sanırım asosyalim öyle olduğumu düşünüyorum. çünkü yakın olduğum arkadaşım yok ve değersiz hissediyorum eğlenceli olamiyorum mesela kuzenimin arkadaş ortamini hep çok kiskandim ayni kisilerle bende arkadaşım ama öyle değilim ve boşluk da kötü hissediyorum ölsem daha iyi kimse farkima varmaz sanirim ve güzelliğin onemli olduğu hep düşünüyorum ya çok güzel olucam ki benimle konussunlar. çok güzel de değilim hayat zevkli gelmiyor eğlenmek istiyorum yakın arkadaşlarım olsun evime gelsinler vakit geçirelim ilk kez içimi döktüm çok kısa bir şekilde umarım biri okur😶 artik evden cikmaz oldum dizi izliyorum sadece ve dışarda insanlar bana bakiyor gibi bunaliyorum biriyle yüzyüze olunca yanliş mi yapdim veya bişey mi demem gerek beni sevmedimi garip miyim diye düşünüyorum hemcinsime karşı bile ağliyasım geliyor sürekli of napıcam
Sızlanmak seni hiçbir yere ulaştırmaz önce bunun bilincinde ol beyaz atlı prens falan bekliyorsan hayal kimse gelip elinden tutup yol göstermeyecek sana yola çık yeri zamanı geldiğinde yol göstericilerin olur zaten. Ayrıca güzellik de sandığın kadar önemli değil yüzü güzele kırk günde doyulur huyu güzele kırk yıl da doyulmaz denir bilirsin. Başkalarıyla kıyaslama kendini kıyaslayacaksan da benim niye böyle değil diyip çemkirme onlar gibi olmak için çaba sarfet
@@firdevs2315 sızlanmıyorum hayatımın nasil oldunu bilmiyorsun en büyük sebep maddiyat ve ben 11 yaşımdan beri ordan oraya çalışarak geçirdim zamanımı aile ortamı desen annem çıkarcı biri tek kendini düşünüyor babam yapmacık iyi davranmaya çalışıyor ama küçükken sesimi çıkaramıyordum tabiki şuan bana yaranması gerek psikolojim bozulmadan yinede yaşıyorum sızlanmak değil olay içimi dökmek istedim sadece kimseye anlatamazken en azından hiçliğe anlatabilirim
25 yaşındayım, küçük değilim. Ben aslında eğlenceli bir tipim, en azından lisede öyleydim. Dengesizimdir ne yapacağım belli olmaz, risk alırım o yüzden her türlü işe vardım genelde. Ama büyüdükçe yaş aldıkça değişti her şey. Artık arkadaslarim evleniyor, çocukları oluyordu ve ben bunu kabullenemedim hep çocuk gibi kaldım. Yetişkin gibi davranıyorum evet ama kafam bambaşka. Söyle diyeyim dışarıdan soğuk buz gibiyim ama içimden İrem derici çıkar mesela. Ayrıca genelde dışlanırım çünkü ekstra nahif biriyimdir ve kimseyi incitmek istemem
17 yaşındayım üniversite sınavına daha yeni girdim Allah izin verirse Eskişehir 'de okumak istiyorum ama çok asosyalim. En basitinden eve gelen misafire Hoşgeldiniz bile diyemiyorum konuşurken sürekli mıy mıy bir şeyler geveliyorum hatta öz babamla bile konuşamıyorum. Kendimi bir vakit kaybı gibi görüyorum resmen. Böyle ne biliyim acayip sıkıcı bir insanım senin gibi küçük bir ilçede yaşadığım için hobim yok. Yani tek yaptığım telefonda takılıp kitap okumak ama böyle yaşamak istemiyorum. Ne yapmam gerek ? Bu yaz tatilinde en azından insanlara yakınlaşabilecek kadar yenmek istiyorum bu durumumu
24 yaşındayım işe başladım , insanlarla ilk tanışmam gayet iyi oluyor ama devamını getiremiyorum kalabalık ortamlarda çok geriliyorum ne diyeceğimi ne konuşacağımı bilmiyorum , devlette işe başladığım için artık geri dönüşte yok özel olsa istifa ederdim sanırım . Zaten işi de öğrenemedim bir türlü neye elimi atsam orada takılıp kalıyorum çok zor durumdayım . Yarın iş başı yapıcam yine ama hiç gitmek istemiyorum 😢
