Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα και επιτέλους σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε στο εξής θα παίζουμε σ’ αυτό το θίασο μόνο ως φαντάσματα Κάτω οι σημαίες στις λεωφόρους που παρελάσαμε άλλαξαν λέει τ’ ανεμολόγια και οι ορίζοντες μας κάνουν χάρη που μας ανέχονται και που γελάσαμε τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες Βγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκε είμαστε λάθος μες το κεφάλαιο του λάθος λήμματος ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε κι οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος Δήλωσε η τσούλα η ιστορία ότι γεράσαμε τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα όνειρα ξένα ράκη αλλότρια ζητωκραυγάσαμε και τώρα εισπράττουμε απ’ την εξέδρα μας βροχή δεκάρικα Ξέσκισε η πόρνη η ιστορία αρχαία οράματα τώρα για σέρβις μας ξαποστέλνει και για χαμόμηλο την παρθενιά της επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα την κουβαλήσαμε και μας κουβάλησε στον ανεμόμυλο.
Ολοι οι στιχοι ειναι μέρος ενός ευρύτερου στοχασμου των κομμουνιστων για το πως θα πρέπει να πορευτουν στον νέο κόσμο μετά την πτώση του τοίχους του Βερολίνου και το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης. Η έκφραση "έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλησαμε" είναι ευθεία βολή απέναντι στον Φουκουγιαμα που εκείνη την περίοδο λογω της πτωσης του κομμουνισμου μιλούσε για το "τέλος της ιστορίας" δηλαδή το τέλος του ψυχρού πολεμου και τον θρίαμβο (όπως αυτός πιστευε) του φιλελεύθερου καπιταλισμού.
