💀 เรื่องจริง: ประสบการณ์จากพี่กู้ภัย 'เก็บศพสึนามิ' 💀 

เราเป็นอาสาลงไปเป็นล่ามช่วงนั้น เข้าใจคำว่าราบเป็นหน้ากลองตอนนั้นเหมือนกันค่ะ เจอคุณตาญี่ปุ่นมาแจ้งคนหายด้วยไม่แน่ใจว่าคนเดียวกันไหม แต่เราพูดญี่ปุ่นไม่ได้ก็มีคนอื่นๆมาช่วย เราก็พูดทั้งไทย อังกฤษ ภาษามือ พยายามจะสื่อสารสอบถามข้อมูลให้ได้มากที่สุด ที่จำไม่ลืมเลยเพราะตอนเสดแล้วคุณตาเขายกมือไหว้เรา แล้วเขาก็ยังนั่งอยู่มองเหม่อไปที่ทะเลซักพักถึงได้ลุกเดินจากไป เป็นการโดนไหว้ที่กินใจเรามากที่สุดในชีวิตเลยเพราะความเศร้าของคุณตา😢😢😢

พี่เป็นหนึ่งในกู้ภัย พี่พึ่งเริ่มทำกู้ภัยได้4 เดือน อยู่จุดลงทะเบียนศพ เพื่อรอให้ญาติมาดูเพื่อยืนยัน บอกเลยว่า จิตตกมาก

ฝากนิดนึงนะครับ สำหรับคนที่จะไปถามคนในพื้นที่ถึงเรื่องผีที่พูดกันในท้ายคลิป อย่าลืมคิดถึงความสูญเสียที่คนในพื้นที่ต้องเจอด้วยนะครับ

*** เรื่องอาจจะมีเนื้อหาหยดหยองบ้างนะคะ เราคนกระบี่ค่ะ พ่อจะบอกเสมอตั้งแต่เด็กๆว่าอย่าเก็บพวกเศษปะการังตามชายหาดมา เพราะ คนปกติทั่วไปแยกไม่ออกว่านั่นคือปะการังที่ตายแล้วหรือกระเศษกระดูกกันแน่ เคยมีนักท่องเที่ยวที่เป็นเด็กเก็บเศษปะการังสีขาวๆกลับมา ปรากฏว่าต้องเอากลับไปคืนที่เดิมเพราะเจ้าของเค้าตามมาด้วย (เจ้าของกระดูก) อีกอย่างช่วงนั้นชาวประมงเครียดกันมากเพราะสัตว์ทะเลขายไม่ออก เพราะคนในพื้นที่จะเห็นว่าพวกหอย หมึก กุ้ง ปลา เป็นตัวที่แทะกัดกินศพค่ะ คนเลยไม่กล้าซื้อกินกันไปเป็นเดือนๆเลย คนที่มีอายุบางคนจะไม่ค่อยชอบไปทะเลเพราะภาพมันติดตา คือ ช่วงนั่นชายหาดมีแต่ศพ ทรายหาดที่เหยียบไปก็ชุ่มหนอง กับน้ำเหลืองทั้งนั้น เพราะศพบางทีจมอยู่ใต้ทราย บางทีเดินๆไปก็เจอแขนโผล่ขึ้นมาจากทรายที่หาด บางทีก็มีเศษส่วนที่ไม่ได้เป็นร่างขนาดนั้น เช่น ลูกตา มือ หรือ แขนอยู่ตามที่ต่างๆ อีกอย่างศพที่จมน้ำแล้วขึ้นอืดสภาพก็ไม่ค่อยดีสะด้วย อย่าให้พูดเรื่องกลิ่นเลยค่ะ บางทีพอไปทะเลแล้วนึกเรื่องพวกนี้ก็แอบขนลุกนะ 😢

ป้าอยู่ภูเก็ต บ้านใกล้ทะเล เล่าให้ฟัง วันนั้นได้ยิ่นเสียงคนร้องโวยวาย เลยเดินมาดูนอกบ้าน เห็นฝรั่งวิ่งมาเลือดเต็มตอนแรกคิดว่า หมากัด แต่ไม่ใช่ ชาวบ้านและฝรั่งที่รอด พากันหนีขึ้นไปอยู่บนเขา 3วัน ถึงจะลงมา น่ากลัวมาก

เป็นอีกคนที่ได้ไปช่วยตั้งแต่คืนแรกและได้ประสบการณ์ที่อธิบายไม่ได้จากเหตุครั้งนั้นเหมือนกัน...ยังจำเรื่องราวทุกอย่าง ทุกสิ่งที่เห็น ทุกสัมผัส จากเหตุครั้งนั้นเสมอมา ขอให้ผู้ที่สูญเสีย ที่มีชีวิตอยู่หรือสูญเสียไปแล้ว ขอให้พบความสงบแด่ตัวท่านและครอบครัวตลอดไป ครับ

ตอนสึนามิมาผมอยู่ช่วงวัยรุ่นแล้ว มีญาติที่ทำงานในทะเล อยู่ๆ เมียแกวิ่งมาบอกว่ามีสึนามิ ผมก็คิดแค่คลื่นใหญ่หน่อยกลัวอะไรกัน ก็เลยขับจักรยานมายืนดูตรงภูเขาแถวบ้าน อยู่ๆ น้ำมันก็หายไปซีกพักคลื่นมันก็มา คือสูงมาก ยืนอยู่บนเขาน้ำยังเกือบถึง พอสงบลงก็ไปช่วยผู้ประสบภัย หดหู่มากศพเกลื่อน บางศพไปติดอยู่บนต้นไม้ ไปช่วยยกศพ พอยกปุ๊บแขนหลุดขาหลุด สงสารมาก

ผมคือทหารผลัด2/47 ช.พัน302ค่ายสมเด็จพระบรมไตรโลกนาถ ได้ลงไปเก็บกู้ร่างผู้เสียชีวิตจากเหตุการณ์ซึนามิ ที่ อำเภอตะกั่วป่า จังหวัดพังงา หลายร้อยศพ ขอให้ดวงวิญญานผู้เสียชีวิตทุกดวงไปสู่สุขคติ ...

เพื่อนผมทุกวันนี้ กลายเป็นคนกลัวเลือด กลัวการเกบศพ จนต้องขอ ลาออก จากคนที่มั้งมั่น ไม่กลัวอะไร มาเก็บศพที่บ้านเขาหลัก 2อาทิต ทั้งกลิ่น และภาพที่อธิบายออกมาไม่ได้ จนทุกวันนี้เพื่อนผม ต้องกินยา มาตลอด10กว่าปี

ถ้าเรื่องจริงที่ได้ยินอีกเรื่องนึงก็คือ ที่จริงสามารถระบุอัตลักษณ์ศพได้หลายวิธีมาก แต่ต้องไม่ปล่อยให้เน่าไปเสียก่อน ทีนี้มันมีแพทย์หญิงอยู่คนนึง จะให้ระบุอัตลักษณ์โดยดีเอ็นเออย่างเดียว แต่สมัยนั้นการพิสูจน์ด้วยดีเอ็นเอมันช้ามาก ๆ มันเลยทำให้หลายศพเน่าจนไม่สามารถระบุอัตลักษณ์ได้อีกต่อไป จนกลายเป็นศพไร้ญาติไปแทน

ผมไม่ได้ไปเก็บศพนะ แต่ผมเป็น 1 ในคนที่ได้ทำระบบอัตลักษณ์ อาจจะได้ไม่ได้เห็นศพจริงๆ แต่ภาพถ่ายทุกรูปเเบบได้เห็นมาหมด เอาจริงๆนะสำหรับคนที่เขาไปทำงานตรงนั้นมันไม่สยองเลย มันหดหู่จริงๆ และมันติดตามาจริงๆ

เราเป็นคนพังงานะ ตอนนั้นยังเป็นเด็กอยู่เลย ประมาน 6 ขวบ แต่ยังจำเหตุการ์ได้รางๆ เหตุการณ์ค่อนข้างรุนแรงมากช่วงนั้น คนตั้งวิ่งขึ้นที่สูง จำได้ว่าพ่อจะพาเราไปภูเก็ต ในวันนั้นเลยตอนที่ยังไม่เกิดคลื่นยักษ์ แต่แม่เราคัดค้านแบบโกรธพ่อเลยอ่ะว่าอย่าไป เหมือนแม่มีเซนส์ ว่าอย่าไปวันนั้น ไม่กี่ชั่วโมง ก็เกิดเหตุการณ์ขึ้น ทั้งพังงา ภูเก็ต โซนที่ติดทะเลคือไปหมดเลย แล้วพอเหตุการร์เริ่มสงบลงได้เดินทางไปในพื้นที่ ที่เกิดเหตุ คือมันน่ากลัวตรงที่ว่าเจอมือคนใส่นาฬิกาแล้วล่อแขนขึ้นมาจากซากที่หักพังลงมาทับ ภาพยังติดตาอยู่เลย

ตอน9ขวบอยู่จังหวัดตรัง จำได้เลยว่าเกิดหลังวันคริตมาสต์ เราไปเที่ยวทะเล1วันก่อนเกิดเหตุ ยังจำภาพนั้นได้ว่าทะเลลดลงเยอะมากแบบเยอะผิดปกติเหมือนน้ำหาย เพราะทุกวันหยุดที่บ้านพาไปเที่ยวทะเลบ่อยจนผิดสังเกต ตื่นเช้ามาพ่อแม่ตกใจเพราะตึกกับเตียงนอนที่บ้านสั่นแต่ไม่แรงมาก พอเปิดข่าวทุกคนคือช็อคกันทั้งบ้าน ใจนึงก็รู้สึกโชคดีที่ไปทะเลวันนั้นแล้วกลับเลยไม่ค้างคืน

จำได้ว่าปีนั้นไปพักที่เขาหลักกับครอบครัวหลังจากกลับมาได้1สัปดาห์ก็เกิดสึนามิเข้าค่ะ ที่พักที่เคยไปพักไม่เหลือเลย ยังจำน้องหมาที่พัก พี่ๆที่น่ารัก ที่นั่นได้ดี ไม่รู้ว่าเขาเหล่านั้นเป็นอย่างไรบ้างตอนนี้ ที่พักติดหาดเลย

เหตุการณ์นี้จำได้เลยว่าเป็นปีที่ไม่มีการจัดงานฉลองอะไรทั้งสิ้นแม้แต่วันปีใหม่ เป็นปีที่สุดเศร้า เพราะท่านคุณพุ่ม เจนเซ่นพระโอรสของท่านทูลกระหม่อมหญิงก็สวรรคตในเหตุการณ์สึนามินี้ด้วย เป็นปีที่น่าเศร้าไม่คิดว่าสึนามิจะเกิดขึ้นที่ประเทศไทย เห็นข่าวทุกวันมีรายครอบครัวมากต้องมาสูญเสียคนรักในครอบครัวกับเหตุการณ์นี้

หนูเป็นไทรอยด์แม่พาไปศิริราช แล้วแม่พาไปพิพิธภัณฑ์ทุกรอบ รอบแรกแม่พาไป มีศพที่ดอง มีแขน ขา ที่ตัด เด็กแฝด แล้วอะไรต่างๆที่ดองไว้ สมอง แล้วตอนนั้นป.3 มีโอ่งที่เกิดไฟไหม้ แต่เราไปเรากลัวโซนสึนามิที่สุด มันมีหุ่นขี้ผึ้งที่เจ้าหน้าที่ใส่ชุดขาวๆเก็บศพ ตอนนี้ไม่รู้เค้ายังเปิดอยู่ไหม มีฝรั่งมาดู คนไปดูน้อยนะ บรรยากาศวังเวงๆ ไปรพ.ต้องแวะไปทุกรอบ รอบสุดท้ายแม่ให้เราเข้าไปคนเดียวเพราะแกไม่มีเงิน เราก็เข้าไปดูคนเดียว ดูศพซีอุย แล้วศพนักโทษคนอื่นๆที่โดนดอง แล้วมันแห้ง ไม่ได้รู้สึกกลัวเลย แต่กลัวสุดคือตรงสึนามินี่แหละ มีห้องคล้ายๆโรงหนัง เล็กๆ แล้วมีเรื่องราวสึนามิให้ดู แอร์เย็นฉ่ำ นั่งดูคนเดียว หลอนๆดี😅

ที่ตายเยอะเพราะคนไม่รุ้จักสึนามิ พอน้ำลดเยอะ คนกลับวิ่งลงกันไปเล่นทราย ถ่ายรูป คนบนฝั่งก็ไม่มีคนนี้ พอรู้ตัวก็สายไปแล้ว

ขอบคุณ ที่นำข้อมูลมาเล่าให้ฟัง..จำได้ดูข่าวกันทุกวัน น่าสงสารเป็นเรื่องเศร้าใจที่เกิด สึนามิครั้งใหญ่วิบากกรรม ดึงดูดให้มาตายอย่างทรมานในที่เดียวกัน เวลาทำบุญอะไรก็ตาม ช่วยกันอุทิศบุญไปให้พวกเค้าด้วย จิตวิญญาณยังอยู่ที่นั่นอีกเยอะ 26 ธันวาคม 2547 เกิดสึนามิ.. 21ปีแล้วเวลาผ่านไปเร็วจังใจหายคะ 🌎💀😎

ผมเคยฟังเรื่องนึงจากเดอะโกส มีทีมงานช่างเข้าไปรีโนเวทในโรงแรมแห่งนึงแต่จำจังหวัดไม่ได้ แล้วเจอวิญญาณชาวต่างชาติแบบเยอะมากๆในโรงแรม สุดท้ายเจ้าของโรงแรมแจ้งว่าเขาไปประมูลเอาพวกเฟอร์นิเจอร์ พวกอ่างอาบน้ำที่ยังใช้ได้ราคาถูก จากโรงแรมที่เกิดเหตุสึนามิครับ หลอนมากเรื่องนี้

คิดว่าน่าจะเป็นเพราะการเน่าสลายค่ะ เลยทำให้ร่างกายหลุดและแยกส่วนจากกัน ส่วนมากศพที่อยู่ยอดไม้คือโดนคลื่นพัดขึ้นไป

เราจำได้ว่าเคยอ่านของคุณนัช ตอนเห็นคลิปก็นึกถึงคุณนัชที่เขาไปช่วย พอกดเข้ามาดูคลิปปรากฏว่าเป็นเรื่องเล่าของคุณนัชจริงๆ แต่ว่าคุณเนสเล่าได้เห็นภาพมาก มีการอธิบายองค์ประกอบให้ชัดมากขึ้น เพราะตอนเราอ่าน เรานึกภาพไม่ออกด้วยองค์ประกอบบางอย่างที่เราไม่รู้จัก แล้วคุณเนสก็อธิบายเพิ่มเติมให้เราเห็นภาพ คิดตามแล้วหดหู่เหมือนกัน # ขอขายคุณนัชหน่อยนะคะ คุณนัชเจ้าของเรื่องบ้านkingdom the tiger ที่มีการช่วยเหลือแมวจร หาบ้านให้น้อนแงว เข้าไปดูในเพจได้เลยค่าาา

ลองดูหนังเรื่อง The Impossible ทำดีมาก เกี่ยวกับครอบครัวนักท่องเที่ยวที่รอดชีวิตจากสึนามิที่เขาหลัก มีน้องทอม ฮอลแลนด์เล่นด้วยค่ะ

พี่ไม่เคยคิดว่าน้องเนสเด็กกว่าเยอะขนาดนี้ จนกระทั่งน้องเนสบอกว่า สึนามิเกิดตอนน้องเนสอยู่ประถม 555555555 พี่อยู่มอปลายแล้วอะ เคยอ่านหนังสือหมอพรทิพย์ที่เล่าถึงเรื่องนี้ด้วยค่ะ หมอเล่าละเอียดมาก แล้วก็หดหู่มากๆด้วย

เราเป็นคนภูเก็ตค่ะ ช่วงปลายปีเรากับที่บ้านจะทำบุญแล้วก็เลี่ยงไปทะเลตลอดเพราะมีเซนส์กันทั้งบ้าน แต่เคยมีครั้งนึงที่ว่าน่าจะลืมกันแล้วไปเที่ยวที่เขาหลักแล้วพักที่โรงแรมที่อยู่ริมหาดเลย สรุปเจอจริงๆค่ะ ก็เลยตัดสินใจเช็คเอ้าท์ออกก่อนวันแล้วไปทำบุญเลย นะปัจจุบันยังคงรู้สึกหม่นแล้วก็หดหู่ทุกครั้งที่ถึงช่วงนั้นจริงๆค่ะ

ขอคาราวะพี่ๆเจ้าหน้าที่และพี่ๆอาสาทุกคน โคตรของความเสียสละและจิตสังคมโดยแท้จริงครับ

คุณพ่อเราทำงานไฟฟ้าเคยไปช่วยปั่นไฟ กู้ร่าง เป็นเดือนถึงจะกลับบ้าน พอกลับมาไปร้านข้าว แม่ค้ายกน้ำมา4แก้ว แม่เราบอกมาแค่ 3 คนแต่เขาบอกเห็นมา4คน พ่อเราเลยซื้อข้าวเผื่ออีกจาน .. ช่วงนั้นพ่อถูกหวยบ่อยด้วยนะ

วันนั้นวันเกิดเพื่อนผม...เราอยุ่ที่ กทม.กัน จำได้กำลังจะไปที่นี่เรยข่าวออกพอดี... รู้สึกว่าเราและเพื่อนๆโชคดีมากๆ

กลับกันเราเป็นคนที่สักเพื่อระบุศพตัวเองในซักวันนึง เพราะสึนามินี่แหละ เราไม่อยากให้ใครมารอคอยแบบไร้จุดหมาย

ลองไปนอนแถวเขาหลักดู ตอนกลางวันดูปกติสวยดี พอกลางคืนเขตนอกโรงแรมคืออยู่ไม่ได้เลยเหมือนมีคนวิ่งตามเราแบบกลูเขามาเป็นร้อยถึงกับวิ่งไปหาพี่ยามโรงแรมข้างๆแบบหน้าตื่นๆแกก็ถามมีอะไรน้อง ใครจะกล้าบอก วันต่อมาก็มาเที่ยวถ้ำมรกตและที่ต่างๆๆแถวนั้น แต่ยังรู้สึกถึงกลิ่นป่าในทะเลที่แบบแปลกๆๆมันเหมือนกลิ่นศพลอยเพราะอาจมีบางศพเก็บไม่หมด(เรารู้สึกทั้งกลิ่น ขนลุกและคนวิ่งตามดีที่เรามองไม่เห็นไม่งั้นสติแตกแน่) อีกอย่างสระน้ำส่วนใหญ่โซนติดทะเลใหญ่มากแถมอาจมากกว่า1สระใน1โรงแรมอย่างโรงแรมที่เรานอนก็3สระใหญ่ๆแต่เค้าทำบุญหมดละเลยไม่รู้สึกอะไร บางจุดร่องรอยยังอยู่เลยน้ำสูงมากแค่เห็นก็หดหู่

ผมเคยไปเขาหลักหลังเกิดซูนามิ 2 ปี ได้ไปดูหมู่บ้านน้ำเค็มเห็นมีแต่ฐานรากบ้านเรือนราบเป็นนาบกอง มีอีกจุดนึงใกล้ริมหาดที่น่ากลัวมาก คือตรงนั้นจะมีปลูกต้นสนต้นเล็กๆเรียงรายทับซ้อนกันยาวหลายร้อยต้นยาวเป็นกิโลๆต้นสน 1 ต้น จะมีชื่อปัก 1 ชื่อ เราก็สงสัยว่าเอาชื่อไปปักทำไม คนที่เขาพาไปว่า ชื่อที่ปักตรงนั้นคือพบศพคนตาย คลื่นมันซัดพาไปกองรวมกันตรงนั้น เราเห็นแล้วหดหู่มาก เพราะมันมีชื่อปักตรงต้นสนยาวเป็นกิโลๆหลายร้อยศพ ชาวบ้านแถวนั้นกลางคืนไม่กล้าขับรถผ่าน เพราะเป็นจุดที่ศพมากองรวมกันเยอะมากที่สุด😢

จำได้ว่าตอนนั้น ป4. หยุดโรงเรียนไปรับพี่สาวที่สนามบินดอนเมือง ข่าวน่าจะออกไม่เกิน 09.30น.เป็นภาพมุมสูงจากฮอนักข่าว ภาพที่กว้างๆคือน่าจะเป็นเรือรบมาอยู่บนหลังคาโรงแรม แต่ไม่เห็นศพเพราะน้ำยังลดไม่เยอะ ตอนนั้นทุกอย่างในสนามบินหยุดนิ่ง ได้ยินแต่เสียงรถที่วิ่งอยู่บนถนนตข่าวทุกสถานี รายงานตลอดทั้งวันหลายวันวันด้วย

ปี47ช่วงนั้นเรายังเด็กมากๆ3ขวบได้มั้ง ดีนะบ้านเราอยู่ในตัวเมืองภูเก็ตไม่โดนสึนามิ เป็นอะไรที่หดหู่มากๆ

ผมอีก1คนเป็นอาสากู้ภัยจังหวัดระนอง ใด้มีโอกาศลงไปช่วยเก็บศพที่เขาหลัก พังงาคือที่สุดแล้วคับ

ความรู้สึกเหมือนเพิ่งจะผ่านมาไม่นาน ปุ๊บปั๊บ 20 ปีละ เกิดตอนเราอายุ 11 ตอนนี้ 30 แล้ว เป็นเช้าวันอาทิตย์ที่จำได้แม่นเลย

ช่วงนั้นมัธยม อ่านข่าวหนังสือพิมพ์ไทยรัฐ รู้สึกจะเป็นที่ 27 ได้มั้ง ว่ามีข่าวสึนามิ ทางใต้ ตอนแรกก็ไม่ได้สนใจอะไร คงพัดเข้ามาเฉยๆ ไม่น่ากลัว แต่พอมีข่าวออกมาเรื่อยๆ แบบเอ๊ะ มันไม่พัดเฉยๆแล้วมั้ง มันเสียหายทั้งชีวิต และทรัพย์สินเลยอะ ทั้ง อินโด ไทย มาเลย์

ใช่ค่ะเรื่องนี้เกิดจะ20ปีแล้ว ตอนเด็กผู้ใหญ่ในบ้านพูดถึงเหตุการณ์นี้กันทุกปีในวันเกิดเรา😢 บางทีก็เรียกวันเกิดเราเป็นวันครบรอบที่เกิดสึนามิ😞

พ่อ ผมเคย ไปสัมมนา ที่ภูเก็ต หลังจากเหตุการณ์ สึนามิ และส่วนใหญ่ เคลียสถานที่ไป แล้ว พ่อผมได้ไปพักที่โรงแรม หนึ่งแต่ พ่อไม่ยอมพัก แกกลัว แกเลยให้เพื่อนแกพัก ส่วนพ่อผม นังเครื่อง กลับบ้านเลย หลังจากกลับมาถึงบ้านผ่านไป 2 วัน เพื่อนแกก็โทรมาเล่าให้พ่อฟังว่า "มึงนี่โชคดีจริงๆที่ไม่นอน กูนอนแทบไม่ได้เลย ตรงทางเดินหน้าห้องช่วง ตี1-2 กูได้ยิน เสียงคนอพยพ วิ่ง กันตึงตัง ตอนแรกกูก็กลัวนึกว่ามีเหตุ จริง กูเลยลุกไปส่องตาแมวหน้าประตู เสียงวิ่งเสียงคนร้องนะมีนะ แต่ที่ไม่มีคือ ตัว คนที่วิ่ง หน้าประตูเห็นแต่พรม คนไม่มีแต่เสียง อะยังอยู่ แกนอนฟัง จนถึง ตี 4 ได้ ถึงเริ่ม เบา

ตอนนั้น ป.6 เข้าค่ายธรรมะกำลังจะกลับบ้าน จำได้ว่าแผ่นดินไหวรับรู้ถึง กทม เลย โคมไฟเพดานสั่น กลับบ้านดูข่าวถึงรู้ว่ามีคลื่นสึนามิ

ชอบที่เอาคลิปเก่ามเล่าใหม่คับ จะได้ไม่ต้องเลื่อนนาน555

ยังจำได้ไม่มีวันลืม เหตุการณ์สึนามิ จำได้น้ำวน แล้วคนแห่ลงทะเล เพราะมีปลาขึ้นมา สักพักเกิดคลื่นกวาดคนลงทะเล เป็นเรื่องที่น่าเศร้า ตอนนั้นยังเด็ก ยังจำได้

เรื่องนี้เกิดขึ้นตั้งแต่หนูยังไม่เกิดเลยค่ะแต่หนูเคยไปเจอสึนามิปี47ในหนังสือเรียนด้วยตอนม.อะไรสักอย่างลืมไปแล้ว หดหู่สุดๆ🙁

เราอยู่ในเหตุการณ์วันแรกที่เกิดเหตุภูเก็ตชายหาดป่าตองยาวไปเลย ที่พังงามี เขาหลัก บางเนียง บ้านน้ำเค็ม คนตายมากเอาผ้าขาวห่อเอามากองรวมกันตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเห็นกับตาคนตายมากแบบนี้ ยกรถบัสประจำทางที่ถูกน้ำพัดจมในบ่อน้ำขนาดใหญ่ขึ้นมาตายเต็มเลย มีสองคนเป็นชาวต่างชาติกับพยาบาลที่หนีออกมาได้ตอนเกิดเหตุเลยไม่ตายช่วงเช้าเจ้าหน้าที่หน่วยงานราชการช่วยกันทำข้าวกล่องที่ตัวเมืองพังงาเอาไปให้เจ้าหน้าที่ที่ปฎิบัติหน้าที่ในแต่ละจุดเกิดเหตุช่วงสายเอาของแห้งข้าวสารรองเท้าแตะปลากระป๋องสบู่ยาสีฟันใส่ถุงไปให้ผู้ประสพภัยบางคนหนีรอดไปได้ขึ้งไปอยู่บนที่สูงไม่กล้าลงมาแม้จะบอกว่าไม่มีสึนามิแล้ว ที่สุดยอดคือพี่ๆน้องๆอาสากู้ภัยที่เก็บศพเอาข้าวกล่องกับน้ำไปให้เขานั่งกินข้าวข้างๆกองศพที่ห่อผ้าขาวไว้เฉยเลย

อยากลองให้พี่วิเคราะห์เพลง Secrets of Wysteria ดูหน่อยครับ หลอนมากทั้งเนื้อร้อง ทำนอง และความลับ เนื้อเพลงเล่าถึงฆาตกรชื่อ Albert Fish ที่ฆ่าและกินเนื้อเด็ก ลองดูครับ ไม่รู้จะอยู่ใน creepy case ได้มั้ย 55

สมัยก่อนตอนอินเตอร์เน็ตยังเถื่อนๆกว่านี้ มันมีรูปที่กู้ภัยถ่ายไว้สำหรับพิสูจน์ศพไปอยู่ตามเว็บภาพโหดๆ ด้วย แต่ละศพนี่สภาพบวมเปื่อยกันหมดแล้ว

เราฟังยังหดหู่ มันรู้สึกหดหู่เพราะว่าเราคลุกคลีหรือเคยไปที่นั้้น รวมถึงความรู้สึกของการสูญเสียโดย ขนลุกกับคำว่าราบเป็นหน้ากลองเลย

มีพี่คนนึงแกเป็นนักดนตรี เล่นอยู่ร้านหน้าหาด แกเป็นมือเบส พอร้านเลิก ก็เอาเบสพิงไว้กับขาเบสบนเวทีที่ร้าน หลังซึนามิมา แกก็รออยู่หลายวันกว่าจะเข้าไปเอาเบสในร้านได้ แกบอกว่าตอนเข้าไปเอาเบสพร้อมจนท.กู้ภัย ศพนอนทับกันอยู่บนเวทีเป็นสิบๆศพ แถมมีหลายศพทับเบสแกด้วย

ผมไปอยู่ที่นั่น 20 วัน หลังสึนามิไม่กี่วัน..ไปในฐานะทีมจิตวิทยา

ผมอยู่ ม.1 และกลับจากภูเก็ตได้1วันก่อนเกิดซึนามิถือว่าหวุดวิดมากๆ😢😢😢

พ่อเคยเป็นนักประดาน้ำที่ไปช่วยเก็บศพตอนนั้น พ่อบอกว่ามันเยอะมากๆ บางคนมีสร้อยหรือของมีค่าคนเก็บศพบางคนก็เอาไปเป็นของส่วนตัวเหมือนกัน

วันนั้นตรงกับวันเทเหล้าเผาบุหรี่ 26ธันวาคม2545ถ้าจำไม่ผิด แม่ผมอยู่กะพวกอุลักละโว้ย(ชาวเล) ที่ภูเก็ต เขาพาแม่ผมหนีขึ้นเขาตั้งแต่ สึนามิยังไม่ทันมา ชาวเลรู้ล่วงหน้าเลยพาแม่ผมหนีขึ้นเขา

ผมเกิดพ.ศ. 2546 ไม่ทันเหตุการณ์ แต่รับรู้ว่าหดหู่มากแค่ไหน 😢

เรียนอยู่ ม.2 ต้องโทรไปถามที่บ้านใครไปอยู่ในเหตุการณ์ไหม เพราะเราอยู่โรงเรียนประจำ ตอนนั้นยังไม่ปิดเรียน อีก2-3ถึงปิด แต่ โชคดีไม่มีใครเที่ยวใต้เลยช่วงนั้น

โรงแรมริมหาดที่เขาหลัก ทับละมุพังงา วันครบรอบเกิดเหตุต้องนิมนต์พระไปสวดมนต์ทุกปี

เราอยู่ภาคกลาง ตอนนั้นเราอยู่ป.4 จำได้เลยว่าสถาการณ์มันแย่มาก ไม่เคยรู้จักคำว่าสึนามิมาก่อน จนเหตุการณ์นี้เกิดขึ้น ครูที่โรงเรียนเลยนำเหตุการณ์สึนามิมาเป็นกรณีศึกษา ว่าสึนามิเกิดได้ยังไง ถ้าเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นอีกต้องเอาตัวรอดยังไง สังเกตคลื่นยังไงว่าจะเกิดสึนามิ มันใหม่มากสำหรับตอนนั้น เป็นเหตุการณ์ที่ไม่เคยลืมเลยจริงๆ ขอแสดงความเสียใจกับผู้สูญเสียทุกท่านจากเหตุการณ์สึนามิค่ะ🙏🏼

กู้ภัยแถวบ้านนี่ไง ไปเก็บศพสึนามิตอนนั้น ตอนจะกลับ อยู่ๆ รถก็หนักจนวิ่งไม่ออก จนต้องบอกว่า ให้ลงก่อนเดี้ยวจะพากลับทีหลัง ค่อยออกรถได้

จริงมากๆ ปีนี้ครบ 20ปี เรื่องเยอะมากๆหลอนสุดๆ เราอยู่เกาะพีพี หลังเละไป7 วัน ผีเยอะมาก เขาหลัก ป่าตอง นี่หลอนของจริงจริง ผ่านหลายปีล่ะ ยังจำแม่น

ตอนนี้นอายุ9ขวบ ป.4 จำภาพข่าวฝังใจ จนเก็บมาฝันทุก ปจบ 20ปึแล้ว กลัวทะเลสีคลำ้ๆฟ้าแจ้งๆอยู่เลย

สาธุๆๆ 🙏🙏🙏

ตอนเกิดเหตุวันแรกเห็นภาพความเสียหายว่าหนักแล้ว แต่ผ่านไป 2-3 วัน กลิ่นสุดๆมาก

หนูเกิดหลัง สึนามิเลยค่ะหนู28 แถมชื่อเล่นหนูชื่อสึนามิด้วย เเต่เหตุการณ์มันแย่มากเลยพอมานั่งฟัง

น่ากลัวตรงจุดธูปให้วิญญาณเข้าฝันมาบอกให้ไปเก็บร่างนี่แหละ

ชอบฟังเรื่องเล่ามากค่ะ 😊❤

ตอนเกิดเหตุผมยัง 2 ขวบไม่ได้รู้เรื่องอะไร แต่น่าจะช่วงประถมมีสารคดีเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้ขึ้นมา ทำให้เรารู้จักข่าวนี้ แม้ผ่านไปหลายปีเราก็จดจำในเหตุการณ์นี้อยู่

เป็นนักเรัยนนายสิบทหารบกปีนั้นพอดี ช่วงเกิดเหตุณ์อยู่ในช่วงปล่อยลาพัก โรงเรียนตามนักเรียนกลับไปช่วยเหตุ ต้องใช้ตัววิ่งช่องห้าแจ้งเอา ผมเลยกลับไปไม่ทันได้ไปช่วย นักเรียนนายสิบปีนั้นจึงได้ฉายาว่ารุ่นซึนามิ

ตอนนั้นอ.ที่มหาลัยเป็นคนอังกฤษมั้งแกไปช่วยเป็นอาสาด้วย อยู่ดีๆก็หายไปทั้งเทอมจนมารู้ทีหลัง

อยากให้พี่วิเคราะห์เรื่องอาบัติ มากไปเลยค่ะ

คนแถวบ้านไปขายล๊อตเตอรี่ที่ภูเก็ต ตอนนั้นแกผูกเปลนอนพอดีในวัดแถวป่าตอง รอดมาได้เพราะปีนขึ้นไปบนหลังคาเมรุ แต่เมียแกเสียนะ น่าสงสารมาก

คุณพ่อผมก็ไปเป็นอาสามูลนิธิเช่นกันครับ ท่านกลับมาเล่าเหตุการณ์ต่างๆให้ฟัง บอกเลยขนหัวลุกยิ่งกว่าเจอผีอีกครับ มีไปช่วยเก็บศพแล้ว แขนหลุดขาหลุด นิ้วหลุดต่อหน้าก็มี กลิ่นไม่ต้องพูดถึงเลย ยังเอารูปมาให้ผมดูด้วยบอกเลยว่ามันยังติดตาผมมาตลอดหลายปี ส่วนเรื่องน่ากลัวๆอย่างผี พ่อผมบอกไม่เจอแต่หลายๆคนก็เจอกัน แค่เก็บศพก็ไม่มีเวลามากลัวผีแล้ว ใครที่ไปเป็นอาสาแล้วกลับมาจิตใจยังเข้มแข็งได้อยู่ก็คือสุดยอดมาก

สมัยนั้นที่โรงเรียนฮือฮามาก

ดูในหนังกับคำบอกเล่า ทุกคนที่รอดชีวิต แผลเต็มตัวเลือดอาบ บางคนหนังสุดแปลเวอะวะ เนื้อหลุดออกมา น่ากลัวมาก

ปีที่เกิดเหตุ เราอายุ 4 เดือนค่ะ ไม่รับรู้เรื่องราวใดๆ😅😅😅

สมัยนั้น จำได้เลย คำว่าสึนามิ ของคนไทย ยังไม่มีใครรู้จักเลยค่ะ ทุกคน พึ่งมารู้ ก็ตอนเกิดเหตุการณ์นี้เลยค่ะ

หลังสึนามิไปนอนค้างคืนที่หาด คนที่ไปด้วยกันหลายคนได้ยินเสียงร้องให้ตอนกลางคืน ทั้งที่ที่เรานอนอยู่กลางอุทยานไกลจากบ้านคนหรือโรงแรมมาก

ตอนนั้นยังอยู่ ป.5 ไม่ได้สนใจเรื่องนี้เพราะความเป็นเด็กอยู่ พอโตขึ้นก็หาเรื่องราวแบบนี้บ้างรวมไปถึงเหตุการณ์ที่ยังไม่เกิด

เค้าว่ากันว่าเจ้าหน้าที่ที่ไปเก็บศพ กลิ่นศพติดเสื้อ ติดผม กว่าจะล้างออกหลายวันครับ

ศพที่สูญหายบางที่อาจลอยข้ามจังหวัดครับ ย่าผมอาศัยอยู่ที่เกาะแห่งนึงกับญาติ เคยเจอศพที่ริมทะเล ถ้าแค่่ศพเดียวย่าบอกมันคือเรื่องปกติของสมัยนั้นเจอกันบ่อย แต่นี้มีทั้งฝรั่งคนไทยทั้งสาว2 บางทีก็มาเป็นชิ้นส่วน ทยอยกันมาทุกวันเป็นอาทิตย์ ตอนนั้นย่าไม่รู้ด้วยซ้ำว่านั้นเกิดอะไรขึ้นเพราะที่เกาะตอนนั้นยังไม่มีการสื่อใดๆเดินทางก็ลำบาก ย่าและญาติไม่รู้จะทำยังไงพอเริ่มมาเยอะๆจากที่กลัวกลายเป็นสงสาร เลยช่วยกันไปเก็บศพมาเผ่าข้างบนหาด ดีกว่าปล่อยให้เขาเน่า ย่าเพิ่งมารู้ที่หลังว่าศพเหล่านั้นคือศพที่ตายจาก สึนามิ เรื่องนี้ย่าผมแกไม่เคยลืม

ผมอยู่ตะกั่วป่าเลยบอกครับว่า...

ปีนั้น ผมอายุ 21 ครั้งแรกในประวัติศาสตร์ไทย ไม่มีใครรู้ว่ามันคืออะไรด้วยซ้ำ ไอ้สึนามิเนี่ย

เราเกิด 30 ธันวา 47 เราเกิดได้ 4 วันเอง คนที่บ้านชอบบอกว่าเรามาเกิดใหม่จากคนในสึนามิ งงละ

ยังมีคริปในยูทูปนะครับเผื่อใครสงสัย พิมพ์ชื่อเหตุสึนามิภูเก็ตไปจะเจอ

❤❤❤❤❤❤❤

ตอนนั้นผม ม.2 😢

ผมได้ถูกส่งจากจังหวัดผมให้ขับรถพ่วงเอาของลงไปช่วยขับไปวันครึ่งเต็มๆพอถึงเห็นศพเยอะมาก..แล้วมีจิตอาสาจังหวัดผมเรียกให้ไปช่วยกันผมเลยไปคนไม่เคยเจอศพเยอะๆแบบนี้ตอนแรกอ้วกเลย..มันเริ่มมีกลิ่นแล้วแต่ไม่แรงมากส่วนมากศพเสื้อผ้าจะไม่มีไปไหนไม่รู้เหลือแต่เสื้อในกลางเกงในตรงที่ผมไปช่วยนะครับมันคงไม่ได้เป็นทุกทีผมใช้คำว่าส่วนใหญ่นะครับบางศพเสื้อผ้าก็มีบางศพไม่เหลืออะไรเลยคงโดนทะเลพัดกลับไปกลางทะเลผมกินนอนที่นั้น16วัน

อยากให้พูดเพราะๆ ค่ะ จะได้เป็นตัวอย่างที่ดีกับคนไทยน่ะค่ะ

จำได้ว่าตอนนั้นอยู่ประมาณป.4 เช้าวันอาทิตย์ดูการ์ตูนช่อง9 อยู่ๆข่าวออกว่าน้ำท่วมภูเก็ตและภาคใต้ก็ไม่ได้สนใจตามประสาเด็ก พอข่าวเริ่มออกมากขึ้นเลยได้รู้ว่าคือคลื่นยักษ์ มันดูน่ากลัวมาก เพราะไม่เคยรู้จัก ไม่เคยได้บยินคำนี้ เคยเห็นแต่ในการ์ตูน ช่วงก่อนสึนามิแถวบ้านที่ป้อมพระจุลหมอกลงจัดมาก มากกว่าปีอื่นๆเลย

มีคนขโมยของจากศพไหมครับ

อ่าวไทย จ.สงขลามีแต่ซึลมพายุผีลมพายุกระจ่ายอาละวาดหนังนักเดินทางนักท่องเที่ยวจิตอ่อน จิตหุดควระวังอาจเกาะหมอผีของแท้คิวยาวยากแก่การอัปเดด

ตอนเกิดเหตุหนูอายุ 5 ขวบ ไม่รู้เรื่องอะไรเลยจนกระทั่งมาพิพิธภัณฑ์ศิริราชค่ะ คือมันไม่มีภาพสยองๆ แบบแผนกนิติเวชนะแต่หดหู่อะ บอกไม่ถูก แต่เหตุการณ์นั้นคุ้นๆ จากการอ่านกบนอกกะลาตอนนิติวิทยาศาสตร์ เหมือนเป็นจุดเปลี่ยนเรื่องนิติวิทยาศาสตร์เลยค่ะ วิธีการจำลองหน้าคนจากกระดูกก็เริ่มจากเหตุการณ์นั้น ประเทศอื่นอาจจะใช้มาแล้วแต่ของไทยใช้เยอะช่วงนั้น

ตอนนั้นเรียนอยู่ม.2 ค่ะ

ตอนประถม เพื่อนซื้อซีดี เก็บกู้ศพ สึนามิ กับ ซานติก้ามา ทุกวันนี้ภาพยังติดตาเลยคับ สภาพศพน่ากลัวมาก สงสารผู้เสียชิวิตมากครับ

เม้นสองก็ได้วะ😎

ผมกลับจากเกาะ PP ก่อน สึนามิ 1 วัน

ตอนนั้นหนูยังเด็กมาก ประมาณ 3 ปีเอง

ขอบคุณค่ะ❤

งดกินปลาเป็นปีๆ

47หนูเพิ่งเกิดเอง แต่เกิดเดือนกรกฎาคม

พูดเร็ว สั้น ห้วน ฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง

เอออออออออ

ผีภาคใต้ผมมายังครับแฮร่

ปีเกิดพอดีเลย 2547