چرا به خود بیانگری نیازمند ایم؟ 

بارها و بارها گفته‌ام آدم باید سلف اکسپرشن داشته باشد. باید خودش را روی کاغذ بیاورد. خودش را در آهنگی موسیقیی نشان دهد. اگر اهل موسیقی است با موسیقی، اگر اهل نقاشی است با نقاشی، اگر اهل خوشنویسی است با خوشنویسی، اگر اهل داستان نویسی است، اگر اهل شعر است، اگر اهل رمان است، هر چه هست. هنر به طور کلی، چه هنر مکتوب و چه هنر غیر مکتوب مثل نقاشی و مجسمه سازی و پیکره تراشی و موسیقی و هر چیز دیگری یک غرض سلف اکسپرشن دارد که مخصوصاً از سی و پنج سالگی به بعد هر که از هر هنری فاقد باشد میفهمد که چه چیز بزرگی در زندگیش ندارد، چون آدم از سی و پنج سالگی به بعد نیاز به سلف اکسپرشن دارد. تا سی و پنج سالگی‌مان پروژکتور جهان روی ما افتاده است. دیگر از سی و پنج سالگی پروژکتور از روی ما میرود روی کسان دیگری قرار میگیرد