Ρίτας Μπούμη-Παπά, «Υπόγειο» Τους ήλιους δεν εμέτρησες που σε ζητήσαν τόσα χρόνια πού είσαι κόρη με τα γαλάζια τσίνορα; Σ’ έκρυψε στο φουστάνι της η μαραμένη γυναίκα πέντε χειμώνες σ’ έθαψαν με χιόνι λασπερό. Βαθιά στη γη υποτάχτηκες όπως μια ρίζα ψηλά τεντώνεσαι για να καλημερίσεις ένα λουλούδι που βασιλεύει στον καιρό του διψά η καρδιά σου για καινούργιο κάτοικο. Μεγάλη νυχτερίδα από το φως σου θρέφεται γι’ αυτό νωρίς βραδιάζει πριν χορτάσεις στα ψηλά δώματα βόσκει το μεσημέρι τους δρόμους καβαλίκεψε το ξανθό κύμα του. Ύψος δεν έχει για τα δυο φτερά σου να λιώσει η πάχνη να φωνάξει το αίμα σου, ξέχασες την αφή που 'χει ο ουρανός στην άνθισή του από μια τρύπα διακονεύεις την αγάπη του. Πεθαίνεις με τους ποιητές κάθε ηλιοβασίλεμα τα χέρια σου μυρίζουν από τα μαλλιά τους χτυπά η καμπάνα που δεν πιστεύεις πια σε ξένη αυλή το φεγγαράκι δοκιμάζεις. Μαδάς του ημεροδείχτη το πιστό τριαντάφυλλο σε τόσο βάθος τρων σκουλήκια τον πατέρα σου όμοια κι εδώ ακέρια μέρα δε χωρεί κ’ είναι το φιλικό το βήμα απ’ άλλο κόσμο. Σου 'φερε ο Μιλόζ φέτος την άνοιξη την πείνα σου ποιος άλλος να συλλογιστεί; Φουρτούνιασε τη γειτονιά το φιλντισένιο αμάξι του γίνου όμορφη στα περιβόλια θα σε δείξει! Έχεις ένα χαμόγελο από μαργαριτάρια ψαράδες Σικελοί το ταίριαξαν να το φοράς ψάξε και βρες το πριν το κλειδώσει η νύχτα σ’ ένα σεντούκι πιο βαθύ απ’ το δικό σου. Από τη συλλογή Καινούργια χλόη (1952) [πηγή: Ρίτα Μπούμη-Παπά, Άπαντα, τ. 3, Εκδόσεις Καρανάση, Αθήνα 1981, σ. 141]
Πάντα ο Έλληνας θα ζει με τον στοίχο, με την ποίηση, με τις τέλειες εκφράσεις, τα τέλεια λόγια. Αυτοί είμαστε, ο λόγος του μίσους τους είναι η ελεύθερη σκέψη μας
Den yparxoun ayta ta paidia simera.Megalwsame me tin mousiki kai ta rgaoudia tous.Apla thewrw ton eyato mou poly ma para poly tyxero.Ena eyxaristw ston Xari kai ston Pano kai proxwrame......
αυτό μαζί με το CC Cerynia με την ερμηνεία του Μικρουτσικου είναι για μένα η αφρόκρεμα του ελληνικου τραγουδιου. Στην ίδια κατηγορία ο Μούτσης στην συνεργασία με την Μπέλου
Είναι τρομερό αυτό που είπες! Δεν ξέρω αν το συνειδητοποιείς αλλά σίγουρα εμένα με χτύπησε! Τυχεροί άτυχοι αλλά στο τέλος τυχεροί γιατί το γνωρίσαμε έστω! Να ναι καλά και αυτοί που μας το κοινώνησαν!
An attempt at translating the lyrics in English: You didn't count the suns that beckoned you all these years Where are you, woman with the blue eyelashes? The withering girl hid you in her dress for five winters they buried you in muddy snow A giant bat is feeding off of your youthfulness that's why the night falls quickly before you're satisfied The noon burns upon the high domes Its golden wave washes over the streets You're dying with the poets every sunset Your hands smell of their hair The church bell you no longer have faith in, tolls In strange courtyards you're conversing with the moon This year, Miloz brought you spring Who else could take care of your hunger? His ivory car passed, setting the neighborhood astray Grow beautiful, Grow beautiful, He'll show you off in the orchards You have a smile made of pearls, Sicilian fishermen matched them for you to wear Search for it and find it before the night lock you up in a basement deeper than this one
Αν καταλάβουν 5 στους 100 τους στίχους σήμερα την εποχή της κινητής εξάρτησης που βιβλίο δεν διαβάζει κανείς κ πολλούς λέω. Τα παιδιά ήταν ρήτορες με καντάρια πολλά μυαλό. 35και χρόνια τους ακούω γιατί δεν βρήκα άλλους με ποιότητα τέτοια μουσικής.παρα ελάχιστοι❤❤❤.δε. πιστεύω να έχουν εισπράξει άλλοι τόση αγάπη αλλά δίνουν κιόλας με τον τρόπο τους.ποτε δεν άκουσα σε συνεντεύξεις τους μισό κατηγορώ για άνθρωπο.
@@ΑντώνηςΓιωργομιχελάκης-β8θ στη δεκαετια του 80 και ιδιαιτερα στα μεσα, απ το '83 δηλαδη αντε και μεχρι το 86, εκανε ο κοσμος το"λαθακι"να χαρακτηριζει "ροκ"καθε νεανικο ακουσμα της εποχης, κιας ηταν στην ουσια ποπ η ντισκο..
@@xionati333 Ο Τσέσλαβ Μίλοζ ήταν μεταγενέστερος. Η Μπούμη αναφερόταν στον O. V. Milosz που ήταν Γάλλος ποιητής, πεζογράφος και θεατρικός συγγραφέας λιθουανικής καταγωγής (Czereia, Λευκορωσία, 1877 - Φοντενεμπλό, 1939). Επηρεασμένος από τον συμβολισμό, αρχικά, υιοθέτησε, αργότερα, περισσότερο μοντερνιστικές τάσεις. Έγραψε τις ποιητικές συλλογές: "Le Poeme des decadences", "Les Sept solitudes", "Les Elements", "Symphonies", "Nihumim", "Adramandoni", "La Confession de Lemuel", κ.ά., τα θεατρικά έργα "Miguel Manara" και "Don Juan", τα μυθιστορήματα "Le Cahier dechire" (1894-1896), "Tres simple histoire d’un Monsieur Trix-Trix" (1906), "Les Zborowski" (1914), "L’Amoureuse initiation", τη συλλογή παραμυθιών "Contes et Fabliaux de la Vieille Lithuanie", και άλλα έργα. Τα άπαντά του κυκλοφορούν στα γαλλικά σε δεκατέσσερις τόμους από τις εκδόσεις Andre Silvaire.
