ฝึกงานแบไต๋ หนุ่ย แบไต๋ โพสแขวนเด็กฝึกงาน เพราะไม่ทักทาย 

เราเป็นคนหนึ่งที่เข้าใจน้องผู้ชายนะที่บอกมองไม่ชัด ไม่แน่ใจว่าใคร แต่มันมีจริงๆนะคนที่จำหน้าใครไม่ค่อยได้เพราะสายตาแอบสั้น ไม่ก็ถ้าไม่เจอบ่อยก็จำหน้าไม่ค่อยได้ ถ้าไม่ทัก เราไม่เพ็งดูก็ไม่รู้ว่าใคร อย่าไปมองว่าเขาอ้าง เพราะมันมีจริงๆ

ผมชอบนะ คนทำงานอย่างเดียว แล้วยิ่งงานดีด้วย แล้วไม่เอาเวลาไปเม้าท์หรือเสือกเรื่องชาวบ้าน

ไม่เข้าข้างใครแต่จะพูดในความเป็นจริงที่เจอกับตัว ปกติเราไม่ใช่คนชอบคุย หรือมีปฏิสัมพันธ์กับใคร จริงๆ แอบรำคาญนิดๆด้วยซ้ำว่าทำไมต้องคอยไหว้ คอยพูดคุยกับคนอื่นตลอด แต่มันคือสังคมการทำงานไง ถ้าเราไม่ปรับตัวให้เข้ากับสังคมที่ทำงานเลย ปลีกตัว แยกตัวตลอด มีโอกาสสูงที่บรรยากาศการทำงานจะอึดอัดขึ้น ยิ่งเวลาคุณต้องไปขอให้ใครช่วย มันจะยิ่งยาก เพราะคุณไม่มีปฏิสัมพันธ์ที่ดีกับใครเลย ถ้างานคุณต้องขอเอกสารจากคนอื่น ต้องขอคำแนะนำจากคนอื่น คุณคิดว่าอยู่ๆเข้าไปถามจะมีใครอยากบอกคุณไหม เพราะมันไม่ใช่งานเขา และมันเสียเวลางานของเขา แทนที่เขาจะได้ทำงานตัวเอง กลับต้องมาช่วยใครก็ไม่รู้ที่อยู่ๆเดินมาหา พูดตรงๆอีกครั้ง สำหรับเราชีวิตคือการปรับตัว อยู่ที่ไหนก็ต้องปรับตัวให้เข้ากับคนอื่น มันคือเรื่องปกติมากๆ แต่เรื่องเอามาโพสลงโซเชียลนี่ไม่เห็นด้วยนะ ควรเรียกไปคุยมากกว่า แต่การที่ไม่ทักทายพูดคุยกันเลย บอกตรงๆอึดอัดเหมือนกัน เพราะถ้าต้องทำงานด้วยกันทุกวัน คงเหนื่อยแย่

เราจะโดนดราม่ามั้ย ถ้าเราบอกว่า เราเข้าใจคุณหนุ่ย การที่ทำงานเก่ง แต่ถ้าคุณจะไม่สื่อสารกับใครเลยขนาดนี้ มันอาจจะส่งผลเสียกับงานในอนาคต การทำงานในออฟฟิศ คุณต้องทำงานร่วมกับคนอื่น ถ้าปิดกั้นตัวเองขนาดนั้น คนรอบข้างจะอึดอัดนะ ถ้าไม่อยากพูดอะไร แค่ยิ้มกลับไปก็พอ แต่ก็เห็นด้วยกับคนอื่นที่ว่า ให้คุยกับน้องเขาโดยตรง ดีกว่าจะมาโพสท์ให้คนอื่นเห็นแบบนี้

ไม่เห็นด้วยกับการนำใครมาแขวนหรือประจานอยู่แล้วครับ มองส่วนดีของน้องฝึกงานดีกว่า บางครั้งน้องเขาอาจไม่ถนัดพูดคุยกับใครมากกว่าต้ังใจทำงานที่ได้รับมอบหมายให้เสร็จ ความคิดเห็นส่วนตัวครับ.

สำหรับผมผมแบ่งคนที่ทำงานออกเป็น 3 ข้อ คือ 1 คนร่วมงาน คือคนที่อยู่แค่ในที่ทำงานพอไม่ต้องมายุ่งกันหรือเราไม่ชอบเขาเขาไม่ชอบ 2. เพื่อนร่วมงาน คือ คนที่พูดคุยกันเรื่องงาน แต่ไม่เป็นเพื่อนกันในชีวิตจริง เช่น เฟส ไลน์ หรือนัดเจอกันข้างนอก 3 เพื่อน คือคนที่พัฒนาจาก ข้อ1และข้อ2 มาเป็นเพื่อนในชีวิตจริง ผมจึงคิดว่าเด็กฝึกงานไม่ผิดอะไรเลย และเจ้านายควรทำความเข้าใจ เพราะบางทีเขาไม่ได้อยากเป็นเพื่อนคุณ

สมัยพ่อผมยังอยู่แกเป็นหัวหน้างานที่มีลูกน้องเยอะ พ่อผมสอนว่า เวลาจะตักเตือนลูกน้องให้เรียกมาคุยกันแค่ 2 คน แต่เวลาชมให้ชมในที่หมู่มาก

ไม่เกี่ยวกับเจน คนแบบนี้มีทุกรุ่น ดูง่ายๆ ตอนเข้ามหาลัย แล้วมีรับน้อง จะมีคนกลุ่มนึง ไม่เข้ารับน้อง ไม่ทักรุ่นพี่ มาเรียนเสร็จกลับบ้านทันที แล้วทั้งห้องทำยังไงกับเพื่อนแบบนี้ คำตอบคือ ไม่ต้องทำอะไรเลย แค่เข้าใจเค้า ยอมรับสิ่งที่เค้าเป็น เห็นเค้าเป็นส่วนนึงของกลุ่ม ตราบไดที่เค้าไม่ทำใครเดือดร้อน เรื่องไม่ถูกใจ ไม่ใช่เรื่องผิด หนุ่ยเป็น extrovert หนุ่ยช่างพูด และมีมนุษยสัมพันธ์ แต่ไม่ใช่ว่าทุกคนจะเหมือนหนุ่ย ถ้าอยากรู้จักโลกของเค้า ก็แค่เดินเข้าไปหาเค้า แค่นั้นก็พอแล้ว

บางที.." เข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม" โดยส่วนตัวเราเองก็เป็นคนไม่ชอบเข้าสังคมแถมไม่ค่อยมีหัวข้ออะไรจะคุยกับเขาด้วยแต่เวลาเห็นคนที่รู้จักหรือคนที่ทำงานด้วยก็ต้องแบบ พยักหน้าบ้างหวัดดีบ้าง ไรงี้ เคสนี้ เป็นเคสที่ดี ก็ถือได้ศึกษา ถือว่าได้ปรึกษาหารือหาทางออกร่วมกัน ปรับความเข้าใจ

หัวข้อนี้ดีมากเลย​ มันเป็นตัวจุดชนวนความคิดให้เด็กๆที่กำลังเรียนอยู่และกำลังจะไปเจอกับโลกแห่งเป็นความจริงในอีกไม่กี่ปี​ ได้เตรียมตัวว่า​ สังคมการทำงานแท้จริงเป็นยังไง// มีเคล็ดไม่ลับอยู่ข้อนึงคือ​ จงปรับสภาพตามสังคมที่ทำงานให้ได้และคุณจะอยู่ง่ายขึ้นมาก​ แต่เมื่อไหร่ที่คุณไม่ลดอีโก้ตัวเองว่าฉันทำแค่งานให้ดีเป็นพอ​ สังคมไม่สน​ ผมบอกได้เลย​ ต่อให้งานดีเงินดีแค่ไหน​ ก็บั่นทอนจิตใจจนอยากจะลาออกแน่นอน

นึกถึงคำพี่เหว่ง ตอนออกรายการใต้โต๊ะทำงาน คุนทั้งบริษัทจำเค้าแค่คนเดียวแต่กลับกันน้องเข้ามาฝึกงานคนเดียวต้องจำพวกคุนกี่คน ควรจะทำตัวเป็นรุ่นพี่ที่ดีก่อนรึเปล่า ควรเข้าไปแนะนำตัวว่าชื่ออะไรเป็นยังไง เพราะยังไงแรกๆน้องเค้าไม่รู้จักใครหรอกเพราะเค้าเข้าไปคนเดียว ละก็คงเป็นพวกพูดไม่เก่ง สื่อสารกับคนในสังคมไม่เป็นมันเลยออกมาแบบนี้

ผมมองว่าเขาเริ่มเรื่องก่อน แล้วโดนกระแสตีกลับ เลยออกมาอ้างว่ายุคเก่าตามไม่ทัน ผมว่าหลังจากนี้ความมั่นของเขาที่คิดว่าตัวเองดังแล้วมีผู้ติดตามจำนวนที่ติดตามเขาคิดว่าคิดเหมือนกันแต่ตีกลับแบบนี้ความมั่นใจคงลดลงทั้งองกรค์ เอาตามตรงจากประสบการณ์ฝึกงานกับสถาบัน บริษัทตั้งการความขยันทำงานมากกว่าการเข้าสังคม หัวหน้าที่รับหน้าที่ดูเคยบอกว่า โดนสั่งอะไรมาให้ทำตาม ถ้าอะไรคิดว่าทำได้ไม่ไหวให้บอกเด๋วมีคนมาทำแทนเพื่ออะไรให้เกิดข้อผิดพลาด อย่ากลัวที่จะพูดคุยกับผู้อื่นจงเหมือนพนักงานในบริษัทไม่ต่างจะรุ่นพี่ในสถาบัน สรุปจากตอนนั้นคือ เราไหวเราตั้งใจทำ สุดท้ายก็ได้เท่ากัยคนที่ทำๆไปบอกไม่ไหวบ่อยครั้ง เพราะจริงๆ บริษัทมองพนักงานฝึกงายจากสถาบันเป็นแค่พนักงานทั่วไป ที่จ่ายค่าแรงน้อยกว่าปกติแต่ไดด้ผลงานเท่าเดิมเพื่อเอายอดชื่อเสียงกับสถาบัน เพราะงั้น เด็กที่ไปฝึกงานจริงๆ แค่ทำงานไปวันๆ ไม่จำเป็นต้องพูดคุยอะไร ถ้าเราไม่ได้มองว่าอยากทำงานที่นี่ในอนาคต แล้วมองแค่ว่าทำเพื่อประสบการณ์แล้วผ่ายๆไป การที่พี่ออกมาแขวนแบบนี้ คือเหมือนอยากเรียกร้องหาความน่าคิดถึงยุคเก่า ที่เด็กเดินผ่านต้องไหว้แม้ไม่สนิท หรือทักทายง่ายๆ โดยไม่ได้ดูอารมณ์ของผู้อื่น คิดจะให้เป็นแบบที่ตัวเองต้องการ พอไม่ผ่านตัวเอง ต้องหาแนวร่วม สมควรอะ บทเรียนยุคเก่าเลยแบบนี้

ผมก็เป็น introvert ยิ่งเพื่อนร่วมงานแย่ ก็ปิดกั้นการพูดคุยเลย เราไม่รู้ว่าจะโดนแทงตอนไหน ง่ายๆคือ ไม่ไว้ใจใครเลย เวลาคุยกะคุยเรื่องงานเป็นส่วนใหญ่ เรื่องส่วนตัวจะค่อนข้างระวังการพูดคุยเลย มันทำให้เพื่อนร่วมงานรู้จุดอ่อนของเรา แล้วอาจมาใช้เล่นงานเราภายหลังได้

บางคนมันก็แค่ไม่ได้อยากทักอะ เรายอมรับว่าเป็นคนที่ไม่ชอบเข้าสังคมเท่าไหร่ ไม่ใช่ไม่อยากมีเพื่อนนะแค่รู้สึกว่าเป็นคนนอกในวงสนทนาตลอด โดนเมินมาก่อนก็ไม่อยากจะเข้าหาใครละเหนื่อย พยายามนะมันยากกับการหาเพื่อนใหม่ในวงที่เขารู้จักกันมาก่อน สนิทกันมาก่อน แต่ของเราก็จะเป็นใครยิ้มก็ยิ้มจอบ ใครทักก็ตอบ แต่เลิกเข้าหาแล้ว มันเหงาหน่อย แต่อยู่ได้ ไม่ชอบเรื่องเฟคๆ ไม่ชอบการใส่หน้ากากเข้าหากัน ไม่ชอบทำนั่นนี่เอาหน้า นี่เรียนในม.รัฐ ให้เก็บกิจกรรมให้ครบ42 แทบไม่ได้เรียนครูติดงานบ้าง งานกิจกรรมม.บ้าง กิจกรรมบางอันก็แค่ทำเอาหน้าถ่ายรูปเสร็จพอลวกๆ ขอโทษที่บ่นค่ะเบื่อเฉยๆ แสดงถึงความเฉยชาเฉื่อยชา ความเบื่อหน่าย เข้าสังคมก็ไม่เก่ง เพื่อนก็เกือบไม่มี ช่องที่ทำในติกตอก40kก็หมดแพชชั่น เพราะปาร์ตี้มันแตกแบบงงๆ ในวงรู้กันหมดยกเว้นเรา เกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้แล้วมาตึงใส่กัน อยู่กันไม่ได้ ให้โอกาสให้เวลาอธิบายเป็นเดือนๆไม่มีใครพูด ขอฌทษค่ะนอกเรื่องอีกแล้ว จริงๆเป็นคนตลก แต่ติดตรงหน้านิ่งและออกไปทางง่วงๆตลอดเวลา จะให้ยิ้มหรือทำหน้าปกติต้องมองกระจกไม่ก็กล้อง เป็นอีกสาเหตุที่ไม่ค่อยมีใครกล้าเข้าหาเราเพราะเราหน้าบูดบึ้งด้วย เห้อ~~~

ผมคือคนที่เป็นคนไม่มั่นใจ​ ไม่ทักใครเวลาทำงานใหม่ๆแรกไม่ว่าจะที่ไหนๆ​จนเพื่อนร่วมงานประเดิมพุดคุยผมจึงกล้าทักนะเพราะผมเขาสังคมไม่เก่งไม่เป็นเรย​ทำงานเลิกงานเข้าบ้าน​ ไม่ใช่แค่ที่ทำงานแม้กระทั่งคนรุ่จักแฟนเพื่อนของเพื่อน​ ญาติ​เป็นหมด​ เราเดาไม่ออกเขาคิดยังไง​ เพราะเคยเป็นฝ่ายทักคนไม่รู้จักแล้วบางคนเมินทำตึงใส่บางทีไม่พูดแค่ผยักหน้า​ คนเรามีหลายแบบจริงๆและการที่เรากลัวมันไม่ใช่เรื่องแปลกใช่มั้ย​ บางคนเขาอาจจะมีความกลัว​กำแพงคนเราไม่เหมือนกัน​สำหรับเรานะ

อย่าปล่อยผ่านนั้นถูกแล้ว แต่ควรเลือกวิธีที่ คุย ส่วนตัว เผื่อปรับทัศนคติต่อคนในองค์กร ไม่ว่าจะฝึกงาน หรือ เป็นส่วนนึงขององค์กรแล้ว ให้ได้มีคอนเนคชั่น ต่อแผนกอื่นๆที่ อาจจะร่วมงานกัน ค่อยๆเริ่มค่อยๆทักทายกันไป ส่วนตัวเคยเจอ นศ.ฝึกงาน แต่ไม่เกี่ยวกับส่วนงานโดยตรง ยังจำได้ว่ามาขอความช่วยเหลือด้วยคำว่า "พี่ค่ะ แผนก....ให้หนูมายืมของคะ" โดยไม่มีการไหว้หรือเคารพใดๆ แน่นอนผมเจองี้ก็ต้องนิ่งแล้วก็หยิบของให้น้องไป แบบ งงๆ แล้วก็ไม่ได้เจอน้องคนนั้นอีกเลย ผมทำได้แค่นั้นจริงๆครับ

คนเรามันไม่ได้สมบูรณ์เเบบไปทุกเรื่องหรอก เขามาเรียนรู้งานไม่ได้มาฝึกเข้าสังคม ทำงานได้ไม่ขาดตกบกพร่องก็เพียงพอเเล้ว หรืออยากได้คนทำงานเเบบอีตำรวจหญิงที่เป็นข่าวเข้าสังคมเก่งเเต่เนื้องานกาก เเละการเอามาประจานเเบบนี้เเหละที่ทำให้บรรยากาศมันเสีย คนทำงานประจำเขาจะคิดยังไงที่มีเจ้านายปากสว่าง

เราก็เป็น introvert คนหนึ่งที่ไม่ชอบคุย ไม่อยากเข้าสังคม แต่มันก็ต้องมีมารยาททางสังคม ยิ้มให้ คุยตอบบ้าง ต่อให้ไม่ชอบก็ต้องทำ

ยกตัวอย่างง่ายๆเลยครับ เด็กไทยเก่งมากถ้าไปแข่งแบบเดี่ยวๆ จะเห็นว่าได้เหรียญทองกลับมา แต่พอแบบเป็นทีมเท่านั้นแหละทั้ง100 ชนะ1 สู้ยุโรป-อเมริกา-ญี่ปุ่นไม่ได้ การปลูกฝังการทำงานเป็นทีมผมว่าสำคัญมากไม่ต่างจากหลักสูตรเลยครับ ให้เด็กนักเรียนนึกถึงผลงานของทีมมากกว่าบุคคล สำหรับผม เท่าที่ผมจำได้จับกลุ่มทีจะมี1คนที่ทำงาน(คนที่ทำมักจะเป็นพวกเรียนเก่ง คะแนนสอบก็จะแบ่งคนไปอีก)นอกนั้นให้กำลังใจ อย่างว่าแหละผมไม่อยุ่ในสถานะที่จะพูดได้ เรื่องการศึกษาจะใช้คำว่าเปลี่ยนแปลงยากต้นๆของประเทศ สุดท้ายถ้าผมมีลูกไม่ใช่ลูกผมแล้วหนึ่ง

นี่เคยพิมพ์ในทวิตนะ คือมันไม่ใช่ทุกคนในเจนนั้นๆหรอกที่เป็นแบบนี้ เคยพิมพ์ว่า เออ เรื่องเจนเนี่ย มันก็มีส่วนสำคัญกับบางเรื่องในชีวิตนะ แต่ก็ไม่น่าจะยึดเจนเนอเรชั่นจนเป็นส่วนสำคัญในชีวิตเป็นเรื่องหลักขนาดนี้ และมันควรปรับตัวตามกันบ้าง ที่คุณหนุ่ยพูดเรื่องเจนไปน่ะนะคะ ก็ลองทักเด็กมันบ้าง ลองทักผู้ใหญ่ดูบ้างก็ได้ คือบางคนไม่ใช่นิสัยเสียมากๆเลยไม่ทักนะ แต่อาจจะเป็นพวกขี้อาย สายตาไม่ดี จำคนไม่แม่น ระแวงกลัวทักผิด โลกส่วนตัวสูงงี้ มันจริงอยู่ที่ต้องปรับตัว แต่บางคนก็ทำยาก และก็จริงที่ว่าควรมีมารยาท แต่ไม่น่าจะต้องมาใส่ใจจุดที่มันดูหยุมหยิมขนาดนี้อีกเหมือนกัน ในด้านการทำงาน

โดยส่วนตัวเราค่อนข้างจะเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูงมากกกกกก แต่ในการทำงานเราต้องทำหน้าที่ให้ดี นอกเหนือจากทำงานดีแล้ว ต้องเข้ากับสังคม เพื่อนร่วมงานได้ด้วย งานเราจะต้องมี service mind ค่อนข้างสูง เวลาอยู่บ้านกับที่ทำงานจะเหมือนคนละคนเลย ถ้ามีเด็กฝึกงาน เด็กที่เพิ่งเข้ามาทำงานใหม่ เราจะเป็นคนเข้าหาเค้าก่อน ชวนพูดคุย+สอนงาน เพื่อให้น้องไม่เกร็งมาก สักพักน้องเค้าก็จะค่อยๆปรับตัวเอง แล้วโดยส่วนตัวเราก็ไม่ถือนะที่เด็กจะไหว้ไม่ไหว้ ทักไม่ทัก คนเราความคิด สังคม มันต่างกัน จะมามัวแต่จ้องจับผิดไม่ได้หรอก

นี่มองว่าถ้าเด็กทำงานได้ดี ไม่มีปัญหาอะไร ไม่น่าไปยุ่งกับน้องเขา ส่วนหนุ่ยโตๆกันเเล้วเเต่โพสเหมือนเด็กเพิ่งหัดเล่นเฟส

เป็นที่บุคลิกส่วนตัวมากกว่าค่ะไม่เกี่ยวกับวัยgenไหน ถ้าไม่สนิทกันก็จะไม่คุยด้วย อึดอัดใจที่จะพูดคุยเรื่องส่วนตัว ค่ะ ป้าอายุ52ปีแล้วก็ไม่ชอบพูดคุยกับบอสและเพื่อนร่วมงาน ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดแล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้าน แล้วพรุ่งนี้ก็มาเริ่มงานอีก กิจวัตรก็จะเป็นแบบนี้ซ้ำๆมาหลายปีแล้ว จนเป็นความเคยชิน ค่ะ

เราคนรุ่น90เนาะ คือชอบทักทาย ยกหน้าทักทายให้คน ไม่ไหว้ก็ได้แต่แค่ยิ้มทัก เจอเหมือนกันเด็กคนนึงเรียนจบแล้ว น้องมาทำงานทุกวันเข้าได้กับทุกคนแต่ไม่คุยกับใครก่อนเลย แต่ถ้าจะคุยต้องเป็นคนถามเค้าก็ตอบแค่นั้น แต่น้องคนนี้ไม่เคยมีคำถามไม่เคยชวนใครคุยก่อน ไม่ได้หยิ่งแต่คือเค้าไม่คุย ประชุมถ้าไม่มีคนถามเค้าก็เงียบกริบ มีรอยยิ้มบ้างถ้าเอ็นเตอร์เทน เดินไปกินข้าวเที่ยงได้กับทุกคนในออฟฟิศ แต่จะไม่คุยกับใครเพราะติดสายแฟนตลอดเวลาพัก น้องไม่มีพิษมีภัยกับใครแต่แค่น้องไม่มีปฏิกิริยากับใครทั้งสิ้นแค่นั้นเอง อันนี้ก็ยังงงเหมือนกันว่าทนไม่พูดไม่จาได้ไง เรานี่ไม่พูดสัก2ชั่วโมงคืออกจะแตกตาย😹😹😹😹😹😹😹8เดือนที่อยู่กับน้องมาก็รักน้องนะเรามองว่าดีไม่พูดไม่มีพิษมีภัยดี😂

จริงๆในวงการไอที ก็ควรจะรู้เรื่อง โพสสื่อโซเชียลนะ มันเป็นเรื่องที่ควรจะรู้ๆกันอยู่แล้ว แต่ต้องบอกว่ามีความเป็นผู้ใหญ่อยู่ทำผิดแล้วยอมรับผิด แต่คิดว่าไม่ควรใช้ทัศนคติของเราตัดสินคนอื่นนะ อย่างบอกว่ารุ่นต่อๆไปจะไม่พูดไม่เตือนแล้วแต่จะลงดาบเลยเนี่ย ต้องพูดให้ชัดๆก่อนว่า คำว่าให้ความสำคัญ คือให้ความสำคัญก็จริงแต่มันไม่ได้ร้ายแรงขนาดที่ถ้าไม่ทำแล้วจะต้องโดนต่อว่า หรือ ลงโทษ ไม่สร้างความเดือดร้อน มีความรับผิดชอบ แค่นี้ก็ถือว่าเป็น มารยาทพื้นฐานปกติของสังคม แต่ถ้ามีไมตรีต่อกันก็ถือว่าดี เราคงไม่อยากต้องปั้นหน้าเข้าหากันในที่ทำงานแล้วนอกเวลาก็เป็นคนแปลกหน้าแบบญี่ปุ่นหรอก การมีส่วนร่วมก็ดีแต่ไม่ใช่ต้องเหมือนโดนบังคับ เข้าใจว่าการทำงานหลักปฏิบัติหรือธรรมเนียมแต่ละที่ไม่เหมือนกัน แต่ถ้าเคร่งเครียดกับมันมากเกินไปจะทำให้คนที่มาทำงานจะมีแค่คนที่รับกับระบบ กับ คนที่ไม่มีทางเลือกจริงๆถึงมาทำงาน แล้วคุณจะเสียโอกาศได้คนดีๆมาทำงาน คนเก่งแต่นิสัยแย่ก็มีซึ่งอาจจะส่งผลเสียต่องานหรือ ระบบองค์ได้ก็มีอยู่ เคสนี้ยังไม่ถึงขี้นนั้น

เป็น Introvert มันเหนื่อยมากที่จะต้องมาแสร้งเป็น Extrovert ต้องมาปั้นหน้า ปั้นตาคุยกับคนอื่น ขออยู่เงียบๆ ไม่คุยกับใครก็หาว่าแปลก อึดอัดจนบรรยายไม่ถูก ไม่มีเวลาที่จะไปนินทาใครต่อใคร ไม่เสือ ก สมองไม่ได้มีไว้คิดเรื่องพวกนั้น รีบๆ ทำงานให้มันเสร็จๆ ไปดีกว่า "ไม่วางใจ ไม่ไว้ใจ ไม่สบายใจ" ยุให้พูดแค่ไหน อยู่นิ่งเสียสะดีกว่า

ในความรู้สึกเราที่เป็น introvert คนหนึ่งรู้สึกสังคมไทยชอบลักษณะคนที่เป็น extrovert มากกว่า(ยิ้มง่าย เฮฮา ประมาณนั้น คนไทยชอบ) ส่วนตัวเราก็เคยต้องเปลี่ยนตัวเองให้เข้ากับการทำงานกับคนอื่นเหมือนกัน และเราเชื่อว่ามี introvert หลายคนที่ทำเพราะมันเป็นงาน แต่สุดท้ายบอกเลยว่าแม่งไม่คุ้ม ทำไมถึงไม่คุ้ม? เพราะเราไม่มีทางดีพอ สำหรับเราในแต่ละวันมันคือการฝืนเปลี่ยนตัวเองเป็น"คนอื่น" แต่สำหรับเพื่อนร่วมงานมันเหมือนเขามีมาตรฐานในใจอยู่แล้ว ทำไมไม่พูดมากขึ้นกว่านี้ ทำไมไม่ยิ้มมากกว่านี้ "ทำไมไม่เป็นคนสดใสร่าเริง" จริงที่ว่าเราก็ได้ข้อดีมาบ้างในการรับสถานการณ์เฉพาะหน้าแต่ก็ขอยืนยันว่าการฝืนเปลี่ยนธรรมชาติตัวเองเพื่อให้เป็นคนที่คนอื่นชอบไปทั้งหมด ทั้งๆตัวเองทุกข์อย่าหาทำ ไม่ว่าจะเพื่ออะไรก็ตาม มันไม่คุ้ม ปัจจุบันเราหลุดออกมาและ แล้วก็โชคดีที่เจอที่ๆเป็นที่ของเรา (ขอสารภาพว่าจูนตัวเองอยู่นานกว่าจะกลับมาเป็นคนที่รู้สึกว่าเป็นตัวเองอีกครั้ง ไม่ใช่ส่องกระจกแล้วรู้สึกเหมือนเห็นคนแปลกหน้า)

คนที่ไม่เข้าใจ คือคนที่ไม่เคยประสบพบเจอมา สมัยทำงานใหม่ๆ เคยเจอ นศ ฝึกงานที่ไม่มี secondary skill เลย จากมหาลัยชื่อดังของจังหวัดเชียงใหม่ ไม่ใช่แค่คนเดียวแต่ถึง 4 คน eg; มีของมาลงที่หน้า office ผมที่อยู่แผนก IT ซึ่งเดินผ่านมาตรงนั้นพอดีตอนไปยื่นเอกสาร ยังมาช่วยกันขนของเข้า office ในขณะที่น้องๆ ทั้ง 4 คน นั่งมองเขาขนของบ้าง เล่นมือถือบ้าง 1 ใน 4 คือน้องฝึกงานในสังกัดซึ่งรู้อยู่แล้วว่าผมไม่ได้อยู่แผนกนั้น แต่ไม่ได้เข้ามาช่วยเหลือแต่อย่างใด.... ผมก็ไม่ได้ถูกจ้างให้ขนของ การแสดงความมีน้ำใจ เข้าอกเข้าใจ ถือเป็น teamwork ซึ่งเป็น skill อย่างหนึ่งในการทำงานนะครับ ยังมีอีกหลายๆ เคส ในลักษณะดังกล่าว แต่ผมขอถามหน่อย คนที่ไปด้อยค่าคุณหนุ่ยเขาทั้งๆ ที่ เอาจริงๆ ตัวคุณยังไม่มีโอกาสพบเจอคนแบบนี้และไม่แม้แต่จะมีโอกาสไปยืนจุดๆ เดียวกันกับคนที่คุณไปว่าเขา.... เอาความมั่นอกมั่นใจอะไรไปตัดสินเขาครับ? คุณไม่เข้าใจไอความรู้สึก frustrated ที่มันเกิดขึ้นหากมีเพื่อนร่วมงาน - นศฝึกงานในสังกัด - เจ้านาย - ลูกน้อง ที่เป็นคนแบบนี้ รู้หรือไม่ว่า มีบริษัทหลายบริษัทอย่างมากที่ยอมเสียเงินเลิกจ้างพนักงานที่มีทีท่าว่าจะก่อ toxicity ในการทำงาน เพื่อรักษาบรรยากาศในการทำงาน? รู้หรือไม่ว่า toxicity เป็นหนึ่งในปัจจัยหลักในการ burn out ของพนักงานบริษัท? ถ้าคุณมีโอกาสได้เริ่มบริหาร หรือเริ่มศึกษา HR management คุณจะเข้าใจ case นี้ ผมเองก็ไม่มีสิทธิอะไรไปตัดสินคุณว่าอะไรที่หล่อหลอมให้คุณเติบโตมาในสังคมที่สามารถไปตัดสินคนอื่นเขาในทันทีโดยไม่แม้แต่จะทำความเข้าใจหากมันเกิดกับตัว อ้อ อีกอย่าง กรณีนี้ ไม่ถือเป็น introvert นะครับคนละอย่างกันเลยนะ และไม่ถือเป็น "หลายบุคลิก" ด้วยยิ่งไม่ใกล้เลยแม้แต่น้อย .. อันนี้เรียกนิสัย

ที่ทำงานก็คือที่ทำงานอ่ะ มาเพื่อทำงานไม่ได้มาหาเพื่อน ตราบใดที่ยังทำงานให้คุณได้ ไม่มีอะไรเสียหาย เขาจะคุยหรือไม่คุยกับใครก็สิทธิ์ของเขา

จากประสบการณ์ส่วนตัวนะครับ สมัยมหาลัย ผมซิ่วจาก ม.แรก เพราะเรื่องสังคม โดนอิจฉา โดนลุมด่า จากเพื่อนในห้อง เวลา อ.ขานชื่อประกาศคะแนนสอบ ผมต้องเงียบ ไม่ขานรับ แล้วขอดูคะแนนจากอาจารย์ตอนท้ายคาบ พอเรียนจบ ออกมาใส่รองเท้าหน้าห้อง เพื่อนผู้หญิงก็ถามว่าได้กี่คะแนน เราก็ตอบไปตามจริง39เต็ม40 แล้วสิ่งที่ได้คือ เพื่อนชักสีหน้า เบ้ปาก วันถัดๆมา เริ่มไม่มีใครคุยกับผม จนกระทั่งวันที่ตัดสินใจลาออก ก็มารู้ว่า มีคนก่อหวอด ด่าทอผม ใส่ร้ายต่างๆ โดนด่าลอยๆแบบงงๆ ว่าตัวเองทำอะไรผิด พอมาเรียน รามคำแหง อยู่ในคาบๆหนึ่ง อ.ให้จับคู่ทำกิจกรรม ซึ่งรามคำแหงเป็นห้องบรรยายรวมห้องใหญ่ๆ ซึ่งผมไปเรียนคนเดียว ด้วยความที่ยังทำใจเรื่องสังคม ม.เก่าไม่ได้ ผมตัดสินใจเก็บของลุกออกจากห้อง ทั้งห้อง นักเรียนเป็นร้อยเพราะเป็นวิชาพื้นฐานลืมแล้วว่า วิชาอะไร เพราะเข้าแค่ครั้งนั้นครั้งเดียว พอผมลุกแล้วเดิน ทั้งห้องเงียบ อ.ผู้ชายที่บรรยายหน้าชั้น ก็มองหน้าผมแล้วส่ายหัว คือผมจะสื่อว่า พฤติกรรมบางอย่างที่ คนคนหนึ่งแสดงออกมา มันมีเหตุผลหมดแหละครับไม่ว่าจะเป็นเหตุผมส่วนตัวที่ไม่อยากเล่าให้ใครฟัง และไม่มีใครเข้าใจ หรือเหตุผลอื่นๆนอกจากเรื่องส่วนตัว ตราบใดที่พฤติกรรมนั้นๆของเขาไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน ก็ปล่อยเขาไปเถอะ ผมเข้าใจคนที่มีพฤติกรรมแปลกแยกผิดจากวิธีเข้าสังคมนะครับ ผมผ่านมาก่อน

ตามเริ่องนี้ไม่ทัน ต้องขอบคุณพี่ลัค เป็นอย่างสูงครับ

ผมเข้าใจน้องผู้หญิงนะ ผมเองเจอมากับตัวเยอะมากๆ ตั้งแต่เด็กๆ แม่ไม่ได้เลี้ยงเองให้ญาติๆเลี้ยง ทำอะไรไม่ดีนิ๊ดหน่อย โดนดุด่าตี ช่วงปฐมโตมา ก็โดนเพื่อนในห้องแกล้งตลอดโอยเฉพาะเพื่อนผู้ชาย โดนล้อว่าเป็นตุ๊ดขนากที่ว่าเราไปไล่ต่อยทุกคน ครูทำได้แค่ห้าม มาช่วงมัธยมก็ยังไม่เลิกโดนล้อว่าเป็นตุ๊ด เราเลยตัดสินใจตั้งแต่ตอนนั้นว่า จะไม่เข้าใกล้หรือคุยกับใครถ้าไม่เป็น ไม่ว่าจะทำงาน หรือชีวิตส่วนตัวปัจจุบัน ก็จะไม่คุยกับใครเลยถ้าไม่จำเป็น เพราะโดนมาตั้งแต่เด็กๆ พอเล่าให้เพื่อน ให้แฟนฟังเขาก็เข้าใจเรานะ

ถ้าผมมีบริษัท ผมอยากได้คนแบบนี้ เยอะๆ เลยครับ วันๆทำงาน ไม่ต้องไปยุ่งเรื่องชาวบ้าน แต่ผมก็ไม่รุ้ว่า มันอาการหนักขนาดไหน น่ะสิ

ก็สมควรแต่ไม่สมควรตรงเอามาโพสลงครับ มนุษย์เป็นสัตว์สังคมถ้าเอาแต่ทำงานแล้วให้คนอื่นเป็นอากาศก็ต้องปรับตัวนะครับ

ผมเห็นด้วยกับพี่หนุ่ย เรื่องนึงคือ ถ้าต้องรับคนสไตล์นี้มาทำงานจริงๆคงไม่ไหว ต่อให้งานดีแค่ไหน แต่เข้าสังคมไม่ได้ บรรยากาศในที่ทำงานอะ? ลองคิดว่าคุณอยู่ในห้องทำงานเล็กๆ ที่ไม่มีใครพูดกัน หรือมองหน้าอะไรกันเลย มันจะเป็นยังไง ผมไม่รู้ว่าคนที่มาแสดงความคิดเห็นอีกฝั่งนึง ได้เคยใช้ชีวิตในช่วงวัยออฟฟิศรึยังนะ แต่ผมบอกเลย ต้องลองคิดในมุมที่เราเป็นคนเจอครับ ถ้ามีแต่คนแบบนี้ ไม่ต้องมีพนง.ก็ได้ครับอนาคต เอาหุ่นยนทำแทนเลยดีกว่า555555 บริษัทต้องระบุชัดเจนครับ ว่าจะรับคนแบบไหน ถึงจะไม่มีปัญหาแบบนี้

เมื่อก่อนเลย ไม่ยอมรับคนอื่นเพราะนิสัยตัวเองไม่อยากเอาตัวเองไปอยู่กับสงคมที่ไม่ใช่ พอมาวันนี้เเค่ไปมุ้งเน้นที่ตัวเอง ผลคือ ไม่ไปจมกับสังคมเเต่เป็นตัวเองมากขึ้น อยู่ได้ทุกที่เข้าใจทุกคนเเสดงออกน้อยลงฟังมากขึ้น สบายใจขึ้นมากครับ เเละสามารถอยู่กับตัวเองได้

การไม่สื่อสารของน้องฝึกงาน ถ้าพูดว่ามีผลต่องานไหมอาจจะไม่หนักหนาขนาดนั้น แต่บรรยากาศการทำงานมันส่งผลแน่นอน ถ้าเพื่อนร่วมงานจะไม่สนใจมันคงทำได้แต่ความอึดอัดมีมากแน่นอน คุณหนุ่ยเค้าเรียกคุยแล้วแสดงว่าพยายามแก้แล้ว การทำงานในองค์กรคือการทำงานกลุ่ม เราว่าการปฏิเสธเพื่อนร่วมงานมันก็เกินไป ความขี้อาย กับ การไม่สนใจมันแบ่งกันได้ง่ายมาก

อย่างน้อยคิดในแนวความชอบไม่เหมือนกันก็ได้ปกติโดยทั่วไปสมมุติ เลิกงานไปดื่มกันไปเที่ยวผับ อาจแบบนี้ไม่ใช่ทุกคนชอบ คนมีการใช้ชีวิตต่างกัน มันลำบากใจ แต่อันนี้เป็นหลังเลิกงาน ไม่ใช่เวลางาน กรณีนี้ ตอนฝึกงานควรแนะนำน้องเค้าเลยอาจเหมือนไข่นุ้ยทำให้ไปจดชื่อแผนกจะได้ติดต่อกันง่ายขึ้นในเวลางี้ แต่ถ้าคุณไม่สอนน้องเค้าแต่แรกน้องเค้าจะทำอะไรก็เรื่องของเค้ามะ การชอบไม่ชอบมันต่างกัน บอกตั้งแต่วันแรกเลยว่าอยากให้น้องมาฝึกงานน้องจะได้อะไร การพูดคุยปรึกษา (ในเวลางานจะได้อะไร)

กรณีของผม ผมเป็นภูมิเเพ้ครับ เเล้วหูผมก็จะได้ยินน้อยลง สายตาก็จะสั้นลง เเล้วผมก็เข้าสังคมไม่ค่อยเก่งครับ เเต่กรณีผมไม่ใช่หัวหน้า เเต่เป็นรุ่นพี่ในม. เขาคล้ายๆหัวหน้าคนนี้เลยครับ เเต่ผมยังไม่ถึงขั้นโดนเเขวน เขาชอบเดินผ่าน ถ้าผมจะเห็นเขาผมต้องเพ่งมองระดับนึงเลย เเละตั้งใจฟังเสียงของเขาเเยกจากเสียงดังรอบๆอีก ผมเป็นประเภทที่ถ้าจะคุยกับผมให้เข้าหาตรงๆเเบบซึ่งหน้าเลยครับ จากนั้นผมเลยกลายเป็นพวกแปลกเเยก โดนนินทา ใช้ชีวิตในสังคมในสาขาตัวเองยากขึ้นเฉยเลย ผมไม่รุ็ว่าเขาคิดเองเออเองไปไกลเเค่ไหน เเต่ก็ช่างเถอะครับ ผมก็จะใช้ชีวิตของผมไป เเค่ผมไม่ทําให้ใครเดือดร้อนก็พอครับ🙂

ยอมรับ เราเป็นคนแบบนี้ค่ะ เป็นแบบพี่นักศึกษาเลย ไม่ค่อยอยากคุย ถ้าไม่มีเรื่องให้พูด ก็จะไม่พูด บางวันแทบนับคำพูดได้เลย แต่พอให้พนีเซ้นหน้าห้อง ก็ทำเต็มที่ ทำได้ดีด้วย เพราะเรามองว่ามันคืองานค่ะ มันคือคะแนนของเรา กลับกันถ้าบางครั้งโดนชวนคุยมากๆ จากแค่อึดอัด อาจจะกลายเป็นโมโหใส่เลยก็ได้55555

ผมไม่เข้าใจทำไม พี่นุ่ย ทำตัวแบบนี้ นี่คือปัญหาของคนในองค์กร ไม่ควรเอามันออกมาเล่าให้ชาวบ้านเค้ารู้ อีกอย่างนี้เป็น เด็กฝึกงาน ไม่ใช่คนที่เคยทำงานใน องค์กร มาก่อนถ้าจะ เกิดเรื่องงี้ขึ้นก็ไม่แปลก ผมเคยมี นักศึกษาฝึกงาน เข้ามาในกลุ่มเหมือนกัน เค้าก็ไม่ได้ทักทายเหมือนกัน และ เหมือนจะมีปัญหาด้วย บรรยากาศก็ไม่ดีขึ้นมาเลย ผมก็เลยเปิด Meme ฮาๆ ให้คนในกลุ่มดู บรรยากาศก็ดีขึ้นมาทันที พอเป็นอย่างนี่หลายๆเดือนเข้า นักศึกษาฝึกงานก็เริ่ม พูดคุยกันมากขึ้น คงเริ่มชินแล้ว ทึ่อยากจะบอกก็คือ พี่นุ่ย ทำให้เรื่องเล็กๆต้องใหญ่ขึ้นมาเกินความจำเป็น ต้องแยกแยะให้ออก เรื่องงาน เรื่องส่วนตัว และ โลกออนไลน์ ในองค์กร ที่ผมทำงานอยู่จะมีแต่ ผู้ชาย(ในกลุ่ม) สิ่งที่จะพูดกันก็มีแต่ การทำงาน MEME และ เกม แบบมา Dota 2 มี But อะไรมันส์ๆบ้างวะ หรือ เดือนนี้ call of duty 4 ลดราคา 50% นะเล่นป่าว

อันนี้ไม่รู้เกี่ยวกับประเด็นนี้ด้วยไหมแต่เรารู้สึกเป็นปัญหาที่เราเจอ เราเป็นintrovert ซึ้งพูดตามตรงเราบอกคนอื่นยากมากเพราะคำว่าintrovert ในมุมมองการทำงานเป็นเหมือนคำหยาบคายยังไงไม่รู้ คนอื่นเขาดูไม่อยากได้เราเข้าทำงาน ดูอยู่ด้วยกันไม่ได้ ซึ้งจริงๆเราไม่ใช่ว่าเราไม่อยากเข้าสังคม แต่เราไม่กล้ามองหน้าไม่กล้าพูด คิดมาก สำหรับเรามันยากมากๆเลย แค่คุยกับพนักงานเซเว่นยังต้องท่องในใจว่าเราจะพูดอะไรกับเขา ประสบการณ์ที่เราเจอสมัยตอนเรียนมหาลัยคือ อาจารย์เข้ากับเราไม่ได้ 2 คน เรารู้สึกว่าเขาไม่ชอบเราตั้งแต่เเรกพบแล้วเราไม่กล้าพูดไม่กล้าแสดงตัวตน อาจารย์คนแรกคือพยายามหลีกเลี้ยงเรากับเพื่อนที่เป็นทรงเดียวกับเรา จนเรารู้สึกไม่โอเคเหมือนกัน พอปีหลังๆจึงต้องย้ายsection เพื่อไปเรียนกับอาจารย์ท่านอื่น ซึ่งอาจารย์คนนั้นก็ดูยินดีแบบไม่อยากสอนเราเช่นกัน อาจารย์คนที่สอง ขอเล่าสรุปๆว่า เขาให้เกรดตามความสนิทสนม เรากับเพื่อนทำ านออกมาทั้งเทอมไม่เเย่เลย ทำดี มีส่งตลอด แต่เราคุยสนิทไม่ค่อยได้ คะแนนออกมาแย่มากเลย (เรารู้สึกจริงๆว่าเขาไม่ให้เพราะเราเข้าสังคมไม่เก่งจริงๆนะ) เราเป็นแบบนี้ พยายามปรับเพื่อเข้าสังคมแล้วจริงๆ และยังรู้ว่าคงต้องปรับตัวอีกเยอะ แต่มันยากมากๆๆๆๆ เรายังอยากให้คนอื่นเข้าใจintrovert จากใจจริงๆว่า เราไม่ได้ไม่อยากเข้าสังคมจริงๆ อยากมีเพื่อนอยากมีอะไรเหมือนกัน แต่ความกล้าน้อยความกลัวในใจเยอะ

เราเป็นคนจำหน้าใครไม่ค่อยได้ค่ะ จำชื่อไม่ค่อยได้ด้วย55555 แล้วก็เป็นคนพูดน้อย ถ้าไม่สนิทแทบจะไม่พูดด้วยเลย แต่ถ้าเวลาทำงานเราจะไหว้ แล้วก็ยิ้มรับไว้ก่อนอะ เพราะส่วนตัวคิดว่ามันเป็นมารยาทที่ควรทำ

เราคนหนึ่งมีญาตินักเรียนมาพักอยู่ด้วย ใกล้จบม,6แล้ว เราเห็นมาตั้งแต่เด็กก็พูดคุยกันตลอดที่เจอกันสนิทกับครอบครัวเขา เมื่อต้องมาพักบ้านเดียวกัน เราอึดอัดใจมาก เธอกลับมาจะขึ้นห้องพักชั้นบนแล้วไม่ลงมาเลย จะลงมาเมื่อหิวหาอะไรกิน เราจะถามตลอดว่ากินข้าวไหม หิวไหม ลงมาคุยกันบ้างเธอพยักหน้ารับรู้ เธอก็เหมือนเดิม วันหยุดเธอก็อยู่แต่ห้องตลอดเราก็กลัวว่าเป็นอะไรหรือเปล่า แสนจะเป็นห่วง งานบ้านเธอไม่เคยช่ายทำ ถ้าบอกจะทำ กืนข้าวล้างแค่จานตังเอง แล้วขึ้นห้อง เธอซื้ออะไรข้างนอกมากินกินคนเดียวไม่แบ่งใครทั้งที่นั่งกินด้วยกัน มาอยู่บ้านเราให้อยู่ฟรีทุกอย่าง เราอึดอัดใจมากกับเด็กสมัยนี้ ขนาดหลานแท้ๆเรายังเป็นแบบนี้ ไม่มีความสัมพันธุ์กับคนใกล้ตัวเลย แต่เธอเรียนดี ได้ทุนเรียนฟรี

จากประสบการณ์ที่ทำงานของเราเคยส่งนักศึกษาฝึกงานกลับมหาวิทยาลัยแล้วนะคะ บางคนมันยากจริงๆ เรียกว่ามาเพื่อสร้างปัญหาให้องค์กร ไม่ใช่มาฝึกงาน ไม่ยอมปรับตัว ให้ทำอะไรก็บอกไม่ใช่หน้าที่ เช่น แขกมาติดต่องาน เราชงกาแฟให้แล้วบอกให้ยกไปเสิร์ฟ ไม่ยอมไป แล้วยังบอกหน้านิ่งๆ ว่าหนูไม่ได้มาฝึกงานแม่บ้านค่ะ อื้อหือออออ มั่นมากจ้า ไม่มีน้ำใจ ไม่เป็นมิตรด้วย เวลาน้องมา คนอื่นก็จะหาเรื่องออกจากห้องไปหมดเลย ไม่มีใครอยากอยู่ใกล้ มันอึดอัด สุดท้ายเจ้านายเลยส่งกลับ เราไม่รู้ว่าน้องคนที่อยู่ในข่าว เป็นแบบน้องที่มาฝึกกับเราหรือเปล่า แต่ถ้าไม่เกินทนจริงไม่มีใครเขาอยากบ่นหรืออยากส่งกลับหรอกนะคะ ทุกวันนี้จะรับเด็กฝึกงาน ถามก่อนเลย ถ้าให้ชงกาแฟ เสิร์ฟน้ำ จะถือมั้ยคะ ถ้าถือ ไม่รับค่ะ เข็ด 😂😂

ผลงานดีทุกอย่างแต่แพ้คนขี้ประจบประแจง (เข้าสังคมเก่ง) ปั้นหน้าเก่ง

สถานที่ฝึกงานแต่ละที่ก็จะมี mindset เรื่องการทำงานต่างกันเป็นธรรมดาครับ จะเน้นแค่ผลงานหรือเน้นทั้งงานทั้งมนุษยสัมพันธ์ก็แล้วแต่ การที่หัวหน้าและพนักงานคนอื่นๆพยายามชวนเด็กฝึกงานคุยก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร คนฝึกงานถ้าเป็นพวก introvert หรือ ขี้อาย อย่างน้อยๆก็ทักนิดๆหน่อยๆพอเป็นพิธีไม่ต้องเคารพหรือทางการก็ได้ แต่เท่าที่ฟังจากพี่ลัคพูดมาเหมือนน้องแกหยิ่งมากกว่า คือทำงานดีแต่ไม่คุยไม่สนคนที่จ้างหรือรุ่นพี่ที่ทำงานเลยมันก็ดูแย่ๆได้ แต่การที่น้องไม่ชอบอะไรแบบนั้นก็อาจจะมีเหตุผลหรือความไม่ชอบอะไรแบบนี้เป็นส่วนตัวอยู่ ซึ่งจะไปว่าน้องมันก็ไม่ได้ กรณีนี้ก็ความคิดของใครของมัน ก็แล้วแต่คนจะพิจารณาเลยเพราะนิสัยคนเรามันเอามาเทียบกันไม่ได้อยู่แล้วครับ

ไม่ได้เกี่ยวกับเจนเลย ผมเจนYเกือบเจนXด้วยซ้ำแต่เกิดช้าไปนิดนึง ผมก็มองว่ามันมีความหลากหลาย ตอนผมเป็น ผจก ร้านนึงผมก็ไม่เคยไปอะไรกับลูกน้องนะ แค่มีตักเตือนบ้าง(แหงดิพักเที่ยงกลับเข้างานบ่าย3มันต้องบ่นบ้าง) แต่เขาจะทำอะไรจะสูบบุหรี่ยาเส้น จะอะไรที่มันไม่ได้ไปเดือดร้อนคนอื่นผมก็ไม่ว่า เพราะแต่ละคนโตมาต่างที่ต่างถิ่นจะเอาบรรทัดฐานเราไปวัดเขาไม่ได้ มันก็จริงที่แต่ละองค์กรมีวัฒนธรรมต่างกันแต่คือ ไอ้เรื่องไม่ทักเนี่ยไม่เคยเจอนะถ้าไม่ใช่ในค่ายทหารอะ(เคยไปฝึกงานในค่าย ตำแหน่ง สกม. ทบ. อันนั้นอะต้องทักทุกคน) คือเอามาเล่ามาบอกใช่มันก็ทั้งถูกและผิดแต่มันก็สิทธิ์ของน้องเขา พอลบแล้วออกมาขอโทษมันก็ดี แต่อย่าเอาเจนมาอ้างสิ มันคนละเรื่องเดียวกันเลย แล้วที่ฟังจากเล่าๆมามันก็ปกติทั้งนั้นเพียงแค่ที่น้องเขาเรียนเสร็จโพสด่าอันนี้ต้องปรับความเข้าใจ (ตอนสมัยผมเรียนมหาลัยก็มีเพื่อนเคสนี้ แล้วอาจารย์แกมีเบอร์ผมจึงโทรมาถามว่าเพื่อนมีปัญหาอะไรกันรึเปล่า กลายเป็นผมต้องไปช่วยไกล่เกลี่ย ซวยเฉย....) ส่วนเรื่องไม่ทักไม่ทายแต่ผลงานเสร็จมันก็ไม่น่าอะไรเราก็ทำความเข้าใจน้องเขา ถ้าพวกงานแนวพรีเซ้นแต่เงียบๆอันนี้ว่าไปอย่าง แต่นี่น้องก็ทำงานดีไม่ใช่เหรอที่เขาว่า แค่เขาเข้าสังคมไม่เก่งน่าจะคุยกันดีๆก่อนนะไม่ใช่มาโพสแล้วลบแล้วมาขอโทษโดยอ้างเจน ผมว่ามันไม่น่าเกี่ยวกันหรอกเจนไหนนิสัยยังไง มันแค่ชื่อเรียกยุคสมัย

ผมว่าเท่าที่ฟังคุณหนุ่ยโพสมันเข้าใจและเห็นภาพมากเลยนะ และผมเข้าใจคุณหนุ่ยในทันที เด็กนักเรียน นักศึกษาสมัยนี้ กำลังมองคนรุ่นก่อน(จะว่าไปคุณหนุ่ยก็ไม่ได้แก่)แต่เป็นรุ่นก่อนได้ ว่าเป็นคนละรุ่นกับตน บางคนเลยเลือกที่จะไม่ปฏิสัมพันธ์กับรุ่นพี่กว่าไปเลย เพื่อเอาง่ายตัดปัญหา คุณหนุ่ยยกเรื่องนี้ขึ้นมา ผมว่ามันดีมากเลยนะ มันจะได้เริ่มมีการปรับตัว หรือทบทวนตัวเองมากขึ้น เด็กสมัยนี้จะเริ่มดื้อ อาจจะด้วยเรื่องของการเมือง(ที่จริงๆแล้วผมก็ข้างเดียวกับน้องๆนะ) ไม่ค่อยฟังใคร แต่เด็กยังไงก็ยังเป็นเด็ก ยังมีความคิดแบบไม่ใช่ผู้ใหญ่ คนที่มีความเป็นเด็ก แต่คิดว่าตัวเป็นผู้ใหญ่ คนพวกนี้น่ากลัวมากเลยนะ เพราะมันจะเป็นผู้ใหญ่แบบตื้นเขิน ที่มักจะตัดสินใจเรื่องโง่ๆได้ การทำงานในอนาคตของเด็กจบใหม่ ยังไงก็ต้องปฏิสัมพันธ์กับคนให้ได้ ไม่งั้นแทบจหมดทางเติบโต พฤติกรรมของน้องๆมันน่าเป็นห่วงมากเลยนะครับ ว่าจะอยู่ร่วมสังคมต่อไปยาก

เหตุผมมันอาจจะมีเยอะนะแบบ เขาอาจจะไม่กล้าทักนะ เวลาเจอคนแปลกหน้าเขาคงไม่กล้าไปทักในทันทีหลอกโดยเฉพาะในที่ทำงานที่มีคนอายุเยอะกว่าหลายคน หรือเหตุผลที่2 เขาอาจเป็นพวกส่วนตัวสูงไม่อยากยุ่งกับใครมากและไม่อยากให้ใครเข้าไปยุ่ง

หัวหน้างานคนนี้เป็นคนที่น่ากลัวมาก เอาตัวเองเป็นใหญ่ คิดว่าตัวเองสูงส่ง ฉันต้องช่วยเขา บลาๆ ทั้งๆที่มันไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ และการที่เขาไม่ทักมันไม่ได้ทำให้งานเสียหายอะ แล้วไปเรียกเขาน้องสาว คุกคามชัดๆ คนไม่รู้จักเขาไม่เรียกคนแบบนี้ แล้วเป็นอะไรอะ ต้องมาบังคับให้คนอื่นเหมือนตัวเอง ต้องร่าเริงเฮฮาแบบนี้ทุกคน พิมพ์เดียวกัน ทั้งๆที่เขาก็ทำงานได้ตามปกติไม่สร้างปัญหาให้ใคร ถ้าสมมติต้องทำงานร่วมกัน เชื่อว่าเขาไม่มีปัญหาหรอก นอกเวลางานก็ปล่อยเขาไป

ผมเข้าใจทั้งสองฝ่ายนะ ผมเป็นคนเจน Z ในมุมมองคือฝั่งเจ้านายเขาหวังดีและดูจากความรับผิดขอบก็ถือว่าหายาก แต่ก็นะ เขาก็ผิดที่เอาเรื่องมาแขวนแทนที่จะ คุยกับทางสถาบันหรือน้อง ถ้าถึงจุดนึงมันจะมีซักวันที่เด็กมันต้องรู้ตัวด้วยตัวเอง ส่วนฝั่งเด็กเองก็ไม่ได้ออกมาพูดอะไร แต่เขาคือเด็กฝึกงาน ยังไม่เคยออกสู่สังคม ยังต้องมีเรื่องให้เป็นบทเรียนอีกเยอะ ผมมองว่าจะเอาเรื่อง อินโทรเวิทมาพูดมันก็เป็นแค่ข้ออ้าง คนเราก็มีแค่ IN กับ EX อินโทรฯคนอื่นเขาก็ไม่มีปัญหา บางคนรู้ตัวดีก็มีวิธีที่จะป้องกันการเข้าใจผิด ผมมองว่าเด็กเจนใหม่ (ส่วนมาก เป็นพวกที่ จะโทษสังคมและคิดที่จะให้สังมาคอยเอาใจ คุมอารมไม่ค่อยได้ สมาธิสั้น สังคนต้องเข้าใจฉัน) คงเพราะปัจจัยหลายๆอย่างตามโลกที่โตมา แต่ก็เอาเถอะ เขายังเป็นแค่เด็ก ยังต้องใช้เวลาเพื่อเรียนรู้ มันจะมีพวกความคิดสุดโต่ง ในหลายๆด้าน ผมจะบอกว่า คิดได้ แต่อย่ามาอ้างสิทธิเสรีเอาแต่ใจ ถ้ายังอยู่ในสังคม ก็ต้องแยกแยะให้ได้ว่าอะไรเหมาะสม ถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็ควรอยู่ตัวคนเดียวให้ได้ โดยไม่เดือดร้อนสังคม เพื่อนร่วมงาน หรือ คนในครอบครัว

ต้องโทษพี่เลี้ยง (ผู้ควบคุมการฝึกงาน) ไม่รู้จักสอนน้องให้มีมารยาทที่ดีในที่ทำงาน บางทีเด็กมันไม่รู้ประสาจริงๆ ส่วนผู้ใหญ่ก็ขี้น้อยใจไป

คนมีอายุควรเข้าใจได้แล้วว่าการมีปฏิสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมงาน “ไม่จำเป็น” การมีปฏิสัมพันธ์ระหว่างการทำงานต่างหากที่จำเป็น จากที่กล่าวน้องทำงานดีแปลว่าเขาไม่ได้มีปัญหาให้การพูดกับเพื่อนร่วมงาน “เวลาทำงาน” กรณีแบบนี้เห็นได้ชัดกับสังคมญี่ปุ่นครับ ตราบใดที่ไม่ส่งผลเวลาทำงาน สิ่งที่ควรจะแก้จริงๆ คือ mindset ของเจ้าของบริษัทแล้วครับ คุณแค่ยัดเยียดการมีปฏิสัมพันธ์ให้กับเด็กโดยอ้างว่าจะมีปัญหาแค่นั้นเอง ต้องทักทายเจ้าของบริษัทเห็นหลายๆ คอมเม้นผมก็งงเหมือนกันว่ามันจำเป็นขนาดนั้นไหม คุณจ้างเขามาทำงานหรือจ้างเขามายกมือไหว้คุณกันแน่ สรุปให้เห็นภาพคือพวกคุณต้องการให้เขามีปฏิสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมงานในเวลาที่นอกเหนือจากเวลาทำงานเท่านั้นเอง ซึ่งผมมองว่าไม่จำเป็น

เข้าสังคมไม่เก่ง ไม่ชอบคุยไม่ว่านะคะ แต่ส่วนมากที่เจอคือ ไม่ทักไม่คุยเชิดๆ แต่พอโดนคนอื่นเชิดใส่บ้าง เล่นบทเหยื่อเฉย เหนื่อยจริมๆ คนหลากหลาย มากความ

จากประสบการณ์คนที่โดนไล่ออกจากฝึกงานกลางคันมาแล้วเลยนะ อะไรแบบนี้มันอินมากๆ (แต่คนละกรณีกับคนนี้นะ,จากเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องเท่าไหร่) ความคิดเห็นส่วนตัวในเรื่องนี้:เข้าใจว่าต้องทำความสัมพันธ์กับที่ทำงาน และการสื่อสารงานเป็นอะไรที่สำคัญมากๆ อันนี้ยอมรับว่าผิดจริง แต่ก็ไม่รู้เบื้องลึกว่าสภาพแวดล้อมจริงๆในบริษัทนี้เป็นยังไงเหมือนกันดูแล้วถ้าให้เข้าสังคมอาจจะเข้าได้ก็ได้ แต่ดูจากทัศนคติมันสุดโต่งไปรึเปล่าการที่ทำแบบนี้เหมือนการตัดคอกันชัดๆ การที่เค้าทำแค่นี้แล้วเอาเค้ามาแขวนและทำอะไรดูแบบเว่อร์มาก มันทำให้วุฒิภาวะและความน่าเชื่อดูหายไปเลย

ผมเป็นคนที่เข้าหาใครไม่เป็นเหมือนกัน ถ้าไปทำงานใหม่ๆ แต่ผมหาอะไรที่เราเหมือนเขาๆมาคุยกันอย่างเช่น เกมส์ น้ำท่อม บลาๆ มันจะได้สนิทเร็วขึ้นมาก คุยกันยาวเลย แต่ถ้าไม่มีอะไร ผมทักคุยยากเลย คิดไปเองนี่แหละปัญหา

Gen มันแทบไม่เกี่ยวไรกันเลยน่ะ มันอยู่ที่ความเป็นมนุษย์ที่เราจะเห็นคุณค่าของมันรึเปล่า ในสถานะการไหนๆ ก็แค่นั้นเอง เพื่อนผม ในสังคมไฟเย็น(คนเปลี่ยนระบอบ) ในสังคมที่ผมรู้จัก มีหลาย Gen หลายช่วงอายุมากๆ เราพูดคุยและอยู่ร่วมกันได้ บางทีก็ทะเลาะกันบ้าง แต่ทุกอย่างก็ขับเคลื่อนไปได้ เราช่วยเหลือกัน เข้าใจกัน เรื่อง Gen คือเรื่องขี้หมๅไปเลย เราอยู่ด้วยกัน โดยไม่ได้พึ่งกฏหมายเป็นที่ตั้ง แต่สิ่งที่เรายึดถือ คือ มนุษยธรรม

บริษัทส่วนใหญ่ จึงมีทดสอบจิตวิทยา EQ ก่อนสัมภาษณ์งาน เพื่อคัดกรองระดับความฉลาดทางอารมณ์และบุคลิกภาพของพนักงานก่อนเข้ามาทำงานกับคนอื่น บุคลิกภาพมีผลต่อบรรยากาศในการทำงานจริงๆน่ะ เราเคยตกสัมภาษณ์บริษัทกฎหมายชื่อดังย่านสาทร เพราะบุคลิกภาพของเราไม่ตรงกับคนในองค์กร ทั้งที่ข้อสอบข้อเขียนเราได้ 85 เต็ม 100 และ TOEIC ได้ 890 คะแนน แต่เราก็ไม่เสียใจน่ะ เพราะตอนนี้เราได้บริษัทใหม่ที่วัฒนธรรมองค์กร และ Lifestyle ตรงกับเราแล้ว

ผมอะคนนึง ไม่ชอบเข้าหาไครก่อน ไม่ค่อยชอบทักไคร ไม่สนิทก็ไม่คุย สนิทแล้วก็คุยเยอะ ทำงานเลิกงานกลับบ้าน แต่ก็เคารพรักทุกคนเสมอแค่ไม่ได้แสดงออก บางคน ทัก แฟรนลี่ แต่ไม่จริงใจมีเยอะเยะไป

ผมเป็น introvert เข้าสังคมไม่เก่ง สายตาก็แบบถ้าเวลาเดินผ่านคนใกล้ๆก็มองไม่เห็นเพราะเวลาเดินคือถ้าไม่โฟกัสคนข้างๆ คือรอบข้างจะเบลอๆ บางทีเดินผ่านเพื่อนไปแบบผมไม่เห็นจริงๆจนเพื่อนต้องทัก การเข้าสังคมสำหรับผมคือเป็นอะไรที่เหนื่อยมากกินพลังงานมาก ถ้าไม่ใช่เรื่องงาน เราก็ไม่อยากยุ่งกับใครอยากอยู่เงียบๆสงบๆมากกว่า

ผมก็เป็นแบบน้องนะ คือถ้าไม่ใช้คนที่อยู่แผนกเดียวกันหรือเคยคุยกันบ่อยๆผมก็ไม่ทักนะ แต่รู้จักชื่อแค่เคยคุยกันเรื่องงาน ถ้าเดินสวนกันผมก็ไม่ทักนะไม่ใช่หยิ่งหรืออะไรแค่ไม่มีอะไรจะพูดด้วย ไม่เคยพูดเรื่องอื่นๆกับเขาที่นอกจากเรื่องงานไม่ได้สนิทสนมกันพอจะเข้าใจไหม ทั้งหมดที่พูดผมไม่ใช่ผมเป็นคนไม่ดีนะแค่อาจจะเป็นคนพูดไม่เก่งก็แค่นั้น แต่วงการที่น้องฝึกงานอยู่เข้าใจว่าต้องมีความสามารถในการสื่อสารดีมากระดับหนึ่ง ก็จต้องค่อยๆปรับตัวไปนะครับเป็นกำลังใจให้ครับ

เราเข้าใจน้องที่มองไม่ค่อยชัดค่ะ ตอนเรียนมหาลัย เรามีปัญหาแบบนี้กับรุ่นพี่ในระบบโซตัส พออธิบายให้เขาฟังถึงปัญหาว่าเรามองไม่ชัด ก็เลยไม่รู้ว่าเป็นรุ่นพี่หรือป่าว เลยไม่ได้ทัก ไม่ได้ไหว้ หรือเหมือนมองข้ามรุ่นพี่ไป แต่พออธิบายไปแล้ว พี่เขาเหมือนไม่เข้าใจเราเลยค่ะ พร้อมกับตอบเราแบบประชดประชัน และก็ยังทำสีหน้าไม่พอใจใส่เรา ที่เราไม่ไหว้ ไม่เคารพ เหนื่อยใจจริงๆค่ะ 😥

ถ้ามีลูกน้องแบบนี้ทั้งหมดก็ดี เหมือนหุ่นยนต์ ก้มหน้าทำงานไป ไม่ต้องมีความสัมพันธ์กับองค์กร ทำงานไม่ดีก็ไล่ออกไม่ต้องเกรงใจ

ส่วนตัวมองว่าการไม่พยายามฝืนทำในสิ่งที่ไม่ชอบก็ไม่ใช่เรื่องผิด เราเป็นintrovertบางทีการต้องไหลตามให้เข้ากับสังคมต่างๆได้มันก็เหนื่อย ก็เลยพอจะเข้าใจคนที่ตัดสินใจไม่ฝืนแล้วทำตามใจตัวเอง ยังไงหน้าที่ของเขาที่ได้รับทำได้ดีก็ไม่มีปัญหาแล้ว แต่ที่มีปัญหาก็เพราะว่าสังคมที่ไปอยู่ไม่ใช่สังคมที่ใช่สำหรับเขา การที่เขาเป็นแบบนี้ทำให้ไม่ถูกใจสังคมบริษัทนี้ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีสังคมอื่นบริษัทอื่นมาถูกใจ ดังนั้นเราว่าก็เป็นสิทธิ์ของคนที่มาฝึกงานที่จะเปลี่ยนสังคมไปเรื่อยๆจนกว่าจะเจอสังคมที่ใช่ และก็เป็นสิทธิ์ของเจ้านายที่จะเลือกปฏิเสธเขาออกไป ไม่ใช่สิทธิ์ที่จะพยายามเปลี่ยนเขาด้วยการโพสต์แขวนแบบนี้ แต่คิดว่าดราม่ารอบนี้น่าจะทำให้เข้าใจแล้วว่าการแขวนไม่ใช่ทางออก

เรื่องบางเรื่องควรไปพูดกับน้องตรงๆให้ปรับปรุงตัว แล้วก็จบๆกันไปไม่ต้องเอากลับมาคิดต่อ ไม่ใช่ไม่ยอมพูดต่อหน้าแล้วเอาน้องมาแขวนในโลกโซเซียล

เห็นด้วยกับการที่บริษัทจะชี้วิสัยทัศน์​อย่างชัดเจน ต้องการคนแบบไหน อยากได้บรรยากาศ​แบบไหน อยู่แบบครอบครัว หรือ เน้นคุณภาพ​งาน บางคนเข้าสังคมไม่เป็น แต่ทำงานคนเดียวได้เป็นอย่างดี​มันมีอยู่จริง

ต้องการให้ทัก ไม่ได้ต้องการให้ไหว้ แต่การทักผู้ใหญ่โดยไม่ไหว้ ก็จะงงๆหน่อยมั้ย เพิ่มเติม: เข้าใจทุกคอมเม้นเลยนะค้า 💖ขอบคุณที่เข้ามาแลกเปลี่ยนกัน ส่วนตัวที่เคยเจอตอนฝึกงานคือ เจอครั้งแรกของวัน=ต้องไหว้เพื่อให้เกียรติ เพราะเขาอายุมากกว่าและไม่ได้สนิทกัน แต่ละหว่างวันไม่ได้เป็นคนที่ชอบชวนคุยสัพเพเหระค่ะ ตั้งใจทำแค่งานให้ออกมาดีเป็นพอ

เอาง่ายๆ คุณนุ้ย ไม่เหมาะร่วมงานกัน เราเข้าใจคุณนุ้ยนะ และเข้าใจน้องสองคน

ในมุมมองของผม ผมคิดว่าเราไม่ควรไปเอาบุคลิกส่วนบุคคลมาเป็นประเด็น เพราะในเมื่อมันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับผลงาน และอีกอย่าง เมื่อเขาจบจากเราตรงนี้ไปแล้วก็เป็นเรื่องของเขาแล้ว ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรา ชีวิตของเขาจะเป็นขาขึ้นหรือขาลงก็ขึ้นอยู่กับตัวเขาแล้ว ไม่ใช่เราไปทำร้ายเขาแบบนั้น (หมายถึงโทรไปฟ้องที่โรงเรียนให้อาจารย์ทราบ หรือหักคะแนนที่มาฝึกงาน) แต่ถ้าทางองค์กรต้องการแบบนั้น ก็น่าจะประกาศให้ทราบตั้งแต่แรกเลยว่า ทางองค์กรของเราไม่เน้นเรื่องประสิทธิภาพการทำงาน เน้นอย่างเดียวคือการเข้าสังคมในองค์กร

ตอนเราไปฝึกงาน เราไหว้หมดทุกคนไหว้ซ้ำคนก็ช่างแม่ง สวัสดีเช้าบ่าย5555 เพราะเราไม่รู้ว่าใครถือไม่ถือเรื่องนี้ ไหว้ไว้ก่อนเลย ไม่อยากเป็นปัญหาทีหลัง+อาจารย์กำชับไว้ด้วย

โลกของคนแต่ละคนที่เจอมาไม่เหมือนกัน ให้เวลาเด็กหน่อยครับ จู่ๆจะสอนเขาทันที มันจะทำให้เขาอึดอัด และเกลียดการเข้าสังคมได้ มันส่งผลถึงอนาคตเขามากนะ ถ้าไปฝืนเขา เมื่อถึงเวลาที่เขาพร้อม เขารับรู้ปัญหาในชีวิต เขาจะแก้ไขมันเอง เพราะแต่ละคนเจอประสบการณ์ชีวิตในสมัยเด็กไม่เหมือนกัน

คนที่เป็น social anxiety แบบเรา เจอเจ้านายแบบพี่หนุ่ย คือฝันร้ายเลย

คุณหนุ่ยเป็นคนเก่งมาก............เเต่ยุคหลังๆนี่เด็กของเรานี่ติดโทรศัพย์ตั้งเเต่เด็กๆจนทำให้ทักษะการเข้าสังคมลดน้อยลงมาก เเค่การซื้อของพูดคุยกับเเม่ค้าก็เเทบไม่มี ยุคนี้เขาสั่งเเกรบเเล้วนั่งรอในคอนโดเเคบๆ โลกส่วนตัวสูงมาก..................เก้าสิบเปอร์เซนเป็นอินโทรเวิร์ด บางคนเป็นเเบบรุนเเรงทำงานได้ยาก .......ปัญหาสังคมจะมาอีกเยอะ...........อยากให้คุณหนุ่ยลองศึกษาเรื่องนี้เเล้วมาพูดเตือนสังคมเเละพ่อเเม่เด็กๆกันก็ดีนะครับ...........

เข้าใจทั้งสองฝ่าย แต่ถ้าไม่สนใจก็อาจจะได้คนที่ทำงานดีอีกคนเพิ่มแต่ บรรยากาศงานมันก็จะไม่ค่อยดี เพราะฝ่ายนึงก็ต้องให้ทักส่วนอีกฝ่ายไม่ทักก็ได้ป่าว ก็กูทำงานได้ดีอะแค่นั้นก็คงพอแล้วอะไรแบบนี้

การทักทายมันคือการเริ่มต้นทีดีที่สุด ใครจะไปรู้อยู่ๆคุณไปทัก CEO รวยระดับหมื่นล้าน แล้วคุณคุยกับเค้าถูกใจ คุณอาจได้เข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในนั้นก็ได้

ส่วนตัวผมเห็นด้วยกับพี่หนุ่ยนะ เราคิดว่ามารยาท​ทางสังคม​เป็นสิ่งที่สำคัญ​มากๆไม่ว่าจะยุคไหนหรือgenไหน เราไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกันว่าตัวเองเป็น In หรือ Ex ส่วนเราตัวเป็นคนไม่ค่อยพูด แต่เวลามีใครมาคุยด้วยหรือทักทาย เราก็จะยิ้มกลับไปหรือแค่ก้มหัวพอทักทายนิดๆ มันสร้างบรรยากาศ​ที่ดี สร้างสังคม​ที่ดี ที่อย่างน้อยเราก็ไม่เมินเขาแล้วก็ถือเป็นการสร้างมนุษยสัมพันธ์​ที่ดีด้วย

ที่ญี่ปุ่นมีมานานแล้วนะ คนประเภทที่จะพูดด้วยเฉพาะเวลาอยู่ใน โรงเรียน หรือ ที่ทำงาน แต่เวลาเจอกันข้างนอกคือไม่สนใจเลยไม่ทักไม่คุยด้วยเลย. ไม่ได้บอกนะว่ามันดีหรือไม่ดี เห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย เรื่องนี้มันแล้วแต่จริตของแต่ละคนเลย ว่าโอเคหรือไม่โอเค คิดว่าอีกหน่อยเวลาสมัครงานหรือเข้าองค์กรไหน คงต้องระบุเรื่องนี้ลงไปด้วยแล้วหละ หรือ ต้องมีที่ทำงานสำหรับคนแต่ละประเภทไปเลย เพื่อเป็นการตัดปัญหา

อันนี้ไม่รู้ว่าของทุกคนรึเปล่า แต่ถ้ามาทักก็ตอบได้ ตอบแล้วก็ไปทำงานของตัวเองต่อ เพราะบางครั้งไม่รู้จะพูดอะไรต่อก็มี (เพราะพึ่งเข้ามาใหม่) และก็ไม่ใช่คนที่จะต้องเดินไปทักนั่งคุยนู้นนี่นั้นอะไรเเบบนั้นด้วย บางคนอาจจะคิดว่าเรานิสัยไม่ดีด้วยซ้ำ... หรืออีกอย่างคือ อยากทักนะเเต่ไม่รู้จะเริ่มคุย หรือเริ่มต้นทักยังไงดี มันรู้สึกเกรง สุดๆ

ผมว่าทักก็ดี ไม่ทักก็ชั่ง ทำงาน คอมพีส ร่วมงานเฉพาะหน้าไม่มีปัญหา ก็โอเคครับ เพราะบางครั้งก็ไม่ได้อยากก้าวข้าวเส้นไปใช้เวลาร่วมกันในชีวิตส่วนตัว

บางทีไม่ใช่ว่าต้องไปคุยทักทายขนาดนั้น ถึงสายตาสั้นเข้าตึกไปยกมือไหว้ไว้ก่อนใครก็ช่างมันก็ทำให้บรรยากาศดีขึ้นแล้ว นี่เวลาเจอญาติจำลำดับศักดิ์อะไรไม่ได้เลย ยกมือไหว้อย่างเดียวแล้วเดินไปเลยจบ แค่นี้แหละ การไหว้มันดีอย่างนี้เอง ถ้าเราเคารพเราะก็ไหว้สวยบรรจง ไม่ซีเรียสก็ยกไหว้แบบรวดเร็วแต่ต้องท่าสวยนะ ส่วนตัวเรานะถ้าฝีมือเท่ากันคนนี้ทักเราทุกวัน คนนี้ไม่ทักเราก็เลือกคนทักเราก่อน มันเป็นคอนเนคชั่นอย่างนึงน่ะ เราเข้าใจว่าที่คุณหนุ่มโพสไม่ใช่ว่าจะประจานหรือแขวน แต่เค้าคงเห็นเด็กรุ่นใหม่เป็นแบบนี้เยอะอยากเตือนด้วยความหวังดีแหละ ถ้าเป็นคุณๆจะสื่อสารออกมาแบบไหน บอกตามตรงว่ามุมมองความคิดของแต่ละเจนนี่มันแตกต่างกันจริงๆ แต่ก็พยายามจะเข้าใจอยู่นะ

ก็ต้องแยกแยะด้วยว่ามาทำงานเพื่อเอาเงินเดือนไม่ได้มาคุยเพื่อเอาเงินเดือน ถ้าทำงานตัดต่อทำงานตั้งแต่เช้าถึงเย็นไม่มีเวลาพักเลยก็ไม่มีใครอยากจะคุยเพราะมันเสียเวลาเอาเวลากลับบ้านไปนอนพักดีกว่าก็บอกอยู่นี่ว่าเวลาทำงานไม่มีปัญหาอะไรเลยแต่แค่ว่าไม่ได้คุยเล่นอะไรด้วยออกมาโพสต์แบบนี้ไม่มืออาชีพเลยทำงานปกติไม่มีปัญหาแต่แค่ไม่ได้คุยเป็นจริงเป็นจังด้วยก็ไม่พอใจออกมาโพสต์อย่างนี้ไม่มีมารยาทเลยไม่ใช่ทุกคนที่เขาอยากจะคุยด้วยเพราะไม่ได้สนิทแล้วก็บังคับไม่ได้ด้วยว่าจะให้คนอื่นมาสนิทด้วย บางอยู่ด้วยกันมานานคน 3-4 ปีถึงจะยอมคุยเล่นด้วยมันขึ้นอยู่กับแต่ละคนถ้าไม่อยากคุยก็อย่าไปบังคับถ้าจะคุยก็ควรจะคุยเรื่องที่เป็นจริงเป็นจังไม่ใช่คุยเล่นไปเรื่อย เรื่องที่แอบโพสต์ด่าลับหลังมีคนในห้องทำแต่ไม่ได้แปลว่าจะทำทุกคนก็ต้องแยกเป็นคนๆไป

เคยไปฝึกงาน เราต้องเดินไหว้ทุกคนเลยหรอ พอเจอหน้าค่อยสวัสดีก็ได้ หวังให้เดินไหว้ทั้งตึกเลยมั้ง

ทำงานกับคนอื่นมันก็ควรมีปฎิสัมพันธ์กับคนรอบข้างบ้าง เราทำงานกันเป็นทีมไม่ใช่ทำงานแบบฉายเดี่ยว การพูดคุยปรึกษาปัญหาต่างๆภายในองค์กรอ่ะเป็นสิ่งที่ควรทำอยู่เพียงภายใน ไม่ใช่อะไรๆก็มาโพสแขวนลงโซเชี่ยล มีอะไรก็เคลียกันตรงๆเลยจะดีกว่า จะได้เคลียใจและเข้าใจกันมากขึ้น ผู้น้อยก็ควรมีสัมคารวะ ผู้ใหญ่ก็ควรเป็นแบบอย่างที่ดีและไม่แข็งกร้าวมากเกินไปกับผู้น้อย

มันคือ "สังคม" การทำงาน นั้นก็หมายความว่า ก็จะต้องมีการพูดคุยกันบางในหมู่กลุ่มคณะที่ทำงาน ไม่ว่าจะเป็นงาน หรือ เรื่องทั่วไป ถ้าหาก หนุ่ย แบไต๋ มาโพสแบบนี้ นั้นแปลว่าระดับการคุย คือ ไม่พูดเลยแบบหุ่นยนต์ เวลาที่เราจะส่งมอบงานให้ เราจะรู้รึป่าวว่า งานนี้เกินมือรึป่าว ต้องการคนช่วยมั้ย ต้องหาแหล่งจากไหน แล้วสุดท้าย ก็มาโพสบ่นในโซเชียลยังไงละ เหมือนที่อาจารย์โดนเด็กตบหัวลับหลัง เพราะ ขาดการสื่อสาร ผมเชื่อว่าสังคมการทำงาน จะคุยเรื่องงานอย่างเดียวก็ได้ แต่มันจะไม่มีคุยทางซ้าย คุยทางขวา ในตัวงานบ้างหรอ? ค่ะ...ครับ...อย่างเดียวหรอ งงอ่ะ .......มันก็น่าคิดนะ.......นิสัยส่วนตัวก็เรื่องนึง แต่ในที่ทำงานต้องมีการสื่อสารประสารงานมั่งสิ นี้รอให้แต่พี่เค้าป้อนงานงั้นหรอ แล้วไม่คุย พี่ๆที่ทำงานก็เลยไม่รู้ว่าจะส่งงานให้ฝึกยังไง เด็กมาเก็บเกี่ยวประสบการณ์แต่ไม่ร้องขอ มันก็เหมือนกับลูกนกหิวแต่ไม่ร้องให้แม่นกป้อนอาหาร ลูกนกก็น่าจะตายนะ เพราะแม่นกไม่รู้ว่าต้องการรึป่าว แล้วสุดท้ายก็จะมาบ่นๆในโซเชียลว่า ที่แบไต๋ไม่สอนอะไรเลยให้แต่ทำงานแล้วไม่บอกอะไร

ประเด็นคือถ้าเค้าเอามาแขวน แล้วเสียงชาวเน็ตอยู่ข้างเขาชัดเจน แล้วทัวร์ไปลงน้องฝึกงาน น้องฝึกงานจะรู้สึกยังไง โชคดีที่ชาวเน็ตเสียงแตก เลยกลับตัวกลับใจมาขอโทษ ที่จริงองค์กรก็ควรรู้นะว่าตัวเองมีอิทธิพลขนาดไหน ถ้าเกิดโพสต์ออกไปตรงๆ แบบนั้น แล้วมาบอกว่าอยากทำความเข้าใจเจนนั้นเจนนี้ เราว่าไม่ใช่อ่ะ เรื่องแบบนี้มันควรเอาไปคุยกันเองดีกว่าไม่ใช่มาแขวนตั้งแต่แรก หรือไม่ถ้าโพสต์ถามความคิดเห็นก็มีหลายวิธีที่ไม่พาดพิงน้องฝึกงานตรงๆ บุคลิกคนมันไม่เหมือนกันค่อยๆ เกลาๆ กันไป โชคดีที่ชาวเน็ตเสียงแตกเลยออกมาขอโทษ

เราเป็นพี่เลี้ยง.เด็กฝึกครั้งแรกในชีวิต..น้องน่ารักมาก

มันคือมารยาททางสังคม ต่อให้คุณทำงานเก่งแค่ไหน คุณก็ทำคนเดียวไม่ได้ มนุษย์เป็นสัตว์สังคม มันคือการเข้าสังคม สมมุติว่าวันนึงคุณเติบโตขึ้นเป็นประธานบริษัท แล้วคุณรับแต่พนักงานที่ทำแต่งาน เวลาพักไม่คุยกันเลยนอกจากเรื่องงาน เดินผ่านกันก็ไม่ทักทายกันเลย คุณคิดว่าบรรยากาศในที่ทำงานจะเป็นอย่างไร เราเป็นมนุษย์ไม่ใช่หุ่นยนต์ ผมว่างานไม่ใช่คำตอบของชีวิต ความสุขที่ได้ทำงานที่เราชอบมีเพื่อนร่วมงานที่ดีต่างหาก

ผมเองก็เป็นอินโทรเวิร์ตครับบอกเลยว่าการที่ต้องไปคุยกับคนอื่นๆที่ไม่สนิทเนี่ยสำหรับผมมันคือสงครามขนาดเล็กๆเลยนะ แบบถึงเขาจะเข้ามาคุยแบบเป็นมิตรแล้วนะแต่เราก็ทำได้แค่อืม ครับหรือตอบตามมารยาท ไปแค่นั้นเองแค่แบบไม่ได้หยิ่งหรืออะไรแต่คือแบบไม่ไหวครับไม่ใช่แนวทางในชีวิตของผมเลย กว่าจะมาคุยกันได้จริงๆก็ผ่านไปเกือบครึ่งปีแล้วยังดีที่เรียนคณะเดียวกันเลยมีเวลาเจอกันบ่อยเลยสามารถปรับจูกันได้

เพิ่งเคยได้ยิน แบไต๋ ก็วันนี้ล่ะ ก่อนหน้านี้ไม่รู้จัก สมัยนี้แม่งเยอะจริงๆบริษัทเนี่ย งานดีก็จะเอา งานนอบน้อมก็ต้องการ

เข้าใจที่ หนุ่ย สื่อสาร ถือเป็นคำเตือนต่อคนรุ่นใหม่ คนที่กำลังเข้าสู่สังคมทำงาน ถ้าเจอคนชอบเอาเปรียบนะ ได้แต่ทำงานไม่หยุดแน่ๆ เจอคนเตือนยังดี แต่ถ้าเจอคนคอยแทงนะ ยับ อยู่ให้ได้ละกันนะ วัยรุ่น

คือต้องการคนที่มีปฏิสัมพันธ์กับคนในทีมเข้าใจ แต่ไม่ต้องมาโพสแขวนได้ไหมล่ะ แก้ง่าย ๆ ก็แค่ ครั้งหน้ารับคนแบบที่เขาพูดคุยเก่งอาธยาศัยดี ๆ ไม่ต้องไปคิดแทนคนอื่น ว่าเขาจะแย่ในอนาคต ที่ทำงานผมก็เห็นมีเด็กไม่ค่อยทัก ไม่มองหน้า แต่ทำงานได้ก็อยู่ได้ปกติ KPI ก็ดี งานก็แจ่ม ก็ไม่เห็นมันจะเป็นอุปสรรค์ ถึงเวลาพูดพรีเซ็นต์มันก็ทำได้ไม่มีปัญหา มีแค่มันไม่ค่อยคุยกับคนอื่นนอกจากเรื่องงาน เดินผ่านก็ไม่มอง แค่นั้นเลย ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ หัวหน้าผมก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่มันทำงานได้ไม่มีปัญหา โฟลงานไม่ช้าก็พอละ คือมันมีที่ทำงานที่แล้วแต่คน ไม่ใช่ว่าทุกที่ ทุกทีม ทุกคนจะต้องการคนอาธยาศัยดี แต่ถ้าที่ไหนต้องการคนอาธยาศัยดีก็แค่เพิ่มเป็นหนึ่งในคุณสมบัติตอนสัมภาษแค่นั้นง่าย ๆ เลยจบ ไม่จำเป็นต้องเอาเรื่องมาโพส 5555 โคตรงงเรื่องง่าย ๆ แค่นี้เองไม่วุ่นวายด้วย

พี่ลัดฟ้าสรุป​ข่าว​ได้ดี​มีเหตุผล​มากมาย​ขอบคุณ​จาก​ใจจริง​นะครั​บ​เลิฟยู​

ผมทักทายนะเวลาฝึกงาน แต่ส่วนใหญ่ที่เจอ เวลาเราทักไอ้พวกที่เราทักมันจะเสือกเรื่องของเรา คือทักมันไม่ได้หมายความว่าให้มันมาเสือกหรือมาถามเรื่องส่วนตัว แล้วคนที่อยากให้เขาทักงะมั่นใจมั้ยว่าจะไม่ไปเสือกเรื่องส่วนตัว ...."บางคนเงียบเพราะไม่อยากถูกเสือกถูกถามเรื่องส่วนตัวไง".... ทุกครั้งที่ผมอุส่าทักทายแล้วมีคนมาถามเรื่องส่วนตัวผมแทบไม่อยากทักมันอีก อยากจะด่าเลยว่าอย่าเสือกแต่ยังเกรงใจไม่ด่าออกมา

ที่คุณหนุ่ยบอกว่าคนแบบนี้ในสังคมแบบนี้กำลังเพิ่มขึ้นก็หมายถึงสังคมกำลังเปลี่ยนไงครับ ในอนาคต คุณหนุ่ยก็จะกลายเป็นคนที่ต้องโดนแขวนแทนเพราะแปลกแยก ระหว่างที่เขากำลังทำงานกันอย่างตึงเครียดและเร่งรีบ คุณจะเดินไหว้เดินคุยให้ครบทั้งบริษัทเลยไมละครับ จริงๆมันก็มีหลักการใช้คนนะ ทำให้มันถูกที่และถูกเวลา การที่เด็กฝึกงานทำงานดีอย่างที่คุณว่าก็หมายถึงมีการประสานงานที่ดี ไม่งั้นคงพังตั้งแต่เริ่มเพราะไม่เข้าใจกันไปแล้ว

คือรู้ว่าต้องเข้าสังคม เเต่ผู้ใหญ่เเบบคุณเข้าใจอะไรไหมการเอาเด็กมาเเซะ มาเป็นบั่นทอนจิตใจ เด็กเเค่ไหน บางคนก็เจออะไรมาไม่เหมือนกันจิตใจก็ต่างกัน ทำไมไม่พูดกันตรงๆ ถึงพูดตรงๆเเล้วเขาไม่ย่อมก็ไม่ควรมาโพสต์เเซะเเบบนี้ เเต่ทำตัวให้หน้าเคารพ ยังดีกว่าบังคับ ให้เคารพ ผู้ใหญ่มันก็กันเเบบนี้ไง ส่วนน้อยเท่านั้นที่จะตัวหน้าเคารพ ถึงมันเป็นมารยาททางสังคมเเต่ไม่ควรทำเเบบนี้ เอาจากประสบการณ์ผมเลย คือผมไหว้สวัสดี เเต่ครูไม่ไหว้กลับเเถมทำตาเหมือนคนไม่รู้จักอย่ามาไหว้ ผมให้เพื่อนลอกการบ้านเบสิกๆ เลยผมก็สั่งโดนรายงาน เเถมให้ผมเกือบติด 0 อันนี้ยังไม่เป็นไร เเต่ครูเขาเวลาคุยกับพ่อเเม่ผม ยิ่งคำถามรัวๆ ทำให้ผมตอบไม่ได้ เเถมเอาผมไปเเซะในห้องเรียนอีกถึงครูเขาไม่ได้เอ่ยชื่อเเต่ทุกคนก็รู้ว่าเป็นใคร ผมเลยเขียนคำหยาบลงไปในชีทเรียนพิเศษอาจาร์ เเล้วอาจาร์จับได้ ครูประจำฉันผมเลยเรียกไปพูดในห้องที่สอนอยู่ทำให้คนในห้องรู้หมด เเละยังมาขู่พ่อเเม่ผมอีก ว่าถ้าไม่ไปขอโทษจะให้ลงทัณฑ์บน อย่างสองหลังนี้ผมผิดเองเเต่ควรใช่ทางเลือกที่ดีกว่าไม่ใช่หรอ เเบบเรียกไปคุยกันดีๆ

ยังจำคำพูดของตนขับรถโดยสารประจำทางได้ขึ้นใจ “ถ้าจะด่าลูกน้อง อย่าด่าต่อหน้าคนอื่น เรียกไปด่าส่วนตัว”

อาจจะเป็นคนที่โลกส่วนตัวสูงครับ แฟนผมก็เป็นเข้าสังคมไม่เก่งเลย และแฟนก็เป็นคนชอบทำหน้าบึ้งอยู่แล้ว ทำให้คนนอกมองด้วยความไม่ชอบ แต่สำหรับผม นางนิสัยดีนะยิ่งกับคนสนิท กับคนไม่สนิทนางไม่แคร์อยู่แล้ว และนางก็ไม่ชอบทำงานร่วมกับผู้อื่น เพราะไม่เก่งเรื่องความสัมพันธ์และการเข้าสังคม

ผมเป็นคนหยิ่งยโสละมั้ง ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยสนใจคนอื่น จะมีคนสนิทไม่กี่คนละ แล้วจำใครไม่ค่อยได้ถ้าไม่ได้สนิท หรือคลุกคลีกัน ยกตัวอย่าง สมมุติว่า ผมเจอคน ชื่อ เอแล้วกัน เอเป็น แม่บ้าน ที่หนึ่ง ผมจำเธอได้ ที่ทำงาน แต่ผมไม่ได้สนิทสนม นะ ถ้าผมไปเจอ เอ ที่ตลาด ผมจะนึกคนนี้คุ้นๆ เคยเจอที่ไหน แต่นึกไม่ออก ประมาณนี้ แล้วมีเพื่อนสมัยเรียนหลายคน ที่มาทักผม แต่ผมจำไม่ได้ในตอนแรก มีคนนึง หนักเลย เพื่อนสมัยประถม ชื่อ นัด ตอนประถมสนิทกันพอสมควร แต่พอโตก็แยกย้าย ไม่ได้เจอกันหลายปี ผมไปทำบัตรประชาชน เจอนัด เป็นเจ้าหน้าที่ ทักผมแบบ เพื่อนที่ไม่เจอกันนาน แต่ผมจำไม่ได้ ระหว่างรอคิวก็นั่งนึก ว่าใครว่ะ แล้วก็รู้สึกผิดนิดนึงที่เราจำเขาไม่ได้ แล้วก็นึกจนออก แล้วก็คุยกัน สัพเพเหระ แล้วก็แยกย้าย ก็ไม่ได้เจอกันสักพัก แล้ววันนึงบังเอิญไปเจอกันร้านค้า นัดก็เขามาทักผมอีก แล้วผมก็จำไม่ได้อีก จนนัดพูดกับผมว่า มึงจำกูไม่ได้ไม่เป็นไร กูจำมึงคนเดียวพอ รู้สึกผิดมาก จนรู้ตัวเองว่าเรามีปัญหาเรื่องจำคน

ภิกษุทั้งหลาย!  ความจริงอันประเสริฐ มีสี่อย่าง เหล่านี้ สี่อย่างเหล่าไหนเล่า ? สี่อย่างคือ ความจริง อันประเสริฐคือทุกข์ ความจริงอันประเสริฐคือเหตุให้ เกิดทุกข์ ความจริงอันประเสริฐคือความดับไม่เหลือ ของทุกข์ และความจริงอันประเสริฐคือทางดำเนินให้ถึง ความดับไม่เหลือของทุกข์. ภิกษุทั้งหลาย!  ความจริงอันประเสริฐคือทุกข์ เป็นอย่างไรเล่า ? คือ ขันธ์อันเป็นที่ตั้งแห่งความยึดมั่นถือมั่นห้าอย่าง. ห้าอย่างนั้นอะไรเล่า ? คือ รูป เวทนา สัญญา สังขาร และวิญญาณ. ภิกษุทั้งหลาย!   อันนี้เรากล่าวว่า ควา มจริงอันประเสริฐคือทุกข์. ภิกษุทั้งหลาย!  ความจริงอันประเสริฐคือเหตุ ให้เกิดทุกข์ เป็นอย่างไรเล่า ? คือตัณหาอันใดนี้ ที่เป็นเครื่องนำให้มีการเกิดอีก อันประกอบด้วยความกำหนัด เพราะอำนาจแห่งความเพลิน มักทำให้เพลินอย่างยิ่งในอารมณ์นั้นๆ ได้แก่ ตัณหาในกาม (กามตัณหา) ตัณหาในความมีความเป็น (ภวตัณหา) ตัณหาในความไม่มีไม่เป็น (วิภวตัณหา). ภิกษุทั้งหลาย!   อันนี้เรากล่าวว่า ความจริงอันประเสริฐคือเหตุให้เกิดทุกข์. ภิกษุทั้งหลาย!  ความจริงอันประเสริฐคือความดับ ไม่เหลือของทุกข์ เป็นอย่างไรเล่า ? คือความดับสนิท เพราะความจางคลายดับไปโดย ไม่เหลือของตัณหานั้น ความสละลงเสีย ความสลัดทิ้งไป ความปล่อยวาง ความไม่อาลัยถึงซึ่งตัณหานั้นเอง อันใด. ภิกษุทั้งหลาย!   อันนี้เรากล่าวว่า ความจริงอันประเสริฐคือความดับไม่เหลือ ของทุกข์. ภิกษุทั้งหลาย!  ความจริงอันประเสริฐคือทาง ดำเนินให้ถึงความดับไม่เหลือของทุกข์เป็นอย่างไรเล่า ? คือหนทางอันประเสริฐ ประกอบด้วยองค์แปด นั่นเอง ได้แก่สิ่งเหล่านี้คือ ความเห็นชอบ ความดำริชอบ การพูดจาชอบ การงานชอบ การเลี้ยงชีพชอบ ความเพียรชอบ ความระลึกชอบ ความตั้งใจมั่นชอบ. ภิกษุทั้งหลาย!   อันนี้เรากล่าวว่า ความจริงอันประเสริฐคือทางดำเนินให้ถึง ความดับไม่เหลือของทุกข์. ภิกษุทั้งหลาย!  เหล่านี้แล คือความจริงอันประเสริฐ สี่อย่าง. ภิกษุทั้งหลาย!  เพราะเหตุนั้นในกรณีนี้ พวกเธอ พึงทำความเพียร เพื่อให้รู้ตามเป็นจริงว่า “นี้เป็นทุกข์ นี้เป็นเหตุให้เกิดทุกข์ นี้เป็นความดับไม่เหลือของทุกข์ นี้เป็นทางดำเนินให้ถึงความดับไม่เหลือของทุกข์” ดังนี้เถิด.