Ρίμες : Tο mic είναι στο booth εγώ απέξω, άνοιξε μου για να παίξω, όσα χτυπήματα αντέξω, στο εγγυώμαι πως θα τους τα επιστρέψω. Danny the dog γυρνάω στη πόλη σκυλί, πετάω φωτιές σε μια γεμάτη βιτριόλι σκηνή, στεκόμαστε όλοι γυμνοί, η αλήθεια παίρνει μέτρα, κινούμαστε σκυφτοί μες τα στήθια μια πέτρα. Μελλοθάνατοι, κι όμως αθάνατοι, με προσεγγίζει η μούσα όμως δεν την θέλω, γάμα τη, όλοι wannabe και γλυκανάλατοι, ρίξαν την πρωτεύουσα πάνω μου, Βος κουβάλα τη. Kι' εγώ είμαι εδώ να ρίχνω αλάτι στις πληγές, έχω πάντα μια γυαλάδα μες το μάτι κι ένα verse, λένε χάθηκες στο χθες, τους έχω αφήσει πίσω, το μένος μένει μέσα μου και πρέπει να το φτύσω. Καπνοί και θολωμένες μνήμες, ήταν μέρες μικρές εκείνες, η ίδια λούπα για δυό μήνες, άνω κάτω το εγώ μου, για να βγούνε δύο ρίμες. Για δυό χήνες στη πλάτη βάρη, παντού ευθύνες, μα, πες μου ποιος θα τις πάρει. Για μια ωραία Ελένη δίνω μάχη σαν τον Πάρη και φλερτάρω την ζωή όσο ο χάρος με σταμπάρει. Μες το αμπάρι για καιρό, νιώθω στη γυάλα ψάρι, το μυαλό μου Βατερλό, το ίδιο τροπάρι διατελώ, που να πάρει, στο τέλος θα πάρουν για τρελό. -Μου λένε, “ως εδώ και μη παρέκει”. Τα γούστα της καρδιάς το μυαλό δεν επιτρέπει. -Χαλιέμαι, για δυό φράγκα μες τη τσέπη, μα πράττω επειδή το θέλω όχι επειδή πρέπει. Άνοιξε μου, είμαι ο εκλεκτός, ανοιχ’ τα μάτια και τα αυτιά σου δέξου φως. Από κομμάτια στίχους flows λένε ότι όσο ζεις μαθαίνεις μα εγώ βλέπω τελικά ότι όσο ζεις πεθαίνεις. Όλοι τρέχουν να ζήσουν όπως προλαβαίνουν. Αγάπη; Αγάπη όπως την καταλαβαίνουν. Κάθε μέρα ευλογημένοι που είναι κοντά αγαπημένοι, φίλοι και συγγενείς αυτός ο πλούτος της ζωής και η αγάπη μένει. Όσο δύσκολα η ζωή και να στα φέρνει, μόνος δεν ευτύχησε κανείς. Ένα Yo στους αδερφούς ψυχασθενείς, στους οπαδούς, δύο γραμμές φόρο τιμής στους μοναχούς που δεν τους έμεινε κανείς… Ενός λεπτού σιγής, ολόκληρη φλασιά ζωής και άκου να δεις, είμαστε πρώτα αγωνιστές μετά Mcs, ΑΝΤΙΛΗ xΤΑΦΙΣΙΓΜΑ, Athens Greece, Peace!
