سخنان دکتر عبدالکریم سروش به مناسبت درگذشت شاعر نامی هوشنگ ابتهاج سایه 

در نشست ۳۲ از درس‌گفتار ”شرح دفتر ششم مثنوی“ دکتر عبدالکریم سروش، که صبح یکشنبه ۱۴ آگوست، به وقت کالیفرنیا و از سوی مرکز ICCNC برگزار شد، دکتر سروش ضمن تسلیت درگذشت هوشنگ ابتهاج متخلص به سایه، شاعر نامدار معاصر، از او به عنوان یکی از استوانه‌های مهم غزلسرایان معاصر یاد کرد که در کنار سیمین بهبهانی و حسین منزوی در این گونه شعری نام خود را بلند آوازه کردند.
او همچنین از خاطرات دوران نوجوانی‌اش سخن گفت که برای نخستین بار یکی از دفترهای شعر سایه را خوانده و این بیت در نظرش مانده بود:
بسترم صدف خالی یک تنهایی است/ و تو چون مراورید، گردن‌آویز کسان دیگری
به باور دکتر سروش سایه گرایش‌های مارکسیستی و تعلقات چپ داشت و این نکته را هیچ‌گاه هم پنهان نمی‌کرد و تا آخرین روزهای عمرش نیز بر همین باور استوار ماند.
ا دکتر سروش گفت: شعر سایه بسیار زیباست و ذوق ما را اشباع می‌کند و از نظر زیبایی و ذوق و ظرافت‌های زبانی و ادبی و سلطه‌ای که بر کلام داشت، در نهایت ظرافت و زیبایی و مرکب کلام در ذهن و قلم او رام بود.
او همچنین از مثنوی ”بانگ نی“ سایه یاد کرد که مثنوی بلندی بود و در نشستی در لندن آن را خوانده و اگرچه عمده ابیات آن غیرسیاسی به معنای مصطلح و مصداقی کلمه بود، اما یکی از ابیات آن ارجاع مستقیم به اوضاع معاصر داشت:
روزگاری دم ز آزادی زدید/فرصتی افتاد زندانبان شدید
نکته مهم سخنان دکتر سروش درباره سایه شباهت سلوک و باورهای سایه با حافظ بود که به نظر آقای سروش هر دوی آنها افرادی باورمند چون مولانا نبودند و دنیای ذهنی آنها خالی از تجارب عرفانی و دینی بود اما چه حافظ و چه آقای سایه این خلاقیت و ذهن شاعرانه را داشتند که بتوانند آن تجربیات را به رغم بی‌باوری، بر قلم روان سازند و این همان نکته‌ای است که من پیش از این هم در معرفی و تشریح حافظ اشاره کرد م که می‌توان بی‌باور بود اما شعری در تراز شعرهای مولانا سرود که نمونه آن در غزل زیر است که سایه آن را سرود.
مژده بده مژده بده یار پسندید مرا/ سایه او گشتم او برد به خورشید مرا
www.iccnc.org
/ iccnc
/ iccncofficial
t.me/Iccnc
/ iccncorg
/ iccnc1
www.yelp.com/b...