ΜΑΚΡΙΝΗ ΦΥΓΗ του ΑΝΔΡΕΑ Α. ΑΡΤΕΜΗ 

ΤΟ ΚΑΡΠΟΦΟΡΟ ΠΟΥ ΚΑΠΟΤΕ ΠΕΤΡΟΒΟΛΗΣΕΣ
Αν ήξερες ότι είμαι δέντρο
προφανώς δεν θα σκορπούσες
τα φιλιά του ανέμου
μέσα στον ύπνο μου.
Θα ενοικούσαν
μέσα στις φυλλωσιές τα πουλιά
θα φτεροκοπούσαν χαρούμενα
διαλαλώντας ιστορίες
για τον μολυβένιο στρατιώτη
που τη μάχη έχασε
από τόξο θαλασσινής μαγείας.
Αν ποτέ με ψάξεις θα δεις..
Είμαι εκείνη αόρατη κλωστή
η μακρινή φυγή
που ταξιδεύει στα σύννεφα.
Πάντα λοιπόν τέτοια εποχή
οι καρποί στρογγυλεύουν
τις κόγχες,
επουλώνουν τις εσοχές
της προσμονής
κι η τρύπια καρδιά κτυπάει
σε παρυφές
φθινοπωρινών οίστρων…
Α.Α.Α
(μακρινή φυγή)