در مورد سوگ و فراموشی به عنوان یک عنصر یا پدیدۀ مثبت...فکر می کنم یک نکته را باید به یاد داشته باشیم : در واقع ما چیزی را فراموش نمی کنیم، و شاید از این پس بهتر باشد بجای فراموش کردن بگوئیم به فراموشی سپردن، به این علت که ما هیچ چیزی را فراموش نمی کنیم بلکه آن را به فراموشی می سپاریم. به سخن دیگر به فراموشی سپردن یک مقاومت ناخودآگاه است ( یعنی همان راز بقائی که در اینجا صحبتش هست که گویا از سوی دوست روانشناس مثبت ارزیابی شده...ولی چنین نیست. می گویم چرا). در نتیجه آن رویداد یا تصویر در ذهن ناخودآگاه ما باقی می ماند و از این جهت به شکل مخفیانه بقای ما را مختل می کند. آن چیز به فراموشی سپرده شده چون که نامطلوب بوده، و با چنین عملی به ناخودآگاه سپرده می شود، ولی ناخودآگاه ناخودآگاهانه کارش را انجام می دهد و برای حفظ یا تغییر شکل آن - بازگشت واپس زده - انرژی زیادی را جذب فعالیت مخرب خود می کند. البته با واپس زدن یا بفراموشی سپردن تعادل روانی اش را به دست می آورد، ولی از سوی دیگر بهایش را نیز باید بپردازد : افسردگی، و مانند اینها...
