Եվ արդ, դո՛ւ միայն Աստված երկնավոր, բարձրյալ, բարեգործ. Քոնն են զորությունն ու ներողությունը, Քոնն են բշկությունն ու առատությունը, Քոնն են պարգևներն ու շնորհները ձրի, Քոնն են քավությունն ու պաշտպանությունը, Քոնն են հնարքներն անիմանալի, Քոնն են հրաշքներն անգտնելի, Քոնն են չափերն անչափելի, Դո՛ւ ես սկիզբն ու վերջը: Սրտմտության խավարը երբեք չի ստվերում լույսը քո ողորմության, Քանզի լինելով ինքդ մտքից վեր` զերծ ես դու նաև որևէ ախտից: Պատկեր ես դու անպարագիր` անկշռելի որքանությամբ, Ո՛վ անչափություն փառաց լայնության, Անսահմանափակ ընդարձակություն հատու զորության, Անամփոփելի առավելություն, Անտկարանալի բարերարություն գթության: Դու մահվան ստվերն, ըստ մարգարեի, այգաբացի ես փոխում, Ինքնակամ իջար տարտարոսը դու` արգելվածների բանտն ստորերկրյա, Ուր աղոթքների դուռն անգամ փակ էր ամուր կողպեքով, Խլելով նրանից այնտեղ վտարված հոգիների կողոպուտը ողջ, Հաղթական խոսքիդ հրամայող սրով Սատակիչ մահվան կապը կտրեցիր Եվ փարատեցիր երկյուղը մեղքի: Դարձի՛ր այժըմ ինձ, որ տագնապում եմ տղմոտ իմ գուբի զնդանում խորունկ, Մեղքի շղթայով ամուր կապկապված Այսինքն` ուր այլևս անզոր էր աղաչանքը: Եվ բանսարկուի նետի սլաքով խոցված կարեվեր: Բ Դու Տեր բարերար, բացարձակ բարի, լո՜ւյս խավարի մեջ, Օրհնության դու գանձ, ողորմած, գթած, մարդասեր, կարող, Զորեղ, անապատում, անքնին, անճառ, Դու` հո՜ւյժ ձեռնհաս, ըստ սուրբ Հակոբի. Հնարավորություն միշտ դյուրապատրաստ` ամեն անհնար բաների դեպքում, Մեղքի խռիվներն սպառող կրա՛կ, Կիզանուտ ճաճանչ դու ընդհանրական և մեծախորհուրդ թափանցողությամբ: Հիշի՛ր ինձ, օրհնյալ, քո ողորմությամբ և ո՛չ ըստ իրավունքի, Ներողությամբ քո և ո՛չ պատժելով, Երկայնամտությամբ և ոչ թե հավաստի համոզվածությամբ: Եթե կամենաս կշռել ծանրությունն իմ մեղքերի, Արա՛ քաղցրությամբ քո մարդասերի և ո՛չ արդարությամբ. Քանզի ըստ առաջին պայմանի` շա՜տ են թեթև նրանք, Իսկ ըստ վերջինի` սաստիկ ծանրակիր: Գ Արդ, մոտեցիր ինձ, ո՜վ դու բարություն, Ինչպես բուժելու համար մոտեցար քո դեմ ելնողի ականջին, Մահվան խռովիչ հողմը հեռացրու մեղավորիցս, Որ հանգչի իմ մեջ խաղաղության մեծազոր Հոգիդ: Փա՜ռք քեզ ամենուր, ամեն բանի մեջ հավիտյանս. ամեն:
