Part 2: Ik ontwikkelde een eetstoornis en dwangneurose
“Ik besloot niets meer te eten en belandde aan een sonde op de pediatrie”
Het middelbaar was een volgende rollercoaster. Ik volgde moderne talen en had daar 1 goeie vriendin, waar ik nu nog contact mee heb. In het eerste middelbaar haalde ik goede punten. In het tweede middelbaar ben ik gecrasht. Ik weet nog dat ik tijdens de eerste les van het tweede middelbaar naar buiten keek en besliste niets meer te eten. Een beetje hard to get. Ik begon veel af te vallen. Mijn ouders gingen naar ziekenhuizen en maakten al een koffer om me te laten opnemen. Maar er was geen plaats. Tot in december 2017, toen werd ik gedwongen opgenomen met een sondevoeding in het UZ in Gent. Voor mijn omgeving was dat een bom, omdat ik me altijd sterk hield en me groot toonde. Maar in één keer, was het licht uit. Rond mijn 14de ben ik opgenomen in de pediatrie van het UZ Gent. Mijn mama bleef vaak bij me slapen, zo kon ze bij mij zijn. Ik kreeg toen ook het label: anorexia. Vroeger kon ik dat niet uitspreken, nu wel. Ik denk dat het komt door eraan te werken, een wil voor herstel.
“Ik was soms 45 minuten bezig aan een dwang, toch werd enkel gefocust op ‘bijkomen in gewicht’”
Ze stuurden mij plots op ontslag omdat ik niet bijkwam. Het was erg druk, er kwam nergens een bed vrij. Ik ben daar nu nog kwaad om. Uiteindelijk ging ik in opname in Antwerpen, op de dienst eetstoornissen. Dat was moeilijk. Ik had veel heimwee en miste de veiligheid en warmte van mijn ouders. Ik wist ook niet goed wat mij overkwam. Ik deed me wat beter voor dan ik echt was, ik was dat gewoon. Na 3 maanden werd ik ontslaan, ik was wat bijgekomen in gewicht. Dat was goed voor hen. Er werd vooral gefocust op het gewicht. Er werd niet gesproken over mijn neurofibromatose, mijn ongeneeselijke ziekte. Er werd niet onder de ijsberg gekeken. Door dat ontslag waren mijn ouders blij, omdat ze dachten dat het beter met me ging. Maar er werd ook niet gepraat over mijn OCD, mijn dwangstoornis en dwanggedachten. Het uitte zich in tellen, tikken en aanraken. Zoals de klink omhoog doen en twee keer tikken, 4 seconden tussen laten, nog twee keer tikken. En ik moest altijd die routine opnieuw doen omdat het niet goed aanvoelde voor mij. Zo was ik wel 45 minuten bezig aan een dwang. Zelf stond ik daar niet bij stil, het bracht me comfort en rust. Het geeft je controle. Maar dat is niet de controle die ik zocht.
“Ik haalde 6 maanden school op mijn eentje in”
Het is heel symbolisch dat we hier zitten op 6 december. Want op 6 december 2017 is de bal aan het rollen gegaan. Dan ben ik opgenomen op de pediatrie in het UZ Gent. Als ik goed kan tellen, zijn we exact 6 jaar later. Nooit gedacht dat ik hier zou zitten. Na de opname in Antwerpen, was het de bedoeling om terug naar school te gaan. Ik had veel vakken gemist, ongeveer 6 maand. Ik heb dat allemaal in mijn eentje ingehaald. Dat is zeer krachtig van mij, je ziet: ik ben een goeie student.
Denk je aan zelfmoord en heb je nood aan een gesprek, dan kan je daarvoor terecht bij de Zelfmoordlijn op het nummer 1813 of via www.zelfmoord1813.be.
26 мар 2024
