هنگامی که مراقبه میکنی و چنان به ژرفاي ،دل خویش میروی که خود را باردار خدا میابي آنگاه خانه ات به معبدي استحاله مییابد. افسوس که بسياري از آدم ها در خانه هايي از خشت و گل زندگی میکنند ، نه در خانه هايي از جنس مهر، این آدم ها هیچ گاه احساس خوشبختی نمیکنند. حتي اگر در خانه ای از جنس طلا زندگی کنند و بر بسترهايي از ابریشم و پرنیان بخوابند. خانه را باید به معبدي تبدیل کرد و آنگاه خدا را براي سکونت دایمي در آن دعوت کرد. بدان که خدا را هیچ گاه در هیچ معبد و کلیسا و مسجدي نمي يابي، اگر پیش از آن او را در خانه دلت نیافته باشي. خانه ي حقيقي خدا و معبد واقعي او دل آدمي است، که گنجایش او را دارد. اگر او را در دل نمي يابي، در گل جست و جو نکن. #اشو
ftrat dar donya ba fater aab tashkis dadeh mishavad chon fetrat ensanha noor ast aab dar hava va nookhorshid rangin kaman ra be vojood miavarad pas fater ab mujood dar hava ast ke noor ra be haft bakhsh taghsim mikonad
در آیین ترسایی (مسیحیت) سرشت آدمی آلوده نیست. چه کسی این را گفته؟ آگوستین قدیس گفته که حس گناه کردن در نهاد هر آدمی است نه این که سرشت آدمی ناپاک باشد.
be nam khhoda iy khda iy fazl to hajatrava bato yad hichkas nbovad rava ghtrei dansh ke bakhshidi ze pish mtasel gardan ze daryahay khish ghatrei dansh ke bakhshidi ze pish mtàßel gardan be daryahay khish
