Αλκίνοος Ιωαννίδης / Πατρίδα | Diesi in Concert 

WOOOW.

Πόσο πονάμε...

ΣΚΕΤΗ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

fokion-el-syneleysis.blogspot.com/2022/12/blog-post_9.html

@@user-zw7pn6hh5n στα αρχιδια μας . Ο κυπριακος ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ θα ζει.. Υπαρχουν Ελληνες που λατρευουν τους Κυπριους. Οσο για εσενα ισχυουν οι πρωτες μου 3 λεξεις

@@user-zw7pn6hh5n O Alkinoos ksereis pos einai ellino-kiprios etsi?

@@user-zw7pn6hh5n Kai pragmatika sta arxidia mas! To provlima tou kosmou einai anthropoi san kai esena! Kai gia pio logo diladi na min simpathis tous Ellino-kiprious? Einai pio ellines kai patriotes apo esena apla gia na kseris

Kopella mou en polla ta psixologika sou... Perastika!!

Ο καρμανλης απο την αλλη εγραψε ιστορια για το κειται μακραν...μακαριος καραμανλης ξεπουλησαν την κυπρο

Τι

Οχι

ΕΙΣΑΙ ΒΛΑΞ

ΑΝΤΕ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΥΜΝΟ ΟΛΟ ! 620 ΣΤΙΧΟΙ ΕΙΝΑΙ ! ΑΙΝΤΕ.....

@@user-uw9xb4og8p εσύ είσαι πιο χαζός και από πατητη τσιμεντοκονία

Thodoris Mavrogiorgis ❤❤❤❤

Κυπρος*

​@@nicholasdemetriades3480η Ελλάδα τον ανέδειξε και τον στηρίξει. Εκεί στην Κύπρο είστε του εμπορικού

και οχι μονο

δεν χρειαζόμαστε εθνικούς ύμνους πια πότε θα το καταλάβετε

Ελένη κ εγώ αυτής της άποψης είμαι. Επειδή ο στίχος αντικατοπτρίζει την αληθινή εικόνα της Ελλάδας, το έγραψα αυτο

σε μια εποχη που ολοι περιφρουρουν με νυχια και με δοντια τα κεκτημενα τους οι νεοελληνες αυτοδιαλυονται...αυτο κιαν ειναι επιτυχια

ΑΧΑΧΑ ΦΛΩΡΟΣΣΣΣΣΣΣΣΣ

Λοιπόν αγρίεψε ο κόσμος σαν καζάνι που βράζει, σαν το αίμα που στάζει, σαν ιδρώτας θολός. Πότε πότε γελάμε, πότε κάνουμε χάζι και στα γέλια μας μοιάζει να γλυκαίνει ο καιρός. Mα όταν κοιτάζω τις νύχτες τις ειδήσεις να τρέχουν ξέρω ότι δεν έχουν νέα για να μου πουν. Ήμουν εγώ στη φωτιά κι ήμουν εγώ η φωτιά είδα το τέλος με τα μάτια ανοιχτά. Είδα τον πόλεμο φάτσα, τη φυλή και τη ράτσα προδομένη από μέσα απ’ τους πιο πατριώτες να ‘χουν τη μάνα μου αιχμάλωτη με το όπλο στο στόμα τα παιδιά τους στολίζουν σήμερα τη Βουλή. Κάτω από ένα τραπέζι, το θυμάμαι σαν τώρα, με μια κούπα σταφύλι στου βομβαρδισμού την ώρα είδα αλεξίπτωτα χίλια στον ουρανό σαν λεκέδες μου μιλούσε ο πατέρας μου να μη φοβηθώ. “Κοίταξε τι ωραία που πέφτουν, τι ωραία που πέφτουν….”. Είδα γονείς ορφανούς, ο ένας παππούς απ’ τη Σμύρνη στη Δράμα πρόσφυγας πήγε να βρει βουλγάρικη σφαίρα κι ο άλλος Κύπριος φυγάς στο μαύρο τότε Λονδίνο στα είκοσι επτά του στα δύο τον κόψανε οι Ναζί. Είδα μισή Λευκωσία, βουλιαγμένη Σερβία στο Βελιγράδι ένα φάντασμα σ’ άδειο ξενοδοχείο αμερικάνικες βόμβες και εγώ να κοιμάμαι αύριο θα τραγουδάνε στης πλατείας τη γιορτή. Είδα κομμάτια το κρέας μες στα μπάζα μιας πόλης είδα τα χέρια, τα πόδια, πεταμένα στη γη. Είδα να τρέχουν στο δρόμο με τα παιδιά τους στον ώμο κι εγώ τουρίστας με βίντεο και φωτογραφική. Εδώ στην άσχημη πόλη που απ’ την ανάγκη κρατιέται ένας λαός ρημαγμένος μετάλλια ντόπα ζητάει Ολυμπιάδες κι η χώρα ένα γραφείο τελετών. Θα σου ζητήσω συγγνώμη που σε μεγάλωσα εδώ. Τους είχα δει να γελάνε οι μπάτσοι κι απ’ την Ομόνοια να πετάν δακρυγόνα στο πυροσβεστικό στο παράθυρο εικόνισμα άνθρωποι σαν λαμπάδες και τα κανάλια αλλού να γυρνούν το φακό. Και είδα ξεριζωμένους να περνούν τη γραμμή για μια πόρνη φτηνή ή για καζίνο και πούρα. Έτσι κι αλλιώς μπερδεμένη η πίστη μας, η καημένη, ο Σολωμός με Armani και την καρδιά ανοιχτή. Δε θέλω ο εαυτός μου να ‘ναι τόπος δικός μου ξέρω πως όλα αν μου μοιάζαν, θα ‘ταν αγέννητη η γη δε με τρομάζει το τέρας ούτε κι ο άγγελός μου ούτε το τέλος του κόσμου. Με τρομάζεις εσύ. Με τρομάζεις, ακόμα, οπαδέ της ομάδας του κόμματος σκύλε, της οργάνωσης μάγκα διερμηνέα Του Θεού, ρασοφόρε γκουρού τσολιαδάκι φτιαγμένο, προσκοπάκι χαμένο προσεύχεσαι και σκοτώνεις τραυλίζεις ύμνους οργής Έχεις πατρίδα το φόβο, γυρεύεις να βρεις γονείς μισείς τον μέσα σου ξένο. Κι όχι, δεν καταλαβαίνω δεν ξέρω που πατώ και που πηγαίνω.

Εκτός από την μπάσο γραμμή που αν το ψάξεις λίγο με το αυτί θα την βγάλεις στο τέλος παίζει ΛΑ μινόρε μπαρε και Σολ ματζόρε .

Λα και σολ στην μι χορδή