Na początku czytając tytuł moją odpowiedzią było "Nie", ale teraz sie wsłuchuje to w sumie masz jakąś racje, lecz. W momencie w, którym jeszcze mam szanse rozwiązać wszystkie osoby zanim przejedzie ich pociąg to bym to zrobił. Moim zdaniem, każdy jest nikim na początku, by później móc stać sie kimś. Doktor nauk o, którym wspominałeś już się nim stał, ale na sebe nie jest jeszcze za późno póki jest chętny się naprawić, może nie dziś, może nie w tym roku, ale może w pewnym momencie będzie gotowy by coś dać od siebie, tylko potrzebuje kogoś kto mu te drogę wskarze. Mam nadzieje, że rozumiesz o co mi chodzi.
Po miesiącu przerwy znowu mogę napisać nieskończenie długi komentarz ;) Mi się wydaje, że ludzi tak ciągnie do patologii (a przynajmniej zmierzających ku niej środowisk), ponieważ jest jej po prostu więcej niż mądrych ludzi, a my tak już działamy, że uznajemy za normalne to, czego jest większość. Osoba bardziej inteligentna niż ogół będzie się czuła odseparowana od społeczeństwa i będzie starała się znaleźć nić porozumienia z „większością”, powoli przesuwając swoje granice moralności i poglądy w stronę ogółu. Co prawda teraz to zabrzmi jakbym poczuwał się do bycia inteligentniejszym niż inni, ale trudno - mi też ciężko znaleźć było przyjaciół z którymi mógłbym pogadać o czymkolwiek (introwertyzm i lekkie niepokoje społeczne zrobiły taką robotę, że ciężko jest mi prowadzić small talk o niczym. Za to jeśli mam mocny temat do dyskusji, potrafię gadać dosłownie godzinami). I właśnie ta umiejętność small talku imponowała mi w takich nie do końca idealnych środowiskach. Na szczęście nie straciłem siebie i nie wchodziłem dalej w grupy typowych piłkarzyków i szkolnych krzykaczy, bo nie wiem co by teraz ze mnie było ;) Odnosząc się do wartościowania życia, wybrałeś sobie bardzo banalny przykład i nie budzący jakichś wielkich dylematów. Lepiej zadać sobie pytanie czy wybrałbyś profesora czy np. bliską osobę z rodziny, która co prawda niczego naukowego nie osiągnie, ale bardzo ją lubisz. Tutaj już pojawia się dylemat między dobrem osobistym a ogólnym. Albo wybór między losowym człowiekiem a całym twoim majątkiem, gdzie pojawia się problem wartościowania czegoś teoretycznie bez wartości dla ciebie: co byś zrobił?
w sumie moze ja tez zaczne taki kanal jak ty? idk. warto dzielic sie myslami. moje szkolne grono znajomych nie lubi moich pogladow, wiec nie czulem sie nigdy popierany przez innych w tej kwestii. na pewno nie na tyle, zeby zaczynac sie nimi publicznie dzielic. niektore sa powiedzmy "zblizone" do twoich wiec pewnie znajdzie sie na to nisza
ja mysle ze zanim kogos potraci pociag to warto zadac sobie pytanie czy ludzie chca wyjsc z negatywnych rzeczy, patologicznej sytuacji. Od checi wszystko zalezy. Ten doktor nie zostal doktorem bo tak, on tego chcial, wybral taki kierunek, taką aspirację, a Seba tez moze wiele, jesli tego chce
Hej! Każdy, kto uwierzy, że Chrystus go zbawił będzie zbawiony. Nie ludzie, kościoły, czy religie, a tylko Jezus Chrystus może dać życie wieczne, poprzez wiarę w niego. Dzieje 16,30-31 "A wywiódłszy je z więzienia, rzekł: Panowie! co mam czynić, abym był zbawiony? A oni rzekli: Wierz w Pana Jezusa Chrystusa, a będziesz zbawiony, ty i dom twój."
Niektórzy widząc patologię przysięgają sobie, że nigdy się tak nie stoczą i czasem dotrzymują słowa, głównie dla siebie. Są też tacy jak BoJack Horseman, który wstaje i upada, wstaje i upada i tak cały czas, choć nie czyni go to gorszym, to na pewno też nie lepszym. A co do wyboru ważności człowieka dla społeczeństwa, odpowiem tak samo jak Dr. House czemu zatrudnił lekarkę która była druga na teście a nie pierwszą. Na co House jej odpowiedział, że to dlatego że mu się spodobała :D i mimo, że powinien jako lekarz postąpić racjonalnie to wybrał tak jak on sam chciał i w domyśle odciął się od konsekwencji w stylu. Robię tak, a reszta nie jest moją winą, bo nie wiem co może się zdarzyć. :P
Wyświetlił mi się ten film na głównej akurat gdy rozmyślałem na różne tematy i po prostu wow, brakowało takiego kanału i oglądając ten film, czułem jakbyś mi czytał w myślach bo sam wielokrotnie miałem rozmyślania na temat tych marginesów społecznych i dlaczego oni w ogóle funkcjonują w społeczeństwie. Miałem też z nimi styczność wielokrotnie, obracałem się można powiedzieć w takim środowisku ale zawsze raczej pełniłem role takiego obserwatora a nie brałem czynnego udziału w tej grupie, (chodziłem do patologicznej szkoły, a moja klasa była akurat tą najgorszą) i przez to nabrałem dość radykalnych poglądów na ich temat i uważam, że powinno się takich tępić w każdy możliwy sposób, dla mnie to jest podgatunek ludzi bo ciężko mi sobie wyobrazić jakie procesy myślowe zachodzą w głowie takiego osobnika, żeby np. bez powodu zaczepiać ludzi na ulicy i ich bić for fun. Świat bez nich byłby o niebo lepszy.
