00:00 Ο δικός μας ήλιος 02:12 Ο Στρατης θαλασσινός στη νεκρή θάλασσα 06:14 Ενας γέροντας στην ακροποταμιά 10:02 Τελευταίος σταθμός 16:30 Στα περίχωρα της Κερυνείας 20:52 Κίλχη 34:07 Ελένη 39:24 Επικαλέω τοι την θεόν 40:32 Ευριπίδης Αθηναίος
Αισθανόμενος με όλες τις αισθήσεις τον λόγο του , σαν σε μυσταγωγία , νοιώθεις τη φλόγα του Ομήρου να καίει αιώνια , ασίγαστη στην ιωνική ψυχή του Σεφέρη.
Είναι μοναδικός.Απ' την πρώτη στιγμή που θα τον ακούσει κανείς ή θα τον διαβάσει, η φωνή και η τεχνική χαράζουν το μυαλό και δεν ξεχνιούνται. Ο Σεφέρης είναι ένα κράτος. Μην αφήνετε τον εαυτό σας, όσο μπορείτε διαβάστε.
Τον ακούω απ το εξωτερικό και καταλαβαίνω ότι ακόμα και αν ζεις στην Ελλάδα αλλά αγνοείς το έργο του καθώς και των άλλων μεγάλων ποιητών, πάλι στην ξενιτιά ζεις κι ας είσαι γεωγραφικά στην Ελλάδα.
Να μιλήσω για ήρωες να μιλήσω για ήρωες: ο Μιχάλης που έφυγε μ' ανοιχτές πληγές απ' το νοσοκομείο ίσως μιλούσε για ήρωες όταν, τη νύχτα εκείνη που έσερνε το ποδάρι του μες στη συσκοτισμένη πολιτεία, ούρλιαζε ψηλαφώντας τον πόνο μας~ "Στα σκοτεινά πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε..." Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά. Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσουν.
