در این لایو اینستاگرامی که ساعاتی قبل از تحویل سال 1400 برگزار شد، از نقد پرداخت کردن سهم هرکس در زندگی چه مثبت و چه منفی گفتم. همچنین گفتم که چرا همیشه صحبت کردن راه حل خوبی برای حل مسائل نیست و چرا گاهی بهتره سکوت کنیم و حرف نزنیم.
یه جاهایی باید گفت صرف نظر از اینکه از دست میدی یا نه. در گفتن شفافیت هست ، مشورت و رسیدن به راهکار بهتر هست در گفتن رها شدن از حدس و گمان و نزدیک شدن به اطمینان هست. اگر چهارچوب گفته ها حول محور پرخاشگری ، گستاخی،بی ادبی و بی منطق بودن و لجاجت نچرخه چرا باید ترس از دست دادن داشت؟ خب در این صورت اگر اون آدم بره ضرر نکردیم اما من معتقدم اونی که خوب باشه با حرف کات نمیکنه سعی میکنه حل کنه یا شفاف توضیح بده اگر این مشخصه در ما هم باشه رابطه بعدش بصورت نرمال ادامه پیدا میکنه اونی که تو میگی درباره دوستان خوبی هست که چند تا نقطه ضعف کوچیک دارن اونها قابل اغماض یا اشاره غیر حرفی هست. اما اگر حرف نزنی در بیشتر اوقات پی نمیبرن چقدر ناراحتی یا همون حرکت بازدارنده نخواهد بود. درمورد افراد نزدیک یا آدمهای خوب و نرمال باید دقت کرد که از دستشون ندیم با حرف
یه سوال اگر دو نفر حرف زدن بعد به یه نتیجه ای رسیدن ولی بعدش یکی از طرفین بگه من غرورمو از دست دادم دیگه ادامه نمیدم ، این رفتار بچگانه نابالغ به نظر نمیرسه ؟ مثلا تولدتو تبریک نگفته و احساستو بیان میکنی میگی از اینکه تولدتو تبریک نگفتی ناراحت شدم و از این بعد هم تبریکات و هدیه هات ارزش نداره چون غرورمو زیر پا گذاشتم !!! خیلی رفتار نپخته ایه به نظرم
آرمین جان این حرفات منبعی دارن که زیاد بخونیم و بدونیم؟ چون من اصلا برعکسش رو فکر میکردم متاسفانه و ضربه خوردم خیلی درضمن داداش خیلی بهم چسبید و آموزنده بود
