გალაკტიონ ტაბიძე 

უსიყვარულოდ
მზე არ სუფევს ცის კამარაზე,
სიო არ დაჰქრის, ტყე არ კრთება
სასიხარულოდ...
უსიყვარულოდ არ არსებობს
არც სილამაზე,
არც უკვდავება არ არსებობს
უსიყვარულოდ...
გალაკტიონმა აქაც მისთვის ჩვეულ მისტიფიკაციას მიმართა _ თავისი სიცოცხლის გაზაფხული შემოდგომად წარმოისახა, ხოლო პირველი სიყვარული _ უკანასკნელად.
ცხოვრების მოულოდნელი დარტყმებისაგან თავის დასაცავად სიფრიფანა ფურცლებს იფარებდა _ პათეტიკურ ლექსებს და პუბლიცისტურ პოემებს... ერკინებოდა დროს... დროს, რომელიც რკინის მარწუხებში აქცევდა მსუბუქფრთებიან პოეტს.