هویت ما در اساس وابسته به مکان است و همیشه قسمتی از سازمان خود را از مکان دارد. اما در دهه‌های اخیر ما مشغول تخریب بناها و بافت‌های قدیمی در شهرها بوده‌ایم و آپارتمان‌های ناجور به جای آنها ساخته‌ایم. در نتیجه بخشی از هویت ما که وابسته به مکان است با سرعت در حال تخریب شدن است. وقتی آثار فرهنگی و هویتی ما که ملموس است دچار این جا به جایی است، آثار فرهنگی و فکری ناملوس ما نیز دچار همین جا به جایی است. در این ارائه ۴۰ دقیقه به شکل خلاصه بر اساس مقاله‌ی با عنوان زیبایی شناسی ایرانی اسلامی و علم بدیع که در مجله شناخت به چاپ رسانده‌ام توضیح می‌دهم که چطور باید نظریه زیبایی شناسی را که دچار جا به جایی شده است و از بستر و زمینه اصلی خود ادبیات جدا شده به همان بستر تاریخی خود نشاند و از این افق ذهنی فهم و برداشت بهتری هم از آثار فرهنگی-هنری قدما یافت و هم زمینه فهم مناسب‌تر از هنر معاصر ایران را فراهم کرد.
11 дек 2020
