Ik vind Alex hier op zijn best. Geen dums en ander gebonk nodig. De tekst, ondersteund door subtiel gitaarspel, is sterk genoeg en komt zo beter tot zijn recht. De accordeon is hier ook geweldig: gevoelig en ondersteunend en completeerend. Midden in de ziel.
Alex Roeka woont in Antwerpen, maar is inderdaad nu verreweg de beste zanger en liedjesmaker die we hebben. Hij hoeft uit zichzelf niet zo nodig op tv, hij is zichzelf en heeft dat niet nodig, maar daardoor is hij onnodig onbekend, maar hij gaat doorbreken, nu 5 november zijn nieuwe programma in de Kleine Komedie Amsterdam en ja, er gaat niets en niemand boven hem als je verstand en gevoel hebt van muziek en teksten; Cees Jansen.
De allerbeste tekst- en liedjesschrijver van Nederland, de allerbeste soul in het Nederlands! Zoooooo verschrikkelijk treffend en mooi! Prachtig! Geniet er bijna dagelijks van!
Noem 't geen liefde We kennen elkaar nu al zeven jaar, zeven diepe krassen in de muur. Achter in de kamer zing je met je hese stem: 'Liefde is het hondje van m'n ziel.' We zagen elkaar zomaar in 'n straat, waren naar het grote onderweg. Er was iets dat ons samenhield daar even voor 'n nacht, daarna niet meer losliet uit z'n klem. Noem 't geen liefde, alsjeblieft, noem 't wat je wilt, maar noem de liefde liever niet. De ochtend schiet over het land. Ergens in de rand van het bos zit de havik stil te wachten of er al een haas of houtduif komt. Niet meer dan wat woelen in je slaap op de vage beelden van 'n droom. Maar nu sta je voor de spiegel in je blauwe jurk. Alles lijkt zo eeuwig en zo licht. Noem 't geen liefde, alsjeblieft, noem 't wat je wilt, maar noem de liefde liever niet. De boer giet z'n melkbussen vol. Diep in haar hol ligt de vos met d'r jongen stil te wachten tot rond de kippen straks de schemer valt. Alsof we in elkaar geboren zijn, twee verloren kinderen van een gril. Bang kijken we elkander aan, lijken vroeg of laat in elkaar ook dood te moeten gaan. Noem 't geen liefde, alsjeblieft, noem 't wat je wilt, maar noem de liefde liever niet. De wolken trekken traag voorbij. Ginder in de wei staan de paarden dicht opeen en wachten stil tot straks de wind hen weer over de heuvels jaagt.
Gaat deze tekst over een relatie waar beide partijen geen enkele vreugde uit halen, maar die "moet" omdat dat nou eenmaal ooit zo gelopen is? Zo van, "wat moet ik anders"? Ik snap zoiets nooit. Blij dat ik bijna mijn hele leven alleen ben. Gewoon mijn eigen gang gaan en geen krassen in mijn muur.
