Απ' τη βιογραφία του Γιώργου Ζαμπέτα «Βίος & Πολιτεία» τής Ι. Κλειάσιου από τίς εκδόσεις ΝΤΕΦΙ, όπως αναδημοσιεύθηκε στό έργο ζωής τού Σάκη Παπίστα "Όλοι οί ρεμπέτες τού ντουνιά": »...Κατεβαίνουμε στη Νέα Υόρκη (το 1957), πήγαμε και στο Μανώλη Χιώτη, αυτός έμενε πάνω απ’ το μαγαζί. Γεγονός ήτανε πως ο Χιώτης, Θεός σχωρέσει την ψυχή του, μου ξηγήθηκε σαν ίσος προς ίσο. - Ζαμπέτα, μου λέει, τι τα κουβάλησες όλα αυτά, τα κουστούμια και τα λοιπά. Με βλέπεις εμένα; Δεκατρείς μήνες με τα ίδια ρούχα είμαι. Και αυτά που ξέρεις, ξέχασέ τα εδώ, μάγκα μου. Άσε τα λα και τα φα. Εδώ σκύψε την κεφάλα κάτω και μάζευε δολάρια. Τραγούδα ό,τι θες, δεκάρα δε δίνουνε για τίποτα. Εδώ είναι όλο το λεφτό. Κοίτα μόνο να πάρεις τα ψιλά στην τσέπη. Είμαι 13 μήνες εδώ και δεν αντέχω άλλο, νοστάλγησα την πατρίδα, τα παιδάκια μου, κι αύριο φεύγουμε ολοταχώς με τη Μαριώ(Μαίρη Λίντα). Ευτυχώς που ήρθες Γιώργο και μας έσωσες! Τα ψιλά να πάρεις, να τα ρίξεις στην παντελόνα κι αυτά που ξέρεις άστα, ξέχασέ τα. Έχω, μου λέει, γυρίσει όλη την Αμερική και έχω παίξει και με ποιους δεν έχω παίξει. Έπαιξα ένα ολόκληρο βράδυ με έναν που δεν ήξερε άλλο απ’ το λα ματζόρε! Αυτά να τα λάβεις όλα υπόψη σου και φεύγοντας εγώ θα σου αφήσω κι όλα μου τα εργαλεία. »Ο Μανώλης ήταν πολύ νοικοκύρης. Είχε μια τηλεόραση, ένα γραμμόφωνο, που του το ‘χε πάρει η Μαριώ εκεί και είχε και οικιακά σκεύη. Όλα αυτά μου τα άφησε. Εντάξει Μανώλη μου, σ’ ευχαριστώ. Θέλεις τίποτα από κάτω; με ρωτάει. Δώσε, του λέω, χαιρετίσματα στη γυναίκα μου και στα παιδιά μου, τίποτα άλλο. Γεγονός είναι, ο Θεός να συγχωρέσει την ψυχούλα του, πως μόλις ήρθε εδώ βρήκε τη γυναίκα μου και της λέει το και το, και ό,τι του έδωσα να τους φέρει δώρα. Και έδωσε από μόνος του κάτι λεφτά στη γυναίκα μου και παιχνιδάκια στα παιδιά μου. Ο Θεός να τον αναπαύει. Παρατήρηση: Τό απόσπασμα εδώ καταδεικνύει τόν χαρακτήρα τού Μανώλη Χιώτη γιά τόν οποίο έχουν ακουστεί πολλές ανακρίβειες καί κατηγορίες κατά τίς Ελληνικές συνήθειες τού εύκολου καί αβασάνιστου χαρακτηρισμού, από εμπαθείς & αδαείς, δύο σέ ένα.
Δεν μπορώ να καταλάβω ακόμη,πως ένας λαϊκός τυπος σαν τον Γιώργο έγραψε και μελοποίησε τα τραγούδια του τα αριστουργήματα! Επίσης ανεστησε την καριέρα του Στρατου !!!!! Τώρα σε ακούει ο Θεός!!!!!
3:32 ''...δεν μπορούμε να αθετήσουμε την αξία, να πούμε, και να περιφρονήσουμε, να πούμε, τη μεγάλη αυτή του Μανώλη του Χιώτη και την προσφορά και όλα, Αλλά! αστειεύεσαι; και μεγάλα τα τραγούδια του, πολύ μεγάλα...'' 4:48 ''...όταν επήρε τον Μπέμπη τον Στεργίου, πήγαινα εκεί και τον άκουγα! Ήτανε πολύ, πολύ μεγάλη μορφή, κιθάρα και μπουζούκι. Τό 'πιανε το μπουζούκι και τό ΄τρωγε. Τό ΄τρωγε, το ξεφτύλαγε, έπιανε την κιθάρα και την ξέσκιζε!..'' Ο Ζαμπέτας κατάφερε να γίνει σημαντικός μπουζουξής και δημιουργός, πέρα από το ταλέντο και την αφοσίωση, και γιατί "άκουσε" και έτρεφε τόσο βαθύ σεβασμό, θαυμασμό και αγάπη για τους δύο κορυφαίους, τον Χιώτη και τον Μπέμπη. Και βέβαια ο Πάνος Γεραμάνης είχε μουσικό σήμα στην πολύχρονη εκπομπή του "Λαϊκοί βάρδοι" τις "Πενιές Μπέμπη". ''Άκουσα πάνω από διακόσια σόλα για να επιλέξω αυτό του Μπέμπη'' μας είχε διηγηθεί ο ίδιος. Αιωνία τους η μνήμη. Ζουν και μας συντροφεύουν μέσα από το έργο τους, το ύφος και το ήθος τους, κληρονομιά του αυθεντικού, πηγαίου λαϊκού μας πολιτισμού.
Γεια σου ρε Γιωργαρα καλή σου ώρα εκεί πάνω. Μάθαμε με αυτή τη συνέντευξη ότι ο Ζαμπέτας εκτός από πολύ δυνατό μπουζούκι ήταν και πολύ δυνατό πλεμονι αφού όλοι μέσα στον τεκέ πίνανε και δε μπορούσαν να παίξουν ενώ αυτός μπορούσε. Μόνο έτσι μπορείς να καπνίσεις "λιβαααδια".
Υπάρχει ένα κομμάτι που λέγεται "Στον φίλο μου", από ένα σπάνιο δίσκο του Ζαμπέτα... παίζει ο ίδιος με τον Νικολόπουλο. Έχουν συνεργαστεί κι άλλες φορές, τον αποκαλούσε υιό του.
Υπάρχουν τραγούδια τού Ζαμπέτα πού ήταν άρρωστος και δέν μπορούσε νά παίξει ο ίδιος καί επειδή η ηχογράφηση δέν έπρεπε νά πάρει αναβολή έστειλε στήν θέση του τόν Νικολόπουλο, τόν οποίο αποκαλούσε "γιό" του, καθώς ήταν 21 χρόνια μεγαλύτερος. Άν βρώ τούς τίτλους θά επανέλθω, είναι τουλάχιστον δύο. Η επιρροή τού Ζαμπέτα είναι εμφανής στό παίξιμο τού Νικολόπουλου κατά τίς δεκαετίες 1970-80.
