CZY JEZYK FRANCUSKI JEST TRUDNY 

Pod filmem "jak szybko nauczyć się języka..." umieściłem komentarz, który lepiej pasuje tutaj, dlatego stosując technikę kopiuj/wklej umieściłem go po raz drugi tutaj. m. in. dlatego że wcześniej wysłuchałem i tego filmu, który mnie zaciekawił. Dla Polaka język angielski jest trudniejszy od Francuskiego, wiem, bo uczyłem się angielskiego od 15 roku życia przez około 15 lat w przeciągu 20 i wiem co mówię. Jestem na poziomie advaned +, a właściwie to raczej bliżej proficiency (c1/c2). Problem z angielskim leży w wymowie, która jest kompletnie odjechana, tak jak w tej scenie z polskiej komedii z kluskami w gębie... Ponieważ dzieci dziś angielskiego uczą się od 7 roku życia, problemu nie ma. Pomimo tego i tak wymowa francuska jest bliższa polskiej niż angielska. Angielski jest językiem o bardzo prostej gramatyce. Gramatyka francuska jest trudniejsza od angielskiej. Jednak angielski sztywno trzyma swoich zasad, które zdają się być zaprzeczeniem polskich norm gramatycznych. W przypadku francuskiego jest odwrotnie. Wiele struktur gramatycznych jest identycznych z polskimi. I tak powiemy po polsku: "to są buty", po francusku "ce sont des chaussures", ale po angielsku już trzeba zmieniać zaimek z "this is" na "these are" i jeszcze trzeba cały czas tym pamiętać. Te wspólne szlaki gramatyczne stanowią ogromne ułatwienie w nauce. (i znowu: nie dotyczy gdy dzieci wałkują angielski od pierwszej klasy... tylko gdyby tak wałkowały framcuski... hmmm...). Pisownia. Dobra, może i jestem wzrokowcem, więc jest mi łatwiej. W angielskim każdego słowa uczę się dwa razy: jak się mówi i jak się pisze. To dwa słowa. We francuskim tylko raz. Zapisuję wyraz francuski, np "gamin" i nie potrzebują sobie zawracać głowy wymową, bo zasady są stałe . Parę tygodni poświęconych na naukę wymowy procentuje. Nie muszę uczyć się jak się to pisze, bo jak już raz napiszę, to wiem jak się wymawia, a jak jakoś zapamiętam wymowę, to na ogół potrafię zapisać. Przepraszam, ale to jest właśnie połowa roboty przy nauce słownictwa... przynajmniej w porównaniu do angielskiego. I argument koronny: podobieństwo do angielskiego. Około 1/3 (teoretycznie aż 60%), ale naprawdę 1/3 francuskich wyrazów jest NAPRAWDĘ podobna do wyrazów angielskich. Przesławny "resposabilite" - przecież to to samo co "resposibility". Tych podobieństw jest cała masa. Jeśli znacie angielski, i najlepiej na poziomie rozszerzonej matury lub powyżej, to naprawdę to pomaga. Ja się tych słów po prostu wcale nie uczę. Toż to o 1/3 roboty mniej! W dodatku angielski pomaga mi we francuskiej gramatyce. Passe compose opanowałem z marszu, Wysłuchałem kilka filmów na u-tubie jak go używać i wszystko. Nie mam z tym problemu. Rozpoznaję francuski pierwszy tryb warunkowy, chociaż nigdy się go nie uczyłem, po prostu przypomina mi strukturę angielską. W zasadzie francuskie zdania dzielę na dwie grupy: te które przypominają mi szyk polski, i te które przypominają mi szyk angielski. Powiem więcej. Wydaje mi się, że lepiej jest uczyć się francuskiego po opanowaniu angielskiego niż odwrotnie. No bo kiedy już przebrniemy przez całą angielską gramatykę, i już nauczymy się tych wszystkich 20 tysięcy wyrazów (więcej chyba nie trzeba...), "każdy inaczej się pisze inaczej mówi", to oto dostajemy język jakby sklejony z kawałka polszczyzny i angielszczyzny (ale gramatycznie tylko...), i słownictwo w 1/3 angielskie (tylko że się inaczej wymawia, np "ęfrastrjuktjur" zamiast "ynfrestrekcze"). Niewątpliwie, język francuski, choć teoretycznie trudniejszy od angielskiego, dla Polaka, który już zna angielski wydaje się znajomy, nie ma za bardzo czym zaskoczyć, no i fajnie że w ogóle go słychać, a nie tak jak te kluski w gębie (nawiązanie do słynnej sceny komediowej). Należy pamiętać, że to prawda, że nasz język należy do tych trudnych (nie najtrudniejszych, ale trudnych), z 7 deklinacjami i 11 typami odmiany rzeczownika, i z koniugacjami czasownika. Jeśli znacie polski i uczycie się francuskiego, to popatrzcie jak te francuskie koniugacje czasowników są banalnie proste w porównaniu do polskich. A skoro polski jest (obiektywnie) trudniejszy od francuskiego, to ja mam nie dać rady? Osobiście uważam, że warto uczyć się języków obcych, w tym francuskiego. To bardzo ładny język, ładnie brzmiący, w których popisywał się najsłynniejszy komik wszechczasów, Luis de Funes, i w którym przepięknie śpiewa Zaz (moje ulubione chansons to "Demain c'est toi" i "si jamais j'oublie"). I chociaż nadal niczego się nie nauczyłem po roku pracy, to wciąż (toujour) uważam (je crois) że (que) warto - i tu brak mi słów (francuskich). Chociaż zawsze można powiedzieć np: "l'aprendre le francais, c'est une bonne chose". Nie wiem czy to było gramatycznie dobre, ale ładnie zabrzmiało. Na dzień dzisiejszy lepiej nie umiem. Może jutro. Pozdrawiam się wszystkich Polaków uczących się francuskiego.

Ja się uczę od 3 dni znam dopiero 40 ale z słuchu jak jest nowe słowo to ja ci tego nie powtórze

Korzystając z translatora google używa się techniki "kopiuj/wklej. Wtedy nie trzeba sobie zawracać głowy czcionką.

Ale klucze to liczba mnoga, a na ekranie pojawiła się po francusku liczba pojedyncza. To tak gwoli ścisłości. Albo proszę mówiąc po polsku nie zachwaszaczać naszego języka udając, że już zapomniała Pani polskiego akcentu.

Pani Beato, moim skromnym zdaniem największym przyjacielem nauki języka obcego jest... młody wiek. Z tego co widzę wśród młodych ludzi to niemal każdy zna angielski na poziomie komunikatywnym (tu procentują stałe bodźce w tym języku od najmłodszych lat). Dzieci które czasowo wyjechały z Polski ze swoimi rodzicami stają się wręcz błyskawicznie dwu- lub wielojęzyczne (znam kilkoro takich dzieci i jest to w moich oczach inwestycja nie do przecenienia dla ich rozwoju). To co natomiast postrzegam za najgorszego wroga to w moich oczach brak słuchu (muzycznego). Mówię z własnego doświadczenia, bardzo utrudnia to osłuchanie się. Mimo wszystko warto (uczyć się języków i zwiedzać świat). Pozdrawiam serdecznie.