Γενια 94. Παμε 30. Μεγαλωσαμε με bong da city χρονια γυμνασιου που καναμε ναργιλέ στα σχολεια πεζαμε μπαλα στης αλανες πιναμε νερο απο λαστιχα σε αυλες σπιτιων ατελειωτες ωρες στης πλατειες γεματες με παιδια χωρις ιντερνετ μονο αγαπη. Bong da city εισουν σε ολα αυτα εκει. Σακουγαμε με ενα κινητο και σε ανταλαζαμε me Bluetooth..
Εκεί που λέει ο Μάνι εκεί που το όνειρο τελειώνει ανατριχιάζεις κάθε φορά που το ακούς...Bong da city ότι πιο Ανατριχιαστικό στο ελληνικό ραπ και σε beats και σε στίχους αναμφισβήτητα
Το intro είναι από την ταινία το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη. Η σκηνή είναι στο 39:20 με την Αλεξάνδρα Λαδικού και αλκή Γιαννακα. Να είναι καλά η γιαγιά μου που θυμάται ακόμη και αγαπά τον ελληνικό κινηματογράφο.
Αφήνω αυτό το σχόλιο για να υπάρχει,δεν θα πω πως το άφησα για να θυμάμαι τους bong από την στιγμή που δεν θα τους ξεχάσουμε ποτέ.Καλά να περνάτε αλάνια 2021 ακόμα εδώ...bong για πάντα.
Επανενωθείτε ρε το έχει η ανάγκη η Ελληνική μουσική που πάει κατά διαόλου στις μέρες μας... Το έχουμε ανάγκη όλοι μας. Θρύλοι, δεν σας πιάνει κανείς... Αυτά που χώνατε δεν έχωνε και ούτε πρόκειται να ξαναχώσει κανείς άλλος.
. . . Εκει που το ονειρο τελειωνει υπάρχουν μέρες που με κάνουνε στο μυαλό να κουράζομαι από κεινες τις μερες που θα πω πως δε θα αισθάνομαι χωμένο μες το γκρίζο της πόλης που εξασθενει καθε βήμα και παγίδα και το παμε απ την αρχή τριγύρω φωτιά, μα ανήμπορη να τα κοιτάξω ρωτα αυτούς με κάνουνε βέρια με κόκα αν φοβούνται ρώτα το βλέμμα χαμηλά σαν περπατάς μπροστά μου κοτα είναι λίγες οι φορές που σε πιάνω να μιλάς πρώτα κι όποτε χάνομαι να γράψω αισθάνομαι σαν ενα ηφαίστειο που εκρήγνυται και πιανομαι με νύχια και με δόντια απο πάνω σας μάλλον είστε τυφλοί για να μην βλέπετε τα χαλια σας σαν σφαίρα στα κεφάλια σας ήρθα να δώσω φως κάθε χρόνο και καλύτερα μας είπε ο γιατρός ανελλιπώς κάντε χώρο, και για να μην σας ξεφτυλισω σολο θα μπουν οι bong da city να σκισουνε τον **
[Intro: Μάνι] Εκεί που το όνειρο τελειώνει [Verse 1: Κακοήθης] Στήσε τον κώλο σου κι έλα μ' όση ταχύτητα Μιλάμε με ευθύτητα και δρούμε υποσυνείδητα Σε ασυνείδητους καιρούς που κάναν παύση Σε φάση, που σκοτώνουνε τώρα κι οι μπάτσοι Πούστη κάτσε και κλείσε το γαμημένο στόμα σου Γαμώ εσένα, το σπίτι κι όλο το κόμμα σου Δικέ μου, συνάνθρωπε μου, έλα και πες μου Πόσο θα με πλήρωνες εσύ για τις δουλειές μου Παράτα σχολεία, θητεία και αμφιθέατρα Σας βάλανε ταμπέλες σε φέρετρα Και ελεύθερα νομίζετε πως ζείτε, ελάτε πιείτε, ζαλιστείτε Εδώ Ζητείται, αλάνι που να μην τρομοκρατείται Κοινωνία έγινες τσίρκο Παίρνω ρίσκο να εφευρίσκω τρόπους διαφυγής Τα μέλη σου εικόνες μιας ανοιχτής πληγής Κι αιμορραγείς, μα συμπόνια κανείς Θα πεθάνεις όταν σταματήσεις να ονειροπολείς Εγώ δε παίρνω θέση και καμιά θέση δε με καλύπτει Μες τα πλήθη, λίγοι μπήκαν, λίγοι μείναν Και επείγει να φανείς, μα ποτέ να μην εμπιστευτείς Τους ανθρώπους γιατί πόθους κρύβουνε Και θα το δεις.. [Bridge: Μάνι] Εκεί που το όνειρο τελειώνει [Verse 2: Inka] Υπάρχουν 'μέρες που με κάνουνε Στο μυαλό να κουράζομαι Από 'κείνες τις μέρες Που θα πω πως δε θα αισθάνομαι Χωμένη μες στο γκρίζο της πόλης που εξασθενεί Κάθε βήμα και παγίδα και το πάμε απ'την αρχή Τριγύρω φώτα, μα ανήμπορη να τα κοιτάξω Ρώτα αυτούς που κάνουνε βέρια με κόκα Αν φοβούνται ρώτα Το βλέμμα χαμηλά σαν περπατάς μπροστά μου κότα Είναι λίγες οι φορές που σε πιάνω να μιλάς πρώτα Κι όποτε χάνομαι να γράψω αισθάνομαι Σαν ένα ηφαίστειο που εκρήγνυται Και πιάνομαι με νύχια και με δόντια από πάνω σας Μάλλον είστε τυφλοί για να μην βλέπετε τα χάλια σας Σαν σφαίρα στα κεφάλια σας Ήρθα να δώσω φως κάθε χρόνο Και καλύτερα μας είπε ο γιατρός ανελλιπώς Κάντε χώρο, και για να μη σας ξεφτιλίσω solo Θα μπουν οι Bong Da City να σας σκίσουνε τον... Μπλέκω τετράστιχα σαν μάστιγα που μες στο νου μου Κράτησα καβάτζα για τις ώρες που αμάρτησα Και κάθισα, σε κοίταξα στα μάτια και στοχάστηκα Πως τίποτα δε μένει ίδιο από τότε που άρχισα
Πόσα σχόλια χρειάζονται για να ζήσουμε την επανένωση?? 2022 μάγκες συνεχίστε να γράφετε μέχρι να γίνει το όνειρο. Μην αργείτε όμως περνάνε τα χρόνια και χάνονται αδερφια. Οι νέοι πλέον δε ξέρουν τι σημαίνει bong
υπαρχουν μερες που με κανουνε στο μυαλο να κουραζομαι απο κεινες τις μερες που θα πω πως δε θα αισθανομαι χωμενη μες στο γκριζο της πολης που εξασθενει καθε βημα και παγιδα και το παμε απ την αρχη
