Prowadzimy Cafe Księgarnię Vademecum w Gdyni. Serwujemy dobrą literaturę i aromatyczną kawę, organizujemy wydarzenia artystyczne, kulturalne i filozoficzne.
Po prostu piękny wykład, to treści na które czekałam obserwując te zmiany na ziemi, Kochani dlaczego te treści są tak mało rozpowszechniane, pomijane , myślę że to podstawa wych człowieka,tak , żeby nie używać zdewaluowanych słów, zniekształcających spostrzeganie i myślenie człowieka. Dziękuję Panu!!!❤
Filozofia jest nauką o bycie a nie praktyką. Artur znowu na siłę stara się wcisnąć zaszufladkowanie w ramach ateizmu. Dlatego w Karma Kagyu 99% to byli ateiści. Człowiek wiary czuje się źle w tej grupie. Są inne ośrodki buddyzmu w Polsce na szczęście.
Coś mi tu nie gra. Buddyzm nie jest filozofią, gdyż filozofowanie = myślenie rodziela podmiot od przedmiotu a tego własnie buddyzm nie naucza. Buddyzm ( doświadczenie Buddy) pojawia sie gdy zatrzymuje się myśl. Koniec wykładu. Zwijamy się do domu.
Bo w Europie a szczególnie w Polsce chcą żeby buddyzm NIE był religią. A jak nie jest religią to gdzieś trzeba bo przypiąć. Filozofia zawiera zarówno metody syntetyczne jak i analityczne. Buddyzm jest zarówno filozofią jak i religią.
Świetny materiał i przemyślenia...ale. Odnośnie wyrzucania ubrań, które zwracamy do sklepów. Nie wiem jak Pani M.B. to dokładniej tłumaczy ale buty Campera czy bluza Moschino traci na wartości latami (zwykle trzema pomimo przeciętnej jakości ale to osobny temat) więc historyjka o praniu nie ma najmniejszego sensu. To samo tyczy się podstawowej koszulki Fruit of the Loom. Moja anegdota o bluzie YourTurn którą zwróciłem po dwóch miesiącach na Zalando by następnie kupić ponownie po kilku tygodniach (na 100% ten sam przedmiot) jest w takim razie materiałem na dramat egzystencjalny jednostki. Saito stworzyła niejako precedens którym można usprawiedliwić niemal każde działanie.
Jednak mnie osobiscie interesyje granica estetyki codziennosci. Np balagan wytworzony w wyniku zmian priorytetow a tzw zbieractwo jako patologia czy choroba. Bez woli zbieracza i bez jego wyraznej prosby spoleczenstwo ingeruje w jego estetyke. Wszystko jak leci do kontenerow. Narzuca standard estetyki. Powiedzenie ze madrzy ludzie zyja w brudzie probuje obronic ale tylko jednostki wyksztalcone. Z definicji zbieractwo podkresla gromadzenie przedmiotow papierowych. Ale pokoj aktywnego naukowo profesora zawiera przeciez tony ksiazek i czasopism porozkladanych po kontach i na podlogach. Estetyka codziennosci jest procesem. Ma na nia wpyw wszystko. Zbieraczowi przywracajac bezpieczenstwo finansowe, dostep do innych niz gromadzenie przedmiotow srodkow na wyrazenie siebie, czy przywrocenie zdrowia ktore zmienilo standardy estetyczne codziennoaci, przywrocimy poprzednie priorytety budowania wlasnej przestrzeni. Czy uprawnionym jest nacisk, zmuszanie jednostki do bycia w spektrum tego srodka, bycia przecietnym obywatelem, pomimo wplywu roznych czynnikow stawianie jednostce nieprecyzyjnych granic?
Swietny temat. Gleboko zwiazany z psychologia i bledami poznawczymi. Pan nie preferuje dziurawych spodni ale ciekawe jest ze nie wie dlaczego tak ma. Chcac publicznie wyrazac zdziwienie powinien jedne z swoich spodni podziurawic pochodzic i zobaczyc co sie bedzie dzialo. Przypuszcza ze bedzie odczowal wstyd. Czyli zdziwienie ze dziewczyny tak sie ubieraja powiduja nie same dziury tylko brak wstydu u dziewczyn. W czasach mlodosci tego Pana dziurawe czy latane spodnie byly standardem a kazdy dazyl do bycia lub udawania lepszym. Kto mial nowe dzinsy z Peweksu za dolary mial wyzszy status spoleczny. W tamtych czasach dzins w USA to odziez robocza tania. Dzisiaj zaprojektowane dziury czynia spodnie drozszymi od pelnych. Spodnie w ktorych dziury powstaly w wyniku ich noszenia nadal sa noszone przez osoby o niskim statusie. Widac to wsrod osob z marginesu, wykluczonych, uzaleznionych itp. Dziury w nowych spodniach sa przejawem sztuki.
Ciekawe, że zazwyczaj wiemy po oględzinach samych spodni, które powstały w sposób "zamierzony" a które poprzez "zmęczenie materiału". Gdzie Saito stawia granicę?...może nie rozróżnia tych przypadków? Jeśli tak, to w wymiarze praktycznym, społecznym lepiej grzecznie pozostać przy cytowaniu Tatarkiewicza.
Jako (już prawie) magister psychologii w pełni się zgadzam z autorką książki! Takie programy i stosowane metody mogą być destrukcyjne - po pierwsze dzieci nie wyrażały zgody na publikację swoich wizerunków. Po drugie - rodzice powinni byli poszukać dobrych terapeutów (np. w nurcie systemowym) dla swoich dzieci zamiast wsadzać je do telewizji. Po trzecie - jeśli dziecko jest Wysoko Wrażliwe, wymaga zupełnie innego podejścia niż system nagród i kar (więcej o Wysokiej Wrażliwości w moim wykładzie neuronaukowym). Po czwartym - pokazywanie w sytuacjach intymnych i ciągła obecność ekipy telewizyjnej to jakaś masakra! Ponadto warto też wskazać pewien fakt, iż wiele z tych dzieci prawdopodobnie już może cierpieć na zaburzenia lub choroby psychiczne (przyczynami są często genetyka i wrodzone uszkodzenia mózgu) - w takim wypadku pierwsze co to psychiatra, leki i terapeuta!
Dziękuję za to streszczenie. Jako zwolennik Hume'a (ale amator bez wykształcenia) spróbuję odpowiedzieć na zarzuty w duchu Hume'a. Moim zdaniem Hume zaprzeczyłby możliwości wiedzy a priori poza wiedzą formalną i dodałby dzisiaj, że doświadczenie jest gromadzone nie tylko w świadomej wiedzy, ale też w podświadomości oraz w budowie ciał (dziedziczenie). Natomiast filozofia Kanta byłaby dla Hume’a powrotem do scholastycznych dogmatów próbujących ominąć doświadczenie. Odnośnie istnienia ‘ja’. Moim zdaniem Hume odpowiedziałby, że istnienie ‘ja’ jest ideą, która się kształtuje w człowieku stopniowo w pierwszych latach życia, a to że nie pamiętamy, co było przed 3 rokiem życia nie świadczy o braku pamięci, tylko braku świadomości ‘ja’ w tym okresie. Odnośnie doświadczeń ‘mistycznych’ myślę, że Hume stwierdziłby, że taka nazwa doświadczenia jest arbitralna i ma służyć uzasadnieniu dogmatów religijnych (czy parareligijnych) jako rzekomo ugruntowanych w doświadczeniu. Tymczasem to, że ktoś np. miał wizję Jezusa Chrystusa może być prawdą w sensie doświadczenia tej osoby, z czego nie wynika że historyczny Jezus był teologicznym Chrystusem, ani że takie doświadczenie trzeba nazywać ‘mistycznym’ (tutaj Hume łączyłby się z nominalizmem). Odnośnie analizy niekonieczności istnienia związku przyczynowego zgadzam się, że chodzi o epistemologię nie ontologię. Moim zdaniem w duchu Hume’a byłoby powiedzieć, że nie ma filozoficznej ontologii, jest tylko ontologia ustalana przez nauki (czy inne sposoby nagromadzenia doświadczeń), ale ostateczną podstawą wiedzy o świecie jest pragmatycznie przyjęta zasada indukcyjna i tym samym żadne doświadczenie i żadna wiedza naukowa nie może być podstawą metafizycznej ontologii. Wydaje mi się też, że Hume współcześnie mógłby krytykować zideologizowanie ruchów politycznych jako upodabniających się do religii.
1:04:37 UPRZEDZENIA 25:17 28:15 Przedsąd 42:00 Strukruralizm i Poststrukturalizm a teoria krytyczna 54:00 Gramsci i Reforma Marksizmu - Hegemonią kulturowa 1:01:00 Konflikt
Jestem na 4tym roku psychologii i wreszcie dotarłam do tej prawdziwej definicji zdrowia - którą od pewnego czasu przeczuwałam... Z teorią Dąbrowskiego spotkałam się na szczęście już na studiach - ale b. krótko - i oczywiście zachwyciła mnie.. O pewnego czasu zaczęłam ją na nowo zgłębiać i chyba nie zaprzestanę ;) tak to czuję...
A mnie bolą takie słowa jak "doktorka", "gościni". Po co to feminatywy? Żeby na siłę pokazać poprawność polityczną? Niektóre słowa nie mają wersji żeńskiej i to nie jest żaden szowinizm czy seksizm, po prostu tak jest.
@@user-qq3pl7bn1p I co? Mamy kaleczyć swój piękny język używając takich dziwolągów jak "gościni," "chirurżka"? To nawet nie wiadomo jak wymawiać: "pedagożdżka"? A czasami ktoś chce na siłę użyć feminatywu, a drugi słyszy : psycho - loszka, anestezjo - loszka, co jest śmieszne, bo dosłownie kojarzy się z lochą, z maciorą. Nie wiem, skąd wzięło się takie na siłę, nachalne podkreślanie płci w zawodach. Kobietą się jest, jak ma się fizyczne "warunki," bo natura nie przewidziała "baby z ch****" i jak się jest dumnym ze swojej płci. Mnie obraziło by nazwanie mnie "józefką," - tak złośliwie mówi się o kobietach z "męską urodą," płaskich jak deska, łatwych do pomylenia z mężczyzną. Nie obraża mnie i nie ujmuje mi nic z kobiecości nazwanie mnie pracownikiem, czy magistrem chemii analitycznej. Nie zabija we mnie kobiecości nawet moje ubranie robocze, które składa się z butów roboczych, spodni, kurtki i hełmu. Nawet w butach roboczych my, kobiety, a własciwie panie, chodzimy inaczej niż mężczyźni. Kobietą trzeba się czuć i być z tego dumnym, a nie dowartościowywać się "feminatywami." Język polski jest też zbyt piękny, aby zmieniano go dla kaprysów paru "mądrogłowych."
@@user-qq3pl7bn1p Gardzę tym i tymi wszystkimi, którzy kaleczą nasz język, albo udziwniają go. Język polski to nie zabawka w waszych rękach, ale skarb najcenniejszy jaki posiadamy, skarb, który powinniśmy przekazywać następnym pokoleniom w takim stanie, w jakim otrzymaliśmy go od naszych przodków - nie uszczerbiony, nie wykoślawiony i nie zamieniony ze złota na tombak.
DZIEN DOBRY ..DZIEKUJE ZA PRZEDSTAWIENIE I UMOZLIWIENIE TEGO MADREGO SENSOWNEGO WYKLADU WSPANIALY MLODY CZLOWIEK czapka z glowy poniewaz pokazuje jak jasno prosto i zrozumiale mozna mowic ..pozdrawiam i dziekuje PANU JAKUBOWI I ORGANIZATOROM SPOTKANIA..MVH.A
Wykład bardzo głęboki i wartościowy jednak kiedy słyszę "Buddyzm mówi że jeżeli szukamy czegoś co ma nam dać szczęście, to jedynym kandydatem do tego jest akt przytomności który zawsze jest z nami obecny" to brakuje mi informacji że miłująca dobroć i współczucie (podstawy Bodhicitty) również są źródłem szczęścia.
