Geef me de 5 is een wetenschappelijk onderbouwde en bewezen methodiek die al je vragen over autisme beantwoordt en je echt verder helpt!
De praktische aanpak is toepasbaar in alle levensfasen, voor meer begrip, verbinding en ontwikkeling bij autisme. Ontwikkeld door orthopedagoog en gedrags- en autismedeskundige Colette de Bruin.
Met boeken, lezingen, cursussen, een post-hbo-opleiding en gratis tips en tools biedt Geef me de 5 een praktische handleiding om van ‘overleven’ naar ‘leven’ te gaan.
Bedankt. Vraag: kunnen jullie de camera zo plaatsen dat het beeld rustig is ? (Nu zag ik steeds mensen door de gang lopen, en dat leidt mij heel erg af.) Alvast hartelijk bedankt.
Ik vind het ook verschrikkelijk om te bellen voor een afspraak voor bijvoorbeeld de huisarts. En het praatje bij de kapper heb ik nooit zin in. Daar kijk ik altijd tegen op. Vind het altijd fijn als je online een afspraak kan inplannen
Dat is helaas niet goed gegaan met de opname. Dus vandaar dat deze podcast alleen maar audio heeft. De volgende podcast is wel gewoon weer met beeld :)
Na 21 jaar kwam ik erachter dat onze dochter autisme heeft. Als ouders dachten we dat ze gewoon wat trager was in allerlei dingen. Achteraf waren er mensen/leraren (met 7 jaar: 'Ze heeft 'n probleem in de info-verwerking'...!), die dit al langer vermoedden, maar nooit zeiden dat dit autisme heet! Heb haar ondanks alles heel bewust begeleid naar zelfstandigheid. Op zich is ze goed opgegroeid, maar toen ik ze 'los moest laten' (ze ging uit huis en trouwde), sloeg ze door en verbrak het contact. Ook haar vader/mijn man bleek autisme te hebben (officieel vastgesteld na test op z' n werk!); hij ontkent dit net zoals onze dochter. Ze raakte binnen 3 mnd huwelijk in 'n (autistische) burn-out en werd ontslagen (verpleegkundige). Ze weigert 'n volwassen gesprek en toen m'n man dit aan haar voorstelde (zij hebben wèl 'contact' maar vragen elkaar nooit hoe 't gaat...!), was haar reactie: 'Als je dit nóg 'n keer zegt hebben wij óók ruzie...!' Ben intens verdrietig dat ik zó laat in de gaten had dat autisme de oorzaak is. Meerdere fam.leden v schoonfam. blijken óók autisme te hebben. 'k Wordt door hen weggezet als 'bet-weter, wat de breuk alleen maar vergroot. M'n man zit klem hier tussenin, maar weet door z'n autisme niet hier mee om te gaan; 'k zie hem worstelen, maar hij kruipt steeds verder in zichzelf en mijdt steeds meer het gesprek erover. ('Dit is al eens besproken, dus ik weet het nu wel: jouw probleem...'!)😢 Gewoon te laat in alle opzichten...
Ik heb juist erg last van onderprikkeling, voor o.a. pijn en honger en blaas.. echter is over onderprikkeling zo weinig bekend dat mensen het echt raar vinden als ik zeg dat ik pas heel laat aanvoel dat ik naar de wc kan.. maar als ik moet kan (en dan zou een normaal iemand al rennen naar de wc. ) kan ik het nog makkelijk een 20 min ophouden 😂
Leuk, naar de huisarts met autisme 😂 Heel veel huisartsen hebben helemaal geen kennis hierover. Of er werd mij aangepraat dat ik een ander probleem heb. Mijn huisarts is arts in een instelling voor mensen met Autisme en of een verstandelijke beperking, maar zelfs zij weet er veel te weinig van. Ze wist ook niks over burn out klachten. "Ik ben huisarts dus ik kan alleen iets met fysieke klachten"... ik hoor het haar nog zeggen. Ik werd niet eens serieus genomen😢. Dus een gewone huisarts buiten een instelling heeft hier negen van de tien keer geen enkel verstand van. Ik heb Autisme en woon al zeker zes jaar in een instelling voor lvb en autisme. Duidelijk maken aan de meestte begeleiding is al een duivels dilemma. Mijn moeder heeft het Cce ingeschakeld. Helaas geven zij alleen adviezen hoe er met mij om moet worden gegaan. Ze houden zich nu en jaren eerder al heel erg slecht aan de afspraken en werken niet mee. Dus ik hou mijn hart vast😢 Ik leg alles uit over hoe dingen werken voor mij en wat wel/niet werkt en alsnog luisteren de meestten niet. Ik hoop op een wonder...maar wanneer??? Duurt al veel te lang. Begeleiding wordt ook niet bijgeschoold. Instelling heeft het financieel zwaar en is er dus geen geld voor. Zulke trainingen zijn ook duur... Maar de gevolgen zijn heel naar voor mij. Er ontstaat heel vaak onnodig drama omdat begeleiding niet weet hoe ze met mij om moeten gaan, ook na uitleg. Of ze willen het niet weten. Waarom word je dan begeleider? Om mensen als ik onder controle te houden? Alles te bepalen?
Het is meer weerstand tegen verandering die buiten mijn controle liggen. Echter, ik juich vaak ook verandering toe, zeker als het verbeering is. Soms wil ik verandering, omdat ik toe ben aan iets nieuws. Dus niet eens met de algemene stelling dat iedereen weerstand heeft tegen erandering.
heb zelf geen structuur nodig, veranderingen kan ik nu ook goed over, was vroeger voor me 13e echt een hell, maar als je meerdere keren aangeeft iets volgende week te doen en het dan niet te doen, dan zou ik al heel snel zeggen dat je moet ophouden met liegen, dat je geen beloftes moet maken die je niet kan na komen. ik was en ben altijd heel scherp op die dingen, zie lichaamstaal analyseer alles en benoem alles. het woord altijd maakt iets definitief, vooral bij autistische kinderen zou ik zelf omdenken met het gebruik hiervan. taal is een belangrijke factor in communicatie en dus de betekenis van woorden moeten niet worden vergeten en op de juiste manier worden gebruikt indien mogelijk. Dit kan veel misverstanden voorkomen. denk zelf dat het leren van de manier van denken juist belangrijk is bij autistische kinderen. het is immers ook de manier van denken die ons gelukkig maakt of depressief. als je de manier van denken meester bent, dan kan je altijd vrolijk zijn, ook al staat je leven op de kop, ben je alles kwijt geraakt dat je lief is. je moet de feiten leren scheiden van emoties en natuurlijk mag je even verdrietig zijn, ik jank alles er uit, binnen aantal uur en ga daarna verder met me leven. niet dat het me niet pijn doet als mijn gedachtes naar me naasten vliegen, maar ik accepteer het, ik weet dat ik er niks aan kan veranderen, ga verder met mijn doel in het leven, verzet mijn gedachtes. het is belangrijk niet ergens in te blijven hangen, dit zie je vaak bij depressie, ben zelf depressief geweest en je zet jezelf in deze eindeloze loop van negatieve gedachtes. je gaat in zelf medelijden toegeven aan de negatieve emoties en gedachtes, je maakt een negatief zelf beeld van jezelf. Maar wat je moet doen is juist het tegen over gestelde. vooral je zelf beeld is heel belangrijk. het brein is je beste vriend en je ergste vijand, vaak is denken het probleem dat je in je leven ondervindt. je bent de eigen meester van je brein, je bepaalt je eigen gedachtes, je moet er alleen wel bewust van worden en bewust je gedachtes veranderen na het gewenste. ik kan hier wel uren over doorgaan, ik weet op zich best wel veel over het menselijke psyche, vooral hoe je blij en gelukkig kan zijn. en dit werkt voor iedereen hetzelfde, is in elk brein het zelfde, in tegenstelling tot de rest wat ons allemaal uniek maakt.
heb pddnos en add trouwens en btw, waarom leer je ze niet in plaats van dat je voorspelbaar maakt na welke bios je gaat, dat je leert dat we na een bioscoop gaan en dat het elke bios kan zijn. al vanaf het begin moet je hier eigenlijk mee beginnen. als kind moet je ze al leren dat het anders kan zijn. dat het kind aanneemt dat je bios zegt dat het de zelfde bios is, is niet juist. want een bios is niet alleen die bios, maar kan elke bios zijn. het kind begrijpt dit alleen nog niet, maar je moet ze leren dat een woord ook na verschillende objecten kan verwijzen, net als dat een mens na elk mens individueel verwijst. Dit is een begrip dat belangrijk is om te leren, zo zullen ze je communicatie ook beter leren begrijpen en ook die van andere mensen en kinderen. je kan er niet vanuit gaan dat de wereld zich aan het kind aanpast, dus je moet het kind helpen leren aanpassen aan de wereld op een leuke manier, ik bedank mijn moeder heel erg dat ze mij zoveel heeft geleerd, anders had ik niet normaal kunnen functioneren in de maatschappij en nu heb ik allemaal kansen, ik wil zelf persoonlijk begeleider gaan worden en kinderen helpen, ik zou ze alleen helpen hun problemen overkomen als ze er zelf open voor staan tho. mijn moeder kon me niet alles leren, maar dat begrijp ik en is ook moeilijk + ze had 6 kinders. emoties is voor mij nog steeds moeilijk, maar ik ben hier bezig mee leren omgaan. ik ben ook een introvert, dus sociaal was en is ook altijd nog moeilijk, maar gaat ook veel beter nu! ik ben niet meer bang om fouten te maken, want juist van de fouten leer ik wat ik niet moet doen. iedereen kan het, je kan alles wat je wilt, zolang je het zelf maar wilt en in die spiegel durft te kijken en op jezelf te reflecteren, dat je kijkt na wat je doet of hoe je reageert, kijkt hoe anderen het doen, en probeer dan je eigen te maken, leer om los te laten, praat tegen jezelf, dat is heel belangrijk, zeg tegen jezelf dat alles wel goed komt, en dat het allemaal niet uitmaakt. en doe het dan. je hoeft echt niet bang te zijn om fouten te maken, het maakt niet wat anderen denken, het gaat nu even om jezelf, en jij wilt leren met je zwaktes en valkuilen om te gaan en je gaat ze beheersen en je maakt er je sterke punten van!
ik ben, of zeg zelf liever was, zwaar autistisch, had met heel veel dingen moeite, kon ook niet over verandering, maar heb hier mee leren omgaan en is nu 1 van mijn sterke punten. natuurlijk komt de stress en de paniek altijd op, dat gevoel, maar ligt eraan wat je er mee doet, en wat ik doe is dat ik dan zeg maar wat maakt het eigenlijk uit, laat het rusten, het is al gebeurt, misschien is het zo ook wel beter. zo heb ik van vele van mijn zwaktes mijn sterke punten gemaakt. ik zie daarom autisme ook niet als een geeste ziekte of iets permanents, wat voor normale mensen normaal is om te doen, of om te reageren etc. is voor ons anders, iets dat we niet hebben geleerd of niet mee is gekomen in het dna, onwetend. en ik denk dat het juist belangrijk is om met onze zwaktes om te gaan er ervan te leren, dat je leert hoe normaal iemand iets doet en reageert, en dan je jezelf dan leert om dat ook te doen, dit gaat niet in één keer. maar je kan jezelf leren hoe je reageert in bepaalde situaties door deze situaties juist vaker mee te maken. ik vindt dat anderen niet rekening met mij hoeven te houden, het zijn mijn problemen is mijn hoofd en daar moet ik zelf aan werken, natuurlijk is het altijd fijn dat je hulp krijgt en dat je mensen hebt waarmee je er over kan praten en die aangeven wanneer het hen opvalt dat je op een bepaalde manier reageert, want je moet er eerst zelf bewust van worden wat je doet, je moet bewustzijn vinden in die momenten zodat je de controle kan nemen en aan jezelf kan werken zodat je uiteindelijk wel goed kan reageren. vooral verandering is belangrijk om mee te leren omgaan, omdat alles altijd anders is dan verwacht. we weten nooit zeker wat de toekomst ons breng, we weten niet eens zeker wat er over 5 minuten gaat gebeuren, dus het is belangrijk geen verwachtingen te maken, juist minder met de planning bezig gaan eerst, dat je je dagen niet in plant maar dat je juist spontaan even gaat leven, ook klok aan de kant gooien voor een tijd, geen tijdsbesef. niks plannen. dit heb ik een tijd gedaan en heeft mij heel erg geholpen met omgaan met veranderingen, het was eerst moeilijk, maar uiteindelijk leer je het beter los laten en accepteren dat het niet uit maakt, dat het allemaal wel goed komt. ook kwam ik erachter dat ik juist meer plezier en de tijd van mijn leven had, wanneer ik spontaan iets deed met mensen mee ging, niet bij tijd stil stond over andere dingen, maar volledig in het moment was, en reageerde op het moment. ik dacht niet na over wat ik erna zou doen, hoelaat ik thuis moest zijn of wat dan ook maar. ik was in het moment alleen bezig met waar ik mee bezig was op dat moment. je zult zien dat veel onbewuste stress weg gaat, dat de dingen leuker zijn dan wanneer je dingen planned, want dan maak je automatisch een beeld en verwachtingen en dan kan het vaak alleen maar tegenvallen, of mee vallen natuurlijk als het iets is wat je juist niet wilt. maar juist door een tijd spontaan te zijn en agenda te verbieden en planning te verbieden voor mijzelf en verbood mij zelf om na te denken over wat ik zou willen doen etc. liet ik mij gewoon leiden waar het leven, het lot mij heen zou brengen. werdt dan wakker bijvoorbeeld en dan pakte ik het eerste eten en drinken waar mijn oog opviel en dan eten samen met me papagaai en dan maakte ik zijn tas klaar en dan gaat hij mee in de tas en gaan we na buiten wandelen, ik had totaal geen verwachting of planning waar ik langs wou welke route of wat dan ook. ik stap na buiten en loop gewoon, muziek in 1 oor, met andere oor luister ik na me omgeving en als me papagaai zin had om beetje te socialiseren, dan fluit hij, en dan fluit ik terug enzo en praat ik wat tegen hem. hij schreeuwt altijd vet hard, zodat iedereen het kan horen, in mijn hoofd klinkt het soms net alsof hij het niet leuk vindt ofzo of dat hij roept om hulp of iets. maar dat is ze enige geluid die hij heel luid kan doen omdat hij een heel lief zacht stemmetje heeft als hij praat en geluiden die hij doet zijn ook zacht en hij wilt natuurlijk zichzelf aan iedereen laten horen en laten zien dat hij aanwezig is. Denk dat hij er beetje opkickt dat mensen na hem kijken ofzo, terwijl ik dit zelf heel ongemakkelijk vindt, vooral in begin dan begonnen vreemden ineens tegen mij te praten op straat, maar omdat ze het zo leuk vonden dat ik een papagaai mee had en ben dan vet verlegen en overvallen omdat het ook vaak op momenten komt dat je het niet verwacht, vindt het nog altijd moeilijk, maar wel heel leuk als mensen tegen me praten, niet altijd tho, want soms heb ik er juist even geen zin in en wil ik gewoon even alleen lopen met me papagaai en me muziek en even in gedachtes, maar snap het wel en neem het mensen niet kwalijk als ze me dan toch aanspreken, alleen is het dan soms nog moeilijker om te reageren omdat ik nog steeds moeilijk met mijn emoties kan omgaan, wat interacties soms heel awkward maakt, jaren geleden was ik helemaal paranoia geraakt, was altijd bang (angsten en onzekerheden) wat mensen van me dachten, wou goed en normaal overkomen, en ging dan heel erg opletten hoe ik liep en hoe ik deed etc. maar dit maakte me juist weer het tegen overgestelde van spontaan, had dat toen niet door. blowde er ook bij, wat paranoia versterkt en was toen zelfs moment dat ik geloofde dat mensen mijn gedachtes konden lezen enzo, maar juist door mijn reacties, dat ik perfect wou zijn, dat ik dacht dat mensen me gedachtes lazen, deed ik en reageerde ik dus op een bepaalde manier op die situatie wat natuurlijk heel apart moet hebben geleken, waardoor mensen mij apart vonden en mij op een andere manier behandelden, wat voor mij toen juist mijn angsten bevestigde, terwijl dat helemaal niet waar was, en de mensen juist reageerden op mijn acties. maar mijn acties waren ook weer een reactie op dingen, maar die dingen waren in meeste gevallen ook reacties op het moment.
wij mensen, ons levens, zijn reacties. wij reageren altijd op wat gebeurt. je kan jezelf gedeeltelijk leren hoe je reageert, of je kan anticiperen wat iemand gaat doen en dan een of meerdere reacties klaar zetten, maar je reageert altijd. vanaf baby af aan doen we dat al, zo zijn we gebouwd, zo werkt het leven. een baby wordt geboren met informatie (traumas etc.) geboren, dit hoort bij evolutie, zo kan een baby ook geboren worden met een trauma voor water, deze trauma zal nooit volledig weg gaan, maar het kind kan er wel mee leren omgaan, soms kan het juist tot het tegen over gestelde leiden dat ze er geobsedeerd mee raken, maar ook omdat het een eng of spannend gevoel voor ze kan geven en als je een beetje een trill seeker bent, was is er dan nog mooier? als voorbeeld tho, ieder mens is anders, wordt met andere informatie geboren van ouders, voor ouders, en zelfs hele kleine gedeeltes van onze voor ouders 5000 jaar geleden bijv. daarom is onze evolutie ook veel langzamer, omdat er heel veel informatie van de vader en de moeder mee gaan tot het kind en daarom kan je 10 kinderen hebben, maar dat elk kind totaal anders kan zijn dan de andere, omdat ze allemaal andere informatie mee hebben gekregen van jou de ouder en de voor ouderen, het meeste krijg je meestal direct van je ouders denken we, maar is nooit bewezen. maar lijkt wel het meest logische. dus je wordt gecreeerd met informatie, je begint je leven, je denken al in de buik, en daar zal je de eerste dingen leren, geluiden bewegingen gevoel etc. mensen vergeten en vaak, maar als er een grote ruzie is, voel je dit dan ook aan de sfeer? soms kan je op een feest zijn en dan voel je aan dat er iets aan de hand is voor gevechten uitbreken, maar soms is er ook wel eens een ruzie geweest en heb je het nooit doorgehad. maar als je dichtbij genoeg bent, dan voel je het vaak aan dat mensen boos en opgefokt worden. dit voelen baby's ook aan, kinderen voelen het ook aan, ook al denk je dat ze het niet door hebben, kinderen zijn altijd slimmer dan ze laten merken, omdat ze vaak niet goed de woorden weten of ze vinden het moeilijk om te zeggen, vooral wanneer ze gevraagd worden of ze het wel snappen, ik kan tenminste het verschil zien wanneer mijn oomzegger iets echt niet weet, of wanneer hij zegt dat hij het niet weet, maar het eigenlijk wel snapt. bij hem is het vaak dat hij de woorden er niet goed voor heeft. ik zeg nooit dat hij liegt of dat hij het gewoon kan zeggen, dit zorgt alleen voor een kloof tussen beide, je zegt dat het niet geeft en je gaat dan gewoon vragen stellen over het onderwerp rustig aan met simpele vragen en je zult zien dat ze de hele situatie begrijpen, maar wanneer je het ze direct vroeg wist hij het niet. hij is nu wel al ouder, dit was vooral 3 a 4 jaar geleden, hij kan nu heel goed praten, en het geeft niet als ze zeggen dat ze het niet weten, dat ze het niet weten is ook dat ze niet weten hoe ze moeten vertellen, of dat ze wel moeten zeggen of ze het weten? dat ze de situatie misschien gewoon moeilijk vinden, het kind kan er niks aan doen, het reageert gewoon op de situatie. als je kind vervelend is, kan het ook niks aan doen, het reageert op de situatie en vaak wordt het gebruikt om aandacht te krijgen, kijk dan na jullie zelf als (ouders) is er misschien iets tussen jullie? als er een ruzie is of iets tussen beide waardoor je minder met elkaar spreekt of wat er dan ook is, er is iets mis tussen jullie beide, zelfs als alleen 1 van de ouders iets denkt, bijv, gaat me partner vreemd etc. dat is iets dat jou bezig gaat houden, of vertrouw je partner, of maak het bespreekbaar, of laat het los, of ga uit elkaar, zonder vertrouwen tussen elkaar zal een relatie nooit werken. Maar kinderen voelen aan dat er iets is, ze weten niet wat, maar er is iets mis, en dan kan het zijn dat ze de spanning willen weghalen die er in de lucht zweeft. maar kan ook zijn dat je niet een consequente ouder bent, of dat je het moeilijk vindt grenzen aan te geven, daar gaat het kind op in spelen, zo zijn wij mensen gemaakt, zo leren wij, wij zoeken grenzen op van wat we wel en niet kunnen, ook manipulatie is belangrijk in het menselijke leer process, een kind begint vanaf 9 maanden ongv met manipuleren, als jij komt wanneer het huilt zal het gaan huilen wanneer het wil dat jij komt. het kind is zich op die leeftijd nog niet bewust van wie of wat jij bent en dat jij iets niet leuk vindt bijv. wat het wel weet is dat het fijn vindt om bij jou te zien, geknuffeld te worden ( wat heel erg belangrijk is om vaak te doen bij het opgroeien van je baby in de eerste jaren, knuffelen), hij of zei weet dat je eten brengt etc. dus het doet iets en leert wat er dan gebeurt. We zijn gemaakt om de kortste en makkelijkste weg te zoeken om te overleven. en dat is waarom wij zo leren. alles wat het kind leert en ziet en mee maakt, maakt tot wie het kind wordt. jij leert hem of haar reageren op het moment als ouder. en natuurlijk zoals je met autisme ziet, wordt het kind soms geboren of op 1 of andere manier leert het bepaalde dingen niet en zal die daar problemen in onder vinden of dat het moeilijk is om met bepaalde dingen om te gaan. jij als ouder zal het kind dan langzaam en rustig aan vanaf het begin moeten leren hoe het kan reageren en hoe er mee om te gaan. en dan gooi je ze niet in het diepe, maar dompel je ze eerst voorzichtig met de teentjes in het water. Stapje voor stapje moet je werken, verwacht geen resultaten na een dag of een maand. maar praat met ze, als het om een verandering gaat en het kind raakt in paniek bijv, dan zorg je er eerst voor dat het rustig wordt vraag je wat er aan de hand is, geef je aan dat je het begrijpt en dat het niet leuk is, en begin dan langzaam ze zelf op het idee te brengen dat de verandering niet erg hoeft te zijn, ga dan later bijv iets anders met ze doen, iets dat ze heel leuk vinden, terwijl er iets anders was geplanned en terwijl je daar dan bent, vraag of ze het leuk hebben als ze ja zeggen zeg je, zie je dat verandering niet erg hoeft te zijn? het komt altijd goed! onthoud dat goed. en het kan soms juist leuker zijn zoon verandering. vindt je ook niet? dan als er weer iets verandert, en ze raken in paniek, herinner ze dan aan deze leuke dag, en je hebt ze heel snel kalm door de leuke herinnering en geef aan dat alles goed komt. autistische kinderen vergen meer energie en je moet meer met ze gaan doen en ze in situaties brengen zodat ze langzaam aan kunnen leren. maak van je zwaktes, je sterke punt!
Ik herken veel in wat je zegt ookal nu ik al wat ouder ben kan ik beter met angsten en stress of onverwachte dingen omgegaan, ik heb eigenkijk geeen vriendin of gewoon een vrouw om alleen maar gewoon mee te praten want ik heb zoveel leuks te zeggen maar niemand wil het horen , en doordat ik daardoor erg vaak alleen ben schrijf ik veel eigen bedachte filosofie wat vooral gebaseerd is op de stoicijnen ( wat bij mij heel erg goed werkt in combinatie met mijn autisme zo leer ik beter met tegenslagen om te gaan en eenzaamheid enzo , Nietzsche lees ik graag maar alleen als ik me op dat moment goed voel. En plato en sokrates vind ik leuk om te lezen en helpt ook goed, en in mijn eigen bedachte filosofie dat ik het Timotheisme genoemd heb , gister las ik meditations van marcus aurelius de stoicijnse filosoof-keizer van Rome en toen kwam ik op het idee om voortaan elke avond mezelf schrijvend complimenten te geven en wat ik doe dag goed heb gedaan, iemand heb geholpen, in het bos gewandeld, veel geschreven ( vanmorgen in 15 minuten 12 a4tjes voor en achterkant vol geschreven en 4 blaadjes over mijn idee om een epic poem voor zoals de ilias en odysey van homerus en de aeneis van vergillius en de Nederlandse dieren satire Van den Vosch Reynaerde , dat boek heb ik ώοδάnaž ( proto germaans voor wat later wodan , wotan en odin is geworden en "Poetic Rage" betekend en waar ons woord woede en Woensel in eindhoven vandaan komt . Ik had allemaal oud noorse woorden en proto germaanse en indo europese woorden opgezocht voor namen voor de dorps bewoners en runen geleerd en een plattegrond gemaakt met wodanaz woning vlakbij de boom ygdrassil en het speelt zich af in een dorp in de kempen waar ik woon met en kerk uit 1300 die wilibrordus heeft laten bouwen dus ik had bedacht dat wilibrordus is dat dorp op de plek waar nu onze mooie oude kerk staat ( ik ben zelf niet gelovig op de normale manier meer zoals Spinoza met eigen ideeen erbij bedacht door de bijbel in het oud grieks te lezen wat ik mezelf in de corona tijd geleerd heb en daar zegt probeertd wilibrordus ygrassil om te hakken maar elke bijl breekt meteen af 😅
En hij heeft een houten kerkje grbouwd wat daar echt heeft gestaan rond 700 n.c en toen kreeg wodanaz het idee door wilibrordus met zijn verhalen over 1 god die tegrlijk 3 is en zelfs de vader ook de zoon heeft dus heeft hun god zichzelf aan het kruis gehangen ter opoffering aan zichzelf wat odin deed door zich 9 dagen op te hangen aan ygdrassill waardoor hij de runnen kreeg / het schrift bedacht. Hij heeft een zwarte wolf die hij in oost orkraine als puppy gevonden heeft en hem Fenrir genoemd heeft en dat is dan ook de eerste gedomificeerde wolf wat later de hond werd ( de tijd klopt daar helemaal niet bij maar dat maakt niet veel uit) Dus het gedicht eindigde met de zin dus Wodanaz ging op zoek naar een Touw🫡😇 ik probeer dat in verschillrnde stijlen te bedenken : dactylic hexameter, beginrijm eindrijm gepaard rijm sonette en ook nonsense poetry wat ik erg goed kan bedenken en okk erg leuk is en veek moeilijker😅 van dat boek heb ik nu zon 450 blaadjes vol geschreven in een jaar tijd. En ik schrijf ook veel gedichten zoals jules deelder of bredero of van den vondel of homerus of soms Pindarus zelfs en goethe en shelley en dante algihieri (ababcdcd) Enzo waar ik er ook al inmiddels zon 1500 van heb bedacht rn geschreven ik heb mezelf met corona piano leren spelen en deze vakantie een beetje ukelele leren spelen. Maar vaak voel ik me wel erg eenzaam en wil ik gewoon met iemand praten wat ik vaak erg moeilijk vind tn moeilijk snap . Ik had eerst een fijne begeleider waarmee ik dan mee kon praten maar ineens gingen ze bezuinigen en hij zei ineens dit is de laatste keer dat ik kom wat ik erg apart vond en vind en met de ggz heb ik nog veel meer gedoe gehad ( ik weet al zon 16 jaar dat is autisme heb) maar hun beloofden me vanalles met dat ik ervaringsdeskundige kon worden omdat ik hun elke keer als ik daar kwam uit kon leggen wat autisme nou echt is ik heb ook mijn rigen medicatie uitgezocht en ik heb cursussen voor hun bedacht over autisme en hoe je om kunt gaan met zelfmoordgedachten wat ik na mijn scheiding een tijdje had best wel hevig en torn ging kk naar de huisarts en die zeiden doodleuk er is een wachtlijst van 9 maanden dus zoek het tot die tijd maar uit maar toen die 9 maanden voorbij waren had ik die filosofie ontdekt die me heeft gered. Ik schilder ook veel en teken vaak en maak van mijn beste gedichten van die middeleeuwse manucsripten met goud papier enzo en ik kan zon 7 talen lezen en daarvan 4 dialecten en dat heb ik mezelf geleerd door bv de ilias of de metamorphosis van ovidius over heb geschreven ik kan oud nederlands en middel nederlands lezen net zo goed als modern en latijns en ben nu bezig met italiaans en beter te worden in het duits. En over geschiedenis weet ik ook best wel erg veel . En evolutie enzo dus daarom vind ik het zo janmer dat ik niemand heb om over zulke dingen te praten met iemand. Vandaag was een stuk zwaarder dan gisteren omdat ik te lang doorga als ik iets leuk vind en dan de tijd vergeet 😅
In Chinees hebben ze Yin Yang symbool. Dat gaat over balans. Autisme symptomen zijn eigenlijk het gevolg doordat er iets niet in balans is. Bij paniekaanvallen bijvoorbeeld de bloedcirculatie die je met ijsbaden gewoon weer kunt resetten. De prikkelbaarheid op langere termijn komt ook door te weinig contact met het lichaam. Gezonde levensstijl en jezelf sterk maken. Niet alleen door afleiding of praten en buiten zijn, maar ook fysieke training is belangrijk. De oermens bewoog veel meer dan de moderne mens en hadden geen huis op 20graden of jas als het beetje ging regenen. We zouden eigenlijk weer een beetje terug moeten gaan in leefstijl om ook mentaal gezonder te worden, zodat klachten die je ziet zoals bij autisme ook verdwijnen.
Wanneer je met autisme te maken hebt met paniekaanvallen en het slikken van medicijnen en dat belemmerd om succesvol te leven, kun je daar gewoon af komen door ijsbaden te nemen. Paniekaanvallen zijn namelijk niks minder dan het lichaam die in een overlevingsmodus over gaat. Met een ijsbad reset je je hele bloedcirculatie en de angst is dan ook direct weer weg. Een emmer met water en ijsblokjes en je handen daar 10 minuten in doen werkt ook goed. Het lijkt misschien onrealistisch dat het zo goed zou werken, maar het is echt zo eenvoudig. Hoewel de ervaring wel heel zwaar is. Een beginner zou het eigenlijk ook onder begeleiding moeten doen om niet te hyperventileren.
Op hoeveel minuten vertelen jullie het vorbeeld van dat jongetje die zich niet aan kon kleden en dat het door zeer gedetailleerd te verduidelijken wel lukt? Dan kan ik dat doorgeven aan de gedragsdeskundige van mijn zoon binnen de instelling.
Hallo @sandrawesenaar149, Bedankt voor je vraag! Helaas weten we niet precies op welk moment dat voorbeeld wordt besproken. Misschien kun je proberen door de podcast te scrollen en te luisteren naar de gedeeltes waar ze voorbeelden geven? Hopelijk vind je het snel! Veel luisterplezier!
Ik had gehoopt dat er een aanpak te horen zou zijn over ‘menselijke geluiden’. Ik begrijp de oorzaak, maar ik heb niet gehoord wat je dan kan doen voor/met je kind. Voor ons is samen aan tafel zitten geen optie voor Cass. Hij is dan heel gefocust met zijn eten bezig en wanneer wij, de volwassenen, dan iets tegen elkaar zeggen dan kan Cass niet meer eten.
Het maakt niet zoveel uit om welke prikkels het gaat, je gaat altijd terug naar de oorzaak en daar richt je je aanpak op. Als er aan tafel zelf niets gezegd kan worden is het van groot belang dat er basisfundament gebouwd gaat worden, maar ook leren relativeren is vaak nodig. Dit noemen we allemaal in de aflevering. Veel succes!
@@Geefmede5officieel de oorzaak is het volle hoofd van overdag op school. Er kunnen dan weinig prikkels meer bij. Gespreksvoering aan tafel gaat dan te snel voor hem en de verschillende emoties in een stem vindt hij moeilijk te snappen/volgen en dan heb ik het nog niet over stemvolume. Relativeren doet bij Cass niets als zijn koppie al vrij vol zit
Over ‘wel tegen prikkels kunnen buitenshuis en niet binnenshuis’: Ik kan er buitenshuis eigenlijk ook niet goed tegen. Het kost mij dan megaveel energie om hiermee om te gaan (onbewust). Thuis kan ik het ‘loslaten’ en dan ben ik zo moe dat ik thuis tegen nog minder kan dan normaal. Dit is wat ik zelf zo voel met adhd, maar mijn zoontje met ASS heeft dat ook. Om die reden is hij doodop als hij thuis komt uit school en thuis een veel korter lontje heeft.
Bedankt voor je reactie, Femke. Wat vervelend dat je niet genoeg handvatten hebt gekregen ondanks je eigen zoektocht en inspanning. Ik hoop dat je met eventuele hulp wel de juiste handvatten kunt vinden. Veel succes met alles! Groetjes Lieke
Dank weer, aan alledrie 😊 Ik haal er vooral uit; moeite met veranderingen en onduidelijkheid als kern. Dit geeft mij bevestiging en woorden naar de VG instelling waar onze zoon woont. Zij snappen het autisme niet en denken van wel. Maar daar zit dus zeker bij hem de oplossing. Dank weer! En ik ben blij dat zij haar mooie werk kan doen. Ik ken teveel hoogbegaafde mensen met autisme die ik een hulpverlener wens zoals zij ❤
Beste Sandra, Dankjewel voor je mooie woorden. Wat fijn om te horen dat je bevestiging hebt gevonden in onze aanpak en dat dit je helpt in de communicatie met de VG-instelling waar je zoon woont. We weten hoe belangrijk het is dat zorgverleners autisme begrijpen,en het is jammer dat dit soms ontbreekt. Hopelijk kunnen jouw ervaringen bijdragen aan meer begrip. Met vriendelijke groet Lieke
Jullie podcasts delen herkenbare info. Ik denk persoonlijk dat het hebben van autisme ( zonder intelligente beperkingen) meer problematiek oproept door maatschappelijke onwetendheid. Vervolgens hebben systemen te veel MACHT als t gaat om een luisterend oor te bieden. Ik zeg iedereen weet zelf erg goed wat wel of niet werkt. Deze psychiater snapt dat denk ik ook goed. Je kan bij sommige oost Indisch dove- personen blijven protesteren tot dat je een ons weegt. Luisteren doen ze NIET. Ik voel dit in jullie podcast overigens niet! ❤
Hier zoveel over en onderprikkeling, op alle gebieden die voorbij zijn gekomen bij dochter, 19, maar hoe leer je die thalamuspoort te ' besturen', hoe leer je hem te sluiten of juist te openen?
Beste @geertjekramer4510 Helaas kan je de thalamuspoort niet zelf leren besturen. Dit deel van het brein functioneert namelijk grotendeels onbewust. Dit betekent dat je de intensiteit van de prikkels niet direct kunt veranderen. Wat je wel kunt doen bespreken Syntha en Nienke in de aflevering.
Wat een bevestiging weer van hoe ik zelf gelukkig ontdekt heb hoe ik mijn zoon (ass en VB, woont in een leefgroep vanaf zijn 21e) kon en kan helpen. Het helpen bij het richten van de aandacht is goud waard. En de tips voor heet eten etc top!
Laatste deel. Ik zou graag dan mn partner het mij zo duidelijk maakt als jullie doen naar de man. Ik ben alleen en doe bijna niks meer want niemand boeit het/niemand legt het waarom uit. Mn leven gaat treurig. voorbij.
Ja goed bedacht. Je welkom voelen. Best ingewikkeld inderdaad... (Om mensen welkom te heten, bied je vaak een zitplaats aan. . Als de stoelen op de tafel staan, is er geen zitplaats bij binnenkomst.... Als er sommige dagen stoelen op sommige tafels staan klopt het beeld niet... In sommige culturen zetten ze zelfs een extra bord eten neer voor evt gast.. Kinderen die stoelen van de tafel halen is veel lawaai en abrupte bewegingen, herinner ik me nu nog.
1. Ik ontmoette iemand die de ".., want" veel deed. Ik gaf inderdaad rap antwoord. Maar ervaarde het als onveilig. Het was alsof ik zoals een verhoor erin geluisd werd, en niet kon voelen of ik dit tegen haar wilde zeggen.
Ja ik kreeg ook dit gevoel een beetje, je stelt dezelfde vraag omdat je iets wil weten wat eigenlijk niet verplicht gedeeld zou moeten worden. Het veroorzaakt nog steeds dezelfde stressrespons, maar manipuleert de ontvanger om over die stressrespons heen te stappen.
Wat vervelend dat jullie dit zo hebben ervaren, zeker omdat het doorvragen met ‘want?’ en ‘omdat?’ juist bedoelt is om stress te verminderen. Voor mensen met autisme zijn deze vragen namelijk vaak makkelijker te antwoorden dan vragen met ‘waarom?’. Dit komt doordat ‘waarom’ vragen vaak vaag en onvoorspelbaar zijn. ‘Want/omdat’-vragen geven daarentegen aan dat je een concrete reden wil horen, wat veel duidelijker is. Dit betekent natuurlijk niet dat je alleen maar ‘want’ en ‘omdat’ moet gebruiken en nooit een waarom-vraag kan stellen. Iedereen is anders en communicatie moet altijd afgestemd worden, anders kan het inderdaad gebeuren dat het overkomt als een verhoor of een trucje, waardoor je de plank misslaat.
@@Geefmede5officieel Ja het zal natuurlijk verschillen voor verschillende mensen. Ik ben zelf autistisch maar heb ook een hoog verbaal IQ en ben (mede daardoor) opgegroeid zonder diagnose. Het vervangen van de "waarom" door een "want" zou in mijn hoofd nog steeds registreren als een "waarom", maar dan waarschijnlijk iets opdringeriger. Alsof ik heel snel een antwoord klaar moet hebben, terwijl mijn hoofd nog steeds door alle mogelijkheden aan het zoeken is. Het zal vast ook liggen aan de toon waarmee het gevraagd wordt. En als er eigenlijk je hele leven lang met een achterdochtige of dwingende intentie waarom-vragen worden gesteld, gaat het veranderen van de bewoording niet ineens een andere associatie geven denk ik. Overigens had ik het zelf juist enorm fijn gevonden als er iets meer nieuwsgierigheid was naar mijn innerlijke wereld als kind. Een welgemeende waarom-vraag had me waarschijnlijk enorm gerust gesteld. Maargoed daarvoor is wel weer vertrouwen nodig vanuit mijn kant, wat er door de gebruikelijke intenties van de waarom-vragen in mijn leven eigenlijk niet was. Jullie hebben vast meer ervaring met een uitgebreid "assortiment" (😆) aan autistische mensen die er op verschillende manieren mee omgaan. Ik vertrouw jullie expertise hier wel in omdat dit jullie werk is, dus het zal vast zo zijn dat een "want" een andere respons geeft bij een significante hoeveelheid mensen :)
@@whathappenedtomyyoutubehandle Bedankt voor jouw mooie toelichting van hoe het voor jou werkt. Zo belangrijk om naar elkaar te luisteren, want iedereen is anders en heeft andere voorkeuren.
Een paar vraagjes: - Hoe werkt de prullenbak in je hoofd uit auto communicatie? Ik ben zelf een 36 jarige vrouw met Asperger, en heb er moeite mee omdat ik me geen eens een beeld van mijn hoofd/wat erin zit kan vormen. Als het echt zo makkelijk is als bewust dingen weggooien, waarom eordt er dan überhaupt nog trauma behandeling aangeboden? Immers, dan zou je de traumas ook bewust kunnen weggooien... - komt er een aflevering over eetproblemen/eetstoornissen bij autisme? Want problemen vanuit de textuur, maar ook een grote overlap tussen anorexia/boulimia enzo en autisme.
Beste Raenaece, ik snap dat het lastig kan zijn om een beeld te vormen van wat er in je hoofd zit. Voor de een is dit makkelijker dan de ander. We adviseren je om hier hulp bij te vragen van iemand uit je omgeving. Iemand anders kan bij jou doorvragen om tot antwoorden te komen. Als je dan nog niet weet hoe het er nu uitziet kan je bedenken hoe het er vanaf nu uitziet. Het kan bijvoorbeeld helpen als je gedachten in grote en kleine categorieën onderverdeeld. Teken dit! Zo kan je je gedachten ordenen. Wat betreft de prullenbak: dit is alleen bedoelt voor informatie die ruimte inneemt in je hoofd, zonder dat je er iets aan hebt. Er zijn bijvoorbeeld mensen die de kleur van alle auto’s die ze in de ochtend tegenkwamen onthouden. Deze informatie is overbodig en kan dus in de prullenbak. Een podcastaflevering over eetproblemen staat op ons wensenlijstje. Veel succes met alles!
Bedankt weer voor deze interessante en leerzame podcast, erg blij mee. Ik heb al het boek Geef me de 5. Maar vroeg me af of het boek Auto communicatie echt anders is? Of nieuwe dingen toevoegt? Groet en succes met alles wat jullie doen en maken! Petra
Wat leuk om te lezen! Geef me de 5 is echt de basis. Auti-communicatie gaat nog veel dieper in op de Auti-communicatie en staat vol met communicatietechnieken en praktijkvoorbeelden.
Dank, wat een waardevolle informatie weer. Bevestigend zoals ik het ook zie. Helaas binnen VG instelling nog ouderwets beleid t.a.v. medicatie en amper geef me de 5 kennis, autisme kennis echt veroudert. Wat een gevecht als ouder.. Nu CCE betrokken, tempo is laag en dat bij een 29 jarige die al jaren chronische stress ervaart in de instelling met nu fysieke gevolgen. Heel langzaam komen er gelukkig mensen bij dit dit snappen. Diepe zucht want hartverscheurend om als moeder aan te moeten zien. Want moeders serieus nemen, daar loop je binnen deze instelling enorm tegen beeldvorming op. Dus dank voor jullie zeer in formatieve podcasts die mij nog meer kennis en woorden geven
