นิทานก้อมเรื่อง แม่บุษบา ตีไข่ใส่หอมโดยพลายทองปน  

นิทานก้อมเรื่อง แม่บุษบา ตีไข่ใส่หอมโดยพลายทองปน นานาต่างๆ
เรื่องนี้เป็นเรื่องแต่ขี้นเพื้อความบันเทิง มีความจริงปนอยู่พอเป็นกระสัย โปรดฟังเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ไปๆ อีหล่า ไปหาพ่อด้วน หันท้ายเขาหาเด้อ เอาดากไปสวัสดีอีพ่อเด้อ เสียงแม่บุษบา ดังออกมาจากชายป่า สั่งน้องไพลินที่เดินนำหน้าลงโป่งที่ผาตะแบก มีป๋าด้วน วนาลี กินดินโป่งคอยอยู่ก่อนแล้ว หนูไพลินเห็นช้างงาตัวใหญ่ ก็หวั่นไหว รีบตั้งหลักแต่ไกล หันท้ายกระแซะๆ เข้าหาน่าหมั่นไส้ยิ่งนัก นั่นเป็นการแสดงความเคารพของช้าง ต้องหันท้ายเข้าไปแตะอีกฝ่าย การไหว้จึงจะสมบูรณ์
ป๋าด้วน ยืนไขว้ขากินดินโป่งมองลูกสาวอย่างเอ็นดู แม่บุษบาพาลูกทั้งสามออกเลาะป่า มีน้องกาวใจเป็นน้องเล็ก กุญชรและหนูไพลินตามลำดับอายุ ส่วนพี่สาวคนโตหนูฟ้าใสแม่บุษบาส่งไปเรียนวิชาพี่เลี้ยงช้างน้อย
แม่บุษบาเป็นแม่พังที่อยู่คู่กับโขลงแม่ด้วน เป็นแม่พังหุ่นดี มีขนาย ถ้าเป็นมนุษย์นางหุ่นสูงเพรียว มีเขี้ยวเสน่ห์ ส่วนแม่ด้วนนั้น หุ่นอวบอั่น เตี้ยกว่าแม่บุษบานิดหน่อย
แม่บุษบา เป็นแม่พังเรียบร้อยสุขุม ต่างจากแม่ด้วนที่มีเหวียงมีวีนอยู่บ้าง ถึงอย่างนั้น ก็ยังมีดีดขาหลัง ใส่กุญชรไปเป็นพลายน้อยขอบโขลงตามธรรมเนียมแม่พังกับลูกพลาย ซึ่งก็อาจดูลำเอียงๆหน่อยเมื่อเทียบกับลูกสาวในโขลง
แม่บุษบาคอยดูแลโขลงแทนแม่ด้วน พาเด็กๆออกหากินในยามแม่ด้วนปลีกวิเวก คอยดูแลสี่กุมาร คือ เมฆา ภูผา ไพลินและกุญชร ก่อนเมฆาและภูผาเริ่มโตและออกห่างจากโขลง ไพลินเธอก็จะเริ่มโตเป็นสาว
คราวหนึ่ง แม่บุษบานัดผู้บ่าวงาทองไว้ที่ทุ่งกวาง การนัดผู้บ่าวไว้ จะให้ช้างพลายไปด้วยไม่ได้ จึงฝากพลายน้อยกุญชรไปเป็นพลายน้อยขอบโขลงที่อื่นชั่วคราว พ่องาทองก็ผู้ผ่องพองอำไพก็อาบผงเสน่ห์ขาวมาทั้งตัวมารอสาวบุษบา
ระหว่างทางไปหาพ่องาทอง หนูไพลินถูกหนุ่มฮุซารุ ขี่หลังจะปล้ำเอาหนูไพลินเป็นเมีย ฮุซารุ เป็นภาษาญี่ปุ่น แปลเป็นไทยว่า หนุ่มใบหูซ้ายทะลุ แม่บุษบาถึงกับต้องเจรจา ไพลินยังเป็นเด็ก จะมาลวนลามต่อหน้าต่อตาแม่อย่างนี้ได้อย่างไร รู้ถึงไหนอายถึงนั้น แม่บุษบาถึงกับส่งน้องไพลินไปเรียนวิชาพี่เลี้ยงตามรอยพี่ฟ้าใส ซึ่งเรียนจบมาแล้วก็มาเป็นพี่เลี้ยง เลี้ยงน้องกาวใจน้องสาวคนเล็ก แล้วก็ไปเป็นพี่เลี้ยงให้แม่คิ้วขาวช่วยดูแลลูกน้อยหูฉีก ก่อนจะมาคู่กับหนูหวิ่นสร้อยสุวรรณา มาดูแลลูกแม่หูรูเล็กที่เพิ่งเกิด
แม่บุษบา จึงยังมีแค่หนูกาวใจ อยู่ในวัยใกล้จะหย่านมแล้ว แม่บุษบาผู้สุขุมและเริ่มสูงวัย พาน้องกาวใจกลับมาเยี่ยมหลาหลานเวหา ลูกชายหล่าแม่ด้วน อยู่พร้อมหน้าพี่หวิ่น พี่ฟ้าไส พี่กุญชรอีกครั้ง แต่ไพลินยังไม่จบหลักสูตร เห็นแว๊บๆ ไปอยู่กับแม่หางสั้น แต่ไม่แน่ใจว่าใช่เธอไหม
แม่บุษบา แม่หางทอง แม่คิ้วขาว และแม่ด้วน มารวมกันเป็นโขลงใหญ่ แม่คิ้วขาวนั้นเพิ่งตกลูกและลูกน้อยหูฉีกยังเลือดไหล จนหนูฟ้าใสและแม่คิ้วขาวต้องคอยเอางวงจับหูน้อง
หนูกาวใจในวันนี้ สนุกสนานได้วิ่งเล่นกับพี่ๆ ที่นานๆ จะมาเจอกันสักที โขลงแม่ด้วนและแม่หางทองแม่คิ้วขาว พากันเข้าป่า แต่แม่บุษบายังไม่ได้กินดินโป่งจึงยังไม่ยอมตามโขลงไป ทำเอากาวใจสาวน้อยแสนงอนสับสน แม่ก็ห่วง โขลงก็คิดถึง พี่ๆ เข้าป่าไปแล้ว แต่แม่บุษบากลับเดินหนีโขลงไปลงโป่ง คนละทางกับที่โขลงไป น้องกาวจึงกับวิ่งไปวิ่งมา ร้องหาโขลงลั่นป่า อิแม่กะคาแต่ยากนำโป่งเว้ย เขาไปกันเบิดแล้ว
เดี่ยวสินำเขาบ่ทัน แม่บุษบาบอก อีหล่าคำแพงขี้ก้อนท่อแข้งอีแม่ แม่ขอกินโป่งบำรุงขยาย แล่นนำโขลงไปก่อนโลด เดี๋ยวอิแม่สินำก้นไป แต่หนูกาวใจนั้น ก็ไม่กล้าทิ้งแม่ จนพี่ๆ ได้ยินเสียงน้องจึงพากันออกมาจากป่ามารับน้องกาวใจ ประกอบด้วย หนูฟ้าใส หนูหวิ่น และกุญชร ฝากน้องแหน่เด้อ กินโป่งแล้ว สินำก้นไป แม่บุษบาสั่งเด็ก ๆ ก่อนพี่ ๆ จะพาน้องกาวใจ วิ่งตามโขลงเข้าป่า
แม่บุษบา ก็ลงโป่งกินดินอย่างสบายใจ กาวใจมีพี่เลี้ยงดูแล นางไม่ห่วงอะไรไขว้ขากินดินโป่ง บ่มีลูกกวนตัว บ่มีผัวกวนใจ มันดีคักเด้อ แม่บุษบารำพึงอยู่ผู้เดียวในโป่ง ก่อนจะเดินตามโขลงกลับเข้าป่า แต่ยังไม่วาย เดินใจลอยหาหนุ่มงาทอง ไม่สนกิ่งไม้ตรงหน้า ก็เดินเอาหน้าชนไปเลย