Bardzo dobry odcinek. Masz rację z tym zawłaszczaniem rozmowy - to plaga naszych czasów. Bardzo często rozmowy z innymi przypominają jakąś licytację, a nie wymianę doświadczeń. Gdy ktoś ma problem zawsze znajdzie się osoba która miała o wiele, wiele gorzej. Rozmowa z kimś takim potwornie męczy i wydaje mi się, że ma na celu umniejszenie problemu drugiej strony, żeby czuła się winna, że w ogóle się skarży. Pojęcia nie mam z czego to wynika - być może to kwestia rozbudowanego ego, ale kontakt z taką osobą wyczerpuje i przytłacza. I to bardzo.
Dziekuje za świetny filmik🙂. Jak zawsze fantastycznie przygotowany, jeżeli chodzi o jakość merytoryczną oraz wizualną. Praktyczne podejscie do tematu oraz ciekawe przykłady. Odcinek o dyskrecji ogólnie jak i w np. mediach społecznościowych, na pewno potrzebny. W obecnych czasach, pomimo zrozumienia chęci przełamywania tabu, uważam, że nie wszystkie tematy powinny być poruszane na forum. Jest to oczywiście moje subiektywne zdanie... Nie mogę doczekać sie kolejnego odcinka, subskrybuje Pani kanał jak również kanał Pani Zosi i coś czuję, że zapowiada się ciekawa dyskusja😊
Trafiłam stosunkowo niedawno na Pani kanał. Zasubskrybowałam, daję łapki w górę (jakżeby inaczej😊) i uważam że jest on bardzo potrzebny! elegancja,damy,kindersztuba,zasady odchodzą......sama odnalazłam się w pewnych sytuacjach i...tylko ja wiem co poczułam🫣 pozdrawiam serdecznie i życzę samego dobra🙂
Bardzo proszę Panią o film o dyskrecji. Chodzi mi bardziej o mówieniu innym osobom o całym swoim życiu. W szczególności w pracy. Nie ma tego na you tube.
Bardzo dziękuję za dzisiejszy odcinek. Znowu zostało nałożone nowe,interesujące światło na temat etykiety i zachowania współczesnej damy w stosunkach międzyludzkich. Dziękuję za dalsze zgłębienie tego zagadnienia. W filmie tym zawarła Pani problemy,które istotnie spotykają nas w różnych sytuacjach. Odnośnie wstawania na powitanie muszę powiedzieć, że mam taki odruch od zawsze. Uważam,że witanie się na siedząco-niezależnie od plci-jest niegrzeczne i nie wygląda dobrze. Księżna Diana miała piękny zwyczaj,by kucać,gdy małe dziecko chciało podarować jej kwiaty. Chodziło o to,by mieć zawsze oczy na tej samej wysokości, co oczy osoby,z którą się rozmawia. Myślę, że nikt jej tego nie uczył. Czyniła tak instynktownie. Co do pieniędzy i tego,by zadbać o swoje bezpieczeństwo w każdej sytuacji, absolutnie się zgadzam. Zawsze idąc na randkę pilnuje,by mięć swoje pieniądze-nigdy nie mam pewności, czy facet będzie chciał pokryć rachunek,czy nie. Zawsze zresztą zaznaczam,że zapłacę za siebie-oczywiscie nie upieram się,gdy ten ktoś wyraźnie chce uregulować należność. Jednak,kobieta musi byc niezależna,samowystarczalna,i zadbać o swoje bezpieczeństwo i komfort,dlatego też mam kolejna zasadę,która jest dla mnie niezmiernie wazna-zawsze sama przyjeżdżam na spotkanie. Nigdy nie pozwalam,by mężczyzna poznany przez Internet, gdy znajomość jest bardzo świeża,lub też na samym starcie, przyjeżdżał po mnie. Randka może mieć różny przebieg,nie znając dobrze tej osoby nie mogę mieć gwarancji,że będę bezpieczna,zdając się tylko na nią. Dlatego własne pieniądze i transport dają mi poczucie pewności i kontroli nad sytuacją. W tym momencie mogę dać jeszcze jedna poradę, gdy wybieramy się na randkę z netu-sama tak robię-warto bliskiej osobie udostępnić swoją lokalizację,albo powiedzieć, gdzie się wybieramy i z kim. Można ustalić,że w razie niebezpieczeństwa albo niekorzystnego obrotu sprawy, umawiamy się na konkretny sygnał,np "sygnał " telefonem,co daje nam pretekst do bezpiecznego opuszczenia danego miejsca. Zdecydowanie uważam, że dama powinna zadbać o swój komfort i bezpieczeństwo, nie czekając,aż zrobią to inni. * Bardzo proszę o odcinek dotyczący dyskrecji,jakich pytań nie zadawać,jakich tematów nie podejmować w rozmowie. Moje sugestie-nie należy pytać o miejsce pracy,szczególnie gdy wiemy,że ktoś od dawna ma problem ze znalezieniem zatrudnienia. To dodatkowo irytuje i przypomina o smutnym położeniu. Nie dawać rad,nie krytykować, nie mówić: "ja na twoim miejscu bym...". Nie pytac młodych małżeństw o dzieci,o pożycie. Nie rozpowiadać o swoim szczęściu, nie emanować nim przy osobach,które długo nie mogą znaleźć partnera. Nie opowiadać o chorobach,nie narzekać, nie wyciągać intymnych informacji. Słowem,nie robić czegoś czego sami nie chcielibyśmy doświadczyć od innych. Czekam na ten odcinek, i na przyszły Odnośnie stylu też. Oczekuje na śmiałe,bezkompromisowe tezy. ❤❤❤❤
Bardzo cieszę się, że odkryłam ten kanał :) Twoje podejście do stylu życia i estetyki jest niezwykle motywujące, a Twoje pozytywne nastawienie promieniuje w każdym nagraniu. Dziękuję, że dzielisz się swoją pasją i wiedzą! Jesteś wyjątkową i piękną kobietą <3 Z przyjemnością posłucham kolejnego wideo na temat dyskrecji w kontaktach międzyludzkich :)
Dzień dobry, dziękuję za spotkanie. Nie potrafię sobie wyobrazić, że mogłabym nie mieć pieniędzy przy sobie. Wiem, że można spotkać takie osoby...ale dopatruję się w nich skąpstwo.
Mówi się, że ludzie dzielą się na dwa typy: - jedzących, by żyć - jedzenie nie ma dla nich dużego znaczenia, nie są smakoszami, skupiają się na tym, by dostarczyć energii niezbędnej do życia, mogą całe życie jeść tylko proste kanapki ;-) - żyjących, by jeść - smakoszy, którzy jakość stawiają na pierwszym miejscu, kochających odkrywać nowe smaki, różne sposoby przyrządzania, często sami gotują wykwintne potrawy. Nie sądzę, by mogło to być kontrowersyjne „wyznanie”.
@@aleksandrapakula zgadzam się z Olą, to wcale nie jest kontrowersyjne. Jedzenie jest jedną z przyjemności, które czynią nasze życie po prostu smaczniejszym i też żyję po to by jeść. Pozdrawiam
Ja też lubię jeść. Normalna sprawa. I jedzenie,sposób podania go otoczenie,w jakim się zjada posiłki,ma dla mnie bardzo duże znaczenie, bo jestem estetka. Nie zjem w brudzie,bałaganie i zużytym powietrzu. Najpierw muszę zaprowadzić ład wokół siebie,potem mogę oddać się konsumpcji.
Ja bym dodała trzecią grupę ludzi: odżywiających się. To są ludzie, którzy nie żyją żeby jeść, ale świadomie odżywiają swój organizm, żeby dostarczyć zdrowe pożywienie w ilości i jakości najlepszej dla ich ciała.
9:16 no właśnie to jest powszechny problem: słuchamy, nie po to aby zrozumieć, ale po to aby odpowiedzieć. a przecież można drugą osobę wysłuchać, nawet dopytać, przetworzyć to sobie, a następnie nawet zastanowić się (chwila ciszy nikogo nie zabije) i dopiero się wypowiedzieć. ja zawsze staram się pamiętać o tym, że nie bez powodu mamy dwoje uszu - a tylko jeden język. :)
Ostatnio bylam na randce z apki ;) chlopak juz na mnie czekal w kawiarni przy stoliku. Podeszlam, stanelam myslac ze wstanie sie przywitac. Ale on siedzial rozwalony w fotelu😅 przez cala ta nieszczesna randke myslalam o tym niekulturalnym zachowaniu.
Bardzo mnie razi w ludziach to, że nie słuchają i mówią tylko o sobie. Mam wrażenie, że coraz więcej ludzi tak robi, ja potrafię to wyłapać i po prostu nie chce mi się kontynuować tych znajomości. Przestał nas interesować drugi człowiek, jego historia, wspieranie. Na szczęście nie każdy taki jest, ale jednak zauważyłam jakiś pattern ostatnio, a może po prostu otworzyłam oczy;) Super film jak zawsze 😊
Ja zauważyłam te cechę w pewnej osobie która bardzo mnie się podoba. Niestety. Rozmowa z nim to katorga i bezsens. Nie jestem bezrefleksyjna gaduła,która strzela potokiem słów,niczym z automatu. Nie lubię rozmów o niczym. Ale gdy ktoś zyska moje zainteresowanie, to chce się wypowiedzieć,zrobić wrażenie. A ten ktoś ni na to nie pozwala,non stop przerywając moje wypowiedzi,które nie są długie czy nużące-zapewniam. W takiej sytuacji nie da rady skończyć wątku,i brakuje nawet już motywacji. Poddaje się i słucham tego,co on ma do powiedzenia. Wiem,z czego wynika takie zachowanie zachowanie. Nie jest mną zainteresowany, ani tym co mam do powiedzenia. Kiedy ludzie kogoś nie lubią na tyle,również nie potrafią wówczas słuchać drugiej osoby. Taka postawa,jak widać,może wynikać z różnych motywacji.
Bardzo praktyczny odcinek. Jezeli chodzi o dyskrecje to najlepszym przykladem wedlug mnie byla sytuacja a Anglii. Tematy polityczne nie wchodza w rozmowe z osobami ktore malo znamy, tak jak tematy prywatne. Jezeli osoba zada niekonfortowe pytanie, to ladne mozna zmienic temat. Np na temat urlopow, teatrow itd. Jezeli 2 strony dyskutuja i chca przekonac o swoich racjach, to czesto Anglik powie, ' Let's agree to disagree '. i dalej ze soba rozmawiaja. Dziekuje za prowadzanie takich praktycznych odcinkow
Symetria w rozmowie jest ważna, był taki moment w pewnej mojej długoletniej znajomości, że prowadziłam bardziej "ekscytujące" życie niż moja znajoma - ciekawa praca, randki, wyjazdy - i czasem gdy się spotkałyśmy to miałam wrażenie, że ona się ze mną spotyka tylko żeby mnie słuchać i dodać swojemu życiu jakiejś ekscytacji. Moje pytania zbywała krótkimi odpowiedziami, czasem po godzinie mojej paplaniny mówiła nawet "no i co mi jeszcze ciekawego powiesz?" Na szczęście jej sytuacja życiowa i w ogóle podejście do życia się zmieniło (dobroczynny wpływ terapii!) i teraz nasze spotkania wyglądają inaczej. Ale naprawdę momentami czułam się jakby moją rolą było dostarczenie jej rozrywki, taki serial na żywo😢
Ciekawa perspektywa. Ja zawsze sądziłam, że taka asymetria w rozmowie wynika z egocentryzmu osoby, której monolog dominuje w dialogu. Nie pomyślałabym, że zainteresowanie drugą osobą i zadawanie pytań celem podtrzymania rozmowy można odebrać w taki sposób.
Mam nadzieję że nikt z moich przyjaciół nie odbiera w tej sposób moich krótkich odpowiedzi 😅. Jestem z natury małomówna i mam też wrażenie, że niezbyt ciekawie potrafię opowiadać, więc praktycznie zawsze jest ta asymetria w rozmowie
Miałam kiedyś taką koleżankę która od początku spotkania zawsze opowiadała o sobie. Najczęściej padające słowo to było ja, ja i jeszcze raz ja. Pamiętam że wtedy zmieniłam pracę, dużo się u mnie działo w życiu prywatnym i też chciałam o tym opowiedzieć. Podzielić się emocjami. Na samym końcu spotkania spytała. A co u ciebie? Tylko to już było wtedy jak już praktycznie wychodziłam. Nie utrzymujemy kontaktu. Teraz sama zwracam uwagę żeby wysłuchać drugą stronę.
@@user-xr6ft9pq8k na pewno zdarzają się osoby, które czerpią przyjemność z mówienia o sobie. Mnie w tym konkretnym przykładzie dało do myślenia to, że ta sytuacja po pierwsze się powtarzała przez dłuższy czas (2-3 lata spotkań co miesiąc, dwa), a po drugie, że się psychicznie bardzo źle czułam po tych spotkaniach. Wzajemność jest ważna w stosunkach międzyludzkich, nie można ludzi traktować instrumentalnie, ani jak wiadro na zwierzenia ani jak małpę w cyrku, która ma nam zapewnić rozrywkę.
@@agatakrolikowska6127 cieszę się, że trafiłam na twój komentarz, też często w spotkaniach z pewną grupą znajomych (powiedzmy, że około 2-3 kręgów od dobrej koleżanki do grupy przyjaciół) miałam wrażenie, że za dużo opowiadam o sobie i postanawiałam, że następnym razem postaram się więcej słuchać.. Tylko że to mi jakoś nie wychodziło i myślałam, że to ja jestem zbyt dominująca w rozmowie i nie dopuszczam nikogo do głosu. I wtedy zaczęłam to obserwować tak jakby z boku i analizować, co się dzieje...i okazało się, że kiedy nie mówiłam ja, to nie mówił nikt, a na moje pytania (starałam się nie być zbyt wścibska) odpowiadano często jednym słowem lub jednym zdaniem i brak kontynuacji tematu...(np. pytałam co u ciebie w pracy i dostawałam odpowiedż: dobrze. kropka. i patrzy się dalej na mnie albo odwraca wzrok bez intencji podjęcia tematu...wtf? ) zaczęło mnie to denerwować i robiłam się tak samo cicha...a wtedy spotkania szybko się kończyły. Doszło do tego z jedną znajomą, że sama nie zaczynałam tematu i uwaga: nikt nic nie powiedział! Po prostu wyszłam po paru minutach do innego pomieszczenia mamrocząc do siebie (że niby informuję drugą osobę żeby nie wyjść tak bez słowa), że muszę zobaczyć co ktoś tam robi obok (akurat były odwiedziny kilku osób i towarzystwo się rozeszło po domu). Więc ja się pytam, po co ta konkretna osoba w ogóle przychodziła do mnie? Już nigdy więcej nie zainicjowałam kontaktu i się urwało. Tak samo jak ty czułam się w pewnym momencie jak małpka w cyrku...a co za tym idzie dzieliłam się jakimiś swoimi sprawami nie dostając nic w zamian, bardzo słabe uczucie. Teraz już uważniej dobieram znajomych, jak tylko ktoś milczy za często, nie zapisuję sobie tego numeru telefonu ;)
Nie, za szycie naszych ubrań nie odpowiadają dzieci. Tak, dzieci pracują, ale nie na nasz rynek. Bangladesz bardzo się rozwinął i dba o humanitarne warunki dla pracowników, odkąd weszło tam dużo producentów i podbiło znacząco rynek pracy. To co tutaj widzimy to nie fabryka Zary czy innego H&M, tylko fabryka na lokalny bazarek. Niestety mimo poprawiania się PKB wciąż większości lokalsów nie stać na kupienie ubrania w sieciówce, bo cena wzrosła przez wzorst wymogów etycznych produkcji. Dlatego pójdą do swojego lokalnego sklepiku czy na bazarek i kupią produkt z pod rąk dzieci, które są tanią siłą roboczą. To nie my aktualnie wspieramy pracę najmłodszych, a ich własni opiekunowie i współobywatele. Łatwo jest coś nagrać i zdobyć atencję bez kontekstu. Dezinformacja w tym temacie szkodzi, a nie pomaga obywatelom tego kraju. Nie zmienia to faktu, że ciuchy robione przez tych dorosłych również są średnie. Jaka wypłata, taka jakość 🤷🏻♀️
A ka za to doceniam kieszenie. Nie noszę w ogóle spodni, spódnice sporadycznie. Moja szafa to sukienki i jak ostatnio kupiłam Pauke z ukrytymi w materiale kieszeniami, to aż miło mi się na sercu zrobiło 🙈
Ja bym jeszcze dodala ze niestety ale udawanie kogos kim nie jestesmy nie przyczynia sie do poczucia szczescia.. Np mi obecnie niczego w zyciu nie brakuje, ale tak jak wiekszosc z polakow pochodze z polskiego blokowiska, mieszkania 40m2.. Moi rodzice byli/ sa obydwoje wyksztalceni, ale jak to w wiekszosci przypadkow po czasach komunizmu sie nie przelewalo.. Tak podoba mi sie skromna elegancja, swietne gatunkowo rzeczy, duze garderoby, piekne hotele ale nigdy nie bede udawac ze sa to rzeczy do ktorych jestem przyzwyczajona od dziecka.. Moja mama ma wiecej kultury i klasy niz niejedna kobieta ktora poznalam na zachodzie z wielkim domem i garderoba, jednak nadal mieszka w bloku i na luksusy jej nie stac. Nie skupiajmy sie za bardzo na rzeczach ktore sa drugorzedne i na ktore nie mamy wplywu
Po prostu można się ubierać w tym stylu bo ktoś się dobrze czuje i jest wygodny. Niekoniecznie chcąc należeć do jakiejś społeczności czy udawanie kogoś kim się nie jest. Może się on podobać i tyle. Ja lubię marynarki, spodnie cygaretki czy kuloty. Lubię lordsy czy mokasyny i tyle. Tak samo jak ktoś lubi styl alternatywny, ktoś lubi boho, inni lubią dresy, jeszcze inni metal czy goth.
Największe i najmilsze zaskoczenie luźnym podejściem Oli. Szalenie cieszę się, że pokazałaś siebie w mniej oficjalnej wersji, co według mnie dodało Ci jeszcze więcej uroku i profesjonalizmu. Fantastyczny odcinek.
Moda na tatuaże wkrótce minie. Wiele osób pożałuje, że je ma. Ślicznie pani wygląda (wybija się w kadrze jedyny kolor). Oskar pewnie też , ale raczej jako tło. 🙂 (wtapia się w ścianę)
Oj tak, szafa dla mezczyzny, ale książka też!jaki byłby prezent!a umowmy się, nasi panowie potrzebują dobrych rad w sp etykiety! I nie szkodzi, ze te,3 sa uniwersalne. Panom nalezy się taka dpechalna dla nich❤
Dzień dobry Szanowna Pani Olu i szan. Panie Oskarze. Po wypowiedziach - jesteście piękną parą....więc pozwalam sobie zadać najważniejsze pytanie dla mnie ...kiedy Państwo bierzecie Ślub ? ❤❤ ... Życzę wszystkiego najlepszego i pozdrawiam.
@@lenka1990ful jeżeli Ktoś prezentuje się z Partnerem i sam się prosi o pytania to musi liczyć się z pytaniami nie tylko o wzrost .....bo ludzi interesują oprócz poprawnych krawatów....też cudowne relacje...a przecież ludzie którzy się kochają myślą o małżeństwie ...... Pozdrawiam.
@@joannapiosik4454Nie wszyscy ludzie, którzy się kochają i są razem myślą o małżeństwie. Nie dla każdego obrączka i urzędowy papier są priorytetem, czy oznaką miłości. Ponadto, też uważam że pytanie to jest mało delikatne i nie powinno być zadawane na takim forum jak RU-vid. To, że ktoś prowadzi kanał na RU-vid i robi odcinek typu „Q&A” to nie znaczy że chce od razu brać na tapet swoje życie uczuciowe/rodzinne/intymne itp.
Te doszywane przyczepy sa po to, aby dana rzecz nie zsuwala sie z wieszaka. Dotyczy to szczegolnie bluze czy sukienek z duzymi dekoltami. Spodnie tez owe posiadaja, ale sa krotsze.
Tendencja dopasowywania krawatu do koloru sukienki partnerki obserwowana jest szczególnie na polskich weselach. Jest to bardzo kiczowate i zarazem smiesznie wygladajace rozwiazanie. Przeciez bycie razem jako para nie oznacza bycia niczym bliźnięta syjamskie. Odrebnosc jest wrecz wskazana,by podkreslic swoja indywidualnosc strojem i dodatkami. Z pewnością nie dopuscilabym do takiej sytuacji u siebie. Co sie zas tyczy stylu ubierania się u partnera. Jesli sie z kims spotykam,powinnam wychodzic z założenia, ze podoba mi sie dana osoba, a takze jej styl. Jesli zas kompletnie tego nie akceptuję, to -zamiast marnowac energie na proby zmieniania kogoś- nalezaloby gruntownie przemyslec,czy taki zwiazek nadal ma sens. Oczywiście, mozna partnerowi dac kilka sugestii dotyczacych ubioru,cos czasami doradzic,ale usilne ingerencje odniosa skutek odwrotny do zamierzonego. Tak samo w druga stronę-nie wyobrażam sobie, zeby ktos drugi ustalal,jak ma wygladac moj styl. Poczulabym wowczas,ze zabierana jest mi moja wolnosc,a to dla mnie najcenniejsza wartosc. Reasumujac,starajmy dobierac sie w pary tak,zebysmy akceptowali to,jacy jestesmy,i dawajmy sobie autonomię w madry sposób. Nawiazujac do reszty pytan zawartych w tym odcinku, odnosze wrażenie, ze mam duzo cech wspolnych z Oskarem. Tez lubie przemyslec kazda sprawe,nie siegam zbyt daleko w przyszlosc,jestem introwertykiem,niebawidze konfliktow,chociaz gdy trzeba-jrstem gotowa stanac do konfrontacji, by bronic siebie,gdy ktos mnie atakuje. Podziwiam,ze udalo Wam sie zbudowac relacje na tak wielu roznicach,ale z drugiej strony jest to fajne,bo -rozniac się wzajemnie sie ubogacamy,jest ciekawie,uczymy sie od siebie. Calkowite podobienstwo partnerow dosłownie we wszystkim moze stworzyc niebezpieczenstwo rutyny.
Ola jesteś niesamowita! Spokój i opanowania Oscara jest jednocześnie Jego największą wadą i zaletą. Ale się uśmiałam😂. To chyba Oskar nie ma wad, bo Jego wada jest Jego zaletą😊
