همه ی ما بخشی در درونمان داریم که بسیار میتواند دیگران را به ما بی‌اعتماد کند. میتواند آنقدر رفتارهای متعارض از خودش نشان دهند که هم خودمان تعجب کنیم هم دیگران. در نهایت تعارض بخشی جدا نشدنی از دنیای درونی ماست.
و یکی از مهم‌ترین رفتارهایی که میتواند دیگران را به ما بی‌اعتماد کند، حمله به طرف مقابل است وقتی اشتباه با ماست!
گاهی ظرفیت درونی ما آنقدر کم است که با دیدنِ اشتباهِ خودمان نمیتوانیم سطح اضطراب و درد ناشی از آن را تحمل کنیم و فقط دنبال راهی میگردیم که این تنشِ درونی را کم کنیم و قطعا در جامعه مدرن ما با کلمات و فرافکنی حمله را انجام میدهیم و بعد از آن وقتی احساس میکنیم دیگری را هم به شدت زیادی مقصر کرده‌ایم حالمان بهتر میشود. حالمان نسبت به بخشی از درون خودمان بهتر میشود و احساس میکنیم الان فقط من اشتباه نکرده ام و مسئولیت این کار تقسیم میشود و او هم مانند من در آشفتگی‌ام شریک است.
اما بعد از گذشت مدت زمان اندکی میتوانیم نتیجه ی این رفتار را در روابطمان ببینیم. کم کم ادمهای امن زندگی‌مان از ما دور میشوند و فقط از دور سکوت میکنند و ما را نظاره میکنند.
کم کم احساس میکنیم دیگران فقط موافقت میکنند که ما سکوت کنیم و واقعا به این علت نیست که حرف ما را پذیرفته‌اند.
به نظرم رشد واقعی در زندگی‌مان زمانی شروع میشود که تمام قد اشتباه خودمان را قبول کنیم و برای کمتر کردنِ مسئولیتمان که قطعا فشار و درد زیادی را وارد میکند، شخص دیگری را تحت فشار قرار ندهیم. این بزرگترین بخش رشد است. مسئولیت پذیری و قبول اشتباه.
اگر احساس میکنیم در قبول اشتباهاتمان ضعیف هستیم احتیاج داریم سکوت کردن را تمرین کنیم. سکوت کردن به رشد درونی و تحمل کردنِ احساسات ناخوشآیند، بدون واکنش نشان دادن، کمک میکند.
وقتی احساسات تلخِ ناشی از اشتباه کردن به ما حمله میکنند سعی کنیم سکوت کنیم و این حمله را به بیرون از خودمان پرتاب نکنیم. همین تمرینِ کوچک، آرام آرام به ما کمک میکند مسئولیت احساساتمان را قبول کنیم و واکنش‌های کمتری نشان دهیم.
هر چه بیشتر مسئولیت رفتارها، حرف‌ها و قول‌هایمان را قبول کنیم، آدم مورد اعتمادتری به نظر میآییم و آدمای مورد اعتماد روابط صمیمانه‌ی گرم‌تر و طولانی‌تری را تجربه میکنند.
#روانشناسی
متن: #پونه_مقیمی
اجرا: #امیرنظام_صمدآبادی
6 сен 2024
