پنج نظر مختلف بسیار جالب بود. اخلاق در رابطه با فرهنگ است وفرهنگ دررابطه نزدیگ با اخلاق بنظر من اخلاق هم میتواند عقلانی و احساسی وهم تجربی که بصورت و آموزشی کسب معرفت شودبنابرین درست مثل دیگر خصایص انسانی (درظرف فرهنگ ) قرار دارد از محیط زیست ، فرهنگ وتجربه ،قانون، احساسات و فرگشت احساسات نشأت میگیرد. منشع اخلاق را ممکن است در احساسات وفرگشت آن باشد و شکل بالغ و تکامل یافته آنرا در فرهنگ آدم با اخلاق
🙏🏻🌹 Thank you for the thought-provoking lecture you delivered on RU-vid. Your unique perspective and innovative approach made it a truly memorable experience. I appreciate the depth of insight you provided on the subject matter, and I'm inspired to delve deeper into the topics you discussed. Your passion for sharing knowledge is evident, and I'm grateful for the opportunity to learn from you. Looking forward to more inspiring content from you in the future!
نظر هیوم در مورد اخلاق که منشاء انرا احساسات و عواطف دانسته و نه « توان خرد » معلوم بوده او به علت سطحی اندیشی دچار « توهمات بزرگی » بوده خصوصا اینکه در مورد موضوع « ماهیت شناخت » هم بجای اندیشیدن در مورد موضوع فوق به « راههای رسیدن به اگاهی » سخن رانده و اندیشه او درگیر « اصل موضوع » نبوده و دچار توهمات ذهنی بجای « اگاهی حقیقی » گردیده است ایشان بدون ورود به اینکه منشاء « احساسات و عواطف و تمایلات ناخوداگاهی ادمی » از کجا نشات گرفته بطور سطحی انرا منشاء اعمال اخلاقی توهم کرده در حالیکه احساسات و عواطف بنحو انی تحت اراده ادمی نیست و این سوال مطرح میگردد که منشاء « عواطف و احساسات و تمایلات » از کجا امده ..مشخص است که بعض افراد دارای تمایلات زیانبار به دیگران هستند و عده ای دارای تمایلات منفعت رسان به دیگران و هردو به احساسات خود جواب میدهند اگر یک فرد سادیسم را در نظر بگیریم تمایل به اسیب به دیگری دارد ایا عمل او اخلاقی است ؟ .....احساسات چنین افرادی اسیب زدن و ازار دیگران است ایا عمل انان اخلاقی است ؟ ...منشاء احساسات و تمایلات به تداوم رفتاری ارادی خاصی در طول زمانهای گذشتگان و حال است که قسمتی زیاد در ناخوداگاه ذهن و قسمتی در خوداگاه ذهن در رفتار ادمی بنحو ارادی تکرار شده و در قسمت ناخوداگاه تثبیت شده است افراد دارای تمایل سادیسم به رساندن اسیب به دیگران انقدر بنحو ارادی « چه در نسلهای قبلی( که بنحو ژنی تثبیت شده ) و چه از نظر ادامه ان بنحوی که انرا ادامه میدهد » به این رفتار انقدر ادامه داده که در قسمت ناخوداگاه او تثبیت شده و منجر به ایجاد « تمایل به ازار » شده ایا رفتار او اخلاقی است ؟ ....و افرادیکه تمایل به نفع رساندن به دیگران دارند به علت این است که « انقدر این عمل را بنحو ارادی انجام داده که در قسمت ناخوداگاه انان تثبیت و ظرفیت دریافت لذت از ان را دریافت کرده » .....پس موضوع وقتی بدقت بیشتر نگاه شود به عمل ارادی برمیگردد و نگاه سطحی فردی مثل هیوم را دچار « توهم بزرگ » میکند و تعداد زیادی افراد دارای رکود فکری و راحت طلب را « مقلد بدون چون و چرای این فرد به عنوان مرجع تقلیدشان میکند »
هیوم لب مطلب را همان اول گفته « اسیب نرساندن به دیگری » و این انقدر روشن و واضح و بدیهی است که نیازی به توضیحات انحرافی و توهمی بیشتری ندارد و از این جهت که کفته « نتیجه عمل به زیان و اسیب به دیگری نباشد » بر ایده کانت که بر « انکیزه و نه نتیجه تاکید کرده » رجحان دارد و ملاک « اسیب نرساندن » روشنتر از ان است که کسی بخواهد انرا تشریح و موشکافی کند و بدنبال منشاء ان بگردد و مسلم است که منشاء این تشخیص در « نهاد ادمی در توان خرد ادمی » نهفته و نهاده شده است و اسیب به دیگری یعنی عملی که بر خلاف رضایت روح دیگری به او اسیبی برساند که موجب رنجش او بشود مثلا مالش را برباید او را کتک بزند و یا بدون رضایت او به دنیایخصوصی او ورود کند و ابروی او را ببرد و به هر نحوی رضایت او را خدشه دار کرده و به ارامش او بدون رضایت او زیان وارد کند و این مطلب واضح و اشکار است که نیاز به توضییح بیشتری باشد و فرد اسیب دیده صراحتا اعلام میکند « من از این عمل شما که مال مرا بدون رضایت من دزدیدید راضی نیستم » ولی اگر بدوا خود‌رضایت به عملی از طرف دیگری در مورد برداشتن مالش بدو داد مثلا گفت موتور سیکلت مرا بردار و از ان استفاده کن بعدا نمیتواند بگوید من راضی نبودم یا راضی نیستم چون در حالت اول کتمان حقیقت و دروغ است که خود اسیب به دیگری و بهتان و بردن ابروی دیکری است و عملی غیر اخلاقی و در حالت دوم چون خودش رضایت داده بوده نمیتواند به کذشته برگردد و انچه خود گفته بوده را نقص کند و‌چنین تناقصی عملا محال است که هم راضی بوده باشد و هم نباشد
بنظر در نهاد ادمی « توانی » است که « درستی در مفهوم اسیب نرساندن به دیگری » و « نادرستی در مفهوم اسیب رساندن به دیگری » را تشخیص میدهد وجود دارد و این « توان » « توان خرد » می باشد که از ان به « عقل » تعبیر میشود و برای عدم توجیه ان با خودفریبی با تمایلات زودکذر و منافع حداکثری زودکذر که به قیمت نفع پایدار خود و همه هم هست انرا « خرد محض » یعنی حکم خردی که فارغ از توجیهات و تمایلات و احساسات و عواطف زیانبار به دیگران ولی بسود منافع زودکذر شخصی و به ضرر نفع پایدار خود و همه باشد .....عمل زیانبار یعنی عملی که بر خلاف رضایت دیگری به او اسیبی رساند در حقیقت « اسیب به روح مشترک یا پیوند مشترک روح ادمی » است که عدم اگاهی ادمی به این پیوند مشترک مانع این اسیب نیست پیوند مشترک روح ادمی به حقیقت روح ادمی برمیگردد که « وضعیت وجودی ارامش » است و این ارامش پیوندی در پهنای جهان وجودی دارد مثل اقیانوسی بی انتها ...اگر اسیبی به فردی بدون رضایت او وارد شود مثل ان ریختن الودگی در اب اقیانوس است که تاثیر خود را در تمام اب میگذارد و هرچه بیشتر از اطراف خود را جدای ان نقطه ای که الودگی مثلا تانکری از خون و فضولات در ان نقطه ریخته شده و ان در سراسر اب پخش خواهد شد و به همان اندازه اسیب به دیگری بدون رضایت او علاوه بر خدشه وارد کردن بر ارامش او به « ارامش جمعی و حتی خودش که پیوند مشترک و ناگسستنی دارد » نیز خدشه و اسیب وارد کرده و انرا به درجه ای هرچند کم ؛ کم میکند .....بعلاوه در انرژی هوشمندی کاینات این اسیب نهایتا بخود اسیب .رسان در همین دنیا برگشت خواهد کرد ...این به مفهوم اگاهی و سطح اگاهی و شناخت برمیگردد و نهایتا نیازی هم به داشتن این اگاهی هم نیست چون همانطور که گفته شد تشخیص « درستی و اخلاق در مفهوم حقیقی خود یعنی اسیب نرساندن به دیگری بدون رضایت او بموجب توان خرد محض در ادمی قابل تشخیص است » و حتی افراد نونهال و اطفال هم در نهاد خود این تشخیص را میدهند که ازار و اسیب به اطفال یا دیگران « درست » نیست مثلا بی جهت طفل دیکری را کتک نمیزند و مثلا موی او را نمیکشد که او را ازار بدهد و اگر چنین کرد خود را اماده ملامت و واکنشی میکند که علامت تشخیص « درستی » در نهاد اوست یا تشخیص میدهد نباید اسباب بازی طفل دیگری را بدون اجازه او بردارد مگر اینکه از رفتار نادرست و زیانبار افراد بزرگتر و والدین خود الگو برداری و او را از این تشخیص توان خرد خود دور کرده باشند ونادرستی و اعمال زیانبار و دروغ و ریا و ربودن مال دیگری و ازار به دیگری را به او القاء کرده باشند که چنین هم هست و الا افراد نونهال و اطفال در همان اوان کودکی قبل از تاثر از الگو پذیری از رفتار زیانبار والدین و دیگر افراد بزرگتر « تمایل به کمک به دیگر و انجام کاری را دارند نه اسیب به دیگری »:.....نهایت اینکه منشاء اخلاق را احساسات و عواطف توهم کردن ناشی از سطحی نگری و اگاهی بدلی یا همان توهمات است......و در حقیقت منشاء احساسات و عواطف تداوم رفتار اخلاقی یا غیر اخلاقی در طول زمان و تکرار آن است و نه عکس آن .....
