ئابدۇقادىر جالالىدىن ئەزىزانە قەشقەر لېكسىيىسى ( 2014 8 16 ) 

مەن دەيمەنكى: ئوغلۇم ئەدنان! ھەرگىزمۇ ئۈزەڭنىلا دەپ ياشىما! ئۇنداق ھاياتنىڭ ھېچ لەززىتى يوق. سەن باشقىلارنى دەپ ياشىساڭ، دائىم ئۈزەڭنى تاكاممۇللاشتۇرۇپ ماڭىسەن، چۈنكى ئۈزەڭدە يوق نەرسىنى ئەلبەتتە باشقىلارغا بىرەلمەيسەن دە!
باشقا بىر قېرىندىشىمىز مۇنداق دەپتۇ.
تۈنۈگۈن مىسرانىم مۇنبىرىدە ئابدۇقادىر جالالىدىننىڭ قەشقەردە سۆزلىگەن لىكسىيە فىلىمىنىڭ باش قىسمىنى ئاڭلاپ ئويغا چۈمدۈم.لىكسىيە فىلىمىدا ئۇ مۇنداق دىگەن ئىدى: مەن بىرنەچچە يىل ئىلگىرى يۇرتقا قايتىش سەپىرىدىكى يولدا ماشىنىدىن چۈشۈپ،يول بويىدىكى ئاشخانىدىن ھاجەتخانە بارمۇ دەپ سورىسام ئاشپەز ئۇستام تاماق يىسىڭىز بار بولمىسا يوق دىدى.شۇنىڭ بىلەن مىھىر شەپقەت ئىزدەپ خوشنا ئاشخانىغا كىرىپ سورىسام ئۇ ئۇستام بار دەپ جاۋاپ بەردى.قەيەردە دىسەم يولنىڭ ئاۋۇ ياقىسىغا ئۆتسىڭىز بىرنەچچە دەرەخ بار،ئۇنىڭدىن ئۆتكەندە قوناقلىق بار،شۇ يەرگە كىرسىڭىز بولىدۇ دەپ كۆرسەتتى.شۇنىڭ بىلەن شۇ قوناقلىق تەرەپكە ئۆتۈۋاتسام قوناقلىقنىڭ يەنە بىر تەرىپىدىن بىرنەچچە ئايال ۋە كىلىنچەك قىزلار چېقىپ كىلۋاتاتتى.مانا مۇشۇ قوناقلىقنى ھاجەتخانا دەپ بىلىپتۇ.مەن بۇ يەردە شۇنى ئويلىدىمكى ئاللاھ بىزگە ئاتا قىلغان شۇنچە كەڭ زىمىندا قولىمىزدىن ئەڭ قىسقىسى باشقىلارنىڭ ھاجىتىدىن چىقىدىغان قول چاقىغىدەك يا قىسقىسى ھاجەتخانىمۇ سېلىپ قويۇش قولىمىزدىن كەلمەپتۇ.قىز-ئاياللىرىمىزنىڭ ئانىلىرىمىزنىڭ نومۇس ئىپپىتىنى تۈزۈك قوغداشقىمۇ كاپالەتلەندۈرەلمەي ئۇلارنى دالا تۈزدە قويۇپتىمىز.بۇ يەردە پەيغەمبەر ئەلەيھىسسالامنىڭ «زىيادە نامراتلىق كۇفرىلىققا ئاپىرىدۇ»دىگەن ھەدىسى ئېسىمگە كەلدى.بەلكىم شۇ ئۇستام دىگەن جاۋابنى بىر يەھۇدىمۇ دىمەيدۇ. بۇ گەپلىرى مىنى ھەقىقەتەن ئۇيغا سالدى...