CZY JESTEM IDIOTKĄ? | CZYTAM PRAWIEK I INNE CZASY OLGI TOKARCZUK 

Dawno temu przeczytałam "Dom dzienny, dom nocny" Pani Tokarczuk i bardzo mi się podobała, czytałam następne jej książki, oprócz " Ksiąg Jakubowych", których nie mogłam skończyć, dla mnie- zbyt zawikłana. Teraz czytam "Empuzjon" i na razie bardzo mi się to podoba. Nie należy przejmować się opiniami innych ludzi- jeśli chodzi o literaturę, trzeba samemu spróbować i poczuć czy jest "nasza", czy też podziękować i odłożyć. I tyle. O gustach, także czytelniczych się nie dyskutuje, każdy z nas ma prawo do swoich wyborów i sympatii czytelniczych. Nie wiem, czy Pani Olga Tokarczuk jest wybitną pisarką, ale mam poczucie, że Jej literatura wnosi coś do mojego życia i myślę o niej jeszcze przez jakiś czas po przeczytaniu. Ważne, aby w ogóle czytać. Kropka. Pozdrawiam ciepło wszystkich moli książkowych.

I dlatego wolę prostotę i wzniosłość twórczości Wiesława Myśliwskiego. Zupełnie inny kaliber autora i, po prostu, człowieka.

Super format filmu!

Szczerze, to po różnych wywiadach z panią Tokarczuk, które miałam okazje przez lata oglądać, odniosłam wrażenie, że jest nadętą, patrzącą na ludzi z góry kobietą, wierzącą w wielkość i nieomylność swojej "jakże wspaniałej" prozy. Z tego względu, a także z powodu legend o jej domniemanej wielkości i geniuszu jako autorki, nie miałam dotąd ochoty sięgać po jej książki. Tego typu legendy odrzucają mnie nie dlatego, że boję się, że będę za głupia na daną książkę (wiem, że nie jestem), ale dlatego, że często trącą fałszem, pretensjonalnością i sztucznie nakręconym hype'em. Z mojego doświadczenia wynika, że w większości przypadków te owiane sławą książki, to tylko smutne wydmuszki. Natomiast ostatnia sytuacja tylko tym bardziej mnie zniechęciła do zapoznania się z książkami tej autorki. Nie mam zamiaru sprawdzać, czy według pani Tokarczuk jestem, czy nie jestem idiotką, a znajomość i zrozumienie jej książek nie wpłynie na moją samoocenę. Natomiast to właśnie wygłaszanie takich kwestii jakie wygłosiła p. Olga świadczy o krótkowzrocznym idiotyzmie i arogancji typowej dla światka ludzi sztuki i literatury, gdzie co drugi przypadek to osoba przekonana, że jej dzieła zmieniają świat, nie są dla przeciętnych maluczkich i dla nic nie rozumiejącej szarej masy. -_-

„Idiotkować każdy może” kocham ❤️

Pani Olga jest wspaniała pisarka,uwielbiam jej tworczosc ,a Prawiek to cudowna ksiazka i tyle.

To nie proza, to zgroza...

Pod wpływem tego filmu postanowiłam się zmierzyć z książką, która przy dwóch poprzednich lekturach wywarła na mnie ogromne wrażenie - tymi wszystkimi elementami, które się na nią składają, tym światem trochę na pograniczu fantastyki i realizmu magicznego, czerpiącym z mitologii, tym, jak w krótkich rozdziałach udało się nakreślić tak szeroki przekrój postaci i - nomen omen - czasu, tym, jak niektóre z tych historii są naprawdę poruszające i tragiczne (Izydor i Ruta, chlip), i tymi dziwacznymi mistycznymi elementami. I trochę usiadłam z ambicją, aby wyrobić sobie w końcu jakąś spójną interpretację tego wszystkiego, tę, której tobie nie udało się dostrzec. Wnioski też mam ciekawe i inne niż się spodziewałam :D Przede wszystkim, choć jakąś wizję chyba mam, to przy tej lekturze Prawiek wywarł na mnie zdecydowanie najmniejsze wrażenie. Głównie dlatego, że trochę się spieszyłam, pochłonęłam książkę na ras i skupiałam się mocno na próbie interpretacji, szukania fragmentów, które poparłyby moją wizję tego, co próbowała zrobić autorka i trochę w tym mi uciekło cieszenie się lekturą, smakowanie jej, wczuwanie się w postacie i zamartwianie ich losami. Ale mam nadzieję, że to przez warunki i cel, a następnym razem będę mogła się skupić na emocjach i przeżyć znów ten tekst. To nie będzie chyba oryginalne, jeśli stwierdzę, że cała powieść zdecydowanie skupia się na czasie - zarówno tym podstawowym cyklu życia, od narodzin, przez rozwój, po śmierć, jak i na różnicach w przeżywaniu tego cyklu u różnych osób (Paweł, który zawsze chciał się rozwijać, osiągnąć więcej, skupiony na przyszłości i niedostrzegający teraźniejszości, przeżywa ostry kryzys wieku średniego i niezbyt potrafi pogodzić się ze starością i przemijaniem, Misia, która raczej żyła swoim spokojnym życiem, nie przeżywa takich perturbacji, Izydor, który jako osoba trochę na boku społeczeństwa nie przeżywa etapu usamodzielniania się i trochę przeskakuje etap dojrzewania, itd.), różnicach w relacji z czasem ludzi, roślin, miejsc, rzeczy, itd. I widzę jeszcze drugi laitmotiv, różnice w postrzeganiu nie tylko czasu, ale i świata u różnych osób, szczególnie próby ułożenia sobie jakiejś jednej, spójnej wizji świata, która zamieniłaby chaos zjawisk w coś spójnego - tu najjaskrawszy przykład to czwórki Izydora, ale też choćby religijna wizja świata u proboszcza, która sprawia, że widzi w rzece ucieleśnienie Szatana, albo ta wizja świata, która nagle się wykrystalizowała Kurtzowi, nim popełnił pewną dość paskudną rzecz (próbuję omawiać i nie spoilerować, pewnie daremnie). Ale zdecydowanie z interpretacją największą zagwodką jest ta gra. Chyba najsensowniejsze wydaje mi się przyjęcie, że to jakaś wizja życia pośmiertnego, przechodzenie przez kolejne światy, w drodze ku jakiejś wielkiej niewiadomej. Co daje kolejną wizję świata - to tylko pierwszy świat stworzony przez Boga, pierwszy, z którym dane będzie się zmierzyć. I nie ma tu jakiegoś wniosku z tych wszystkich wizji czasu, świata i jego porządku... Ale też nie mam poczucia, by miała być. Mam wrażenie, że ostateczny wniosek to właśnie to, że nie ma jednej wizji, że każdy z nas ma swój prywatny czas, i nie tylko my, ludzie, go mamy, mamy swoją z nim relację, która jest jednym z elementów kształtujących naszą wizję świata, w którym możemy się doszukiwać porządku - lub nie, i zupełnie go nie dostrzegać. A sama książka jest trochę próbą przedstawienia przeróżnych wizji po to, by można było dojść do tego, że mogą istnieć obok siebie. I totalnie rozumiem, jeśli dla kogoś takie podejście jest naciągane i przy tak ogólnym temacie da się je podpiąć do całej masy książek, które skupiają się na wielu różnych postaciach. I totalnie rozumiem ten brak zachwytu, poczucie, że to było interesujące doświadczenie, ale trochę popis dla popisu... Bo to dokładnie moje wrażenia z "Ksiąg jakubowych". Doceniam przekrojowość, rozmach, intrygujący temat, jest tam też jakaś oś fabuły w postaci Jakuba, ale nie mam poczucia, by składały mi się te puzzle w jakąś całość, plus tamta historia zostawiła mnie o wiele bardziej obojętną niż Prawiek przy pierwszych czytaniach. I w kontekście wypowiedzi autorki w sumie bawi mnie, że moja ogromna sympatia do Prawieku wynika bardziej z czasów, gdy czytałam ją o wiele bliższa tej cytatowej idiotce, z mniejszymi kompetencjami kulturowymi, i zachwycałam się raczej pojedynczymi obserwacjami (jak z tego cytatu o kobietach) i samą historią na bardziej podstawowym poziomie, jej tragizmem, tymi szerokim przedstawieniem różnych ludzkich losów i chlipałam nad tymi wszystkimi postaciami umierającymi w końcówce. I to było dla mnie o wiele bardziej wartościowe doświadczenie, niż te dość suche przemyślania z tej lektury. I mam nadzieję, że jak już te przemyślenia mam rozpracowane, to następnym razem będę mogła zostawić je gdzieś w tle i uruchomić bardziej wrażliwość i emocje. Nie mam pojęcia, jak to o mnie świadczy jako o czytelniczce.

Super podejście do tematu.

Zbierałam się do książek Tokarczuk długo, właśnie ze wspomnianego przez Ciebie strachu, że są przeintelektualizowane i nic nie zrozumiem. W bibliotece przejrzałam kilka i ostatecznie padło na "Prowadź swój pług przez kości umarłych" i jakież było moje zdziwienie , że rozumiem co czytam 😃. Nie skończyłam jej jeszcze ale podoba mi się styl autorki. Mam ochotę na "Empuzjon" . Bardzo podobał mi się Twój dzisiejszy film i puenta. Pozdrawiam 😉

Dzięki za ten film, za ten eskperyment wymagający wysiłku i dobrej woli. Daaawno temu (ponad 20 lat temu w liceum) czytałam podróż ludzi księgi, pamiętam że mi się podobała, ale jestem pewna, że niewiele z tego naprawdę rozumiałam, na pewno już nic nie pamiętam. Ale takie prawo młodego czytelnika, że chłonie wszystko nowe, niekoniecznie rozumiejąc wszystkie konteksty. Potem próbowałam czytać Księgi Jakubowe i nie mogę powiedzieć, że mi sie nie podobały, ale jakos znużyly, czytałam powolutku nawet odczuwając przyjemność, chwilami zachwyt językiem i coraz rzadziej po kilka stron az w końcu po prostu o niej zapomniałam, nie dobrnąwszy nawet do połowy. Teraz zaczęłam Empuzjon, mając świadomość, że przydałaby się znajomość Czarodziejskiej Góry, której nie czytałam i znów mam to wrażenie- kiedy czytam, jest ok, ale nie wiem do czego to zmierza, nic mnie do tej ksiązki nie woła, kiedy ją odkładam. Cóż, zobaczymy, na razie jeszcze nie porzucam ;-) Możliwe że zmobilizuje mnie do sięgnięcia po Manna? może wtedy zrozumiem więcej z jednego lub drugiego ;-) Znam smak rozczarowania i poczucie zagubienia po książkach, które powinny mi się podobać (bo teoretycznie lubię tego typu literaturę, bo wszyscy wychwalają pod niebiosa)- ostatnim takim spektakularnym rozczarowaniem były Cudze Słowa Wita Szostaka. Cóż, Tokarczuk mnie przynajmniej tak nie frustruje, jak zrobił to Szostak. Zaczynałam dwa razy, brnęłam na siłę szukając sensu, denerwując się i złorzecząc, miałam ochotę wyrzucić książkę przez okno (ale wyrzucanie pliku z kindla nie daje takiej satysfakcji, a samego kindla jednak szkoda ;-) ). Po tej książce dopiero czułam się idiotką! ;-) na pewnym etapie chciałam już chociażby zrozumieć dlaczego podoba się innym, zrozumieć czego ja w tym nie widzę, że mnie nie zachwyca a złości? W końcu pogodziłam się z faktem, że to nie jest książka dla mnie, choć do dziś jest to moje największe wtf ;-) i z jednej strony chciałabym spróbować z inną pozycją tego autora, ale chyba musiałabym ją czytać incognito ;) tzn nie wiedzieć, że to jest jego książka, nie znac tytułu, bo samo wspomnienie mąk z cudzymi słowami podnosi mi ciśnienie i autor nie może liczyć na moją pobłażliwość ;-)

Ok, to tak pokrótce, główne kwestie poruszone w tej książce: życie kobiet, niepełnosprawność (Izydor), dojrzewanie (Misia), bycie ojcem (Michał i Misia), śmierć, naturalistyczny obraz wojny (przykłady: gwałt na młodej dziewczynie, stosunek seksualny z kozą, który też nie jest zawarty w książce dla funu) sprzeciwiający się wyidealizowanym, patetycznym narracjom o wojnie i heroicznej śmierci podczas walk, których pełna jest polska literatura, życie na prowincji, religia, zwierzęta jako ludzcy przyjaciele ("psowie" Florentynki). Nie jest to powieść pozytywistyczna, w której łopatologicznie pisarz powie Ci, co masz myśleć, ale to nie znaczy, że nic z tej książki nie można wynieść. Pozdrawiam serdecznie.

Bez przygotowania się Prawieku w pełni nie zrozumiesz albo przynajmniej wiele ci umknie, choć żadnej szczególnej wiedzy nie trzeba tutaj mieć. To książka pod kilkoma względami wybitna, najlepiej wcześniej sobie coś o niej sensownego przeczytać. Kiedyś widziałem w TV wywiad z jednym polskim pianistą, w Buenos Aires, tuż przed koncertem, i pamiętam jak powiedział, że on sobie doskonale zdaje sprawę z tego, że na tej pełnej sali będzie ze dwadzieścia osób, które będą wiedzieć, co on tak naprawdę robi. Pytanie, czy reszta jest idiotami? Otóż, w pewnym sensie tak. Muzycznymi idiotami jak najbardziej, a muzyka dla nich jest fajna, bo coś tam fajnie komuś brzmi. Tutaj niestety, przygotować się jest trudniej i mało komu się chce, bo ostatecznie wystarczy że coś ładnie, miło pinka. Te dwie godziny z grubsza jakoś się usiedzi, ale już przy niezrozumiałej za bardzo książką trzeba wykazać się dłuższą cierpliwością i włożyć zatem większy wysiłek, żeby dobrnąć do końca. Na poziomie literatury jest jednak łatwiej, bo łatwiej uzyskać dobrą, fachową informację, którą będziemy w stanie zazwyczaj zrozumieć i jakoś, a może i całkiem nieźle, możemy dzieło ogarnąć. Nawet Ulissesa. Z dziełem muzycznym będzie o to trudniej, bo już sama materia trudniejsza do ogarnięcia. Zatem trzeba przyjąć do wiadomości, że w wielu dziedzinach jesteśmy idiotami albo coś blisko tego. Matołami. Ale jak komuś zależy, to może się postarać, żeby złapać więcej. Czasami, a nawet często, warto. A jak autora atakują, to może im się czasami złośliwie odgryźć, tylko czy to ma sens? Wątpię.

Zgadzam się z twoim podsumowaniem :) Klasyki mają to do siebie, że zawsze znajdzie się w nich treści, które można przypisać na plus oraz na minus w ich odbiorze. Sama często sobie zadawałam pytanie czy można krytykować klasyki literatury i uznałam, że jest to słuszne, kiedy wyraża się krytykę na temat danych wątków i elementów książki a nie w formie bezpodstawnej krytyki całości. Klasyki tak jak inne gatunki literackie są kierowany do ludzi i oceniane pod względem emocji jakie wywierają na czytelnikach więc czemu każdy nie może mieć o nich innego zdania w zależności od życia jakie wiedzie :)

Jeśli tak ma wyglądać "literatura wyższa", to ja wolę pozostać przy rozrywkowej oraz komiksach, gdzie jest więcej treści, a nieraz też przemyca się ważne tematy. Wiele razy próbowałem przeczytać książki Tokarczuk i nigdy żadnej nie skończyłem, bo jej pióro strasznie mnie nuży. Dlatego też nigdy żadnej nie oceniłem, bo ciężko ocenić coś, czego się nie przetrawiło w całości.

O wartości książki decyduje jednostkowo każdy czytelnik, a nie jej autor. I nie istnieje coś takiego jak "literatura wyższa", jest to sztuczny twór utworzony po to, żeby mieć dodatkowy argument do uznania się za człowieka lepszego i bardziej wartościowego od innych, czyli do ugruntowania czystego klasizmu i elitaryzmu.

Abstrahując od recenzji samej książki, powiedziałaś mega ważne dla mnie rzeczy. Dzięki tej nieszczęsnej wypowiedzi Tokarczuk dowiedziałam się o klasizmie w czytelnictwie, z którym to wielokrotnie się spotkałam i byłam skonfundowana, kiedy mnie dotknął, a nawet czasem sama brałam w tym udział (ja: fuj, jak możesz czytać "365 dni", też ja: ogląda ekranizację; hehe niech żyje hipokryzja z mojej strony). Te dyskusje uświadomiły mnie, jak niefajne jest dzielenie czytelników na lepszych i gorszych. Osobiście mam taki rozstrzał w czytanych książkach, że ciężko by mi bylo szybko wskazać listę ulubionych gatunków i wydaje mi się, że takich ludzi jest wielu. Można powiedzieć, że czytam dużo, ale dużo też książek zapominam, co zupełnie mi nie przeszkadza. Taka to ze mnie czytelniczka. Książek "wielkich" się obawiam. Boję się też komentować, że nie widzę w nich nic fajnego. Dla przykładu chciałabym bardzo przeczytać sobie "Czarodziejską górę" ale jednocześnie się boję, że to takie wspaniałe i mądre, a ja co? Nie polubię? Nie zrozumiem? No przecież coś ze mną musi być nie tak, skoro się nie zachwycam. Oraz tak, też zauważyłam ogrom recenzji, które mówią, jakie coś jest głębokie i wielowarstwowe, ale jednocześnie nie piszą konkretnie, co takiego głębokiego w tym było. Sama pewnie też tak czasem mówię o książkach, zdecydowanie muszę przestać, chociaż wiem z czego takie ogólniki wynikają. Ja się boję krytyki, że ktoś mi wytknie, że piszę głupoty, że ta książka wcale nie była o niczym takim. Wychodzi na to, że jestem czytelniczką bardzo przestraszoną :D

Czytałam dawno temu jako dość wczesna nastolatka i nawet mnie wciągnęło. Po części pewnie dlatego, że miejscami jest to literatura z cyklu seks & przemoc, co wywoływało we mnie silne emocje. Trochę się czułam, jakbym czytała Coelho na sterydach, czyli takiego, który został oszlifowany przez jakieś prestiżowe warsztaty pisania, bo jest tam pewien klimat "obcowania z wyższym stanem świadomości", który mnie irytował. Pamiętam, że wypożyczyłam wtedy też z biblioteki "E.E." i o wiele bardziej mi ta powieść przypadła do gustu, na pewno między innymi dlatego, że jest o kobiecym dorastaniu. Nie wiem, jakbym odebrała te książki dziś

Nawiązując do tego filmu, nie wiem co mam napisać, więc po prostu "komentarz dla zasięgu" 😅

pierwszą książkę Tokarczuk czytałam 25 lat temu, gdy dopiero przebijała się do świadomości szerszego grona czytelników. odebrałam ją jako piękną w formie, ale całkiem pustą w treści. stwierdziłam, że to nie dla mnie i przez lata nie wracałam. po noblu postanowiłam spróbować jeszcze raz. 25 lat to sporo; ja się zmieniłam, autorka się zmieniła, czasy się zmieniły więc może tym razem coś zaiskrzy. jak Ty sięgnęłam po prawiek. i było dokładnie to samo - niesamowita forma, ale cały czas w tyle głowy pytanie: po co to wszystko, jaki sens ma ta opowieść. nie ma sensu, nie ma drugiego dna. śliczne, ale puste w środku. wydmuszka. mijam się z tą twórczością, nie ma chemii, więc zwyczajnie szkoda mojego czasu. jest wielu innych autorów do odkrycia :)

O czasie już powstały dzieła na początku xx wieku jak " Czarodziejka góra", czy cykl Prosta " W poszukiwaniu straconego czasu" , szczególnie polecam " Czarodziejska górę"

Moja przygoda z książkami Olgi Tokarczuk zaczęła się kilka lat temu od " Opowiadań bizarnych ". Bardzo się bałam ale postanowiłam spróbować. Zmęczyłam kilanaście stron i odłożyłam na półkę. Kilka miesięcy temu wyciągnęłam ją keszcze raz i pochłonęłam w ciągu dwóch dni. A potem przeczytałam ponownie . Mogę śmiało powiedzieć, że na każdą książkę przychodzi właściwy czas. Teraz zaczęłam "Prawiek..." i jak dotychczas bardzo mi się podoba. Może nadszedł möj czas na utwory Olgi Tokarczuk.

Co ciekawe ,,Prawiek i inne czasy” to lektura szkolna na poziomie rozszerzonym. Nie za bardzo już pamiętam jaki faktycznie był temat dzieła, ale sama funkcja tej gry była istotna

W jej książkach jest dużo motywów kabalistycznych, a kabaliści często proste rzeczy tłumaczą zawiłe, na opak - tak, by nie było to zrozumiałe dla "zwykłych śmiertelników". Powodem tej klasistowskiej wypowiedzi jest pewnie to, że sama jest kabalistką.

Odnośnie tego, że ,,nie każdy czytelnik będzie dla każdej książki" - studiuję polonistykę, więc mam jakieś ,,zaplecze kulturowe", rozumiem sporo kontekstów, mam po prostu w jakimś stopniu ten bagaż teoretyczny i też się boję współczesnej literatury ,,wysokiej". Po prostu mam wrażenie, że jakoś od połowy XX wieku pisarze bardzo poszli w eksperymenty z formą, stylem pisania, a to jest dla mnie męczące i przytłaczające. Zasadniczo (bo wiadomo, że klasyki też się mogą czasem po ludzku nie podobać i to nic złego ;)) nie mam problemów z czytaniem literatury klasycznej od Homera do Wyspiańskiego, natomiast większość tych ,,wysokich" tekstów dwudziesto- i dwudziestopierwszowiecznych mnie odstrasza XD Więc tak, nawet jeśli czyta się książki uważane za wybitne, kultowe, ambitne,itp., to w tych pojęciach mieści się tak dużo różnych tekstów, że zawsze część albo nam się subiektywnie nie spodoba, albo wręcz budzi takie odrzucenie i strach :) Akurat książki Tokarczuk były dla mnie wyjątkiem w tej kwestii, ,,Prawiek" bardzo mi się spodobał i uważam, że jest przystępny i dość lekki, ,,Księgi jakubowe" - trudne i bez zwartej fabuły, ale bardzo doceniam za próbę oddania głosu tym warstwom społecznym, o których się w naszej historii nie mówi, a od których wywodzi się większość Polaków, ,,Dom dzienny, dom nocny" i ,,Bieguni" to też takie dość przystępne zbiory różnych opowieści, na razie jedynie ,,Annę Inn" zakończyłam z myślą, że nie wiem, o czym to jest i do czego dążyło XD Nie wiem, jak po tej sytuacji spojrzałabym na jej książki i też nie za bardzo chcę się do tego odnosić, bo również poznałam te słowa z mediów, opatrzone szerokimi komentarzami od obrońców i krytyków i w tym wszystkim nie wiem, jak sama bym na to spojrzała.

Mam podobne odczucia, niestety dla nas na języku polskim była to lektura obowiązkowa. Przez dobry rok ją odchorowywałam, również u psychologa niestety. Przy czym nie miałam aż tak problemu z kozą np, co raczej z całą otoczką marności życia, upływu czasu, tego że to, co przed nami jest coraz gorsze i gorsze, bo taką aurą niestety tchnęła ta książka. Naprawdę nie sądzę, by był to pomysł dobry dawać to na lekturę osobą w jednak zazwyczaj dość trudnym okresie dojrzewania, bo to może się źle skończyć. Pamiętam jeszcze, że parę koleżanek się tym zachwycało, bo tam "tyle fajnej przemocy" to tak à propos dojrzałości emocjonalnej... Ponoć one zrozumiały tę książkę, być może ja nie zrozumiałam, skoro mi się nie podobała, ale bądźmy szczerzy, kto w tym zestawieniu stoi bliżej idioty? No sądzę, że nie ja, mimo że zdecydowanie bardziej od Prawieku podobają mi się książki o wampirach, no wiecie, ta zła literatura 😉 Przy czym ogólnie mam wrażenie, że sporo tych książek z literatury wyższej, Zwłaszcza tej lekko surrealistycznej jak miejscami Prawiek nie ma określonego celu prócz zostawienia wiele miejsca do popisu dla interpretacji czytelnika i skloniania do jakiś większych refleksji filozoficznych. Tak pierwszy z brzegu z takich książek przychodzi mi do głowy "człowiek, który śpi" Po tym już się wyniosłam na biol chem, bo uznałam, że więcej obcowania z taką literaturą mi zaszkodzi i do dziś sądzę, że to była bardzo dojrzała, a nie "idiotyczna" decyzja

Ja też bałam się książek Tokarczuk, chociaż czytam już czasami literaturę wyższą. Tym niemniej po tym tekście tym bardziej sięgnę po coś od niej przy kolejnych zakupach, żeby przekonać się, czy ów idiotką jestem czy nie :D Mogę to potraktować jako test inteligencji :D Natomiast ja kompletnie nie zgadzam się z jej słowami. Trochę sobie żartuje bo cóż nam pozostało? Uważam że książki mogą mieć również wartość rozwojową, sama po sobie widzę, jak zmieniła się moja wiedza ogólna po czytaniu przeróżnych książek (nie tylko z literatury faktu). Czytam 8 książek miesięcznie, różnych gatunkowo, ale bardzo lubię właśnie takie które mają jakieś ciekawe tło społeczne/psychologiczne/historyczne. Nie trzeba sięgać zawsze po literaturę faktu czy literaturę wysoką by się rozwijać, bo nawet fikcja jest nośnikiem różnych informacji. No a wrażliwość artystyczna jest wrodzona, ale też można ją nabyć. Z tego względu traktuje jej wypowiedź jako krzywdzącą dla niektórych osób (w tym pewnie mnie).

"Prawiek i inne czasy" było drugą książką Tokarczuk, jaką czytałam i miałam bardzo podobne odczucia. Mogę za to polecić "Prowadź swój pług przez kości umarłych" - nie jest to może mój ulubieniec, ale jest takim nietypowym kryminałem, z dość ciekawymi wątkami.

Nie czytałam nic Tokarczuk, ale gdy jakieś 2 lata temu zrobiło się trochę głośniej na booktubie o Hermanie Hesse stwierdziłam, że przeczytam to, co znajdę w biblio i padło na Damiena, podobno jedną z jego najlepszych książek. No właśnie. Podobno. Bo nic nie zrozumiałam XD I ktoś może mi powiedzieć że powinnam była zrobić research o autorze ale no nie na tym to polega, że do każdej książki trzeba robić research bo nic się nie zrozumie. Ale rzeczywiście pamiętam, że poczułam się trochę jak Ty, Cat, że przeczytałam i w sumie to była książka o niczym konkretnym. Ocenić też nie potrafiłam i nadal nie potrafię. A do Hessego wracać nie zamierzam i tyle xd

Trzeba pamiętać że książki z literatury pięknej nie ma na celu być mądre, a właśnie piękne. Mają przede wszystkim zachwycać formą i kunsztem języka. Niektórzy autorzy, uznawani za wybitnych, mieli pogląd że najważniejszym celem literatury jest niesienie wrażeń estetycznych np. Vladimir Nabokov

Ja mam na swojej półce "Bieguni" i nie wiem, czy zaliczam się do klasy ynteligentej według pani Tokarczuk, ale bardzo mi się podobał nakład emocjonalny. Miałam plan przeczytać coś jeszcze od niej, ale chyba spasuję. I niby rozumiem, być może, co miała na myśli przez "czytanie nie jest dla idiotów" (parafrazuje), ale i tak... Osoba pracująca słowem, która opanowała je do takiego stopnia, że dostała nagrodę najwyższej rangi, nie powinna wyrażać się z taką lekkością, używając ciężkich słów. Bo to, czy chce się trafiać pod strzechy, czy nie, to już inna sprawa. Mickiewicz chciał, Tokarczuk nie - okej, jej sprawa. To można na różne sposoby interpretować. Ale niech nie liczy wtedy na wzrost czytelnictwa w Polsce, no bo jestem idiotą, to nie będę czytać, nie? No proste

Przepraszam, mną nie wstrząsnęła. Wręcz uznałem jej słowa za komplement. Jestem dumny, że zostałem okrzyknięty idiotą przez ten kołtun. Cieszę się, że nie muszę czytać ,,dzieł" tej ,,wybitnej" yntelygentnej noblistki. Jeżeli jej literatura, to literatura wyższa, to boję się myśleć co gorszego może nas spotkać.

Tokarczuk w swojej wypowiedzi wcale nie określiła kto może czytać jej książki a kto nie, tylko powiedziała o tym do kogo kieruje swoje książki pisząc je, skoro autorzy obyczajowych erotyków mogą nazywać sie wielkimi pisarzami to dlaczego ona nie może określać swojej twórczości

Co do "Prawieku" polecam analizę Anny Bartłomiejczyk z Bestselerek w jej podcaście "Anna Mówi" opartą o jej pracę magisterską. :)

Nie boję się sięgać po książki, czytam każdy gatunek, każdy rodzaj, czytam wszystko od klasyków i wysokich lotów książek aż po te "śmieciowe", nie przeraża mnie nawet grubość czy forma. I nie obchodzi mnie zdanie innych. Jestem już za stara na to żeby się przejmować opiniami randomowych ludzi z internetu, których nigdy na oczy nie zobaczę, na temat książek, filmów czy muzyki. Wypowiedź Olgi Tokarczuk mi zwisa szczerze mówiąc. Nie dotknęła mnie w żaden sposób, ale rozumiem, że innym mogło zrobić się przykro. Niczyja opinia nie spowoduje, że przestanę czytać czy że będę się wstydzić tego co czytam a czego nie. To tylko moja sprawa po co sięgam. Jeszcze nie czytałam nic tej autorki ale zawsze bardzo chciałam, na razie kupiłam "Prowadź swój pług przez kości umarłych" i zostawiam sobie na jesień. A ciekawią mnie wszystkie jej książki, a jej wypowiedź nie zmieniła mojego zdania ani chęci do sięgnięcia po jek twórczość, tak czy siak coś przeczytam. A czytam książki i dla przyjemności, rozrywki i dla doświadczenia literatury, zapoznania się z dziełami i obcowania z pięknym językiem, bo lubię poetycki język, lubię opisy miejsc itd . Także, nie boję się sięgać po książki. Mam ochote to czytam i tyle. :)

Jako osoba spod strzechy, która lubi fantasy i literaturę gotycką, ale też jako fanka danmei, na które zdarza się, że nawet miłośnicy literatury 'spod strzechy' patrzą spode łba, bo oryginalnie danmei publikuje się jako web novelki (i to niektórym starczy, by nie uznawać ich za prawdziwe książki, co tam, że wiele z nich bardzo głęboko czerpie z klasycznych chińskich nurtów filozoficznych, co tam, że mają przekaz i pięknie zbudowaną fabułę i eksplorują różne motywy, co tam, że niektórzy autorzy mają niesamowitą wiedzę na temat historii), dobrze jest mi być idiotką lol. Ja nie mam nic do udowodnienia, ale za to tego typu ludzie mnie bardzo skutecznie zniechęcają do czytania literatury wyższej, bo właśnie mi się ona kojarzy ze snobizmem, pretensjonalnością i elitaryzmem. A szkoda, bo wiem, że każdy gatunek literatury może mieć coś do zaoferowania, jeśli się tylko znajdzie właściwą pozycję dla siebie, ale po prostu no nie mogę się przemóc, kiedy rzeczona literatura wyższa ma tę otoczkę, o ironio, wyższości. Nie ze strachu, ale ze zniesmaczenia.

„Nie przytoczę wam całości tej wypowiedzi”. Na tym powinien się ten film zakończyć 😅

Całe zycie czytam chetnie i duzo,a ksiazka im grubsza tym dla mnie byla lepsza ,ponieważ jeżeli była dobra to chciałam żeby się nigdy nie skończyła,np (Szczygieł ) Przed wielu laty gdy o pani Tokarczuk nie było tak głośno, zabrałam się za Księgi Jakubowe w myśl zasady bo gruba.Probowalam ,próbowałam i nic po prostu nie wciagnela mnie,odkladalam na bok i za jakiś czas znów, bez efektów.Jedyna pozytywna rzecz dzięki tej książce to to,że sięgnąłem po wiedze historyczną na temat Frankistow .Potem byl dla PANI Tokarczuk Nobel,dla mnie lekkie zdziwienie,moze kiedyś sięgnę po którąś z jej ksiazek .

Podzielam strach sięgania po literaturę wyższą, choć zdaję sobie sprawę, jak jest to irracjonalne, tym bardziej, że każdy czyta to co lubi i na co ma ochotę. Książki mają wciąż jakaś taką silna aurę podziału na lepsze i gorsze, choć jako medium kultury w mniejszym stopniu myślimy tak choćby o filmach. Prawiek czytałam na studiach i w nowym semestrze czeka mnie jego omówienie. Książka nie zrobiła na mnie większego wrażenia - gdyby nie ten film, nie pamiętałabym czego dotyczy xd Jestem zdania, żeby czytać dla siebie i wyciągać z książek składowe istotne dla nas. Na studiach filologicznych powtarzane jest, aby wyrabiać własną opinię i spojrzeć krytycznie. Mamy prawo nie rozumieć zachwytów i nie powielać opinii innych, co nie świadczy o naszym zidioceniu, a w mojej ocenie właśnie o jakiejś świadomości czytelniczej, skoro wyrobiliśmy własne zdanie 😄

Najlepiej podsumowal pisarstwo Tokarczuk Stanislaw Lem. Ksiegi Jakubowe to stek bzdur , swiadczy o tym , ze autorka , poza stylistyka , postawieniem kropki czy przecinka innej wiedzy nie posiada szczegolnie historycznej.

Mnie się osobiście wydaje, że Komitet Noblowski coś tam się jednak zna na literaturze😉Wiadomo, że nie każda książka musi nam się podobać, co nie znaczy, że jest zła. Dla mnie przerost formy nad treścią to np. "Gra w klasy" 😉 Absolutnie jednak uznaję wielkość literatury Cortazara i chylę czoła przed nim. Podobnie mam z Lemem. A co do Pani Olgi to fajnie, że dostała Nobla. Ja, jako Polka, jestem dumna i cieszę się z tego. "Prawiek.." uwielbiam, ukochana książka mojego dzieciństwa.

Akurat na szczęście nigdy nie zastanawiam się i nie myślę, że dany tytuł jest z zbyt "wysokiej ligi" i na pewno nie dam rady tego przeczytać. Uważam, że każdy tytuł można pochłonąć. Najwięcej filmów, książek itp. tak naprawdę odnosi się do życia autor_ki/a czy bliskich osób i nie raz dziwne wydarzenia, historie czy przeżycia to odbicie rzeczywistości nawet jeżeli przedstawione w futurystycznej czy fantastycznej formie, więc wszystko jest dla ludzi

Niedawno po wielu latach robiłam reread Prawieka. Pierwszy raz do czytania zachęciła mnie (i całą naszą licealną klasę) polonistka. To była dla nas bardzo duża trauma (sceny erotyczne, biedna koza). Miałam na długie lata bardzo krytyczne spojrzenie nie tylko na twórczość Tokarczuk, ale i generalnie polską literaturę. To pokazuje jaką krzywdę można wyrządzić nieodpowiednim dopasowaniem lektury do wieku czytelnika. Ale tu raczej nie chodziło o nieznajomość kultury nawet, bardziej o te sceny właśnie. Dzisiaj jako 35- latka doceniam warsztat i czerpię przyjemność z jej czytania. Ale jest jedno, czego wciąż nie rozumiem- czym zawiniła koza🥲🥲🥲

Jestem zaskoczony mądrością, wykształceniem komentatorzy. Czuję że jestem idiotem. Prąd słów. I za rok nie mam tyle w głowie. Co się dzieje w świecie?

Tam nie ma drugiego dna, tylko przerost formy nad treścią, a w jej późniejszych książkach dochodzi wbijanie łopatą do głowy czytelnika ideologicznych fobii autorki.

Może też powinnam pompować sobie ego jak Tokarczuk? ;)

To chyba zależy od szkoły, u mnie na rozszerzeniu z polskiego była „Podróż ludzi księgi”.

Nie bój się! Absolutnie nie ma czego! Tracisz dużo nie czytając "literatury wysokiej" bo to wspaniałe książki i czytanie ich może dać ogromnie dużo przyjemności.

Przeczytałem "Prawiek i inne czasy", "Dom dzienny, dom nocny i "E.E" wtedy gdy wychodziły a więc daaawno temu. A teraz jakoś nie wchodzą. Podchodziłem do "Ksiąg Jakubowych" i odpadłem na 30 stronie. Czy to znaczy, że jestem półidiotą?

Książki Tokarczuk są klasą średnią - nic bardzo specjalnego. Przeczytałem 4 jej książki i to jest średnia literatura - ktoś kto w miarę w szkole średniej uważał na polskim i historii nie znajdzie tam nic co by nie zrozumiał. I to nie jest poziom zdecydowanie Dostojewskiego czy Mana

Nienawidzę takiego podejścia do czytania: nie czytasz/czytasz mało = jesteś słaby. Czytasz tylko romanse/kryminały/coś tam = jesteś słaby. Nie zrozumiałeś tej książki? To znaczy, że jesteś głupi i czytasz za mało. To dzieło może zrozumieć tylko ktoś kto ma dużo doświadczenia czytelniczego i czyta tylko ambitną literaturę. Albo gorzej - nawet nie próbuj tego czytać, bo i tak nie zrozumiesz! Tylko czy czasem nie trzeba czytać, żeby tego doświadczenia nabrać? Jak ktoś kogoś skreśla już na starcie (co niestety często się zdarza i nie mam tu na myśli tylko książek) no to cóż... słabo. Tak po prostu 😑

o Tokarczuk wypowiedziała się Ewa Kurek to wystarczy jeśli chodzi o WIEDZĘ naszej noblistki :) Drugą sprawą jest to, że dziś te nagrody dostaje się za poglądy polityczne a nie za poziom rzemiosła, artyzm, nowatorstwo i kunszt, jak to miało miejsce niegdyś. Np. Obama dostał pokojową nagrodę Noba - za te zbombardowane Syryjskie miasteczka XD :) a w dziedzinie "kultury" dostają je praktycznie sami neo-marksiści i ezo-vege-grażyny.

Bicie piany! A zdania wyrwane z kontekstu bywają najczęściej błędnie interpretowane. Nie trzeba się bać, po co? Można czytać, albo nie i tyle. Ja książki Olgi T czytam od dawna i bardzo je lubię i mam w nosie co kto bo tym sądzi. Proszę się nie bać i nie powtarzać10 razy to samo!

Czytałam książkę Pani Tokarczuk ponad pól roku temu (w moim przypadku był to też "Prawiek i inne czasy") i nie podobała mi się. Strata czasu. Doceniłam styl pisania ale nic więcej.

Ale jeśli czytałaś lektury szkolne w tym Schulza i Gombrowicza, a zwłaszcza Witkacego to obcowałaś z typem literatury stojącym wyżej od Tokarczuk także że wzgl. na wymagania intelektualno-kulturowe. Lem w genialnym zbiorze recenzji nieistniejących książek 'Próżnia doskonała' w recenzji Gigamesh wykpiwa książki zawierające zbyt dużo erudycyjnych odniesień kulturowych jak 'Ulisses' Joyce'a. Wątpię aby Tokarczuk to czytała

Mimo że lubię książki Tokarczuk, to dotychczas nie sięgnęłam po "Księgi Jakubowe" czy "Empuzjon". W pierwszym przypadku przeraża mnie objętość, po drugą powieść sięgnę dopiero, gdy dojrzeję do lektury Manna 😉

mnie odrzuciły wulgarne fragmenty na początku tej książki, to było ohydne, brudne i bardzo wulgarne - nie przebrnąłem

No ja na przyklad kompletnie mijam sie z Pania Tokarczuk juz na poziomie pogladowym no i juz chyba sie zrazilam.

Książka " Dom dzienny, dom nocny" to jest dopiero dziwna książka. Przeczytałem kilka książek p. Tokarczuk, ale tej ww to naprawdę nie nie rozumiem

Szukam w niej sensu A tam sensu brak.

Ja się boję sięgać po literaturę uważaną za wysoką, ponieważ nie chciałabym, aby ktoś mi zarzucał, że nie podobało mi się, bo nie zrozumiałam miliona kontekstów, metafor itd. Pod wpływem #TokarczukGate też mam ochotę sprawdzić, co tam w literackiej trawie u Pani Olgi piszczy. Może w wolnej chwili zanurzę się w prozę noblistki i doznam jakiegoś katharsis (albo i nie ).

Nieważne, czy my tu jesteśmy idiotami, ważne, że Tokarczuk zachowała się po chamsku, czyli jest pospolitym burakiem, bucem, prostakiem bez kultury osobistej 😇

Moim zdaniem literatura Olgi Tokarczuk właśnie jest dla idiotów. To znaczy dla osób, które poprzez patetyczne opisy i łatkę literatury "wysokiej" łatwo zmanipulować, żeby uwierzyły, że książka niesie ogromną wartość i przekaz, a czytanie jej czyni ich inteligentniejszymi. Fakt, że żeby zrozumieć tę prozę należy znać kilka mniej powszechnych słów i wiedzieć coś tam na temat historii i kultury tylko jeszcze bardziej łechta ich ego i utwierdza w przekonaniu o własnej erudycji i elitarności. I takie osoby zawsze na siłę doszukają się tego drugiego dna, wmawiając sobie, że najprostsza konkluzja, która nic nie wnosi, to ukryty między wierszami przez, którego "zwykły zjadacz chleba" nie będzie w stanie wychwycić. Prawda jest taka, że książki Olgi Tokarczuk to definicja przerostu formy nad treścią. Może i potrafi używać wzniosłego i poetyckiego języka, ale co to daje, kiedy książka jest nudna i opowiada o wszystkim i o niczym. Dobrego autora poznaje się po tym, że zamiast chodzić na festiwale i opowiadać jaka to wybitna nie jest jego literatura, poświęca tą energię na pisanie rzeczy, które ludzie naprawdę będą chcieli przeczytać, których nie będą musieli się bać. Przeciwieństwem Olgi Tokarczuk jest na przykład George Orwell. Jego książki napisane są bardzo prostym i przystępnym językiem, który każdy jest w stanie zrozumieć. Nie ma tam zbędnych porównań czy metafor, przekaz podany jest wręcz łopatologicznie i nie trzeba na siłę doszukiwać się żadnego drugiego dna. Orwell zrobił to celowo, bo chciał, żeby jego literatura była czytana i rozumiana przez jak największą liczbę odbiorców. Mimo to, nikt nie powie, że jest to literatura dla idiotów. Wręcz przeciwnie, jest uznawana za wybitny klasyk, który każdy powinien przeczytać (1984 i folwark zwierzęcy). A to dlatego, że jego książki mają cel i prawdziwy przekaz, wnoszą coś nowego i są aktualne do dziś. A do tego są po prostu ciekawe i dostarczają rozrywki, co chyba miało być nadrzędnym celem czytania literatury fikcyjnej. Dlatego gardzę Olgą Tokarczuk. Oczywiście komuś może się ten styl pisania podobać i nie ma w tym nic złego, ale mam problem z otoczką wyższości, jaką wielu ludzi jak i sama autorka wokół tego tworzy. A ostatecznie to te osoby, których Olga uważa za idiotów, potrafią najbardziej obiektywnie i krytycznie podejść do jej książek, opisując je takimi, jakimi są naprawdę, bez zbędnego wywyższania.

Czytałam „Prawiek” kilka lat temu, nie zrobiła na mnie żadnego wrażenia, nie wywołała we mnie emocji, nie wzbogaciła w żaden sposób. Dzisiaj już nie pamiętam o czym ona w ogóle była, uważam więc ją za kiepską książkę.

Nie trawie Tokarczuk.

Moim zdaniem Tokarczuk pisze okropnie, ponieważ popełnia mnóstwo błędów merytorycznych oraz swój własny światopogląd, a nawet emocje i traumy, próbuje przedstawić jako należące do nas wszystkich, co jest najbardziej podstawowym błędem pisarskim, jaki można sobie w ogóle wyobrazić. Piszę to jako filolog j. polskiego i nauczycielka, a także autorka książki naukowej. Większość znajomych polonistów ma chyba podobne zdanie, a na studiach, które skończyłam ok. 10 lat temu, w ogóle nie omawialiśmy twórczości tej pisarki, ponieważ nikt nie widział takiej potrzeby. I też nikt nie czytał Tokarczuk poza zajęciami, bo niewielu osobom się podobała. To mam wrażenie wiele tłumaczy;). Moim zdaniem tak wiele osób może się bać tej literatury, bo est niejasna w odbiorze nie tylko dla "idiotów" (to oczywiście sarkazm:)). Ona tylko ładnie brzmi i daje wrażenie, że ma drugie dno, choć go tam wcale nie ma moim skromnym zdaniem. Nie dziwią mnie w ogóle Twoje pierwsze wrażenia z lektury omawianej książki, wg mnie idealnie oddają to, czym ona jest! Co tylko wskazuje na to, że zdecydowanie każdy może czytać wszystko. Dziękuję za tak mądrą opinię na ten temat!:) P.S. Nie wiedziałam, że ludzie tak się boją tzw. lit, wysokiej ze względu na opinię specjalistów i samych autorów (notabene - zwykle to bardzo skromni i mili ludzie, pani Olga mam wrażenie jest tutaj wyjątkiem, przynajmniej jeśli chodzi o jej cytowaną wypowiedź)! Będę to miała na uwadze podczas lekcji i rozmów ze znajomymi, bardzo dziękuję! Oczywiście uważam podobnie do Ciebie, każdy może czytać, co chce, a z moich doświadczeń wynika, że często najgłębiej tekst trudny rozumieją osoby, które najmniej by się o to podejrzewało:).

Mam wrażenie , że pani Tokarczuk pisze książki dla siebie i dla pseudoelit udających , że im się to podoba , sztuką jest pisać dobrą literaturę , która trafi pod strzechy . To znaczy ,że literatura niezrozumiała jest wyższa , ludzie nie dajcie sobie wmówić takich rzeczy.

Bardzo lubię twój kanał i sposób twojego mowienia o książkach, jednak wydaje mi się ze czytałaś te ksiazke z założeniem od razu ze tam nie ma znaczeń ukrytych i ze nienjest to coś dobrego, tak samo wybrałaś jakaś dziwna recenzje specjalnie co by potwierdzić swoją tezę, w prawieku jest wiele ukrytych znaczeń, wręcz się od nich roi, chociażby młynek do kawy o którym mowilas, który powinno się rozpatrywać w nawiązaniu do wielkiego młyna we wsi , zwierzeta w domu florentynki praktycznie wszystko jest tam symbolem czy każdy jest alegoria, a co do scen seksualnych, często przemocowych Olga w wielu książkach pokazuje to jako po prostu fakt i nie komentuje tego, jakby było to coś normalnego, zwykłego co tez jest znaczącym komentarzem co do obecnego świata. Pozdrawiam i życzę miłego dnia

Niech Pani Tokarczuk sama czyta swoje kaiążki . ,,literatura wyższa ,, . Dokładnie to samo co z muzyką , niestrawny Penderecki bo zwyczajnie brak harmonii w tej ,,muzyce,,. Nie znam Pani Tokarczuk pisaniny ale ta wyższosć mnie absolutnie nie przekonuje , nie wydam swoich pieniedzy i nikt mi takiego prezentu nie zrobi , bo mam samych prostych w okół siebie , w najlepszym znaczeniu tego słowa. Jaki był cel autorki... ? Tylko ona wie . Ale im dziwniej tym bardziej krytyka będzie chwalić , coś na zasadzie tremblinek , które wygrały jako sztuka najbardziej porąbana w filmie chyba... ,, Nie lubie poniedziałków,,

Tylko niestety Tokarczuk to jest wanna be, a nie jakaś wybitna i trudna proza

Wiesław Myśliwski >>> Olga Tokarczuk.

Nadęta, wysiłkowa literatura a przede wszystkim obliczona na poklask i zadowolenie pewnych kręgów publiczności, establishmentu, który mówi jak mamy myśleć. Brak autentyczności. Nie polecam.

to że ktoś dostał nobla nie znaczy że jest to literatura wyższa. jej chodziło o reklamę żeby plebs zaczął czytać jej lewacką literaturę

Gorzej jak ta książka jest o niczym.

Nie podoba sie nie czytam !

Wg naszej noblistki jeśli cokolwiek nie zrozumiesz w jej książkach to wg niej jesteś idiotką