Керемет, шынайы өнер. Терме, дәстүрлі ән, қара өлең, дастан, айтыс, қазақты қазақи тәрбиелейтін, бұрын. Ал қазіргі өнер хит, хайып, орысша, қазақ тілін шылаулау, атақ үшін, шоу, шоу қазақты бұзуға, ұятсыздыққа, теріс тәрбиелеп жатыр. Сатқын биліктің солақай саясаты ТВ арқылы жастардың санасын улап, мәңүрттендіру саясатын жүргізіп жатыр ТВ арқылы. Себебі сатқын билікке мәңгүрт халықты басқару оңай. Себебі билік әділетсіз, жемқорлық жүйе. Саясатты білмеу, әділетсіздікпен күреспеу, ұрпақты аяқ, қолын жіпсіз байлап жауға бергенмен бірдей. Оян қазақтар. АЛЛАҺУ АКБАР.
Мұқағвли - қазақ поэзиясының шыңында түрған ардақтыларымыздың алдыңғы қатарында тұрған белді ақын ғой.Шіркін, Мұқаңның бойына осыншама керемет дарынды дарытқан қазақ даласы қандай киелі , қандай ҚАСИЕТТІ еді десеңізші.
Өзен де жоқ сыймаған арнасына, Жылға да жоқ даламен жалғасуға. Таста тұнған жаңбырдың тамшысындай, Қалай біткен мына көл тау басына?! Мөлдірейді, қарайды қарға, шыңға, Жалғыздықтан жамандық бар ма, сірә. Қанша ғасыр өтті екен, қанша заман? Қанша ұрпақ кетті екен, қаншама адам? Қанша шырша өсті екен, құлады екен, «Жетім көлге» қараудан шаршамаған? «Жетім көлден» су ішкен қанша марал, Қанша киік қалды екен сай-салада? Қанатынан үзіліп ән-самалы, Қаншама аққу кетті екен - аңсаған ән? Ортаймаған «Жетім көл» толмаған да, Болған өмір ұқсайды болмағанға. Сызат та жоқ бетінде, сызық та жоқ, Айдынына аққуы қонбаған ба?! Қызғыштары қиқулап, қорғағанда, Сорлағанға ұқсайды, сорлағанға, Шүрегейлер айдынын қорлағанда, Көкқұтандар қанатын қомдағанда... Беу, дүние-ай, аққулар оралғанда, Айдын көлдің иесі жол алғанда. Жетісіп бір «Жетім көл» қалушы еді-ау, Тынушы еді-ау, теңселген қара орман да. Таянғанда аққулар қонар маңға, Басушы еді-ау, байызын бар арман да! Қанатынан аққудың балапандап, Ән ұшатын сымпылдап таң атарда. Сүйінші бер дегендей бір толықсып, Сыбырлайтын «Жетім көл» Алатауға. Тына қалып бұлбұл да жаға-талда, Қарайтұғын айдынға, ақ отауға. Таң мен күннің арасы таянғанда, Таудың басы алаумен боялғанда, Тірілетін таудағы бар тіршілік, Қанатынан аққудың оянған ба?! Көмейінде тәтті үні былай қалып, Жаға-талда жас бұлбұл тұр ойланып. Жетті аққулар. Түгендеп «Жетім көлін», Жағалауда ұшып жүр шыр айналып, (Бірден көлге қонбайды құлай барып.) Сондайтұғын, аққулар сондайтұғын, Асығыстық оларда болмайтұғын. Қомағай көкқұтандар секілденіп, Жалп беріп, жағаға кеп қонбайтұғын. Сондайтұғын, аққулар сондайтұғын, Ақ мүсін айдынға кеп орнайтұғын. Әлдилеп ақ төсінде, бермей тыным, Ақ айдын ақ мүсінін тербейтұғын. Бұл көлге мылтық алған саятшы емес, Тірі жан аяқ басып келмейтұғын. Аққулар аман-есен қайтқанынша, Суына «Жетім көлдің» шөлдейтұғын. (Суымен сырқаттарын емдейтұғын.) Ұрпақтан ұрпақ алып жалықпастан, Сондай бір дәстүр бар-ды қалыптасқан. Заманнан заман өткен, жаңарған жұрт, Аққуын айдын көлдін, налытпастан Дәстүрін аттамаған, анық басқан. Сондай бір дәстүр бар-ды жарық шашқан, Бір ұрпақ бір ұрпаққа алып қашқан. Қайсыбір қиын-қыстау ай, күндерде, Шойрылтып, түссе-дағы қайғым белге, Алаңсыз аққуымды атпасын деп, Жатқа да дастарқанды жайдым төрге, Аққулар ұйықтағанда айдын көлде... ...Оралмады аққулар осы маңға, Жылдар өтті, байғұстар шошыған ба? «Жетім көл» жетімсіреп қала берді. Арман-ай, аққуымен қосылар ма?!
Өзен де жоқ сыймаған арнасына, Жылға да жоқ даламен жалғасуға. Таста тұнған жаңбырдың тамшысындай, Қалай біткен мына көл тау басына?! Мөлдірейді, қарайды қарға, шыңға, Жалғыздықтан жамандық бар ма, сірə. Қанша ғасыр өтті екен, қанша заман? Қанша ұрпақ кетті екен, қаншама адам? Қанша шырша өсті екен, құлады екен, «Жетім көлге» қараудан шаршамаған? «Жетім көлден» су ішкен қанша марал, Қанша киік қалды екен сай-салада? Қанатынан үзіліп əн-самалы, Қаншама аққу кетті екен - аңсаған əн? Ортаймаған «Жетім көл» толмаған да, Болған өмір ұқсайды болмағанға. Сызат та жоқ бетінде, сызық та жоқ, Айдынына аққуы қонбаған ба?! Қызғыштары қиқулап, қорғағанда, Сорлағанға ұқсайды, сорлағанға, Шүрегейлер айдынын қорлағанда, Көкқұтандар қанатын қомдағанда… Беу, дүние-ай, аққулар оралғанда, Айдын көлдің иесі жол алғанда. Жетісіп бір «Жетім көл» қалушы еді-ау, Тынушы еді-ау, теңселген қара орман да. Таянғанда аққулар қонар маңға, Басушы еді-ау, байызын бар арман да! Қанатынан аққудың балапандап, Əн ұшатын сымпылдап таң атарда. Сүйінші бер дегендей бір толықсып, Сыбырлайтын «Жетім көл» Алатауға. Тына қалып бұлбұл да жаға-талда, Қарай-тұғын айдынға, ақ отауға. Таң мен күннің арасы таянғанда, Таудың басы алаумен боялғанда, Тірілетін таудағы бар тіршілік, Қанатынан аққудың оянған ба?! Көмейінде тəтті үні былай қалып, Жаға-талда жас бұлбұл тұр ойланып. Жетті аққулар. Түгендеп «Жетім көлін», Жағалауда ұшып жүр шыр айналып, (Бірден көлге қонбайды құлай барып.)
Мұқағали ❗осы бір есімді ести қалсам ойыма Аспанмен таласа заңғар Хан Тәңірі сылдырлап аққан Шәлкөденің мөлдір суы ағаның жүріп өткен жолы ❗Сол жылы Нарынқолға алғаш рет баруым еді,сол кезде сөрелердің арасынан ,, Өмір өзен "кітабын оқып ерекше бір әсер алған едім ❗ Содан бастап мен кең даланың Қыран құсын көрдім мен оны асқақтаған Хан Тәңірімен теңестірдім ❗
