ฟังเรื่องนี้จบ คุณจะปลงและเข้าใจได้ ในทุกๆภพทุกอดีตชาติที่ผ่านมา กับทุกข์สุข บุญกรรมและบุพเพสันนิวาส 

#เรื่องพญาครุฑถูกพยาบาท กาลครั้งหนึ่งมีพญาครุฑองค์หนึ่ง เมื่อยามที่เสวยสุขอยู่ในวิมาน หน้าตาของท่านก็จะสะสวย สวยงาม เพราะมีศักดิ์เป็นเทวดา (ไม่มีครุฑผู้หญิงเพราะเป็นเทวดา ไม่ใช่นางฟ้า) แต่เมื่อบินออกจากวิมาน ก็จะกลายร่างเป็นครุฑโดยอัตโนมัติ แต่ถ้ากลับเข้าวิมานก็จะกลายร่างเป็นเทวดาทันที อยู่มาวันหนึ่ง พญาครุฑองค์นี้ก็เหาะออกจากวิมานไปเจอหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งมีรูปร่างหน้าตาสวยงามมาก ผิวพรรณผ่องใส ผมยาว ซึ่งเธอกำลังจะเดินอาบน้ำที่สระใหญ่ เมื่อพญาครุฑเห็นนางเข้า ก็มีจิตใจปฏิพัทธ์ รักใคร่ ยินดี จึงบินเฉี่ยวรับเอานางไปด้วย (คราวนี้ครุฑไม่ได้ยุดนาค แต่ยุดนางเอาไปแทน) ไปอยู่ที่วิมาน ทั้งสองก็อยู่ร่วมกันฉันสามีภรรยา และเนื่องด้วยพญาครุฑเป็นเทวดาซึ่งไม่มีกายหยาบแบบมนุษย์ การอยู่กันฉันสามีภรรยาจึงเป็นไปในด้านจิตใจแต่เพียงอย่างเดียว แบบที่เทวดานางฟ้าครองคู่กันบนสวรรค์ ไม่เหมือนการครองคู่กันแบบมนุษย์ ทั้งสองก็อยู่ร่วมกันไปได้ไม่นานนัก สตรีผู้เป็นภรรยาก็เริ่มแก่วัน แก่คืน แก่เดือน แก่ปี แก่ไปเรื่อย ๆ ผมที่เคยดำขลับก็เริ่มขาว ผิวพรรณที่เคยผ่องใสก็เริ่มเศร้าหมอง ฟันที่เคยงดงามก็เริ่มหลุดไปทีละซี่ ๆ ทุกอย่างก็เริ่มเสื่อมโทรมไปในขณะที่พญาครุฑยังมีรูปร่างหน้าตาคงเดิม พญาครุฑเห็นเข้าก็จิตใจเศร้าหมองว่าทำไมภรรยาของเราอยู่ด้วยกันแค่เดี๋ยวเดียวก็แก่ (แป๊บเดียวจริง ๆ อย่าลืมว่าสวรรค์นั้นเวลานานซึ่งต่างจากในโลกมนุษย์อย่างยิ่ง) พญาครุฑ 'ต๊กกะใจ' ว่านางที่เป็นที่รักใคร่ กลายเป็นอะไรก็ไม่รู้ แล้วเขาเที่ยวตามหาว่า "น้องหญิงอยู่ไหน? น้องหญิงของฉันอยู่ที่ไหน?" ส่วนน้องหญิงผู้เป็นภรรยาที่หน้าตาเหี่ยวย่นก็บอกว่า "ดิฉันอยู่นี่เจ้าค่ะ" พญาครุฑก็มาพิจารณามองอีกรอบ แล้วก็ปฏิเสธว่า "ไม่ใช่.. น้องหญิงของฉันอยู่ที่ไหน?" แล้วพญาครุฑก็เที่ยวหาอยู่นั่น หารอบวิมานก็ไม่เจอ เจอแต่ยายแก่ ๆ นี่แหละ จนผู้เป็นภรรยาต้องเล่าเรื่องราวความเป็นมาให้พญาครุฑฟังจึงจะยอมเชื่อ แต่ก็ยังไม่วายสงสัยว่า "เอ๊ะ.. ทำไมเปลี่ยนเร็วจังล่ะ? ทำไมรูปร่างหน้าตาเธอเปลี่ยนแปลงเร็วเหลือเกิน" นางผู้เป็นภรรยาจึงตอบว่า "ร่างกายของดิฉันเป็นร่างกายของมนุษย์ ไอ้ความสวยสดงดงามนั่นมันอยู่ได้ไม่นานหรอก มันไม่เหมือนร่างกายที่มีสภาพเหมือนอย่างท่านพี่ ที่ยังคงสภาพความสวยงามอยู่ตลอดเวลา แต่สำหรับดิฉัน เป็นผู้ที่มีบุญน้อย ยังไม่สามารถรักษาความงดงามของกายเอาไว้ได้นาน ๆ อย่าว่าแต่ท่านพี่ 'ต๊กกะใจ' เลย ดิฉันเองก็ 'ต๊กกะใจ' เหมือนกัน" (อยู่บนโลกมนุษย์ เวลามันจะดูยาวใช่ไหม? แต่อยู่บนนั้นมันประเดี๋ยวเดียว แป๊บเดียว คุยกันธรรมดา ตอกกระซิกกันตามธรรมดาหนุ่มสาวได้ไม่นาน หันไปอีกทีก็แก่แล้ว หมดเลย.. หมดกัน) พญาครุฑก็มาครุ่นคิดหาทาง เขาคิดว่า‘หมดกัน ทำอย่างไรดีเล่าคราวนี้ จะเอาน้องหญิงส่งกลับไปบนโลกมนุษย์ ก็เหมือนเราเป็นคนใจดำ เมื่อตอนที่เราพาเธอมาก็เพราะว่าใจเราเห็นว่าเธอมีรูปโฉมงดงาม สวยงาม เป็นสตรีที่น่ารักระหว่างที่เธออยู่กับเรา เธอก็มีจิตยินดี ปรนนิบัติวัตถากเราเป็นอย่างดี พอเธอเหี่ยวเฉาอย่างนี้ เราจะผลักไสเธอ ทิ้งให้กลับไปอยู่ในโลกมนุษย์ เราจะทำได้ไฉน แต่ถ้าปล่อยเธอไว้อย่างนี้ เราก็ทำใจได้ยาก ครุฑองค์อื่นก็จะตำหนิติเตียนเราว่า มีเมียแก่’ (ก็เขาไม่ค่อยเอามนุษย์มาเป็นเมียกันนี่ ก็มีครุฑประหลาดองค์นี้แหละ เอามนุษย์มาเป็นเมีย เพราะว่าบุพกรรมแต่ในอดีต เขาเคยเป็นสามีภรรยามาก่อน)ใจหนึ่งพญาครุฑก็เห็นใจและก็สงสารเธอ แต่อีกใจหนึ่งก็สมเพชตัวเอง พญาครุฑก็เลยคิดจะไปปรึกษาพระฤๅษี จึงเหาะไปพบพระฤๅษีที่กำลังนั่งหลับตาภาวนาอยู่ ก็เข้าไปถามพระฤๅษีว่า "ท่านผู้เจริญ กระผมมีเรื่องร้อนใจขอรับ ท่านปู่ช่วยกรุณาแนะนำให้กระผมด้วยเถิด" แล้วพญาครุฑก็เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ฟัง เมื่อได้ฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นแล้ว พระฤๅษีก็ยิ้มอย่างใจดี แล้วบอกว่า "ข้างหลังถ้ำนี้ มีบ่อน้ำทิพย์ สามารถชุบชีวิตให้กลับมาสวยงามแบบเดิมได้"

พญาครุฑก็ดีใจมาก รีบไปตักเอาน้ำทิพย์ขึ้นมา แล้วกราบลาพระฤๅษีก่อนที่จะเหาะนำกลับไปให้ภรรยาของตนอาบ เมื่อนางผู้เป็นภรรยาได้อาบน้ำทิพย์แล้ว ร่างกายก็กลับมาผ่องใส งดงามดังเดิม แต่อยู่ไปอยู่มาอีกไม่นานนัก ร่างกายของเธอก็เหี่ยวอีก พญาครุฑก็ต้องบินไปหาพระฤๅษีเพื่อไปขอน้ำทิพย์มาอีก เทียวไปเทียวมาเช่นนี้ถึง ๓ วาระ ครั้งเมื่อร่างกายของนางผู้เป็นภรรยานั้นกลับเหี่ยวลงไปอีกเป็นครั้งที่ ๔ พญาครุฑก็รู้สึกละอายใจ คิดว่า “เรานี่มันฝืนความเป็นจริงอย่างมาก แล้วก็เอาแต่ใจตัวเอง เอาแต่ความอยาก ความต้องการของตัวเอง ไม่ยอมรับความเป็นจริงเสียเลย” พญาครุฑจึงกล่าวกับภรรยาว่า "ฉันยอมแพ้กับความอยากของฉันแล้ว ขึ้นชื่อว่าสังขาร มันไม่ใช่ของเธอ แต่ถ้าปล่อยให้เธออยู่อย่างนี้ แล้วตายไปที่นี่ เธอก็จะไม่มีกุศลอะไร ฉันจะลงไปกับเธอในโลกมนุษย์ เราจะไปสะสมกุศลผลบุญกัน" แล้วพญาครุฑก็พายาย (ภรรยา) ลงมาที่โลกมนุษย์ เนรมิตบ้านหลังเล็ก ๆขึ้นมาแค่พออยู่อาศัยได้ แล้วพญาครุฑเองก็แปลงเป็นชายแก่ให้เหมือนภรรยา อยู่กันตามความเป็นชีวิตปกติของโลกมนุษย์กัน ๒ คนตายาย แล้วพญาครุฑก็บอกกับภรรยาว่า "ถ้าเราต้องการจะมีกุศลที่มีกำลัง เราควรจะทำบุญกับสมณะ" นางก็ถามว่า "แล้วสมณะที่ไหนเล่าจะเป็นเนื้อนาบุญของเรา" พญาครุฑก็บอกว่า "ถ้าเราไปที่ชมพูทวีป จะได้พบองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าพร้อมกับพระอรหันต์ทั้งหลาย ท่านจะเป็นเนื้อนาบุญของเรา เราจะพาไป แต่เธอเตรียมอาหารไว้นะ" นางก็ถามว่า "แล้วจะเอาอาหารอะไร ไปถวายพระพุทธเจ้า จึงจะเหมาะสมเล่า?" แล้วพญาครุฑก็เนรมิตอาหารทิพย์เพื่อไปถวายต่อพระพุทธเจ้าให้แก่นาง ใส่ในภาชนะทองคำ จากนั้นก็พาภรรยาเหาะไปชมพูทวีป ครั้นเมื่อถึงบริเวณห่างพอสมควรก็ลงมา แล้วพญาครุฑก็แปลงเป็นคนแก่ ภรรยาก็ถือถาดทองคำ ส่วนพญาครุฑในร่างของชายชราก็ถือหม้อข้าวทองคำเดินมาด้วยกันกระหง่อมกระแหง่ม ผ่านสายตาชาวบ้านที่พากันมองตามไปอย่างสงสัยว่าสองคนตายายนี้มาจากไหนเพราะพวกเขาไม่เคยเห็นตายายคู่นี้มาก่อน ชาวบ้านก็พากันโจษจันว่า สองคนตายายนี้คงเป็นเศรษฐีเก่า เพราะทั้งสองแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าเก่าๆโทรมๆ แต่กลับเดินถือถาดทองคำ ภาชนะทองคำ พวกเขาจึงหลีกทางให้ เมื่อทั้งสองไปเข้าเฝ้าองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระองค์ก็ทรงทราบ แต่ทรงไม่ประกาศความจริงออกไปเพราะว่าเจตนาของเขาทั้งสองนั้นต้องการกุศล เมื่อองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงรับประเคนอาหารเหล่านี้ไปก็มิได้ส่งไปถึงพระสงฆ์ทั้งหลาย เพราะอาหารที่พญาครุฑเนรมิตขึ้นมานั้นเป็นอาหารทิพย์ ซึ่งคนธรรมดากินไม่ได้เพราะธาตุขันธ์มนุษย์ไม่สามารถย่อยอาหารทิพย์ได้ เมื่อบริโภคเข้าไปแล้วจะป่วย พระพุทธเจ้าจึงทรงรับแต่เพียงผู้เดียว แล้วก็ทรงให้พร ขณะที่รับพร ผู้เป็นภรรยาก็อธิษฐานว่า ‘ขอให้เราจงมีรูปโฉมงดงาม อย่าให้มีความเสื่อมคลาย ขอให้เราอยู่ครองรักกับสามีตลอดไป’ นอกจากนั้น นางก็ยังขออีกเยอะแยะมากมายหลายประการ แล้วพระพุทธเจ้าก็ทรงตรัสว่า “เอวัง โหตุ ขอความปรารถนาของเธอจงสำเร็จเถิด” หลังจากนั้นนางก็เกิดความปีติชุ่มชื่นใจ แล้วก็กลับมาอยู่ด้วยกันที่กระท่อมที่พญาครุฑเนรมิตไว้กันสองคนตายาย ต่อมายายก็เกิดป่วย แล้วก็ตายจากความเป็นคน เมื่อเธอตายจากความเป็นคนปุ๊บ ด้วยจิตที่มีความอิ่มเอิบในบุญกุศลครั้งที่ได้ถวายภัตตาหารต่อองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าจึงส่งผลให้เธอไปเกิดเป็นนางฟ้าอยู่บนสวรรค์ชั้นดาวดึงสเทวโลก ส่วนพญาครุฑก็บินกลับเข้าสู่วิมานของท่านซึ่งอยู่คนละที่

แล้วพญาครุฑก็บินไปตามหาภรรยาบนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ เมื่อเข้าถึงเขตสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ก็กลายร่างเป็นเทวดา แล้วก็เดินเข้าไปเที่ยวหาภรรยาของท่าน แต่หาไม่พบ จึงไปสอบถามจากท่านปัญจสิกขะเทพบุตรให้ตรวจดูบัญชีเมื่อพญาครุฑทราบที่อยู่ของวิมานของภรรยาแล้ว ท่านก็รีบไปหา เมื่อไปถึงแล้ว ภรรยาของท่านก็กล่าวต้อนรับว่า"เชิญท่านพี่.. เข้าในวิมานของดิฉันเถิด" แต่ว่าพญาครุฑก็มิอาจจะอยู่ร่วมกับภรรยาที่วิมานของนางได้ ด้วยเพราะกำลังบุญที่แตกต่างกัน ในตอนนี้ กำลังบุญของผู้เป็นภรรยาสูงกว่าพญาครุฑผู้เป็นสามีเสียแล้วทั้ง ๆ ที่ได้ทำบุญด้วยกัน ซึ่งเป็นเพราะว่าในขณะที่ทำบุญนั้น ภรรยามีความตั้งใจในการถวายต่อองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้ามากกว่า เพราะนางต้องการมาก ในขณะที่สามีเป็นแต่เพียงผู้ช่วยที่คอยช่วยให้ภรรยาทำบุญได้สำเร็จเท่านั้นพญาครุฑก็จึงต้องบินเทียวไป เทียวมาระหว่างวิมานของตนเองกับของภรรยานานนับเป็นกัป อยู่เสวยความสุขอยู่แบบนี้บนสวรรค์นานเป็นกัป ด้วยเพราะว่าเขาทั้งสองปรารถนาอย่างนั้น นานจนถึงกาลสมัยที่นางฟ้าผู้เป็นภรรยานั้นหมดบุญวาสนาบารมีที่จะได้เสวยบุญบนสวรรค์ ด้วยเพราะจิตของนางมัวแต่หมกมุ่น เพลิดเพลินอยู่แต่เรื่องของการได้ครองคู่กันมากเกินไปโดยไม่ทำบุญต่อ กำลังบุญก็เลยหมดลง จึงต้องมาจุติ นางผู้เป็นภรรยามาจุติเป็นนกการเวกที่มีเสียงไพเราะ ส่วนสามีก็ยังเป็นครุฑอยู่ เมื่อพญาครุฑบินไปหานางฟ้าผู้เป็นภรรยาที่วิมาน ก็ไม่เจอ เพราะวิมานของนางหายไปแล้ว จึงต้องไปพึ่งท่านปัญจสิกขะเพื่อขอตรวจสอบว่านางฟ้าผู้เป็นภรรยานั้นตอนนี้ไปจุติอยู่ที่ไหน เมื่อได้คำตอบว่านางไปเกิดแล้วเป็นนกการเวกอยู่ในป่า พญาครุฑก็บินเหาะลงไปในโลกมนุษย์ ไปเที่ยวตามหานกการเวกว่า "การเวกจ๋า.. พี่มาแล้วจ้ะ น้องอยู่ที่ไหนจ๊ะ?" พญาครุฑก็บินหาเท่าไหร่ก็หาไม่พบ จนเหนื่อยใจ คิดว่าคงหมดบุญต่อกันแล้วกระมัง ก็ปลงใจ กลับสู่วิมานอยู่ไปจนนาน ก็หมดบุญวาสนาบารมีต่อการเป็นเทวดา ก็มาจุติอีกเช่นกัน มาเป็นนกเหยี่ยวตัวใหญ่ พญาครุฑซึ่งมาจุติเป็นเหยี่ยวในตอนนี้ก็ถอดใจในการที่จะคอยตามหาผู้เป็นภรรยาไปแล้ว ก็เที่ยวบินไปหาอาหารไปตามประสาของนกแต่เพียงเท่านั้น แต่ก็พลันได้เห็นนกการเวกซึ่งเป็นภรรยาของตน (ที่เกิดเป็นนกการเวกตายไปหลายชาติแล้ว แต่ชาตินี้มาเกิดเป็นนกการเวกซ้ำอีก) เหยี่ยวที่เคยเป็นพญาครุฑก็บินโฉบนกการเวกเพื่อจะมาเป็นอาหารของตน อุ้งเล็บของเหยี่ยวก็เกี่ยวงับเข้าไป นกการเวกก็ร้องด้วยความเจ็บปวดทรมาน เมื่อพญาครุฑที่เป็นเหยี่ยวได้ยินเสียงร้องของนกการเวกเพียงเท่านั้น ก็เกิดจำขึ้นมาได้ รู้สึกทันทีเลยว่านี่คือภรรยาของเขา ตระหนักขึ้นมาได้ว่าเขากำลังประทุษร้ายภรรยาของเขาเสียแล้ว เขารู้สึกเสียใจมาก รีบเอาเธอไปวาง แล้วก็พร่ำขอโทษ ร้องห่มร้องไห้ ขอโทษนกการเวกว่า "ฉันประทุษร้ายเธอเสียแล้ว.. ขอโทษให้อภัยกับฉันเถิดนะ" ส่วนนกการเวกผู้เป็นภรรยาก็นึกคิดอาฆาต พยาบาทว่า 'พี่ทิ้งฉันนานแล้ว ร่างกายฉันก็เจ็บปวด ทรมานเหลือเกิน'นางเกิดจิตพยาบาทผู้เป็นสามีขึ้นมา

เห็นไหมเล่า? อนิจจัง.. มันไม่เที่ยงนะ อะไรก็ไม่มีอะไรเที่ยง รักกันแทบตายอย่างไร มันก็มีสิทธิ์ที่จะไม่รักกันได้ ตอนนี้ความรักกลับกลายเป็นความเกลียด ความไม่ชอบใจขึ้นมา แล้วก็พยาบาทในใจ ภายนอกนั้น นกการเวกไม่ได้แสดงอาการออกมาว่า เกลียด.. ไม่ชอบ.. แต่ภายในใจนั้นรู้สึกว่าขุ่นใจมาก ที่พญาครุฑทิ้งนาง ปล่อยให้นางต้องมาเป็นนกอย่างนี้ แล้วก็ไม่เที่ยวตามหานาง แล้วมาวันนี้ก็ยังมาประทุษร้ายนางอีก ทำให้นางต้องเจ็บ ทรมานร่างกายเหลือเกิน นางรู้สึกแบบนี้อยู่ภายในใจ แล้วก็นึกในใจว่า "นับแต่นี้เป็นต้นไป ไม่ว่าจะเกิดคราวใด ขอให้เธอ จงอย่าได้มีความสุขกับความรักเลย ขอให้เธอจงอย่าได้มีความสุขจากความรักอีกเลย" เห็นไหมเล่า? จิตพยาบาทเห็นไหมเล่า? นี่แหละ หลังจากนั้นไม่นาน นกการเวกก็เสียชีวิตลง เหยี่ยวก็เสียใจเป็นอย่างมาก ได้แต่เอาเท้าของเขา เกี่ยวดิน ขุดคุ้ยดินขึ้นมา แล้วก็เอาร่างของนกการเวกไปฝัง หาดอกไม้มาวางบนหลุมที่ขุดขึ้นไว้ แล้วก็ได้แต่พูดว่า "ขอได้โปรดอดโทษให้แก่ฉันเถิด ให้อภัยแก่ฉันเถิด" แล้วเหยี่ยวตัวนี้ก็เสียใจจนไม่กิน ไม่นอน ไม่มีอาการที่อยากจะทำอะไรต่อไปแล้ว และสุดท้ายก็สิ้นใจตายไป แล้วด้วยเหตุที่จิตของผู้ที่ตายจากร่างไปนั้นมีความเศร้าหมอง จึงตกนรกไปทั้งคู่ จิตของผู้ที่อาศัยร่างนกการเวกก็ตกนรก จิตของเหยี่ยวก็ตกนรก ตกนรกไปนาน ไปทุกขเวทนาในนรกนานมาก เมื่อพ้นจากนรก เขาทั้งสองก็ได้มาเกิดใหม่เป็นมนุษย์ ผู้เป็นภรรยาก็เกิดมามีรูปร่างหน้าตางดงาม เพราะอธิษฐานเอาไว้ ผู้เป็นสามีก็มาเกิดที่ต่างเมือง เมื่อเขาอยู่ในวัยหนุ่มก็เดินทางไปค้าขายที่ต่างเมือง เขาก็ไปถูกคอชอบใจกับพ่อค้าด้วยกันที่อยู่ในเมืองที่ผู้เป็นภรรยาของเขาไปเกิด พ่อค้าคนนี้ก็เลยแนะนำหญิงสาวผู้เป็นภรรยาให้เขาได้รู้จัก เมื่อเขาทั้งสองได้พบหน้ากัน ด้วยอาศัยกรรมที่เป็นทั้งกุศลและทั้งอกุศล ก็เลยเกิดการพึงพอใจซึ่งกันและกัน ได้ไปอยู่ด้วยกัน เมื่อแรกอยู่ร่วมกันใหม่ ๆ เขาทั้งสองก็แสดงความรักความยินดีต่อกัน เพราะเป็นช่วงกุศลให้ผล แต่พออยู่มานานได้ไม่กี่ปี อกุศลเริ่มให้ผล ไม่ว่าฝ่ายชายจะทำอะไรก็ตามที ฝ่ายสตรีก็มักจะแสดงออกซึ่งความไม่ชอบใจเสมอ ประทุษร้ายด้วยถ้อยคำวาจาบ้าง หรือกิริยาบ้าง นางทำอยู่อย่างนี้ จนฝ่ายผู้เป็นสามี ไม่เคยมีความสุขเลยจากการที่มีภรรยา ทุกค่ำเช้า ทุกวันคืน แม้แต่ดึกแต่ดื่น เธอก็มีแต่ถ้อยคำวาจา กระแนะกระแหน ส่อเสียดทิ่มแทงตลอดเวลา นี่นะ.. แรงพยาบาท

ถ้าจะถามว่า ผู้ชายมีกรรมเรื่องนี้มาหรือไม่? ผู้ชายไม่ได้มีกรรมในเรื่องนี้ ผู้ชายไม่เคยส่อเสียดใคร ไม่เคยมีวาจากระแนะกระแหนใคร แต่เพราะแรงพยาบาทของฝ่ายสตรี ทำให้เขาสร้างกรรมนี้ขึ้นมา เพราะฉะนั้น ในความสุขที่ผู้ชายมีความรักให้แก่สตรีนั้น จึงเป็นความทุกข์ที่มากเหลือเกิน เป็นอยู่ตลอดระยะเวลาที่เขาอยู่ด้วยกัน จนตายจากกันไป แล้วเมื่อไปเกิดอีกก็ได้พบกันอีก ครองคู่กันอยู่อย่างนี้อีก ซ้ำซากอยู่อย่างนี้ ชาติแล้วชาติเล่า ชาติแล้วชาติเล่า จนชาติที่ร้อย เมื่อถึงชาติที่ร้อย ผู้ชายคงจะถูกซ้ำเติมมามากเข้าจนเริ่มจะคิดได้แล้วว่า "เอ๊ะ.. ทำไมสตรีผู้นี้จึงคิดจะจองล้างจองผลาญเราอยู่เรื่อยไป ทั้ง ๆ ที่ เราก็ให้ความรักอย่างเต็มหัวใจ แต่สิ่งที่เธอแสดงออกมานั้น เธอไม่ระมัดระวัง เธอไม่หวงแหนในความรักที่มีต่อกันและกันเลย หากว่าเรานอกใจ หรือทำสิ่งใดก็ยังเป็นอีกเรื่องหนึ่งที่เป็นเหตุให้เธอจะคิดประทุษร้าย หรือทำอาการไม่ดีต่อเรา แต่นี่แทบจะไม่มีอะไรเลย ที่แสดงออกมาในทางที่เป็นชู้สาวกับคนอื่น หรือว่าทำให้เธอต้องรู้สึกเจ็บช้ำน้ำใจแม้สักนิดเลย แต่สิ่งที่เธอแสดงออกมา มันผิดจากสิ่งที่เป็นความจริงในปัจจุบัน มันไม่ได้เป็นเหตุเป็นผลต่อกันได้" (ถูกไหม? หากจะเกลียดจะโกรธกัน มันควรจะมีเหตุผลอื่น ๆ เช่น ฝ่ายผู้ชายอาจจะมีถ้อยคำวาจารุนแรง อาจจะแสดงกิริยาไม่ดี อาจจะทำให้เธอเสียใจในการที่ไปติดหญิงสาวคนอื่น หรืออะไรต่อมิอะไร มันก็น่าจะเป็นเหตุที่เชื่อได้ว่า เธอควรจะไม่ชอบ และออกอาการสิ่งนี้ ให้ได้เห็น แต่นี่มันไม่มีเหตุ) เพราะทุก ๆ ชาติที่ผ่านมา เมื่อได้ครองคู่กันมาไม่เกิน ๓ ปี เธอก็เริ่มแสดงออกมาซึ่งอกุศลกรรมต่อสามีอย่างนี้ทุกวัน เช้า สาย บ่าย ค่ำ ดึกดื่น ไม่เคยพลาด มีแต่ทิ่มแทงให้สามีมีความทุกข์ใจ เดือดร้อนใจ ไม่เคยมีความสุขจากการที่สามีให้ความรักเลย จนสามีตัดสินใจว่า “ถ้าเราพึงอยู่อย่างนี้ด้วยการที่ให้ความรักกับบุคคลคนหนึ่ง แต่คนคนนี้กลับไม่รักษา สิ่งที่เป็นความรักของเราเอาไว้ให้ดี เธอก็ไม่พึงจะได้รับ สิ่งที่ดีจากเราต่อไปแล้ว” เขาก็ตัดสินใจหนีออกจากบ้าน เขาไม่ได้หนีไปมีเมียใหม่ แต่หนีไปบวช เมื่อเข้าเขตผ้ากาสาวพัสตร์แล้ว เขาก็เริ่มมีความสุขใจ เพราะปราศจากสิ่งที่ทำให้วุ่นวาย เป็นทุกข์ เขาก็เลยรักความเป็นพรหมจรรย์ อยู่สงบดี นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ชายผู้นั้นก็จึงรักษาแต่พรหมจรรย์เป็นอารมณ์เพราะว่าเจอมาซะมากมายเหลือเกิน เป็นอย่างนี้

สาธุ​สาธุ​สาธุ​

ใช้เลยคะ ..บุญสัมพันธ์จริงๆที่ได้ฟังวันนี่เวลานี้ เข้าใจอะไรๆขึ้นเยอุเลย

เหมือนกันเลยค่ะทำให้จิตใจโล่งเมื่อใจเรามีคำว่าอภัย ขอบคุณและสาธุในธรรมนี้ด้วยค่ะ

เห็นด้วยครับ

เหมือนกันค่ะ 😊

เห็นด้วยค่ะ กำลังมืดมนต์ในชีวิต หมดแล้วกำลังใจท้อแท้ 🙏🥀🥺

สิ่งใดที่ผิดหวัง รวมถึงความรัก ถือว่าเราได้ชดใช้กรรมที่ทำมาแต่ครั้งก่อน

หนูก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน

ค่ะ ขอพรให้เสมอ แต่แปลกดูจะไม่ได้บออก.อานนท์เลยค่ะ

ขอให้ผู้จัดทำบรรลุธรรมไปตามลำดับคับ

ชอบมากค่ะ

ฉันอ่านไปร้องให้ไปกับเรื่องของคุณขอเป็นกำลังใจให้คุณนะคะ

ใช้ครับพระอานนท์ไม่ต้องระวังคนที่จะไม่ทำร้ายมีแต่จะรับเคราะห์แทนคนที่รักได้เสมอ😊