Στέλιος Παπαλεξανδρόπουλος: Ο Χριστιανισμός και οι άλλες θρησκείες 

Είχα την τιμή να έχω τον κ Παπαλεξανδρόπουλο καθηγητή στο προπτυχιακό τμήμα της Κοινωνικής Θεολογίας στην Θεολογική σχολή. Ήταν από τους καθηγητές που ξεχώριζε τόσο για το ήθος του όσο και την επιστημονική του κατάρτιση. Δεν συναντάς πολλούς τέτοιους ανθρώπους. Αισθανόμαστε τυχεροί που τον είχαμε, η παρουσία του μας έδινε θάρρος.

Ωραία ομιλία

ΕΥΓΕ ΣΤΕΛΙΟ!!!!!!

Πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία! Ευχαριστώ πολύ! Θα ήθελα μονάχα να κάμω μια παρατήρηση ως προς την έννοια της θεωσεως. Χωρίς να υποστηρίζω φυσικά ότι κατέχω τις γνώσεις του αγαπητού καθηγητή, νομίζω ότι η θέωση νοείται ως πληρότητα μετοχής στην Ακτιστη Ενέργεια του Θεού και όχι ως ένωση ουσίας (ή πόσο μάλλον υποστάσεως)με το Θεό, όπως αυτή διαφαίνεται στις υπερβατικές, νεοπλατωνιζουσες θρησκείες. Υπό αυτό το πρισμα, η εσχατολογικη προοπτική της σωτηρίας του κόσμου δεν αναιρείται αλλά μάλλον εξαίρεται μέσω της αιώνιας ζωής ως συμπερίληψη των λόγων των οντων στο Θεο-Λόγο με αποτέλεσμα τη διάσωση του μερικού / υποστάσεως (Ανάσταση). Από την άλλη κατανοώ την ανησυχία του ως προς το ζήτημα της παραγκώνισης της βιβλικοτητας από το νεορθοδοξο χριστιανισμό. Έχει μεγάλο δίκαιο σε αυτό! Ευχαριστώ.

Ας πλησιάσουμε το ερώτημα στο αν ζούμε μόνο μια ή παραπάνω από μια φορές, με την λογική και τον νου που μας προίκισε ο θεός , χωρίς δογματισμούς, προκαταλήψεις και παρωπίδες. Ας δούμε περιληπτικά τα δύο μεγάλα ρεύματα που υπάρχουν , το πρώτο λέει ότι ζούμε μόνο μια φορά σε αυτόν τον κόσμο και το δεύτερο ότι ζούμε πολλές φορές . Αν ζούμε μόνο μια φορά αυτό σημαίνει ότι κάθε φορά που γεννιέται ένας άνθρωπος μια καινούρια ψυχή δημιουργείται περνάει μερικά χρόνια εδώ κάτω στην γη, δεν μπορεί να φτάσει στην πλήρη γνώση, μπορεί να φτάσει μόνο σε ένα ορισμένο επίπεδο της καθολικής γνώσεως, ( γιατί βλέπουμε ότι υπάρχει μια συνεχής πρόοδος από αιώνα σε αιώνα σε όλους τους τομείς,) με τον θάνατο περνά ημιτελής σε ένα προθάλαμο ή ένα καθαρτήριο ( σύμφωνα με τα διάφορα χριστιανικά ρεύματα ) σε μια ασυνείδητη ή μερικώς συνειδητή κατάσταση μέχρι την δευτέρα παρουσία όπου θα κριθεί για την τελική και αιώνια κατάσταση του, μεταξύ του παραδείσου ή της κολάσεως . Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε την γνώση και τις εμπειρίες που έχουμε σε μια μόνο ζωή, σαν κάποιον μαθητή που πηγαίνει μόνο στην πρώτη δημοτικού και ο πατέρας του τον σταματάει εκεί γιατί έλαβε αρκετή γνώση και δεν χρειάζεται να περάσει από όλα τα εκπαιδευτικά στάδια και στο τέλος να φτάσει με δική του προσπάθεια στο επίπεδο του διδάκτορα, ( επίσης και με την συμβολή του πατέρα του που μεριμνά για τα ως προς το ζην) και να μπορέσει ο ίδιος να διδάξει, αλλά κάποια στιγμή να του δοθεί η γνώση από τον πατέρα, χωρίς αυτός να έχει καταβάλει καμία προσπάθεια . Τότε γεννιέται το ερώτημα γιατί να πάει μόνο σε μια τάξη γιατί από την αρχή να μην του δινόταν η γνώση, γιατί στον κήπο της Εδέμ ο καρπός της γνώσης να του είναι απαγορευμένος και να του δοθεί αργότερα και γιατί να επιτρέψει ο θεός να είναι μέσα στον κήπο το κακό ενώ προς το τέλος της γήινης περιόδου ο θεός να ρίξει τον σατανά και τους όμοιους του στην άβυσσο και μετά για πάντα στην λίμνη της φωτιάς και να μην το κάνει αυτό από την αρχή; ( Είδα τότε έναν άγγελο να κατεβαίνει από τον ουρανό κρατώντας στο χέρι του το κλειδί της αβύσσου και μια μεγάλη αλυσίδα. Κι αιχμαλώτισε το δράκοντα, τον όφι τον αρχαίο που είναι ο διάβολος κι ο σατανάς, που παραπλανάει την οικουμένη, και τον έδεσε για χίλια χρόνια. Τον έριξε στην άβυσσο, την οποία έκλεισε και τη σφράγισε από πάνω του, για να μην μπορέσει άλλο να πλανέψει τα έθνη, ώσπου να συμπληρωθούν τα χίλια χρόνια. Ύστερα απ’ αυτά πρέπει να λυθεί πάλι για λίγον καιρό.) Αποκ. 20,1-3 και ( Κι ο διάβολος που τους παραπλανούσε ρίχτηκε στη λίμνη που ήταν από φωτιά και θειάφι, κι όπου βρισκόταν το θηρίο κι ο ψευδοπροφήτης. Εκεί θα βασανίζονται μέρα και νύχτα για πάντα. ) Αποκ. 20,10 . Αν ο θεός είναι θεός αγάπης και δικαιοσύνης υπάρχει επίσης το πρόβλημα με αυτούς που πεθαίνουν βρέφη και νέοι, και συχνά με πολλές αναπηρίες και πόνο, γιατί να έρθουν στον κόσμο αφού δεν έχουν την δυνατότητα να βιώσουν συνειδητά κάτι και να προοδέψουν σαν ατομικότητες ; Στην δεύτερη περίπτωση από την αρχή θα έπρεπε να υπάρχει ένας ορισμένος αριθμός ψυχών που κατεβαίνουν και ενσαρκώνονται σταδιακά για να αποκτήσουν γνώση και εμπειρίες στα διάφορα στάδια της εξελικτικής προόδου της ανθρωπότητας μέσω των αιώνων και να μπορέσουν (αυτοί που καταβάλουν την ανάλογη προσπάθεια ) σε συνεργασία με το θείο που δημιουργεί τις κατάλληλες προϋποθέσεις για αυτό, να τελειοποιηθούν όσο τους είναι δυνατόν στην γήινη εξέλιξη τους. Ποιος είναι ο θεός της αγάπης αυτός που σου δίνει μόνο μια ζωή για να επανορθώσεις ορισμένα από τα λάθη σου ( γιατί όλα δεν μπορείς σε μια μόνο ζωή πχ αν σκοτώσεις κάποιον ή αφήσεις κάποιον ανάπηρο, γιατί αν ο Χριστός έπαιρνε όλες τις ανθρώπινες αμαρτίες τότε θα σωζότανε όλοι οι άνθρωποι και δεν θα υπήρχε η κόλαση) ή αυτός που σου δίνει πολλές ευκαιρίες για να επανορθώσεις, να διδαχτείς από τα λάθη σου και να προσπαθήσεις να τελειοποιηθείς. Θα μπορούσε ο Θεός να συντρίψει τον διάβολο όπως ο άνθρωπος συντρίβει ένα κουνούπι ή μια μύγα που τον ενοχλεί ; Σε ποιον θα έδινε λόγο ; Αφού αυτός είναι ο δημιουργός των πάντων, η αρχή των πάντων, αν ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να το κάνει, γιατί όχι ο θεός, αν αυτό θα ήταν για το καλό της δημιουργίας ; Γιατί να καταστρέψει όλη την ανθρωπότητα με μια πλημμύρα και όχι τον διάβολο που έφερε το κακό στην ανθρωπότητα ; Πρέπει κάποτε να αποκτήσουμε το κουράγιο να πούμε : Και όμως η γη γυρίζει. Γιατί για να φτάσει κάποιος στην πηγή πρέπει να πάει κόντρα στο ρεύμα ! Αυτό δεν έκαναν όλοι οι προφήτες στη παλαιά διαθήκη και ο Χριστός ; Και όλοι τους καταδικάστηκαν από την πολιτική και θρησκευτική εξουσία των καιρών τους !