ grazie a voi per aver caricato questo film non l avevo mai visto
Si capisce che la bestia umana non si ferma davanti a nulla,che brutta cosa l'ignoranza,la cosa più triste e quando si costringono i figli a vivere in miseria in un degrado sia sociale che culturale.......bravo Nino Manfredi a sottolineare e a mettere in evidenza la povertà dell'animo umano 👌👌👌👌👌
In pochissimi potevano proseguire gli studi; ma anche nella ignoranza, erano grandi lavoratori e faticatori. Chi lavorava, poteva nutrire sé e la propria numerosa famiglia, ambendo a costruire casa ed acquistare ulteriori terreni per incrementare i raccolti. Evviva la Ciociaria ed i ciociari del passato 😢 io li ho persi tutti
Jen mia propono, sinjoroj kaj kamaradoj: lokigu la venontan konferencon, kie ĝi tuŝas vian konsciencon. Ne post imponaj fasadoj, kun ĵurnalistoj en balkono: aranĝu ĝin ĝia kuŝ-hospitalo Morgaŭ miregos en ĵurnalo: “Finfine ĉiuj ŝtatestroj scias, ke homa vivo kostas iom pli ol ŝtatestroj kutime opinias”. Jen pacpropon' de ordinara mi.
en la mondon venis nova sento, tra la mondo iras forta voko; per flugiloj de facila vento nun de loko flugu ĝi al loko. ne al glavo sangon soifanta ĝi la homan tiras familion; al la mond' eterne militanta ĝi promesas sanktan harmonion. tiu estas la espero-blus' de lazaro ludoviko zamenhof sub la sankta signo de l' espero kolektiĝas pacaj batalantoj, kaj rapide kreskas la afero per laboro de la esperantoj. forte staras muroj de miljaroj inter la popoloj dividitaj, sed dissaltos la obstinaj baroj perla sankta amo disbatitaj. vivu la verda stel'
Estis foje Ĉapo Verda, bona knabo, multe lerta, diligenta novlernanto de la lingvo Esperanto. Dum li iras al la grupo renkontiĝas kun la lupo deĵoranto sub servuto de la Brita Instituto, por la svingo kaj la lek' de la flago “junjon-ĝek”! Kun oksforda tono diras la lupeg': “vi kien iras?” “Al la kurs' konversacia de la lingv' internacia, kaj neŭtrala kaj facila, por la tuta mond' utila!” - tuj respondas Ĉapuleto kun en man' verda libreto; kaj, ĝentile salutante, al la klub' ekiras lante. Sed la lupo pli rapide ĝin atingas, kaj perfide ruze trompas l' instruiston, kiu perdas la ekziston formanĝita unuglute de la lupo, kiu tute tuj kamuflas sin simile, kaj atendas tre trankvile. Tok! Tok! Venas Ĉapo frape, kaj li haltas mire, gape… “Kiel grandaj la okuloj!” “Por kontrolo de l' reguloj.” - diras lupo sen ŝanceloj. “Kiel grandaj la oreloj!” - Verda Ĉap' insiste provas. “Tiel aŭdi bone povas mi pri kaz' akuzativa.” Verda Ĉapo plu naiva: “Kial estas buŝ' enorma, kiel granda pordo forna!” “Por vin manĝi ja pli bone!” Kaj la lupo, senpardone, salte kaptas Verdan Ĉapon, manĝas korpon, manĝas kapon. Lin englutas dumminute, lin kruele voras tute, ŝiras, maĉas lin kun krako, ĝis pleniĝo de l' stomako. Kaj post tiu entrepreno, la lupeg', sen ia ĝeno, vivis longe dumjarcente, tre feliĉe kaj kontente.
FRA I TANTI CANALI,MI CHIEDO COME MAI NON CI SIA UN CANALE CHE ABBIA I BELLISSIMI FILM DELLA WERTMULLER, NON SONO LA SOLA AD AMARE I SUOI FILM CREDO, O MI SBAGLIO?
kiel bela! Belaj memoraĵoj… mi plurfoje aŭskultis ĝin "vive" kaj tiom da fojoj per kasedo! Mi eltrovas tiun publikigon tro malfrue por danki al Ĝanfranko vivanta: li forpasis ĵus lastan nokton (8an de dec. 2018). Dankegon tamen, kara Ĝiĝo!!! Tiom da belegaj memoraĵoj estas ligitaj al vi, en Romo kaj diversaj landoj dum E°-aranĝoj! Funebron… Kondolencojn… Malĝojo kaj denove dankemo.
Che bello il ciociaro... fiero del mio dialetto fiero del mio paese castro dei volsci che è anche paese natale del grande saturnino Manfredi e fiero della mia terra ciociaria..
tereza sek-okule gapas al la maro por ŝi, ido de piratoj, estas kliŝa faro tereza silentemas ŝiaj lipoj skvamas ŝi montras al mi amon perditan en rìmini somere ŝi diras bruligita far la sankta inkvizicio eble perdita en kubo dum la revolucio aŭ en nov-jorka haveno dum sorĉistin-ĉasado aŭ eble neni-loke sed neniu ŝin kredas kaj kolombo ŝin vokas el sia portoseĝo ŝi malfermas liajn manĉenojn kaj refaldas la lit-tukojn "por malĝoja reĝ' kristana" li diras "mi eltrovis regnon kaj li disbuĉis ĝin sur kruco el ligno dufoje mi eraris dufoje pro tro-saĝo aborti amerikon kaj ĝin rigardi kun domaĝo sed vi, sed vi, la homoj sub velo-horizontoj ne donacu promeso-landojn al ne-plenumontoj" nun tereza el "harry's bar" gapas al la maro por ŝi, ido de spicistoj, estas kliŝa faro ĉe la kolo pendas klingo ŝi maljunas jam jarcenton mi pri ŝi malmulton scias sed verŝajne ŝi ne fias "unufoje mi eraris" ŝi diras "unufoje pro tro-saĝo aborti idon de strangardisto kaj ĝin rigardi kun domaĝo sed vi, sed vi, en rìmini kun glaciaĵoj kaj turistoj neniam plu vi vetu pri la ido de spicistoj"
