Бұл шын өмірде болған оқиға. Мен осы поэманы толық жаттадым. Енді "Райымбек" поэмасын жаттасам болды. Бірақ менің əлі жарысқа қатысуыма ерте.Ақиық ақынның қай өлеңін оқысаңда жан тербетеді.
Өзен де жоқ сыймаған арнасына, Жылға да жоқ даламен жалғасуға. Таста тұнған жаңбырдың тамшысындай, Қалай біткен мына көл тау басына?! Әлдилеп ақ төсінде, бермей тыным, Ақ айдын ақ мүсінін тербейтұғын. Бұл көлге мылтық алған саятшы емес, Тірі жан аяқ басып келмейтұғын. Аққулар аман-есен қайтқанынша, Суына «Жетім көлдің» шөлдейтұғын. (Суымен сырқаттарын емдейтұғын.) Бала жатыр төсекте күйіп-жанып, Баласының ана отыр күйін бағып. Қайдағы бір қатыгез, сұрқай ойлар, Миын қарып барады, миын қарып. -------------------------------------------------------------- -------------------------------------------------------------- ...Аққулар... Аққу мойын, сүмбе қанат, Алаңсыз тарануда күнге қарап. Айдынның еркелері, білмей тұрмын, Етермін тағдырыңды кімге аманат?! Шошымай шолжаң өскен батырларың, Ана отырған шыршаға жақындады. Көзі тұнған бейбағың, топ аққуға, Білмей қалды мылтықтың атылғанын. Ию-қию көл маңы, астан-кестен, Жер айналып, тау құлап, аспан көшкен. Жаңғырығып, жар салып, жартастар тұр, «Жетім көлдің» қайғысын бастан кешкен, Тау жаңғыртып, тамаша құстың әні, Қош айтысып көлменен, ұшты бәрі. Көл бетінде көлбеңдеп, жаралы аққу, Ұша алмайды, ұшпақ боп- күш қылады... «Жетім көлдің» басында жылқы жатқан, Дөңге шығып, қарт тұрған жылқы баққан ---------------------------------------------------------------------- ---------------------------------------------------------------------- Өң бе, түс пе, әйтеуір таласуда, Өлі менен тірінің арасында. Өліп жатқан ұлына қарасын да, Қалсын ана «Жетім көл» жағасында, Өлі менен тірінің арасында. ------------------------------------------------------------------- ------------------------------------------------------------------- Орнында екен «Жетім көл», жоғалмапгы Ортаймапты, немесе тола алмапты. Жағалауын жауыпты жасыл жалбыз, Қасиетті аққулар оралмапты.
Апырай калай барам калай барам атармын акку кусты калай гана Айдыннын аккулары уйыктаганда Өрген мал өскен шырша абайлаған Ьарлығы қасиетке қарайлаған Оқ атам қасиетке қалай ғана Бармаймын қалай барам бара алмаймын
Мұқағали - қазақ поэзиясының шыңында тұрған ардақтыларымыздың алдыңғы қатарында тұрған белді ақын ғой.Шіркін,Мұқаңның бойына осыншама керемет дарынды дарытқан қазақ даласы қандай киелі , қандай ҚАСИЕТТІ еді десеңізші.
Бұл Мұқағалиды танығалы бергі ойым ғой.Жалпы поэманы бала кезімізден білем.Ақиық ақын деп қазақ көбіне Мұқағалиды ғана атайды негізгі. Нұрғиса Акниязов.
«Мана, күндіз, тәуіп шал не деп кетті?! Әлде өтірік, әлде шын демеп кетті... -Аққуменен баланы аластаңдар, Деді-дағы жәйімен жөнеп кетті...» -Тұрсаңшы,таяу қалды таң атуға, Неткен жансың санасыз жаратылған?! Манағы тәуіп шалдың айтқан сөзі, Ұмытылып кетті ме санатыңнан? ...Айналайын аққудың қанатынан, Қайтеміз, ол да адамға бола туған. «Жетім көлге» барып қайт таң жамылып, Таң атқанша қалайда тауға ілік. Біреулердің көзіне түсіп қалып, Дүрліктірме жұртыңды, салма бүлік! Кім білсін, мүмкін, бәрі жалған үміт...- Жалғыз ұлдан артық па, жалған бәрі'! Балам өлсе, бақыттың керегі не?! Топан су басып кетсін қалғандарын. Перзент сұрап несіне армандадың?! Құрысын онсыз сенің жанған бағың! Мылтықты әкел! Атты ертте! Жалған бәрі!«Сірә, сорлы жоқ шығар менен өткен, Құлынымның қасынан неге кеткем?! Ошақ қасы, от басы, көрмеппін ғой, Дүние-ау, сен осындай керемет пе ең?!»«Қазір, ботам... Мінеки, таң атады... Қазір, ботам, аққумен ұшықтаймын... Жазыласың құлыным...балапаным! Қасиет!.. О, қасірет! Осындай ма ең?! Сорымның қалыңдығы шашымдай ма ең!.. Қасиет!.. Қасиеттер ұшып кетті, Қасірет!.. Қасымдағы досымдай ма ең!.. Қасиет... Қасірет... Қасірет... қасиет...»Сол кеткеннен мол кеттім, оралмадым, Жерді аңсаймын... Жалғыз-ақ сол - арманым. Қиын екен, қимасың екі бірдей, Көз алдыңда ғайып боп жоғалғаны... Көрдің бе бір-біріне дөп келуін, Бір қырсық бір қырсықпен шектелуін? Балам-ай, мынау өмір-дарияның, Білмейсің қайда екенін өткелінің. Аққулар... Аңыз көп қой олар жайлы, Көзіңмен көргеніңдей бола алмайды... Тек қана тыныштықта ұйықтайды олар, Шошыса, екінші рет оралмайды. Орнында екен «Жетім көл», жоғалмапгы Ортаймапты, немесе тола алмапты. Жағалауын жауыпты жасыл жалбыз, Қасиетті аққулар оралмапты.
