วิปัสสนาต่างจากสมถะตรงไหน ; ท่านเจ้าคุณโชดก ญาณสิทธิเถร 

สาธุ🙏

สาธุ

จนได้มาปฏิบัติที่วัดอีกสองหรือสามครั้งล่าสุดประมาณนี้เจ้าค่ะ..ในขณะที่กำลังเจอความเจ็บปวดเข้าเล่นงาน..กำหนดปวดหนอแล้วไม่หาย ก็นั่งร้องไห้น้ำตาไหลพรากๆอีกเช่นเคย..ในขณะที่หลับตาอยู่ในสมาธิน้ำตาก็ไหลอาบแก้ม..มองเห็นในสมาธิว่ามีอะไรอยู่ตรงนั้น ก็เลยพิจารณาดู เห็นว่าคล้ายๆกันกับซุ้มดอกไม้..จิตก็เลยคิดว่า ลองเข้าไปดู..พอจิตคิดว่าลองเข้าไปดู..ก็ปรากฏว่าตัวเองเข้าไปนั่งสมาธิในนั้นเรียบร้อยแล้ว..สิ่งที่อัศจรรย์ก็คือ ความเจ็บปวดของกายสังขารเมื่อกี้นี้ หายไปโดยอัศจรรย์ ไม่มีหลงเหลือความเจ็บปวดแม้แต่นิดเดียว..ก่อนหน้านี้นั่งร้องไห้น้ำตาไหลอาบแก้ม..พอเข้ามานั่งในนี้มีความรู้สึกเหมือนตัวเองนั่งยิ้มอย่างมีความสุข..เป็นความรู้สึกสงบ นิ่ง สบาย..นิ่งแบบลุ่มลึก เหมือนดำดิ่ง อยู่กับตัวเอง อธิบายไม่ถูกเลยเจ้าค่ะ..ความรู้สึกสงบสุข ล้ำลึก ดำดิ่งแบบนี้จะไม่เคยเจอในชีวิตที่ผ่านมาเลย..อธิบายยากมากเจ้าค่ะ..แต่รู้ว่า ถ้าอยู่ในอารมณ์นี้ก็สามารถนั่งทั้งวัน สองวัน สามวัน ไม่ลุกไปไหนก็ได้ความรู้สึกในตอนนั้นคิดแบบนี้เลยเจ้าค่ะ... ลักษณะที่เจอเหมือนซุ้มดอกไม้นี้..จะเจอเฉพาะ ตอนที่กายสังขารถูกความเจ็บปวดเล่นงานอย่างหนักจนน้ำตานองหน้าเท่านั้นซุ้มดอกไม้นี้จึงจะปรากฏขึ้น..เมื่อทนความเจ็บปวดไม่ได้..คิดจะเข้าไปในนั้น..ก็ได้เข้าไปนั่งเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ..และอยู่ในลักษณะอาการเดียวกันทุกครั้งที่เข้าไปในนั้นเจ้าค่ะ... แต่ต่อมา โยมคิดได้ว่า วิปัสสนากรรมฐานจะต้องตามดูลมหายใจ จะต้องรู้สัมผัสทุกอย่างตามความเป็นจริง แล้วพิจารณาสิ่งที่เกิดขึ้นกับกายกับจิตตลอดเวลา..ไม่ใช่มานั่งยิ้มอย่างมีความสุขแต่ไม่ได้พิจารณาอะไรเลย แล้วปัญญาจะเกิดขึ้นมาได้อย่างไร..โยมก็เลยตั้งใจว่า ต่อไป จะไม่เข้าไปในซุ้มดอกไม้นี้อีกแล้ว..เจ็บปวดก็จะอดทนพิจารณาไป ให้สมกับคำว่าวิปัสสนากรรมฐาน สติปัฏฐานสี่ ของหลวงพ่อจรัญเจ้าค่ะ... ที่สงสัยก็คือ ซุ้มดอกไม้นี้เขาผุดขึ้นมาได้อย่างไรเจ้าคะ..แล้วในทางธรรมเรียกสิ่งที่โยมเจอว่าอะไรเจ้าค่ะ...

สาธุ

สาธุๆๆครับ

สาธุ🙏