Czasem nagle smutnieję Czasem łzy w moich oczach Na krótką chwilę goszczą …………………………… Chwytam wtedy latawce Ze śmiechu Twego śmieszne I lżejsza staje się wędrówka Z plecakiem wciąż coraz cięższym z serca pozdrawiam
Ja moge przyznac ze akurat w ttm dniu odbieralem certyfikat nie byla to latwa droga ale bylo naprawde warto kadra terapeutow naprawde z najwyzszej polki od debowej az po wojtowa wies pozdrawiam
Piękne słowa 🤗🎶❤️ I ja czasem smutnieje słucham swojego serca bo w nim moje dziecko jest ,które Bóg zabrał i w sercu jest ból okropny bo za wcześnie mi go zabrał .Jak pocieszyć siebie tylko słuchając muzykę Twoja bo poezja mnie tylko wycisza jak żyć spokojnie 💔Żyć muszę dla niego i czekać na spotkanie 💙🙏💙Nikt bólu matki nie wyciszy może tylko na chwilę muzyka ❤️🎶❤️
Czemu to życie, leży zarzygane? Ile razy mam powtarzać! Gdy ich nie używacie, wieszać je ładnie jak Gerard de Nerval albo pod ścianę odkładać w foliowych torbach jak Kosiński. Czyje jest to życie? Nie ma winnego? Proszę, niech każdy bierze swoje i zbiórka w dwuszeregu. Ty gdzie masz? Czy to życie na skraju społeczności, to twoje? - Nie, moje jest to ładnie rzucone na tory - na elektrowóz czekam. - A czemu oddajesz? - "za winy moje i niewinność moją za brak, który czuję każdą cząstką ciała i każdą cząstką duszy... bo nawet obłęd nie został mi zaoszczędzony" To w krzakach jest jego, tego tam co się chowa. - E, twoje jest to życie zarzygane? - Y yyy, bo. - To jest twoje życie? - Nie, bo to taka historia była. - Twoje tak, czy nie?! - Tak moje! Tak k...a to życie jest moje! Moje, bo nie mam swojego, ktoś mi podmienił. Rozumiesz! - Gówno mnie to interesuje, podnoś je i do dwuszeregu. Chyba że chcesz oddać, to wtedy możesz powiesić albo na torach odłożyć jak kolega, to już bez różnicy - sztuka się liczy. - Zastanowię się... przejdę się... i się zastanowię...
Czasem nagle smutniejesz To jakby dnia ubywa I nie wiem jak ci pomóc Więc tylko proszę, wybacz Czasem łzy w twoich oczach Na krótką chwilę goszczą I nie wiem, czy coś mówić I nawet nie wiem, po co Puszczam więc wtedy latawce Ze śmiechu mego śmieszne I znowu dnia przybywa Powietrze staje się lżejsze I lżejsza staje się wędrówka Z plecakiem wciąż coraz cięższym Nad domem przysiadła tęcza Na nieba niebieskiej gałęzi La la, la la la, laj la...
Byłam tam i szczerze nie polecam , dlatego , że wyrzucili mnie na bruk po miesiącu terapii , dlatego, że nie realizowałam planu terapii , bo byłam tak otumaniona lekami psychotropowymi ,nie dali mi szansy .Szczerze to odkąd familia się podzieliła na dwa oddziały , to już nie jest to co dawniej , traktują chorych psychicznie jak dno ,zresztą stattystyki mówią same za siebie ,prawie wszyscy wracają do ćpania i picia ...ja się nie poddałam i już się nie włóczę po ośrodkach , pracuje i mam ich w dupie , bo jak potrzebowałam pomocy to potrafili znaleźć preteks i mnie wyrzucić bez szans , uważam że tak się nie postępuje z nikim , mówię ręka rękę myje , leków nie biorę i jest mi lżej , nie pchajcie się tam , nie potrafią pomoc
Edward Stachura,Leonard Cohen,SDM,i wiele, wiele innych grup muzycznych spiewajácych poezję sá mym natchnieniem w codziennym zyciu.Gram od ponad 40-u lat poezię spiewaná ,.Dzięki wam wielkie wspaniali poeci
Lyrics : Czasem nagle smutniejesz To jakby dnia ubywa I nie wiem jak ci pomóc Więc tylko proszę, wybacz Czasem łzy w twoich oczach Na krótką chwilę goszczą I nie wiem, czy coś mówić I nawet nie wiem, po co Puszczam więc wtedy latawce Ze śmiechu mego śmieszne I znowu dnia przybywa Powietrze staje się lżejsze I lżejsza staje się wędrówka Z plecakiem wciąż coraz cięższym Nad domem przysiadła tęcza Na nieba niebieskiej gałęzi La la, la la la, laj la... [ Source: Musixmatch ]
Jakby Świat odleciał Chmurami Nas Chciał zabrać A my jesteśmy Tylko ludźmi Bez skrzydeł Które Nam rosną... Chcielibyśmy Unieść się wysoko Ponad wszystko W obłoki Od dni codziennych Wysoko... Alfred.D.
