O malum tarihi, 21 Ekim 2015’i henüz idrak ettik. 1980’lerde geçen Geleceğe Dönüş II’de, Marty McFly ve Doktor Emmett Brown, geleceğin tadına bakmak üzere, tam da o güne şöyle bir gelmiş, yapacaklarını yaptıktan sonra hızla geri dönmüşlerdi.
Bizim sinemamızda da zaman çizgisinde aşağı yukarı sıçramayı sevenler var. Başta Cem Yılmaz geliyor. Mesela onun afili karakterlerinden Arif, yedi sene evvel, A.R.O.G’da Taş Devri’ne gitmiş, dinozorlara kafa tutmuş, kabile savaşlarına katılmış, kürklere bürünmüştü. Belki ileride geleceğe de gider, yeni bir macera yaşar. Bitmiş gibi durmuyor Arif’in hikayesi. Göreceğiz.
Şimdilik bir başka hayal kuralım. Böyle gidip dönmeyi seviyor madem; bizzat Cem Yılmaz, Geleceğe Dönüş’ü sinemada seyrettiği çağlarda, yani her gördüğü yere bir şeyler çizmeye ve herkesi güldürmeye meraklı bir yeniyetmeyken, 21 Ekim 2015’e gidip dönse, gördüklerini kendine izah edebilir miydi? Aklına hayaline sığdırabilir miydi?
Ne görecekti peki? Türkiye’nin tartışmasız en iyi komedyeni olduğunu evvela... Ama bu noktaya ışınlanarak gelmediğini de. Mizah dergilerinde gecelerce sabahladıktan, karikatürler, tiplemeler çizdikten sonra bir akşam LeMan Kültür’de sahneye çıktığını... Derken o sahneden bir daha inmediğini... Geriye kalanınsa bir tarih olduğunu...
Öyle bir gülüp çıkmak için değil, katıla katıla kendinden geçmek için, onu izlemeye gelenlerin sayısının milyonlarla ifade edildiğini... Milenyum, Bir Tat Bir Doku, CMYLMZ, CM101MMXI Fundamentals gibi stand-up gösterilerinin birer komedi klasiğine dönüştüğünü... Önce bunları görecekti. İlk bunlarla girdi hayatımıza Yılmaz.
25 yaşında, senaryosuna da ortak olduğu Her Şey Çok Güzel Olacak’ta oynadıktan sonra esas kulvarını sinemada açacağını da anlayacaktı. Kendi filmleri G.O.R.A, Hokkabaz, A.R.O.G, Yahşi Batı derken ilk defa tek başına yönettiği Pek Yakında’ya ulaştığını (Hokkabaz ve A.R.O.G’u Ali Taner Baltacı’yla birlikte çekmişti) öğrenecekti. Yavuz Turgul’un Av Mevsimi’nde Hayde’yi söylediği meyhane sahnesinin şimdiden bir klasik olduğunu, Yılmaz Erdoğan’ın Vizontele’si ve Organize İşler’indeki repliklerinin halen unutulmadığını da... Ferzan Özpetek’in Şahane Misafir’indeki performansını izleyince gözleri dolacaktı. Sadece güldürmediğini, hüzünlendirdiğini, hatta ağlattığını da keşfedecekti. Nihayet bu ay yeni bir filminin, Ali Baba ve Yedi Cüceler’in vizyona gireceğini haber alacaktı. Şahane bir yolculuk yani, şahane bir kariyer... 15-16 yaşındaki Cem Yılmaz, herhalde 42 yaşındaki versiyonuyla gurur duyardı. Öncelikle insanları bu kadar güldürdüğü, güldürebildiği için...
Ben buradayım, onlar neye gülüyor?
Nasıl duymasın? Bu güldürme merakı, kendi sözleriyle daha altı yaşında içine düşmüştü. Şu alıntı, Pek Yakında’nın vizyona çıkmasıyla, filmin oyuncusu Tülin Özen’le yaptığı söyleşiden (Bant Mag, Kasım 2014): “İlk izlediğim şey ne biliyor musun? 1979’da babam beni Sıraselviler’de Devekuşu Kabare’ye götürmüştü. Tam bir kabare düzeni vardı. Hani böyle tiyatro gibi değil de masalı, içkili... Lacivert, çok minimal bir dekor, kostümler de çok minimal. Mesela lacivert tulumvari bir şey vardı Metin Akpınar’ın üzerinde. Bir maymun karakteri yaptı, çok gülünüyor, çok serseri espriler oluyor falan. Nasıl hoşuma gitti! Babama baktım, gülmekten gözlerinden yaşlar geliyor. O an ‘Güldürmek ne acayip bir şeymiş ya’ diye düşündüm. Hiç aklımdan çıkmadı.”
O kadar aklından çıkmadı ki birileri bir yerlerde kendi arasında güldüğünde “Yahu ben buradayım, onlar neye gülüyor” diyecekti sonradan. Ama yine de güldürmeyi kimselere bırakmadı. Çocukken komikli, fıkralı, şarkılı türkülü “ev” kasetleri dolduran da oydu; ailede, arkadaşlar arasında “Ya nereden buluyorsun bu lafları” diye övülen de.
Bir ara not verelim burada. Komik olduğunun hep farkındaydı ama çok yakınında birini her zaman kendinden daha komik buldu Cem Yılmaz. Ağabeyi Can’ı (Barcelona’nın yıldızı Ronaldinho’nun, Messi’yi henüz kimse tanımazken verdiği bir röportajda, “Dünyanın en iyi futbolcusu Ronaldinho diyorlar, halbuki ben kendi takımımın bile en iyisi değilim, o kişi Messi” demesi gibi, “Ağabeyim Can benden komiktir aslında” diyor Cem Yılmaz da.)
Kazananı, kaybedeni olan bir rekabet değil bu; aile olarak çok komikler. Röportajlarında sıkça geçtiği üzere anne, baba, kız kardeş de komik. Mevzu genetik. Nokta. Tuhaf olan, bu becerinin, Cem dahil hiçbirini derhal sahneye çıkmak için teşvik etmemiş olması. Serüvenin başlaması için LeMan Kültür’de bir geceye ihtiyaç duyulması. Gerçi, bir mazereti var Cem Yılmaz’ın: Okuldayken katıldığı ilk tiyatro grubundan atılmış! Gerekçe, komik olması, arkadaşlarını güldürmesi. Yıllar yıllar sonra, Mazhar Alanson’la birlikte yurtdışında “bir görelim” diye uğradıkları oyunculuk atölyesinden de aynı gerekçeyle gönderilmiş. Yaş ilerlemiş, mesele değişmemiş yani: “Öğretmenim, Cem beni güldürüyor!”
#cemyılmaz #ardaturan #gq
31 дек 2021
