31 yaşındayım. Çocukluğumdan beri bu mutsuzluk durumdayım. Şu an vardığım yerde şöyle düşünüyorum, mutlu olmak bir reklamcılık hilesi. Anlık hazları mutluluk olarak tanımlıyoruz. Ama mutsuzluk gayet normal. İnsanın yaşadığı dönemin bir takım doğruları oluyor. Güzel olmalısın, mutlu olmalısın, uzun olmalısın vs. Bunlar hep bu zamanın algılarına göre doğru. Başarı kavramı ile kafayı bozmuş bir çağdayız. Bunların hepsini köşeye itmek ve öyle haraket etmek lazım. Hayatımın bir anlamı yok mu? Evet yok. Bu yüzden dünyayı keşfedip anlam yaratabilme özgürlüğümüz var. Geçmişe ve geleceğe takılmadan bu gün keyif aldığım bir şey yapmak da yetiyor insana. Hobiler ediniyorum ve her kötü durumda o hobilerle ruhumu iyileştiriyorum. 2 sene sonra kafaya takmayacağım bir şey için üzülmenin bir anlamı olmadığını düşünüyorum. Önce insanlardan uzaklaşmak, sonra kendinden uzaklaşmak bana çok iyi geldi. İnsanın kendisiyle bile arasında bir mesafe olmalı. İnsanların size söylediği şey olmaya çalışmamak lazım. İnsanın kendisini tanıması bir ömür sürer. Ne bir gün az, ne bir fazla.
Asıl mesele okul bittikten sonra başlıyor o yüzden Okulu ne çok gözde büyütmeli ne tamamen boş vermeli. Üniversite hazırlanırken ve üniversiteyi kazandığında ortalamanın altında kalacağım endişesi vardı ama tamamen ben üniversite ve üniversite sınavını büyütmüşüm onu fark ettim iş hayatına girdiğimde iş hayatını da beklediğimden kolay olduğunu gördüm fakat bunlar başa gelmeden edinilecek tecrübeler değil maalesef ne kadar tahmin etsen de başına gelmesi gerekiyor ve senelerce yıldır yaşadığın endişenin aslında çok abartılı olduğunu fark ediyorsun. Güzel üniversite kazanmışsın beklentilerini çok büyütmeden gerçekçi planlar yapmaya başlayıp üniversiteden sonraki hayatını planlaman gerekiyor. Hangi birini yapacağım diyorsun ama çalışma hayatının temellerini şimdiden atarsan bu sana belki birkaç sene bile kazandırabilir çünkü ben de öyle oldu:) her zaman B ve C planın olması gerekiyor. Eğer idealist biriysen şimdiden başlamam gerekiyor ama kervan yolda düzülür diyorsan da iki seçenek iki seçenek var. Ya şansın yaver gider A planın gerçekleşir ya da birkaç seneni verirsin ve kendini B planına adapte edersin. Bence hangisi gerçekçi ise o birkaç seneyi üniversite okuduğun zamana sıkıştırırsın. Yani özet olarak başta dediğim gibi üniversiteyi çok ciddiye almadan iş hayatına yatırım yapılması gerekiyor.
Benim geldiğim nokta şu, bu dünyada asla tam olarak ne istediğini bilemeyeceksin, tam olarak her şey dört dörtlük olmayacak. Çünkü bura cennet değil. Biz ise cennet gibi sıkıntısız ve sorunsuz bir hayatı arzu ediyoruz. 20 li yaşların başı gerçekten sancılı süreçler. Aynı süreçlerden,aynı düşüncelerden geçmiş biri olarak vardığım nokta ise şu: kabullenmek. Hayat böyle bir yer. Önemli olan olumlu şeylere odaklanarak kendine küçük mutluluklar yaratmaya odaklanmak. Son olarak 20 li yaşlar hayatımızın temellerini attığımız yaşlar. Biliyorum ki su akıp bir şekilde yolunu buluyor ama suya sormak lazım akarken neler yaşadı kfkfkk neyse çok konuştum başka videoları da bekliyorumm❤❤
Bende ağır sıkıntıdayım senin gibi düşünüyorum senin yaşadıklarını uzun süredir yaşıyorum sürekli depresif bir moddayım ama dediklerin kafamı açtı teşekkürr ederim sevliyorsun...
video cok rastgele bir sekikde karsima cikti ve videoyu acarken bana beni bu kadar anlatacak bir video olacagini dusunmemistim. su an hemsirelik 2.sinif ogrencisiyim bolume basladigim ilk zamandan beri kendimi hic ait hissetmedim ilk senemde bolumu sevmememe ragmen cok calistim cunku yatay gecis yapip ablamla ayni okulda okumak istiyordum mutsuzlugum belki gecer diye dusundum ve yatay gecis yaptim ama hayatimda hicbir seyin degismedigini fark ettim sinava tekrardan hazirlanmaya basladim ama ailem bolumumu birakmami istemedi bolumu birakmadan calismami istediler yine yapabilecegimi dusundum fakat yapamadim mentalim bir sekilde kaldirmadi cunku zaten icinde bulundugum bolum zor ve direkt staja baslatan bir bolum ve istemeyen birisi icin staj asla kaldirilabilecek bir sey degil,staj haftada 1 gun oluyor ama ona ragmen dersten eve dondugumde bile cikamadim ben bu psikolojinin icinden hep beni rahatsiz ediyordu ve hala daha etmeye devam ediyor 15 tatile geldigimizde artik gercekten kaldiramamaya basladim ve asla odaklanamiyordum bir yerden sonra da koptu zaten yks icin kaydim var ama su an sinava 1 ay kaldi ve ben hicbir seyi yapmadim tamamlayamadim bunu etrafimdakilere anlatmaya cok calistim ama anlatamadim kendime uygun meslek ne var onu bile bilmiyorum su an bunu istemedigime eminim ama gercek anlamda ne istedigimi de bilmiyorum okullarin kapanmasina da az kaldi o zamana kadar da uygun bir meslek bulabilecegimi yine de dusunmuyorum kendimi cok buyuk bir boslukta hissediyorum ne odevlerimi yapiyorum ne de yks icin ugrasiyorum sadece oturuyorum dusunuyorum ve dusuncelerim beni deli ediyor icinden cikamiyorum sadece artik cok yoruldum ve bir yil da olsa dondurmak istiyorum calismak istiyorum kendimi bulmak istiyorum ama dondurmama da kimse sicak bakmiyor cevre etkisi de bu kadar ustume yuk bindirince artik nefes alamiyormusum gibi hissediyorum kendimi tamamen kaybediyorum ama elimden hicbir sey gelmiyor
Antidepresan hakkındaki düşüncelerine katılmıyorum 21 yaşındayım yaklaşık 5 yıldır depresyondayım ve yaklaşık 3 yıla yakın bir süredir antidepresan kullanıyorum. Bir çok defa ilacımı değiştirdim dozunu arttırdım terapistimin tavsiyesi üzerine.. her seferinde kendimi daha iyi bir halde daha az düşünen daha az ağlayan daha az depresif hisseden bir duruma gelmiş buldum. Artık panik atak yaşamıyorum mesela.. Yaklaşık 5 yıldır depresyonda olduğum bir süreçteyim ve antidepresana başladıktan yaklaşık 3 yıl sonra evet tekrar bişeyler yapabilirim deneyebilirim diyorum. Tabii antidepresan tek başına sizi daha iyi bir hale getirmez beraberinde terapiye gitmezseniz ilerleyemez sadece olduğunuz yerde sayarsınız. Yaklaşık 6 ay kadar antidepresan kullanmadan sadece terapi almıştım hiçbir işe yaramadı mesela.. o nedenle antidepresan terapiyle birlikte iyidir güzeldir ama tek başına sizi ‘başarılı’ ‘mükemmel bir insan’ yapmaz. Sadece yaşadığınız duygu durumunu düzenler ki düşünce tarzınızı değiştirmezseniz her zaman o yolda çukurlara basıp yalpalar ya da o çukurlarda mahsur kalırsınız. İnsan kendine yeter ilk 2 yıl buna inanmıştım senin gibi, birisine bişeye ihtiyacım yok. Bence bu bakış açısıda oldukça yanlış çünkü yaşadığımız bazı durumlar sadece bizimle alakalı değildir. Bu tarz genellemelerden kaçınmak gerek diye düşünüyorum çünkü eğer o zaman senin bu konuşmanı dinleseydim sorunun yine sadece ben olduğuna inanır ve kendimi suçlardım ama bazen bazı şeyler bazı hissettiklerimiz düşüncelerimiz bizim değildir. Ailemizin bize öğrettiği şeylerdir. Onları farketmeye ihtiyacımız vardır ve inanıyorumki bunu tek başıma yapmam 10 yıllarımı alırdı. Bunu yazmamın sebebi bu tarz durumlarda olan insanlar için kendinizi yetersiz görmeyin ve suçlamayın bazen kendimize yetemeyebilir ilaçlara ihtiyaç duyabiliriz. İyi ve mutlu kalın✨
16:50'den itibaren anlattıkların hakkında o kadar uzun zamandır düşünüyorum ki...(ben de yay burcuyum bu arada🫂) 18 yaşındayım, üniversite sınavına hazırlanıyorum. mantıken baktığında bir çok şey için gercekten hayatın başındayım ama bir yandan o kadar geç kalmış hissediyorum ki. etrafımdaki benden daha iyi bir hayata sahip olduğunu düşündüğüm insanları geçtim, dünyanın öbür ucunda hiçbir şekilde aynı şartlar altında doğup büyümediğim insanların bu yaşta yaptıklarıyla kendimi karşılaştırıp duruyorum. kıyas resmen dipsiz bir kuyu battıkça batıyorsun. ne kadar derine inersen o kuyudan çıkmak, tekrar mantıklı düşünmek o kadar zorlaşıyor. eskiden okuduğum, ya da dinledim emin değilim, bir yerde diyordu ki şu anki hayatından, kendinen, çevrenden her neyse ondan mutsuzsan; mutlu olucağın zamanı düşün ve zor da gelse o zamanki kendin için hareket et şu an. o zaman geldiğinde kendini geliştirmiş biri olmak için. mutlu olacağın o çevreyi edinirken daha iyi insanları seçip toplayabilmek için, kendine uygun olduğunu fark ettiğin o eğitimi alırken önceden cebine koyduğun şeylerle beraber öğrendiklerine de yepyeni bir anlam katmak için... ya da çok paramız olduğunda onu daha iyi harcayabilmek ve tekrar KAZANMAK için mesela wndhksnfhskf. ve ben buna inanıyorum. düşündükçe, hareket ettikçe, önemsedikçe hayatımız için önemli olan şeyleri, dolayısıyla en çok da kendimizi her şey daha da iyiye gidecek.❤️🔥
tanii iyi ki varsin💗🫶🏻 ve bence de cogumuz kendimizi normal hissetmek istemiyoruz ve kafamizda hep farkli oldugumuzu kodlamak istiyoruz ayrica anormal veya deli gibi hissetmek insana bi yerde gucte veriyor cunku yapabileceklerinin siniri yokmus gibi hissediyosun ama aslinda oyle degil cunku bu hastaliklar ve duygular bizi kisitlayip gercekten de yapabilecegimiz seyleri bile sabote ediyo (sohbetlerin devami lutfen gelsinn😽)
Tanya seni dinleyinceye kadar seni ne kadar ozledigimi fark etmemistim Eski bi dostla konusmak gibi ayni yastayiz ve benzer sorunlsti dusunceleri hep paylastik seni seviyorum kendine iyi bak
Asla düşüncelerinde yalnız değilsin vee maalesef kendini keşif ve farkındalık serüveni ölene kadar artarak devam eden bir şey.Başlarda beynim patlar gibi olurdu ama artık bu kendimi bulma yolculuğumdan mazoşitce bir keyif alıyorum.Bunlar hep varoluşsal zekamızın baskın olmasından damn 😖😸
Tanya seni anlıyorum. Hissettiğin hisleri sıkışıp kaldığın düşünceleri anlıyorum. Bende tüm bunların içinden sağlıklı bir şekilde geçmek için her gün ama her gün çabalıyorum. Bazen iyi bazen çok kötü hissettirsede bir çok şeyi öğrendiğimi farkediyorum ve bence bu bizim sahip olduğumuz bir hediye diye düşünüyorum. Çünkü biz hayatın en uçsuz bucaksız yerlerinden, en küçük noktasına kadar her şeyi keşfetmek istiyoruz, zevk almak istiyoruz. Gibi gibi konuşacak çok şey var. Sen daha iyi bilirsin Tanya. Bu arada her zaman ki çok güzelsin ve saçların çok güzel. Ben şimdi "Ustalık gerektiren kafaya takmama sanatı" diye bir kitap okuyorum şuan. Baya iyi hissettiriyor istersen sana ig den pdf ini atarım belki sende okumuşsundur zaten bu kitabı önceden. Videolarının devamını bekliyoruz tabi. Teşekkür ederim Tanya.
O kadar ben kiii Yeni tanıştığım insanlara kendimi anlatamıyorum bile çünkü sürekli değişiyorum ve ben de bilmiyorum kimim veya amacım ne. Veee insanların sürekli eee sen böyle demiştin ya da böyle düşünüyordun demesi... ben de bilmiyorum yani artık öyle düşünmüyorum hahahaha sırf bununla yüzleşmek istemediğim için fikrimi paylaşmıyorum. Belki de beni yansıtacak hayatı yaşamıyorum ve yabancı hissediyorum.. uyandığımda dinledim videoyu ve evet yavaş yavaş fark ettiğm şeyler bunlar ama yine de amaçsız oluşumu ve bir şey isteme arzusumu kaybettiğim gerçeği fazla üzücü geliyor Devamı gelir umarımm çok iyi geldiii❤
Tanya çoğu cümleni kendim tamamladım aynı şekilde.o kadar benzer hisler yaşıyoruz ki.lisenin son 2 yılı meslek seçimi ve hedefsizlik ile odamda 4 duvar kafayı yiyerek geçirdim.geçen sene hedefim olmamasına rağmen mezuna kaldım.dilde iyi bir sıralama yaptım sayısalda yine o o berbat halime göre fena değildi.hemşirelik,mat öğretmenliği,ing öğretmenliği ve hatta msüden kaynaklı subaylık dahi geliyordu ama ben düşünmedim bile hepsini reddettim çünkü daha iyisini yapmalıydım.daha iyi olmalıydım.meslek falan önemli değildi çok iyi bir sıralama yapmalıydım.lisede de bölüm seçerken bir saniye bile düşünmedim direkt sayısal seçtim çünkü en iyi imkanları olan bölüm oydu.derece yapmalıydım.ben de bir ara güzel sanatları çok istedim ve hatta annemle kavgalar ettim,bunalımlar yaşadım(arada hala aklıma gelip beni berbat hissettiriyor) ama vazgeçirdim kendimi ve asla yapamam dediğim tıpa zorladım ilgimi.şimdiyse tıpı düşünmek (resme olan ilgim kadar olmasa da) beni heyecanlandırıyor.ama bu sefer hedefim olmasına rağmen kalan süre ve yine her şeyi berbat edeceğim düşüncesi beni çok korkutuyor.bu süreç beni cidden çok yıprattı.kendime karşı o kadar büyük hayal kırıklıkları yaşadım ki sanki zihnimde ikinci bir benlik ortaya çıktı ufacık bir olumsuzlukta beni yerin dibine sokuyor önceleri çok farkında değildim ama artık farkına vardım yavaş yavaş zihnimi susturmaya çalışıyorum ama çok yorucu.her verdiğim sözü sanki tutmamaya,kendimi yine üzmeye yemin etmiş gibiyim.geçen bir öğretmenim bana kendi kendime kötü bir kehanet koyduğumu ve sonrasında onu gerçekleştirdiğimi söyledi.bunu düşündüğümde haklı olduğunu gördüm.etrafımda herkes yapabileceğimi iyi olduğumu söylerken ben her zaman inat edercesine ne kadar kötü halde olduğumu düşündüm.dershanede sınavlarda 1.oldum ama oradakiler çok da iyi değil benim başarımın bir önemi yok.msüde benden daha ilerde olanlardan daha iyi yaptım ama şans…hep böyle düşündüm.sanki benim etrafımdaki herkes başarırdı da bir ben yapamazdım.bunu kafama kodlamışım adeta bu yüzden kendime karşı olan öz güvenim,saygım ve sevgim hepsi o kadar alçaldı ki kendi kendimi bırakıp gitmek istediğim çok anlar oldu.lise hayatım boyunca da hep evdeydim ve hep ama hep çalış çalış çalış dedim kendime.küçükken tenis oynardım onda da kendimi zorlardım sabahın 10unda giderdim okula erkenden duvara top atardım 2 saat boyunca ama hiçbir zaman en iyi oynayan ben olmadım.2.ydim.hayatımda kendimi hep ikinci olarak gördüm.kendime çok kızdım ve acıdım ama işleri bir türlü yoluna sokamadım.şimdi 40 günden az bir süre kaldı istediğim noktadan uzağım ve her şeyin benim elimde olduğunu biliyorum yine de içimde bir his yine kendi kendimi sabote edeceğimi söylüyor ve bundan nefret ediyorum.bu kafa yapısından kurtulamazsam hayatım boyunca hangi konumda olursam olayım tatmin olmuş hissetmeyeceğimi biliyorum ama bir şeyleri başaramazsam sevilmeye değer değilmişim gibi hissediyorum.kendim bile benden nefret edermiş gibi
ben de geçen seneden güzel sıralamayla bıraktım itü odtü tutmuyor diye şu an kendime o kadar çok kızıyorum ki her şeyin en mükemmeli diye bir şey yok bu yksyi abartanlar da bu işten para kazananlar asıl olay ünide kendini geliştirmek sağlık alanını bilmem mühendislik için konuştum
@@polat6Alemdar7778 kesinlikle öyle ve biz sanıyoruz ki ömrümüz boyunca mezun olduğumuz bölümden mesleğimizi yürüteceğiz oysa önümüze nasıl fırsatlar çıkacak bilemeyiz.belki de okuduğumuz bölümle hiç alakası olmayan işler yapacağız ama bize bunu bu şekilde gösterdiklerinden biz de hayatımız hep belirli bir yolda ilerleyecek sanıyoruz. bunu tehdit eden bir durumla karşılaştığımızda da dünya başımıza yıkılıyor çünkü bu olasılığı hiç düşünmüyoruz,bir b planımız olmuyor. sanıyoruz ki instagram biyografimize yazacağımız o okul ve bölüm bizi tanımlayacak.insanlar o zaman bize saygı duyacak.oysa bu çok saçma.sırf çalışıp bir uniye gittin diye ben sana belli bir yere kadar saygı ve ilgi duyarım peki gerisi nerde?gerçekte nasıl birisin? sanki bu sınavda iyi bir sıralama yapamazsak hep eksik,ezik kalacakmışız gibi.ama biz biyografimize yazdığımız üniversite kisaltmalarından çok daha fazlasıyız. bu yks kanallarından da o kadar nefret ediyorum ki neredeyse demeyeceğim çünkü hepsinin tek çıkarı etkileşim ve getireceği para.her yıl her ay aynı videoları çekiyorlar. bir tanesi var sınav senesinde yakınını kaybetmiş her ay ondan bahsediyor.ya abi senin sınavla işin biteli kaç yıl olmuş insan hiç mi bıkmaz?işte tek amaçları para olunca önemi olmuyor bunun. olan duyguları sömürülen ve vakitleri boşa harcanan öğrencilere oluyor
@@polat6Alemdar7778 benim bu yıl tıpta karar kılmamın nedeni de %80i dış etkenler geriye kalanı ise ameliyatlara ilgim ve yardım etmeyi seviyor oluşum.ama tıp okuyup doktor olsam mutlu olacak mıyım? belirsiz buyuk ihtimalle hayır.fakat "başaramazsam" mutlu olur muyum?asla. istemsiz böyle bir algıya sahibim. gerçekten istedikleri ve sevdikleri meslek hedefine sahip insanlara çok özeniyorum.bana kalsa kendimi bu kadar hırpalamaz animasyon okurdum ama dediğim dış etkenlere kulak kapatamıyorum. senin istediğin bölüm hangisi mühendisliklerden?
@@starrawberry zamanla kulak kapatmayı hayat öğretecek merak etme ben de bilgisayar mühendisliği istiyorum uzak çalışmak freelance çalışabilmek cazip gelior uzak çalışarak dünyayı keşfetmeyi istiyorum
Kendini boyle ictenlikle paylasman harika, ben kimim sorusu insanin omrunun sonuna kadar soracagi bir soru, cumlelerinin seni tanimlayacagini dusunerek konusmaman disaridakilerin senin hakkindaki dusuncelerini cok onemsedigin anlamina mi gelir? Yoksa baslarda seni karanliktan cikaran kaynagin bagimliliga donustugu anlaminami? Yani resimlerini kendin icin degil baskalari begensin diye yapar hale geldiginde ki bunu fark etmekte kolay degil insanin kwndine cok.durust olmasi gerek(bu arada kendine durust olmak kwndini asiri analiz etmek demek degil, sadece ne hissettigini farketmek ve buna izin vermek demek) o zaman iste bir zamankar senin icin kaynak olanin esiri olmus olmuyormusun?
Videonun geri kalanından bağımsız şu konuda sana bir önerim olacak. Bu işin profesyoneli olmayan biri olarak kendi deneyimlerinin üzerinden bir ilaç hakkında kullanın ya da kullanmayın, x hastalıklara sahip olanlar kullanabilir yorumlar yapman doğru bir yaklaşım olmuyor. Kendi deneyimlerini tabii ki paylaşabilirsin ancak bu deneyimleri bilimsel altyapısı bulunmadan genele vurmamanı tavsiye ediyorum. Psikiyatrik bozuklukların tanısını sadece psikiyatri koyabilir ve ilaç kullanımı kararı hastalığa değil iyi bir doktorla birlikte hastaya özel karar verilir.
Tanya abla ben seni bayağıdir takip ediyorum aslında ben de resim öğrencisiyim ve sanırım seninle aynı şeyleri düşünüp aynı hedefleri kurmusum büyük şehirlerde üni orda Erasmus sonra eğer hicbirsey olmazssam oyuncu olmak istiyorum ama ailem oyuncuların giydiği gibi benim giyinmeme ve öpüşme sahnesi yada herhangi basit şeylerde karşı sadece devlet memuru olmamı resim ogrt olmamı istiyor aslında bana güzel gibi gelse de bazen ,zaten hayatım okullarda geçti ve kendi sinifindaki insanlar gibi konuşmayan sıkıcı bir yer de olmak istemiyorum ki ben de galiba öyle olmaya başladım sürekli birşeyler izleyerek kendimi kandiriyirum insanlar benim mimar Sinani kazanamayacagimi düşünüyor bu bana da işliyor ilmek ilmek aklım havada mi nerde bilmiyorum ama hayatım kötü değil aslında ama niyeyse hiç mutlu değilim normalde küçükken sürekli dışarıda öyle böyle takılırım evi hiç sevmezdim eve zor girerdim şimdi ailem beni zor çıkarıyor ve galiba asosyal oldum anksiyetem de var ve ben de yay burcuyum yukselenim kova yakında mezuniyetiniz var ama ben onun için bile mutlu değilim sadece düşündüğüm mezuniyetle ilgili off şimdi elbise almaya gidicem falan filan elbise açık olmamali ama bir o kadar kapalida olmamalı çünkü arkadaşlarımın ailemi kötü bilmelerini arkasından konuşmalarını istemiyorum ve en önemlisi ben mezun olmayı hak ediyor muyum tyt ye çalışmıyorum ödevlerini zorla yapıyorum ve şuan netim 33 falan geliyor çöp gibiyim kim nereme vurursa oraya savruluyorum.hedeflerim gerçekleşirse mutlu olabilecek miyim mutluluk neydi unuttum sanırsam .hee bu arada abla kendini kötü hissediyorsan kavak yelleri izle abla benim kafamdaki sesleri biraz susturmama sebep oluyor ama daha başındayım umarım diğer diziler gibi reyting için sacmalamamislardir.insanlari insanlığı bitirdiler bı kağıt parçası için bu arada abla seninle özel olarakta konuşmak isterim umarım mimar sınai kazanır ve seninle uzun uzun sohbetler felsefi sorgulamalar yapabiliriz iyi günler dilerim .seviliyorsun 🫂🫶😻.
Eğer elerde ne olacak nasıl biri olacağım kafasından çıkmak istiyorsanız, hep neden allah bizi yarattı ve ne için bu dünyaya geldik podcast ve videolar izleyin, gerçekten çok iyi geliyor
