هنر چیست؟ آیا هنر فرم است؟ 

برای اینکه بتونید بودن یا نبودن فرم در یک فیلم رو تشخیص بدید باید خوب ببینید و آثار مختلف رو مشاهده کنید همچنین تکنیک رو باید بلد باشید اونوقت میتونید وجود فرم در یک اثر رو تشخیص بدید و بفهمید اون ارزش و زیبایی که در اثر مشاهده کردید ناشی از تکنیکه که آموختنیه و هر کسی میتونه بهش دست پیدا کنه یا فرمه که به ناخودآگاه و میزان مستعد بود سازنده مربوط میشه

چیزی که خیلیا ندارن ولی درس هنر میدن😆

از قدیم گفتن کسی که کاریو بلده انجامش میده کسیم که بلد نیست درسشو میده!

@@miladbarati2650 احسنت

چقدر مبتذل الان دغدغه شما معذرت خواهی فراستی؟

انیشتین فیزیک درس میداد​@@miladbarati2650

بحث استاد راجه به ناخوداگاهی گمانم پاسخی به مسئله شماست

بنظرم سوال خوبیه

متاسفانه ما در دنیای تکنولوژیک و پست مدرنی زندگی میکنیم که به دلایلی زیست انسانی ما را مختل و در جاهایی دستکاری کرده است ولی باید با آن مبارزه کرد و عامل بیرونی را دفع کرد به وسیله بیشتر با انسان و خویشتن بودن . بخشی از درک فرم استعدادی و تیز بودن ناخود اگاهی است که درک اولیه او از هستی را شکل میدهد و بخشی از آن زیست کردن بیشتر به وسیله رمان ادبیات هنر و فلسفه است

مواجه صد در صدی با وجدان و عقل خود انسان را سوق میدهد که از محیط فقط اکادمی به بیرون سرک بکشد. دوربین عکاسی و ضبط صوت خود را به دشت و صحرا و بازار و معدن و دریا ببرد تا همه پدیده های انسانی و غیرانسانی را از نزدیک مشاهده کند. کیارستمی قطعا مدت زیادی در طبیعت در حال عکاسی و در دهاتها ساکن بوده ، علی حاتمی با کوچه و بازار و انسانهای دوره قجر برخورد داشته ، مسعود کیمیایی بچه پایین شهر در کافه ها و مسجدها و زورخانه ها و بازارچه ها رفت و امد داشته.

بهترین کار نزدیک بودن به جامعه و حضور بین مردم هستش بنظرم، البته با توجه به بعضی از توضیحات فراستی.

پاسخ: به سراغ مفاهیمی برود که ورای زمان و مکان خودش است مثل فطرت انسانی، مثل سه پرسش اصلی بشری، مثل مفاهیم فلسفی . و میتواند با یافته های تاریخی به اثر هنری خود جامه عمل بپوشاند. امیدوارم البته خود فراستی جوابتو بده 😂

نکته‌اش دقیقاً همینجاست که هنرمند اصلاً نمی‌تواند و نباید محتوای حسیِ اثرش رو خودآگاهانه و به‌صورت پیشینی «مدیریت» بکنه؛ اگر «مدیریت» بکنه که دیگه خودآگاه می‌شه و از قلمرو ناخودآگاهی بیرون میاد و به هنرِ فرم‌مندِ اصیلِ حس‌برانگیز هم ابداً نمی‌رسه. اینکه ما می‌گوییم که مثلاً در علم و فلسفه، عقل و اندیشه پادشاهی می‌کنند، اما در هنر، حس، پادشاهی می‌کنه، یعنی همین که اثر هنری رو با مدیریتِ خودآگاهانه‌ی پیشینیِ محتوایِ حسیِ آن، نمی‌توان ساخت، بلکه اصولاً خودآگاهی و اندیشه در هنر، به‌عنوانِ دستیارِ حس و به‌عنوان یک ناظرِ دقیق، عمل می‌کنند. محتوای حسیِ اثر هم اساساً از ناخودآگاه میاد و تا پیش از اتمامِ پروسه‌ی خلق، اصلاً معلوم نیست که دقیقاً چی هست و به‌هیچ‌وجه قابل‌مدیریت هم نیست؛ اگر مدیریت بشه، میشه مثلِ همین خروار خروار اثرِ شعاری و مضمون‌زده‌ای که هیچ بویی از هنر نبردن. به قول هاوارد هاکس، اگر می‌خواهیم پیام‌های مدیریت‌شده بدهیم، بای به تلگراف‌خونه بریم، اینجا سینماست، در قلمروِ ناخودآگاهی. اصلاً به‌خاطر همینه که هر هنرمندی، بعد از اتمام پروسه‌ی خلق اثر، به‌عنوان اولین مخاطبِ خودش می‌تونه اثرش رو ببینه و مثلِ یک مفسّرِ خواب، به تکّه‌هایی از ناخودآگاهِ خودش در زمان ساخت اثر، خودآگاه بشه‌.

بنظرم برای این هستش که تو جامعه‌ی مثلا هنری دغدغه‌ای وجود نداره و زیست فرمی هم که گفته شده تو بین مثلا هنرمندان خیلی کمه و اون هایی هم که دارن دیده نمیشن و فرصت خودنمایی ندارن و البته زود وارد شدن به عرصه حرفه‌ایی با پشت ضعیف هم یکی دیگه از دلایلیشه، مهم ترین در کل اینه که کسایی وارد عرصه میشن دغدغه هنری ندارن و مسئله‌شون نیست.