Իմ Արցախ
Ինչքան քեզանից հեռանում
Այնքան սրտիս մոտ ես գալիս,
Թշնամունն ես դու ձևանում,
Բայց լուռ հրաժեշտ ես տալիս։
Դու ես հոգուս աղ ու հացը,
Բայց թողեցիր մեզ կարոտով,
Հիմա ամեն լուսաբացը՝
Բացվում է, իմ լուռ աղոթքով։
Խաղաղության գինը դու էիր,
Բայց անխաղաղ մենք մնացինք,
Փողոցները քո լռում էին,
Երբ այնտեղից մենք գնացինք։
Ասես իր սիրտն այրելով
Հեռանում էր որդին մորից,
Քեզ անծանոթ ձայներով
Հիմա աղմկում են նորից։
Քեզ մեր սրտում թաքցրած,
Քեզ հետ` քեզնից հեռացանք,
Ճանապարհին փակցված`
Քո անունն էր, ԻՄ ԱՐՑԱԽ։
Ո՞վ կջնջի այդ անունը,
Ո՞վ կջնջի տառերն այդ,
Ո՞վ կջնջի պատմությունը՝
Ու կդարձնի քեզ անհայտ։
Ցուցանակից գուցե այո՛,
Ոչ հայերի սրտերից,
Խոսքերի մեջ գուցե այո՛,
Ո՛չ պատմության գրքերից։
Գուցե ջնջվի քարտեզներից,
Աշխարհն անգամ մոռանա,
Հողից արյունը չի՛ ջնջվի,
Անգամ չի էլ չորանա։
Ու հետքերով թափված արյան
Պիտի գնանք դեպի տուն,
Դու լուռ սպասիր ԻՄ ԱՐՑԱԽ,
Ինչպես մայրը իր որդուն:
Դու հայինն ես, քոնն է հայը
Դա չեն փոխի դարերն անգամ,
Մենք առանց քեզ՝ դու առանց մեզ
Ապրել բարդ է ամեն վայրկյան։
Ասես իմ բարձը քար լինի`
Առանց քեզ մնում եմ անքուն,
Արցախցին նոր տուն կշինի,
Բայց հոգին կմնա անտուն։
Ինչքան էլ լռեն հայացքները մեր,
Ինչքան էլ սրվի թշնամու սուրը,
Մենք դարձյալ պիտի նայենք դեպի վեր`
Եվ Աստծուց սպասենք մեր օրհնությունը։
29 сен 2024
