HİKAYE.. Genç kadın hazırlanıyordu. Sevdiği adamın çalıştığı yere gidecekti. Sevgilisi Jungkook ile yaşıyorlardı. Şu an ise Jungkook işlerinden dolayı evde değildi. Genç adam sevgilisini aradı ve onu özlediğini söyleyip sevgilisinden yanına gelmesini isteyince genç kadın hiç itiraz etmeden sevdiği adam için hazırlandı ve ona özel yaptığı kalpli kurabiyelerle birlikte evden çıktı. Arabasına binip gülümseyerek sürmeye başladı. Çok mutluydu sevgilisini göreceği için. Jungkook’u son zamanlarda sadece gece geç saatlerde uyanık olursa görebiliyordu. Ama bu da genç kadın için çok zordu, çünkü sabahtan akşama kadar evdeki işlerle uğraşıyordu. Her seferinde belki bugün sevgilisi eve gelir diye onun için masa hazırlıyordu. Sevgilisi gelmeyince hep çok üzülüyordu. Yine de sevgilisine kızamıyordu. İşlerinin ne kadar yoğun olduğunu biliyordu, bu yüzden onu anlıyordu. Ne kadar onu özlediği ve çok göremediği için üzülsede bunu sevgilisine belli etmiyordu. O da üzülsün ve kendisini suçlu hissetsin istemiyordu. Genç kadın düşüncelere dalmışken korna sesleriyle kendine geldi. Yeşil ışık yandığını fark edince telaşla arabayı çalıştırdı ve şirkete doğru sürmeye devam etti. 10 dakika sonra sevgilisinin şirketine gelmişti. Gülümseyerek arabadan indi. Kurabiyeleride unutmayıp şirkete doğru adımladı. Sevgilisinin odasına geldiğinde içeri gülümseyerek girdi. Sevgilisinin arkası dönüktü ama genç kadın bu halde bile onun kızgın olduğunu anlayabilmişti. Genç kadının gülümsemesi yüzünden silindi. “Jungkook?” diyebildi ancak. Genç adam sevgilisinin sesini duyunca arkasını döndü. Gerçekten çok sinirlenmiş diye düşündü. Neye sinirlendiğini bilmese bile önemli bir konuydu belliydi. Kadın genç adama doğru ilerledi yavaşça. Genç adam yavaşça elini kaldırdı, durmasını istercesine. Genç kadın şaşırmıştı. Niye böyle bir şey yapmıştı şimdi? “Jungkook neler oluyor?” Adam sinirle güldü. “Bir de soruyor musun? Sen daha iyi bilirsin.” Genç kadının kafası iyice karıştı. “Anlamıyorum Jungkook?” Adam bu sefer iğrenerek baktı kadının suratına. “Bana bunu nasıl yaptın? Seni gerçekten sevmiştim. Aşıktım sana. Her gün eve geldiğimde seni uyurken bulduğumda kaç kere seni izleyebilmek için kendim uyumadım. Sırf kokunu bir kaç dakika daha içine çekebileyim diye, gözlerinin içine biraz daha bakabileyim diye nelerimi verdim ben! Peki sen ne yaptın?!” Bağırarak konuştuğu için korkmuştu genç kadın. Gözünden yaşlar akmaya başlamıştı. “Ben seni anla-“ Tekrar bağırarak konuştu. “Sakın! Sakın anlamamazlıktan gelme Haewon! Utanmadın mı hiç? Yaptığın şeyden hiç mi utanmadın? Aklım almıyor! Beni hiç mi sevmedin sen Haewon? Gerçekten beni hiç bir zaman sevmedin mi? Neden? Neden yaptın bunu bana? Neden yaptın bunu bize? Değdi mi? Değdi mi beni aldatmana?!” Son söylediği ile gözleri sonuna kadar açıldı genç kadının. Onu aldattığını nereden çıkarmıştı? “Jungkook sen ne diyorsun? Ben seni aldatmadım.” Sabır dilercesine elleriyle yüzünü sıvazladı genç adam. “Hâlâ yalan söylüyorsun. Gözlerimin içine baka baka yalan söylüyorsun!” “Yalan söylemiyorum! Asıl sen bu yalanı nereden duydun bilmiyorum ama ben seni aldatmadım! Asla yapmam böyle bir şey!” “Ya Haewon tanrı aşkına. Hâlâ beni kandırabileceğini mi düşünüyorsun? Yetmedi mi beni bunca zaman ayakta uyutman? Hâlâ ne istiyorsun?” “Jungkook kendine gel. Haddini bil. Sana seni aldatmadım diyorum. Kim söyledi sana bunu?” “Seni alakadar etmez. Sen kendi yaptıklarına bak önce. Senden iğreniyorum. Benim ile birlikteyken nasıl Jimin ile yatarsın? Nasıl onun altına girersin? Jimin sana daha mı çekici geldi? Seni daha mı güzel sikiyor? Sen onun altındayken sana benden daha sert mi davranıyor?!” Genç adamın söyledikleriyle birlikte genç kadın sinirlerine hakim olamadı ve adama tokat attı. Genç kadının hakkında nasıl böyle şeyler düşünebilir? En yakın arkadaşı olan insanla yattığını nasıl düşünebilir? Genç kadının gözyaşları daha da hızlanırken elindeki içinde kurabiye olan kutuyu sertçe yere attı. “Hayatımı senin gibi bir adama adadığıma inanamıyorum. Sen nasıl bir insanmışsın? Bunları sana kim söyledi bilmiyorum, ama yıllardır sevgilin olan kadına değil de ona mı inanıyorsun gerçekten? Nasıl seni aldattığımı düşünebilirsin? Hem de kardeşim dediğin adam ile! Seni çok yanlış tanımışım. Hayatımın en büyük hatasıymışsın. Keşke gerçek yüzünü daha önce görseydim. Sen… Senden nefret ediyorum! Bundan sonraki hayatım boyunca bu dediklerini unutmayacağım, sana da unutturmayacağım! Pişman olacaksın! Söylediğin her bir kelime için ayrıca pişman olacaksın! Ama ne olacak biliyor musun? Çok geç olacak. Her şey için çok geç olacak. Seni affetmem için bana yalvaracaksın ama ben her seferinde sana bugünü hatırlatacağım. Her zaman daha da çok acı çekmeni sağlayacağım, tıpkı senin bana şu an da yaptığın gibi. Seni asla affetmeyeceğim Jeon Jungkook!” diyerek ağlayarak odadan çıktı kadın. Tüm çalışanlar ona bakıyordu ama o umursamıyordu. Ağlamaktan önünü dahi göremiyordu. Bu yüzden arabaya binmek yerine yürümeye karar verdi genç kadın. Canı yanıyordu. Çok kötü canı yanıyordu. Ağlamaktan nefes alamıyordu. Dayanamayıp yere çöktüğünde daha da şiddetli ağlamaya başladı. Sanki olurmuşcasına. Bağırarak ağlıyordu. Etrafta neredeyse kimse yoktu. Karşısında bir beden olduğunu fark edince kafasını yukarı kaldırdı kadın. “Oo şu güzelliğe bak. Kim yaktı senin canını? Orta yaşlarda bir adamdı. Pek tekin gözükmüyor diye içindem geçirdi genç kadın. Ayağa kalkıp cevap vermeden gidecekti ki kolundan tuttu. “Hadi ama. Takılmaya ne dersin? Yorgunluğunu alırım. Hiç bir şeyin kalmaz.” “Bırak beni.” Genç kadın kolunu adamdan çekiştirmeye çalışıyordu ama adam bırakmıyordu. “Bıraksana!” “Ow sakin.” Cebinden bıçak çıkartıp genç kadına karşı tutmaya başladı. “Kes sesini yoksa yakarım canını!” “Yaksana hadi! Yaksana o********” Sinirle elindeki bıçağı kadının karnına saplamıştı adam. Genç kadın neye uğradığını şaşırmıştı. Geri çıkarttı ve bir daha sapladı. Sonra tekrar çıkarttı ve bir daha sapladı. Sonra bir daha ve bir daha. Kaç kere yaptığını bile saymayı bırakmıştı. Zaten bir zaman sonra hissetmemeye başlamıştı acısını. Haewon’dan.. Kendimi yere bıraktığımda hiç bir şey göremiyordum. Hiç bir şey duyamıyordum. Hiç bir şey hissetmiyordum. Ta ki o gelene dek. O gelince gözlerim onu görmüştü, kulaklarım onun sesini işitmişti. Beni görünce hemen yanıma koşmuştu. “Haewon!” Ağlıyordu. Elleriyle yavaşça kafamı kaldırdı ve kucağına aldı. Sonra ellerini bedenimi sardı. Bana sarılıyordu fakat ben karşılık veremeyecek kadar hâlsizdim. Zar zor nefes alıyordum. O gelince nefes almam daha da zorlaşmıştı. “Haewon dayan ne olursun. Sana yalvarırım dayan! Çok özür dilerim. Çok özür dilerim. Aptalın tekiyim. Senden çok özür dilerim. Yalvarırım beni bırakma. Ben sensiz ne yaparım? Sen yoksan ben de yokum. Ne olur dayan!” Ağlamaktan konuşamıyordu. Sürekli saçlarımı öpüyordu. Sürekli okşuyordu onları. Belki de o da biliyordu bunu son kez yaptığını. Zar zor da olsa bir elimi kaldırıp yanağına koydum. Derin bir nefes almaya çalıştım ve her ne kadar konuştuğumda sesim çok çıkmasada ve beni zorlasada onunla son bir kez konuşabilmek için ağzımı açtım. “Canım yanıyor. Ama senin yüzünden Jungkook. Bugünü asla unutma olur mu? Benim canımı ne kadar yaktığını asla unutma. Özür dilerim, ama umarım sen de bensiz geçen her gününde benim kadar acı çekersin. Benim için yaşa Jungkook. Sen yaşa ki, ben boşuna ölmüş olmayayım.” Yanağındaki elim kucağıma düştü ve gözlerim kapandı. Son duyduklarım onun bağırışları oldu. Hâlâ yalvarıyordu. Geri dön diyordu. Oysa o da biliyordu. Ben artık yoktum. Ben onu bırakmıştım. Tek başına. Kimsesiz. Acısıyla birlikte terk etmiştim onu. Bugünü unutma sevgilim. Ne zaman bir insana bağırırsan aklına ben geleyim. Ne zaman birine haksızlık edersen aklına ben geleyim. Ben geleyim ki ne kendi canını yak, ne de başkasının canını.
Kendimi tutamayıp ağladığım da ablam geldi okudu oda okudu o ağlamadı ama dediki onu kim yazmışsa ondan çok güzel yazar olur bende öyle düşünüyorum ellerine sağlık çok iyi olmuş❤❤❤❤
Herkes yorumlarda aglamis Tecrübeli bir okur olarak aglamadim (Tecrubemi yaralasar 2 nin son 49 sayfasinda kazndim ) teşekkürler (Hikaye yazim tarzi filan iyi ama beni kesmedi )Yere yakin yildizlara uzak'tan iyiydi en azindan begendim
