`तीन वटा जीवन बाचेजस्तो छ मेरो जिन्दगीको भोगाइ´ |  

परिवर्तन भाको छैन भन्ने हैन तर परिवर्तन, विकास, समृद्धी भनेको तुलनात्मक हुन्छ। 1970 को दशकमा बराबर हैसियतमा रहेका सिङ्गापुर, दक्षिण कोरिया, थाइल्याण्ड जस्ता देशहरू कहाँ पुगे र हामी कहाँ छौँ? प्रश्न त्यो हो। उनीहरूले घरघर पिच सडक र सबै जनता कार चढ्ने हैसियत मा पुग्दा हामी चाई गाउँमा कच्ची बाटो पुग्या छ भनेर चित्त बुझाएर बस्नु पर्ने? उनीहरूले नेपालीलाई रोजगारी दिने हैसियत बनाउँदा हामी तीनै देशमा जान फारम भर्न कोचाकोच लाइन बस्नु पर्ने, उनीहरूका बारीमा काम गर्न, ट्वाइलेट सफा गर्न, बेल्चा हान्न जानु पर्ने अनि बहुत परिवर्तन भयो? क्रमिक परिवर्तन त ढुङ्गे युगमा पनि भएरै कृषी युगमा प्रवेश गरेको हैन? हिजोका दिनमा विशेष गरी पन्चायतले हाईवेहरू बनाउनु पर्यो। शुरूमै गाउँ गाउँ बाटो खन्न मिल्छ र? कि पहिले गाउँमा बाटो खनेर बल्ल राष्ट्रिय राजमार्गहरू बनाउनु पर्ने? विदेशमा लाखौँ कमाई हुन्छ भने बेरोजगार खाली खेति मात्र गरेर गुजारा गरेर को बस्छ त? टिकाराम जी तपाई लाई पत्रकारिता छोडेर पहाड गाउँ गएर किसानी गरेर खानुस भन्ने हो आँट गर्नुहुन्छ होला? आफुलाई पुगेसरी भए पछि अरूलाई अर्ती दिन सजिलो छ।

मिलाएर Playlist बनाउनु न है सर ।

भावपूर्ण श्रद्धाञ्जलि !

भगवती गाबिस पहिलेको

@@TheMadhu041 भगवती भने पछि अर्घतोस तिर हो

यसमा मेरो पनि विचार एकै रह्यो है #Tikaramyatri

रङ्गिन प्रश्न तेर्साउनु भयो 😂

त्यो हुन सक्छ किनकी गाउँमा बाख्रा पाल्थे, मतलब हरेक घरमा बाख्रा हुन्छन्। कि त तिनलाइ बेच्नु पर्यो कि काट्नु पर्यो। सबै घरमा बाख्रा भए पछि बिक्री हुन्नन्। मतलब त्यसको उपयोग काटेर गर्ने हो। दशैं तिहारमा मात्र काटेर balance कसरी हुन्थ्यो र।

वहा लाइ राम्रो सङ चिन्दछु मासु खानको लागि एक्लै खसि काटेर खाने कुरा भएन अनि अर्को कुरा ठुलो परिवार हुने हुदा अलि धेरै मासु लिनु पर्ने र छिटो२ मासु खानलाइ पैसा को जोहो गर्न अप्ठ्यारो पर्ने हुदा महिना पन्ध्र दिन मा मासु खानु पर्थ्यो